พาชมสถานีบ้านทุ่งหล่อ / โคกคราม เก็บตกเส้นทางสาย ธำ.

[ExtendeD]

ตัวอาคารสถานีโคกครามครับ



หน้า ( เกือบตรง ) ไม่สวมหมวก ไม่ใส่แว่น



อีกด้านหนึ่งของตัวอาคารสถานีโคกครามครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

เดินผ่านตัวอาคารสถานีไป ก็จะเห็นป้ายบอกสถานีถัดไป เสาคล้องห่วงทางสะดวก และป้ายประเพณีทางด้านทิศเหนือครับ



มองตรงไปข้างหน้าก็จะเห็นจุดหมายต่อไปของผมครับ ถ้าฝนตกบ่อย ๆ หญ้าก็คงโตเร็วขึ้น ผ่านไปอีกทีอาจจะมองรางหลีกไม่เห็นแล้วล่ะมั้งครับ



แต่ก่อนจะไปขออีกสักรูป



เดินมาเรื่อย ๆ จนถึงประแจทางด้านทิศเหนือ จากในรูปนี้จะเห็นว่าสถานีโคกครามจะตั้งอยู่ใจกลางชุมชนครับ ไม่เปลี่ยวครับ ปลอดภัยดี


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

ระหว่างที่เดินไปที่สะพานที่อยู่ข้างหน้า ผมได้เดินสวนกับพี่ชายคนหนึ่ง จากที่ได้สอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับสถานีและตัวสะพาน ก็รู้มาว่าสะพานนี้ข้ามคลองที่ชื่อว่า " คลองโคกคราม " ครับ เดินต่อมาเรื่อย ๆ ในที่สุดก็มาถึงจนได้ " สะพานข้ามคลองโคกคราม "



ทางเดินด้านข้างตัวสะพานครับ พื้นทางเดินเป็นท่อนไม้ นำมาวางต่อ ๆ กัน



ทางด้านฝั่งนี้ของสะพานผมยังมองไม่เห็น nameplate เห็นแต่ตัวอักษรที่ถูกสีพ่นเมื่อครั้งที่มาทาสีสะพานเมื่อปี พ.ศ. 2544 ครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

ตอนที่เดินข้ามสะพานครั้งแรก ผมเดินบนทางเดินที่อยู่ข้าง ๆ ตัวสะพานก่อนครับ ระหว่างที่เดินไปจนถึงบริเวณกลางสะพาน มองออกไปทางด้านซ้ายก็จะเห็นเป็นคุ้งน้ำเลี้ยวไปทางขวา



ชาวบ้านแถวนี้ที่ยังคงใช้ลำคลองเป็นเส้นทางสัญจรไปมาก็ยังคงมีให้เห็นอยู่นะครับ



ท่อนไม้ที่วางต่อ ๆ กันนี่ ก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไหร่หรอกครับ อาศัยที่ว่าผมมันเป็นพวก บขน. น้ำหนักน้อย ก็เลยผ่านมาได้อย่างปลอดภัย 8)


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

บริเวณคอสะพานอีกฝั่งหนึ่งนี้ อยู่ใกล้ ๆ กับเสาโทรเลขที่ 795/4 ครับ



มองไปข้างหน้าก็จะเห็น " ป้ายพิกัดความเร็วสูงสุดในทางประธาน* " ปักอยู่ข้างทางครับ เลยออกไปอีกก็จะเป็นทางโค้งขวาไปทางที่หยุดรถบ้านห้วยยูง



อ่านรายละเอียดเกี่ยวกับป้ายสัญญาณต่าง ๆ ที่ใช้ในกิจการรถไฟไทยได้จาก file signalsign.pdf ที่ download มาจาก http://portal.rotfaithai.com

อีกฝั่งหนึ่งของ " สะพานข้ามคลองโคกคราม " ครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

เจอ nameplate แล้วครับ ทั้งผู้ออกแบบ และผู้สร้างเป็นบริษัทสัญชาติญี่ปุ่นทั้งคู่ จากข้อมูลใน nameplate ผู้รับเหมาก็คือ Osaka Kozai Co.,Ltd. ผู้สร้างคือ Nippon Sharyo Seizo Kaisha Co.,Ltd. อายุของสะพานนี้ก็ 40 ปีพอดี ส่วนน้ำหนักกดเพลาที่สะพานนี้รับได้ก็คือ 15 ตันเหมือน ๆ กับสะพานทั่ว ๆ ไปครับ



อีกด้านหนึ่งของสะพานมีตัวเลขเขียนอยู่ 2 แถว ตัวเลขแถวบนแฟนผมบอกว่าน่าจะเป็นรหัสทรัพย์สิน ส่วนตัวเลขแถวล่างน่าจะเป็นตำแหน่งของสะพานครับ กิโลเมตรที่ 795 กับอีก 147.17 เมตร



เจ้าตัวแสบครับ ยืนโบกมือไปมา ไม่กล้าข้ามมา สงสัยคงกลัวโดนรถไฟไล่บี้ ทั้ง ๆ ที่บอกแล้วว่าเส้นทางสายนี้มีรถวิ่งผ่านไม่มาก แล้วก็พอจะรู้เวลาล่วงหน้าด้วย แต่ยังไง ๆ ก็ไม่ยอมข้ามมาครับ อย่าวิ่งหนีไปไหนอีกแล้วกัน ขี้เกียจตาม ถ้าครั้งนี้หายตัวไปอีก จะปล่อยเอาไว้ที่เมืองคอนนี่ล่ะ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

สภาพของไม้หมอนรองรางรถไฟที่อยู่บนสะพานครับ สภาพโดยรวมยังคงดูดีครับ เพียงแต่ว่าบางจุดจะวางห่างกันไปสักหน่อย เวลาเดินผ่านแล้วอดเสียวไม่ได้



เอาล่ะครับ รูปที่คิดว่าน่าจะโพสท์ได้ที่สะพานก็คงจะมีแค่นี้ ที่เหลือก็เป็นรูปที่ถ่ายกันเล่น ๆ ไม่อยากเอามาเผาคนกันเองครับ เดินกลับไปที่สถานีดีกว่า

ระหว่างทางที่เดินกลับมาที่สถานีโคกคราม จะมีต้นไม้บังแสงแดดเอาไว้ให้ตลอดทาง ไม่ร้อนครับ แถมมีลมพัดเย็นสบาย



เดินไปคุยกันไปเรื่อย ๆ ไม่นานก็กลับมาถึงสถานีโคกครามแล้วล่ะครับ ป้ายประเพณีและบริเวณชานชาลาทางด้านทิศเหนือครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

กลับมาถึงสถานีโคกคราม ผมก็ยังมีเวลาเหลือพอที่จะเดินไปเก็บตกตามจุดต่าง ๆ รอบ ๆ สถานีอีกครั้ง แถมวันนั้นขบวนรถท้องถิ่นที่ 458 ต้นทางสถานีพัทลุง - ปลายทางสถานีนครศรีธรรมราช ที่ผมจะนั่งกลับไปที่สถานีนครศรีธรรมราชยังเสียเวลาเพิ่มเข้าไปอีก ได้เดินกันเพลินล่ะครับงานนี้

ยิ่งใกล้เวลาขบวนรถมา ผู้โดยสารที่ต้องการโดยสารรถขบวนนี้เข้าตัวเมืองนครศรีธรรมราชก็เริ่มทยอยกันมาที่สถานีกันเยอะขึ้นเรื่อย ๆ กว่าที่ขบวนรถจะมาก็ 08.41 น. ครับ ขบวนที่ 458 ในวันนั้นได้รถจักรดีเซลไฟฟ้า Alsthom ( ALS. ) หมายเลข 4103 นำขบวนมา พร้อมกับ บชส. อีก 4 คันครับ



อีกตัวอย่างของคำว่า " ฝนตกไม่ทั่วฟ้า " ครับ ตอนที่อยู่ที่สถานีโคกครามยังแดดร้อนแรงอยู่เลย แต่ประมาณ 25 นาทีต่อมา ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก



จนขบวนที่ 458 มาถึงสถานีนครศรีธรรมราชแล้ว ฝนก็ยังคงตกอย่างหนัก แล้วไม่มีท่าทีว่าจะหยุดด้วย



ผมเองก็เปียกหมดทั้งตัวล่ะครับ ทั้งเสื้อ กางเกง รองเท้า บ่ายวันนั้นก็ต้องกลับกรุงเทพแล้ว ไม่มีเสื้อผ้าเหลือให้เปลี่ยนแล้วครับ ก็เลยต้องไปเอากางเกงยีนส์ตัวเดิมที่เก็บใส่กระเป๋าไปตั้งแต่วันที่มาถึงนครศรีธรรมราชวันแรกมาใส่อีกที ฉีดสเปรย์เข้าไปเยอะ ๆ จะได้ไม่มีกลิ่น ส่วนเสื้อนี่ก็กลับไปใส่ตัวที่ซักน้ำเปล่าตากเอาไว้ในห้องแก้ขัดไปก่อนได้ครับ แต่รองเท้านี่ ไม่มีเปลี่ยน ก็ต้องใส่แบบเปียก ๆ ไปอย่างนั้นล่ะครับ
_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

ตอนนี้เราเดินทางออกจากสถานีนครศรีธรรมราช ผ่านที่หยุดรถมะม่วงสองต้น อดีตสถานีวังวัว ที่หยุดรถบ้านท่าช้าง และที่หยุดรถบ้านห้วยยูง แวะพักเดินเล่นที่สถานีโคกคราม รวมถึงไปดูสะพานข้ามคลองโคกครามกันไปแล้วนะครับ ออกเดินทางกันต่อดีกว่า

เช้าวันที่ 26 เมษายน ก่อนที่ผมจะไปถึงสถานีบ้านทุ่งหล่อ ที่อยู่ข้างหน้าอีกไม่ไกลเท่าไหร่ ฝนก็ยังคงตกลงมา ยิ่งเห็นเมฆก้อนที่อยู่ตรงหน้าแล้วก็อดคิดไม่ได้ครับ ว่าอาจจะต้องใช้เวลาหลบฝนอยู่ที่สถานีบ้านทุ่งหล่อสักพัก เพราะฉะนั้นการแวะที่สถานีบ้านทุ่งหล่อในวันนั้นอาจจะต้องใช้เวลามากกว่าที่คิดเอาไว้

[ExtendeD]

แล้วผมก็เดินไปถามหานายสถานีกับเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง เพื่อจะไปขออนุญาตถ่ายรูปครับ ซึ่งก็ได้รับอนุญาตเรียบร้อยเหมือนเช่นเคย เพราะฉะนั้นอย่าเสียเวลา เรามาเริ่มกันที่บริเวณด้านหน้าตัวอาคารสถานีบ้านทุ่งหล่อกันก่อนเลย หามุมถ่ายรูปตัวอาคารสถานีได้ไม่ง่ายเลยครับ เพราะบริเวณนั้นไม่มีพื้นที่ว่างมากพอให้ผมยืนถ่ายรูปแบบสะดวก ๆ เลยครับ เดี๋ยวมาดูกันครับว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น



บรรยากาศยามเช้าที่ด้านหน้าอาคารสถานีบ้านทุ่งหล่อแห่งนี้คึกคักดีครับ เพราะว่าชาวบ้านต่างนำพืชผัก หรืออาหารต่าง ๆ มาวางขายกันหลายร้าน เรียกว่าเป็น " ตลาดสด " ก็ไม่ผิดครับ เดินไปทางไหนก็มีแต่เพิงขายของทั้งนั้น เพียงแต่ผมหาแผงขายเนื้อสัตว์ไม่เจอแค่นั้นเอง พื้นที่ข้างหน้ามอเตอร์ไซค์สีดำที่เห็นโล่ง ๆ นี่ก็เพราะว่าต้องเว้นเอาไว้เป็นทางเข้าออกตัวอาคารสถานี แต่ถ้าหันไปมองทางอื่นก็จะเจอแต่แผงขายของ



หลังจากถ่ายรูปนี้เสร็จไม่นานนัก ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก แต่ลุงป้าน้าอาก็ยังไม่ยอมเก็บร้าน เหมือนกับรู้ว่าฝนจะตกไม่นาน แล้วฝนก็ตกไม่นานจริง ๆ ครับ ประมาณ 15 นาทีก็หยุดแล้ว

เดินเข้ามาภายในอาคารสถานีจะเห็นช่องจำหน่ายตั๋วอยู่ทางด้านซ้ายครับ



ด้านบนของช่องจำหน่ายตั๋วมีป้ายแสดงกำหนดเวลาเดินรถติดอยู่ครับ



เอ... ขบวนที่ 85 กับ 86 ไม่จอดที่นี่ แต่ก็ยังมีชื่อติดอยู่ด้วย

ฝั่งตรงข้ามช่องจำหน่ายตั๋วก็จะเป็นที่นั่งพักผู้โดยสารครับ แต่ถ้าจะให้ยืนถ่ายแบบใกล้ ๆ ก็คงจะมองเห็นได้ไม่ทั่วครับ เพราะว่าพื้นที่แคบอยู่เหมือนกัน เอาไว้ถ้าได้เห็นภาพบรรยากาศรวม ๆ ของตัวอาคารสถานีจากบริเวณชานชาลา ก็คงจะพอมองเห็นครับ แต่ถ้ายังจำที่นั่งพักผู้โดยสารที่ในตัวอาคารสถานีโคกครามได้ ของที่สถานีบ้านทุ่งหล่อก็มีขนาดพื้นที่ใกล้เคียงกัน เพียงแต่ว่าที่สถานีนี้ใช้แผ่นไม้มาต่อเป็นเก้าอี้ยาว ๆ ล้อมรอบทั้ง 3 ด้าน ไม่ได้ใช้เก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงินเหมือนที่สถานีโคกครามครับ
_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.