ลุยเดี่ยว สำรวจเส้นทางรถไฟสายมรณะ ช่องเขาขาด

[mirage_II]

ถัดจากบอร์ด Speedo มาทางขวา ก็เป็นโมเดลจำลองโครงสร้างสะพานรถไฟที่สร้างด้วยไม้ซุงครับ นับเป็นส่วนที่สร้างความตื่นตาตื่นใจในวิศวกรรมก่อสร้างสะพานสูงๆ ในป่าโดยไม่ใช้เครื่องมือทันสมัย และไม่ใช้เหล็กกับคอนกรีตเลย


เข้าไปดูใกล้ๆหน่อย โครงสร้างจำลองนี้เป็นสะพานสองชั้น ที่มีการต่อเสาจากคานข้างล่าง ที่ตั้งอยู่ได้โดยไม่ล้มคือไม้ซุงยาวๆ ที่วางทะแยงยันไว้จากคานข้างบน นับว่าหาได้ยากพอดูนะครับ


เข้าไปใกล้อีกนิด เพืื่อให้เห็นวิธีการยึดโครงสร้างเข้าด้วยกันของโมเดล เขาใช้ลวดหรือตะปูตอกไว้นะครับ แหม..น่าจะมีหัวจักรรถไฟไอน้ำจำลองจอดอยู่ข้างบนสักหน่อย จะทำให้ดูสมจริงกว่านี้ขึ้นเยอะนะครับ

[mirage_II]

ถัดจากโมเดลจำลองโครงสร้างสะพาน มาทางขวามือก็เป็นแผ่นบอร์ดข้อมูลชื่อ "สะพานข้ามแม่น้ำแคว" เป็นสะพานที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเส้นทางรถไฟสายนี้ ตั้งแต่มีการสร้างภาพยนต์ชื่อ "The bridge on the River Kwai" ในปีพ.ศ.2500 พอจะมีเรื่องย่อให้ตามลิ้งค์นี้นะครับ
http://www.iseehistory.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=504559

ที่มาของภาพ :http://www.portaledifesa.it/forum/printthread.php?tid=1042&page=23
แต่ภาพยนต์เรื่องนี้สร้างได้คลาดเคลื่อนไปจากความจริงพอสมควร แม้จะเอาเค้าโครงเรื่องจากนวนิยายที่เขียนโดนทหารผ่านศึกชาวฝรั่งเศสคนหนึ่งชื่อ Pierre Boulle ที่ถูกจับเป็นเชลยไปทำงานสร้างสะพานแห่งนี้ก็ตาม (หนังสืือเล่มนี้ตีพิมพ์ไปตั้งแต่ปีพ.ศ.2495)

จะว่าไปแล้วไม่นานมานี้ก็มีการสร้างภาพยนต์เกี่ยวกับสะพานแห่งนี้อีกครั้ง ในชื่อว่า "The Railway Man" หรือชื่อภาษาไทยว่า "แค้นสะพานข้ามแม่น้ำแคว" ซึ่งเป็นเรื่องเล่าผ่านมุมมองของนายทหารอังกฤษชื่อว่า "เอริก โลแม็กซ์ (โคลิน เฟิร์ธ)" ที่เคยเป็นหนึ่งในเชลยศึกที่โดนจับตัว ส่งไปสร้างสะพานข้ามแม่น้ำแควแห่งนี้ แม้ว่าภายหลังเขาจะกลับมาอยู่อังกฤษ แต่บาดแผลทางจิตใจ ถึงความโหดเหี้ยมป่าเถื่อนของทหารญี่ปุ่นที่ทำกับเขาและเชลยศึก ถึงกลับไปค้นหานายทหารญี่ปุ่นที่เคยทรมานเขาจนเจอ (ซึ่งก็แก่ชราเหมือนเขานะครับ) เพื่อหาวิธีข้ามอดีตที่เจ็บปวดนะครับ มีภาพโปสเตอร์หนังดังนี้ครับ

ที่มาของภาพ : http://movie.mthai.com/movie-profile/movie-fixture/134491.html
โม้กันไปยาวว..เลยครับ มาต่อกันถึงเนื้อหาสรุปในบอร์ดข้อมูลนี้ ซึ่งทำให้ผมเพิ่งทราบว่ามีอีกสะพานที่สร้างในช่วงสงคราม ในบริเวณใกล้ๆ กับสะพานที่มีอยู่ในปัจจุบันด้วยครับ (ตรงพิพิธภัณฑ์สงครามโลกใกล้ๆ เชิงสะพานข้ามแม่น้ำแควนั่นแหละครับ) เพื่อใช้ขนส่งวัสดุก่อสร้างทาง ในระหว่างสร้างสะพานเหล็กที่เราเห็นกันในปัจจุบันนะครับ ส่วนหน้าตาก็น่าจะคล้ายกับในภาพยนต์เก่าเรื่อง The bridge on the River Kwai นะครับ สะพานไม้แห่งนี้เริ่มสร้างในเดือนสิงหาคม พ.ศ.2485 รับน้ำหนักได้แค่รถดีเซลรางขนาดเบาเท่านั้น และในเดือนธันวาคมปีเดียวกันก็ถูกน้ำพัดพังทะลายแต่ก็สร้างใหม่ให้แล้วเสร็จในเดือนเดียว ส่วนสะพานเหล็กนั้น ได้ออกแบบสร้างให้เป็นรูปโค้งครึ่งวงกลมพาดบนเสาคอนกรีต 11 ช่วง ดังภาพข้างล่างนี้

ที่มาของภาพ : http://hellfire-pass.commemoration.gov.au/thai/remembering-the-railway/bridge-on-the-river-kwai.php#
ซึ่งภายหลังได้โดนฝ่ายพันธมิตรทิ้งระเบิด แล้วสร้างใหม่ในแบบเหลี่ยมมาผสมกับแบบโค้งที่อยู่ส่วนกลางสะพาน(ตรงนี้ผมเองก็เพิ่งทราบเหมือนกันนะครับ)

สะพานเหล็กนี้ยาว 378 เมตร สร้างเสร็จในเดือนพฤษภาคม พ.ศ.2486 และเป็นที่น่าแปลกที่ มีคนเสียชีวิตในระหว่างการสร้างสะพานแห่งนี้เพียง 9 คน คงเป็นเพราะความระมัดระวังของนายช่างคุมงานชาวอังกฤษชื่อ ฟิลิปส์ ทูซี่

[mirage_II]

หันหลังมา เป็นแผ่นบอร์ดข้อมูลเกี่ยวกับ "การปูรางรถไฟ" ที่เป็นขั้นตอนสุดท้ายของการสร้างทางรถไฟ กระทำโดยเชลยศึกที่เป็นผู้เชีี่ยวชาญเฉพาะ แม้เป็นงานที่มีอันตรายน้อยกว่างานอื่นๆ แต่ก็ต้องมีความระมัดระวัง โดยเฉพาะในขั้นตอนการตอกหมุดยึดรางเข้ากับไม้หมอน อาจพลาดไปโดนรางจนเกิดเศษโลหะกระเด็นไปโดนคนได้ จากนั้นก็จบด้วยการนำเศษกรวดที่ขุดได้จากริมแม่น้ำ มาปูราดอีกที


ส่วนล่างของบอร์ดนี้ ก็เป็นภาพการนำเหล็กรางรถไฟที่มากมาย ไปวางบนไม้หมอน หลายคนคงนึกสงสัยว่า ญี่ปุ่นเอาราง หรือเหล็กมาจากไหนมากมาย ที่สามารถเรียงกันได้ยาวถึง 414 กิโลเมตรเลย เพราะต้องมีโรงหล่อเหล็กที่สร้างได้รวดเร็ว ผมเองคิดว่าก็คงอยู่ในประเทศไทยนี่แหละ ญี่ปุ่นคงไม่ขนย้ายเหล็กจากประเทศตัวเองข้ามน้ำข้ามทะเลมาเองนะครับ

[mirage_II]

หันไปทางซ้าย หรือผนังด้านซ้ายติดกับทางเข้าไปห้องฉายภาพยนต์กัน มีภาพวาดเกี่ยวกับการทำงานของเชลยศึกและโรมูซ่า ยามค่ำคืนอยู่ ดูน่ากลัวไม่เบา เพราะสภาพผ่ายผอม นุ่งผ้าเพียงกางเกงขาสั้นเล็กๆ ติดตัวอยู่เท่านั้น


ภาพถัดไป เป็นการสร้างสะพานสูงในยามค่ำคืน ที่น่ากลัวไม่แพ้กัน เท่ากับว่าญี่ปุ่นสามารถสร้างสิ่งที่ไม่น่าจะทำได้ โดยได้ใช้ความกลัวในการบังคับให้คนทำงานที่ยิ่งใหญ่ ด้วยเวลาจำกัด ในภาวะขาดแคลนสุดๆ คิดดูแล้วก็น่าจะคล้ายกับการสร้างปิรามิด หรือ กำแพงเมืองจีนในสมัยโบราณนะครับ ที่น่าจะใช้การบังคับมากกว่าสมัครใจในการสร้าง

อ้อ..ภาพวาดทั้งสองนี้ วาดโดยคุณ Murray Griffin ศิลปินชาวออสเตรเลีย

ที่มาของภาพ :https://www.essex.ac.uk/bs/staff/profile.aspx?ID=1152


ถัดจากภาพวาดไปก็ เข้าสู่ห้องฉายภาพยนต์ทันทีครับ เป็นหนังสั้นที่มีความยาวเพียง 7 นาที และเขาจะหยุดพักฉาย 3 นาที ก่อนจะเริ่มฉายใหม่วนไปเรื่อยๆ ครับ

[Wisarut]

[Wisarut]

[mirage_II]

ขอบคุณ คุณWisarut ที่เข้ามาเพิ่มเติมให้ ที่ผมสนใจคือ เส้นทางรถไฟเส้นนี้หลังญี่ปุ่นยอมแพ้ในเดือนสิงหาคม พ.ศ.2488 ทราบจากเว็บไปด้วยกันดอทคอม ว่าทหารอังกฤษมารื้อถอนทางรถไฟทางฝั่งพม่าออกไป 30 กิโลเมตร(นับจากด่านเจดีย์สามองค์) และฝั่งไทยออกไป 6 กิโลเมตร (เทียบดูแล้วน่าจะเหลือแค่สถานีซองกาเลียเท่านั้น) ต่อจากนั้นไทยก็ซื้อเส้นทางที่เหลือในราคา 50 ล้านบาท แต่ไม่สามารถบำรุงรักษาไว้ได้ จนต้องมีการรื้อรางออกไปใช้บำรุงรักษาทางรถไฟสายอื่น และเหลือเพียงแค่สถานีน้ำตกเท่านั้นจนถึงปัจจุบัน ส่วนสาเหตุที่สิ้นสุดตรงนี้ ผมคิดว่า ก็น่ามาจากเป็นแหล่งท่องเที่ยว และยังไม่ถึงบริเวณช่องเขาขาด ที่มีสะพานข้ามเหวมากมาย ซึ่งยากแก่การบำรุงรักษานะครับ

จากวิกิพีเดียบอกว่า ในปีพ.ศ.2555 พม่าเคยประกาศจะรื้อฟื้นเส้นทางรถไฟสายนี้กับไทย แต่ปัจจุบันยังคงเงียบๆ เห็นมีแค่พัฒนาให้เป็นพิพิธภัณฑ์แถวๆ ด่านเจดีย์สามองค์ เพื่อการท่องเที่ยวเท่านั้นนะครับ

[black_express]

ขอบคุณคุณ mirage_II และคุณวิศรุตเป็นอย่างยิ่งสำหรับเรื่องราวที่น่าสนใจนี้

ลูกแก เรียกอีกนัยหนึ่งว่า อ.ท่ามะกา จ.กาญจนบุรี

ส่วนหน่วยบัญชาการทหารพัฒนานั้น เมื่อก่อนใช้ชื่อว่า หน่วยงาน กรป.กลาง ครับ

มีเพลง title ภาพยนต์เรื่อง "สะพานข้ามแม่น้ำแคว" (Bridge over The River Khwai) ที่มีผู้ติดตามรับฟังมากใน Youtube

ผมขำกับคำวิจารณ์ของอดีตเชลยศึกชาวออสเตรเลียผู้หนึ่งบอกว่า "มันไม่ใช่แค่ผิวปากเดินแถวกลับค่ายหลังเลิกงานทุกเย็นอย่างในหนังว่ะ ไอ้หนูเอ๊ย... เรื่องจริงมันสาหัสกว่านั้นเยอะแยะหลายเท่า"

[mirage_II]

สวัสดีครับ พี่ตึ๋งที่แวะเข้ามาทักทายนะครับ ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติม กรป.กลางนี้ ผมจำได้แม่น เพราะเคยมีรายการทีวี และเพลงที่เอ่ยคำว่า กอ รอ ปอ กลาง โดยในรายการนั้นจะเป็นผลงานการพัฒนาถนนหนทาง ชลประทานให้แก่ชาวบ้านที่ห่างไกลความเจริญ แต่ไม่ยักรู้ว่าเป็นของทหาร และชื่อเต็มของ กรป.กลางคืออะไร เปิดกูเกิ้ลดูก็พบว่า "กองอำนวยการรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ ตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 10 เมษายน พ.ศ.2505 สมัยจอมพลสฤษดิ์ เพื่อทำหน้าที่วางแผนอำนวยการ กำกับดูแล และประสานส่วนราชกาในการป้องกันและปราบปรามการดำเนินการก่อการร้ายภายในประเทศไทย และได้เปลี่ยนชื่อเป็น หน่วยทหารพัฒนา ในปีพ.ศ.2540

สำหรับเพลงไตเติ้ลภาพยนต์เรื่อง Bridge over The River Khwai นั้นดูมีแต่ดนตรีบรรเลงนะครับ แต่ที่ไพเราะและคุ้นหูกลับเป็นเพลงมาร์ชที่ผิวปาก ตามลิงค์ข้างล่างนี้ครับ


ช่วงนี้งานเยอะเลยเว้นระยะนานหน่อย แถมกระทู้ก็ละเอียดด้วย คงเป็นเดือนกว่าจะจบนะครับ

[mirage_II]

มาต่อกันครับ เรามาอยู่ในห้องฉายภาพยนต์กันแล้วครับ


ความจริงเป็นสไลด์ประกอบเสียงเพลง(คงมีคำบรรยาย แต่ช่วงที่ผมเข้าไปแว๊บเดียว ได้ยินแต่เสียงเพลง) พอดีได้อัดเป็นคลิ๊ปสั้นๆ มาด้วย



ตอนนั้นคิดว่า คงยาว เลยถ่ายมานิดเดียวเพราะต้องรีบออกไปเดินสำรวจที่ช่องเขาขาด เวลาตอนนั้นก็บ่ายสามโมงไปแล้ว


ผมเลยเดินออกมาทั้งๆ ที่ภาพยนต์ยังฉายไม่จบ ทางประตูฝั่งขาออกแล้วหันกลับไปดูข้างในอีกที สังเกตุว่ามีบอร์ดข้อมูลอยู่ข้างประตูทางออกด้วย ชื่อ "The Line is Complete" หรือ "งานแล้วเสร็จ" น่าเสียดายที่ผมลืมถ่ายรายละเอียดมาด้วย (บอร์ดมันเยอะ ก็เอาไว้ไปดูกันเองที่พิพิธภัณฑ์ นะครับ)

แต่มีอีกบอร์ดหนึ่งอยู่ใกล้ๆ (ด้านหลังของบอร์ดที่เห็นคอกจัดแสดงเครื่องมือนะครับ) ได้ถ่ายไว้ เรื่อง "การทำงานบนทางรถไฟ"

พอสรุปได้ว่า ลักษณะการทำงานที่ต้องตื่นแต่มืด เพื่อกินข้าว ขานชื่อ มอบเครื่องมือ และให้เดินไปยังจุดทำงาน งานที่หนักพอจะประเมินได้คือ การขนดินหรือหิน ปกติคนละไม่น้อยกว่า 0.6 ลบ.เมตรต่อวัน ค่อยๆ เพิ่มเป็น 1.5 ลบ.เมตรต่อวัน พอถึงช่วงเร่งด่วนเพิ่มอีกเท่าเป็น 3 ลบ.เมตรต่อวัน จึงจะกลับได้ บางครั้งใช้เวลานานถึง 16 ชั่วโมงต่อวัน เชลยศึกและโรมูซ่าต้องเดินด้วยเท้าเองจากค่ายพักไปจุดทำงานทุกวัน มีการเฆี่ยนตีเป็นปกติ พวกเขามีเวลาพักแค่ทานมื้อเที่ยงเท่านั้น การเดินกลับค่ายจึงอ่อนล้ามาก แถมยังต้องกลับไปดูแลคนป่วยอีก พอกินมื้อเย็นเสร็จก็ฟุบลงนอนกันทันที ช่วงเร่งด่วนนี้มีระยะเวลานานถึง 3 เดือน ต้องทำงานกันแบบไม่มีวันหยุดพักเลย