แผนที่ทางหลวงประเทศไทย (ฉบับเก่าๆ)

[black_express]

ขึ้นมาทางเหนืออีกสักนิดหนึ่ง จะแสดงเส้นทางในย่าน อ.คลองสาน จ.ธนบุรี

ในย่านนี้ ผมค่อนข้างคุ้นเคยกับเส้นทางครับ เพราะเส้นทางรถเมล์สาย 43 ขาประจำของผม จะวิ่งอ้อมไปพื้นที่ อ.คลองสาน ก่อน แทนที่จะวิ่งตรงจากวงเวียนใหญ่ถึงสะพานพระพุทธยอดฟ้าเช่นกับสายอื่นๆ

เหตุที่วิ่งอ้อมไป อ.คลองสาน เพราะรับ-ส่งผู้โดยสารบางส่วนที่ลงเรือข้ามฟากไปยังท่าน้ำสี่พระยาเพื่อเลี่ยงย่านรถติดรอขึ้นสะพานพุทธ ซึ่งมีมากพอสมควร จนกระทั่งจัดรถเสริมพิเศษตัดระยะแค่คลองสานเพื่อการนี้โดยเฉพาะทีเดียว

สิ่งก่สร้างที่น่าสนใจจนเป็นสัญญลักษณ์ของ อ.คลองสาน คือ เสาธงใหญ่ ที่ย้ายมาจากป้อมเผด็จดัสกร หัวมุมกำแพงพระบรมมหาราชวัง และโรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา หรือโรงพยาบาลปากคลองสาน ที่สงบ ร่มรื่น จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นสถานที่รักษาผู้ป่วยด้วยอาการทางจิตที่มีชื่อเสียงของประเทศ ส่วนโรงพยาบาลสมเด็จพระเจ้าตากสินในขณะนั้น ยังไม่ได้ตั้งครับ มีเพียงอาคารโรงพยาบาลที่สร้างทิ้งเอาไว้เท่านั้น และเป็นสาขาของโรงพยาบาลกลาง เท่าที่ผมทราบ

ส่วนที่ว่าการอำเภอ สถานีตำรวจ อดีตสถานีคลองสาน ล้วนหลบลี้หายเงียบอยู่พื้นที่ข้างใน จนแทบพูดว่า ถ้าไม่ตั้งใจสังเกตจริงๆ จะมองไม่เห็นหรอกครับ

อีกจุดหนึ่งที่สำคัญ คือสี่แยกบ้านแขก ที่เป็นสี่แยกสำคัญที่จะเดินทางตามถนนอิสรภาพ เข้าไปในพื้นที่ อ.บางกอกน้อย วค.สมเด็จเจ้าพระยา พระราชวังเดิม และโรงพยาบาลศิริราช โดยมีรถเมล์สาย 19 40 และสาย 56 ผ่านสี่แยกแห่งนี้

ที่พึงกล่าวไว้ ณ ที่นี้คือ ช่วงระหว่างสี่แยกบ้านแขกไปจนถึงสะพานพุทธ ในอดีต เป็นจุดที่รถติดมากมายของกรุงเทพฯ ทีเดียว ติดนานจนกระทั่งดับเครื่องรอเลยล่ะ บรรดาผู้โดยสารหลายรายยินดีลงเดินข้ามสามแยกวงเวียนเล็กไปต่อรถสายเดียวกันที่ติดอยู่ใกล้สะพานพุทธฯ ยอมเสียค่าโดยสารสองต่อ เช่นเดียวกับแม่ผมด้วย

[black_express]

เข้าสู่ย่าน อ.บางกอกน้อย กันล่ะครับ

สำหรับพื้นที่ อ.บางกอกน้อย เห็นจะมีถนนสายเอกเพียงสายเดียว คือถนนอิสรภาพจากสี่แยกบ้านแขก ไปจนถึงสี่แยกพรานนก ที่มีลักษณะกว้างขวาง หากพอเลี้ยวเข้าถนนวังเดิมและถนนอรุณอัมรินทร์เมื่อใด สภาพถนนที่กว้างพอๆ กับถนนเจริญรัถ แถมไม่มีทางเดินเท้าด้วยแล้ว บรรยากาศจะย้อนยุคไปยังยุคก่อน พ.ศ.2500 ทันที

เท่าที่ทราบ เพราะผมเคยขึ้นรถเมล์สาย 59 หรือ 57 ในปัจจุบันเข้าไปในย่านดังกล่าวหนหนึ่ง จนบัดนี้ ผมยังไม่เคยนั่งรถเมล์เข้าไปเยี่ยมถนนทั้งสองสายดังกล่าว จึงไม่ทราบว่าได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากน้อยเพียงใด

และผมได้รู้เพิ่มเติมอีกอย่างหนึ่งว่า ตรอกเข้า วค.บ้านสมเด็จเจ้าพระยา เป็นแหล่งรวมไม้ไผ่ทำขลุ่ยที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเพทพฯ ครับ เพราะเคยตามเพื่อนไปหาซื้อมาทำการฝีมือ ที่มิใช่เป่าขลุ่ย ซึ่งลวดลายบนผิวไม้ไผ่ที่ช่างทำไว้นั้น เหมาะสำหรับทำงานฝีมือจริงๆ

[black_express]

โผล่มาที่ย่านโรงพยาบาลศิริราช และสถานีบางกอกน้อยกันหน่อย

ที่น่าสนใจนอกเหนือจาก รพ.ศิริราช แล้ว เห็นจะเป็นสถานีรถไฟบางกอกน้อยครับ เชื่อหรือไม่ว่า ผมไม่เคยมีโอกาสเข้าไปที่สถานีบางกอกน้อยเลย จนกระทั่งปี พ.ศ.2515 และยังไม่ทราบชื่อทางการของสถานีรถไฟแห่งนี้อีกด้วยว่า "สถานีธนบุรี"

ชื่อเสียงสถานีรถไฟแห่งนี้ สำหรับผม จะมาจากนวนิยายเรื่อง "คู่กรรม" นั่นแล นึกถึงนิยายรักอมตะระหว่างโกโบริ กับ อังสุมาลิน ท่ามกลางบรรยากาศสงครามที่แตกต่างกันสุดขั้วเหมือนสีขาวกับดำทีเดียว

ข้างฝั่งคลองบางกอกน้อย พ้นจากโรงเก็บเรือพระราชพิธี จะเป็นเรือกสวนทั้งย่าน จนกระทั่งมีการก่อสร้างสะพานสมเด็จพระปิ่นเกล้า และตัดถนนอรุณอัมรินทร์มาที่ข้าง รพ.ศิริราช นั่นแหละ จึงกลายเป็นชุมชนหนาแน่นมาทุกวันนี้

อีกสถานที่หนึ่งที่น่าสนใจคือ สถานีขนส่งสายใต้แห่งเดิม ที่สามแยกไฟฉาย ระหว่างถนนพรานนก บรรจบกับถนนจรัลสนิทวงศ์นั่นแหละครับ สภาพไม่ใหญ่ไม่โต คิดว่ามีหลายๆ คน คงได้เห็นสถานีขนส่งสายใต้แห่งนี้บ้างหรอกน่า

[black_express]

เลยขึ้นมาตามถนนจรัลสนิทวงศ์จนเข้าย่านบางพลัดนะครับ

สำหรับฝั่งธนฯ ตอนเหนือ หากจะเดินทางติดต่อกับฝั่งพระนครทางถนนแล้ว เส้นทางที่ใกล้ที่สุด เห็นจะเป็นเส้นทางข้ามสะพานกรุงธนบุรี หรือสะพานซังฮี้ ซึ่งสุดแสนไกลในความรู้สึกของผม ที่พักอยู่กับญาติช่วงปิดภาคฤดูร้อนที่ตลาดพลู

มามีโอกาสตอนเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพฯ เมื่อช่วงปี 2513 แล้วหาเวลาว่างช่วงเสาร์ - อาทิตย์ นั่งรถเมล์เล่น โดยไปต่อสาย 66 ที่ตลาดพลู ไปสุดสายที่ริมคลองประปา ใกล้ถนนงามวงศ์วานโน่นแหละ ถึงได้มีโอกาสข้ามสะพานกรุงธนบุรี สมใจปรารถนา

เทียบกับค่ารถเมล์ตลอดสาย 50 สตางค์แล้ว คุ้มสุดๆ เลยล่ะ

[black_express]

ถึงจุดเหนือสุดของฝั่งธนแล้วครับ ที่สะพานพระรามหก

สะพานพระรามหก เป็นสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งสุดท้ายในกรุงเทพฯ ยุคนั้น ที่ผมหาโอกาสข้าม แต่เนื่องจากไม่มีเส้นทางรถเมล์ใดจากฝั่งธนฯ วิ่งข้ามสะพานแห่งนี้ เลยต้องรั้งรอจนกระทั่งขับรถยนต์ส่งญาติผมไปขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองในราวปี 2519 ขากลับเลยถือโอกาสข้ามสะพานแห่งนี้ และชมทิวทัศน์สองข้างถนนจรัลสนิทวงศ์ตลอดทั้งสาย ลงมาจนถึงสามแยกท่าพระ ก่อนกลับเข้าบ้านที่ย่านวัดไทร บางขุนเทียน

ประทับใจในความใหญ่โตของสะพาน และเป็นสะพานเดียวที่รวมทั้งเส้นทางรถไฟสายใต้กับถนนจรัลสนิทวงศ์ไว้บนสะพานแห่งเดียวกัน

ถึงตอนนี้ แม้จะมีสะพานพระรามเจ็ด สร้างขึ้นใหม่ และไม่มีถนนบนสะพานพระรามหกแล้วก็ตาม แต่เป็นความประทับใจส่วนตัวของผมที่เคยขับรถข้ามสะพานแห่งเก่าแก่นี้

ขอพักเรื่องแผนที่เส้นทางในกรุงเทพฯ ส่วนของย่านฝั่งธนฯ ไว้แค่นี้ก่อนครับ

[sakkosol]

ฝั่งธนฯ ในสมัยก่อน เรียกได้ว่า "แทบจะ" ไม่มีอะไร นอกจากสวน จำได้ว่าเมื่อสมัยเด็กๆ (ซัก 20 กว่าปีก่อน) นั่งรถไปฝั่งธนฯ ทีนี่ ลืมโลกกันเลยทีเดียว สะพานพระราม 9 ยังไม่มีเหมือนในสมัยนี้ ต้องวิ่งไปอ้อมข้ามสะพานกรุงเทพฯ ไกลลิบลับ
_________________
พ่อน้องต้นข้าวครับ

[tong_sanam]

ผมว่าแผนที่สมัยก่อน พวกเส้นทางรถยนต์และเส้นทางรถไฟ ดูง่ายกว่าแผนที่สมัยนี้เยอะนะครับ สมัยนี้ มีสัญลักษณ์อะไรไม่รู้เต็มไปหมด บางแผ่น มีภาพถ่ายดาวเทียม ทำเอางงไปใหญ่เลย
_________________


"ที่นี่สถานีชุมทางสนามชัยเขต
ท่านที่จะเดินทางไป จันทบุรี ตราด
โปรดข้ามไปรอการโดยสารในชานชาลาที่ 2"

[black_express]

[Mongwin]

ได้เห็น"โรงแรมเวียงใต้" ย่านบางลำพู ปรากฏอยู่ในแผนที่ฉบับนี้ด้วยครับ
ถือเป็นโรงแรมระดับกลาง ๆ ที่ได้มีชื่ออยู่ในแผนที่ทางหลวงด้วย เก่าแก่จริงครับ

[black_express]

โรงแรมเวียงใต้ เขาเก่าจริงครับ อ.หม่อง พอๆ กับไทยโฮเต็ล