ก็มันอยากไปนั่งรถไฟ หนองคาย - ท่านาแล้ง หน่ะ

[CENTENNIAL]

สวัสดีครับพี่ๆ น้องๆ ผู้ชื่นชอบหรือบ้าคลั่งรถไฟไทยที่รักทุกท่าน

นับเป็นระยะเวลานานพอสมควร ที่ผมไม่มีโอกาสได้นั่งรถไฟไปเที่ยวที่ไหนในลักษณะที่นั่งรถไฟสุดสายปลายทางก็เช้าพอดี แล้วก็ไปเตร็ดเตร่ เร่ร่อน เดินและนั่งรถกลางแดดร้อน กระทั่งเย็นก็นั่งรถไฟกลับกรุงเทพในลักษณะนี้เลย
ทั้งนี้ เพราะมีภาระหน้าที่อันมากขึ้น(น้ำหนักตัวก็ดันมามากขึ้นตาม แย่จริงๆ ) จึงทำให้ผมไม่มีเวลาว่างเพียงพอที่จะไปเที่ยวเร่ร่อนในแบบที่ตนชื่นชอบเช่นนั้นอีก ประกอบกับชาวเว็ปเรามีกิจกรรมต่างๆ รองรับอยู่ไม่ขาด ไม่ว่าการออกทริป ออกทัวร์ต่างๆ หรือการนัดบอดเพื่อไปนั่งดื่มน้ำธัญพืชเย็นๆ พร้อมกับวิพากษ์วิจารณ์เรื่องต่างๆ แลกเปลี่ยนความรู้ต่างๆ เกี่ยวกับรถไฟ แถมด้วยการชมภาพรถไฟและฟังเสียงเครื่องยนต์ดีเซลขนาดยักษ์ใหญ่อันดังกระหึ่มของหัวรถจักรดีเซลต่างๆ ที่แล่นผ่านบ้านมะขาม ในยามเย็นวันเสาร์เกือบทุกเสาร์
ซึ่งก็พอจะชดเชยทดแทนความชื่นชอบนั่งรถไฟเล่นได้บ้าง

แต่นับตั้งแต่ที่ประเทศไทย โดยการรถไฟแห่งประเทศไทย และ จังหวัดหนองคาย ได้ทำความตกลงกับประเทศลาว ประเทศเพื่อนบ้านที่น่ารักที่สุดของเราได้ ในเรื่องการเปิดทดลองเดินรถไฟข้ามสะพานมิตรภาพ ไทย-ลาว แล้ว นับเป็นสิ่งที่ทำให้จิตใจอันบ้ารถไฟของผมได้เกิดความยินดี เปรมปรีดิ์ และตื่นเต้นอย่างมาก ที่จะได้เห็นรถไฟของเราได้แล่นเข้าไปในประเทศลาว ประเทศที่ไม่มีรถไฟแล่นภายในประเทศมานานมากแล้ว

แม้ว่าผมจะได้ชมภาพถ่ายที่มีสมาชิกหลายท่านในเว็ปรถไฟไทยของเรา ไปลงทุนถ่ายภาพมาให้ชมกันอย่างจุใจแล้วก็ตาม แต่ใจมันเรียกร้องเหลือเกินว่า เราต้องไปดูเองให้เห็นกับตาว่ามันเป็นยังไง เวลาที่รถไฟเราแล่นเข้าไปในประเทศลาว ผมอยากเห็นภาพรถไฟแล่นข้ามสะพานในมุมมองที่แตกต่างออกไปจากที่เห็นจากพี่น้องเราบางส่วนแล้ว ผมอยากเห็นภาพพ่อแม่พี่น้องชาวลาวว่าเค้าตื่นเต้นดีใจเพียงใด ที่ประเทศลาวของเค้า จะมีเส้นทางรถไฟและมีรถไฟแล่นบ้างแล้ว และอยากสัมผัสบรรยากาศของการข้ามแม่น้ำโขงด้วยสะพานในครั้งแรกของชีวิต ที่ไม่ได้ใช้เรือข้ามดูบ้าง รถยนต์ก็ยังไม่เคยแต่ข้ามด้วยรถไฟมันเสียเลย จะได้สมกับที่บ้ารถไฟ แล้วจะดูว่ามันจะวิเศษเพียงใด

จริงๆ แล้ว ผมก็อยากจะลงภาพไปกับกระทู้ของน้องเต้ navy blue ไปเลย ไม่อยากตั้งกระทู้เพิ่มขึ้นมาอีก เพราะรวมๆ แล้วมันก็เป็นภาพถ่ายของรถไฟแล่นบนสะพานข้ามแม่น้ำโขง
แต่ทั้งนี้ ผมก็อยากจะถ่ายทอดบรรยากาศออกมาด้วยครับว่า ผมเดินทางไปได้อย่างไร ตัดสินใจอย่างไร วางแผนการเดินทางอย่างไร พบเจอสิ่งใดบ้าง แน่นอนครับว่า ถ้าเป็นลักษณะนี้แล้ว ควรตั้งกระทู้ใหม่ดีกว่า เพราะเดี๋ยวจะทำให้กระทู้ของเต้ มั่วซั่วไปเปล่าๆ ซึ่งแตกต่างจากการที่เราไปออกทริปรถไฟร่วมกันจำนวนมากๆ เหมือนงานรถไอน้ำ หรือที่เราไปทุ่งสงกัน เพราะตอนนั้น เราไปด้วยกันตั้งแต่เริ่มต้นจนจบทริป ภาพต่างๆ เหตุการณ์ต่างๆ ไม่แตกต่างกันมากนัก ซ้ำแล้ว เราไปกัน 30 คน ถ้าตั้งคนละกระทู้ มันก็กระไรอยู่

และแม้ว่าในการไปในครั้งนี้ผมจะไปเจอพี่น้องชาวเว็ปรถไฟไทยเราอีกถึง 5 คน แต่มันเป็นเรื่องบังเอิญมากๆ ครับ เพราะผมไปครั้งนี้ไม่ได้นัดกับใครเลย ยกเว้น....

หลังจากที่ผมคิดหน้าคิดหลังมาแปดล้านตลบแล้วว่าในช่วงที่มีการทดลองเดินรถไฟข้ามไปลาวนี้ ยังไงเราก็ต้องไปให้ได้ ซึ่งตอนแรกวางแผนว่าจะออกเดินทางในตอนเย็นของวันที่ 9 ก.ค. 51 แต่ปรากฎว่าวันนั้นลูกพี่ผมได้มอบหมายงานให้ซึ่งจะต้องทำในช่วงกลางคืน และนั่นเป็นเหตุผลโดยปริยายว่า ยังไงก็ขออนุญาตลาไปไม่ได้แน่นอน จึงต้องทิ้งแผนไปชั่วคราวก่อน กระทั่งต่อมาในวันที่ 13 ก.ค.51 ผมจึงรีบจัดการภารกิจ หน้าที่ การงานต่างๆ ให้เสร็จตั้งแต่ช่วงกลางวัน เพื่อจะได้ไม่ต้องถูกสั่งให้ทำงานช่วงกลางคืน จนกระทั่งเวลาประมาณ 1 ทุ่ม ผมจึงคุยกับลูกพี่(สารวัตร)เพื่อขออนุญาตลา ออกเวรไปก่อน ซึ่งก็ผ่านไปได้ด้วยดี แต่มีเงื่อนไขว่า ถ้ามีอะไรเร่งด่วน สั่งให้กลับมาก็ต้องรีบกลับด้วย ถ้ากลับไม่ได้ถือว่าหนีงาน ตกลงจะไปไหม เอาเถอะครับ เสี่ยงเป็นเสี่ยง เพราะเวลาที่ต้องเข้าเวรเหลืออีกไม่กี่ชั่วโมง เข้าวันรุ่งขึ้นก็หมดภาระแล้ว จึงแจ้งไปว่า ไม่มีปัญหาครับกลับก็ได้ แล้วจึงเตรียมกระเป๋าและมาที่หัวลำโพง โดยโทรถาม ท่านขุนตะล่นตุ้ยแล้ว ได้ความว่า รถไปหนองคายเหลือขบวนเดียวแล้วคือ ขบวน 69

แน่นอนครับ เป็นไปไม่ได้เลยที่นักเดินทางอย่างผมจะมีการจองตั๋วจองที่นั่งล่วงหน้าไว้ก่อน ใช่ครับ ผมแทบไม่เคยจองตั๋วล่วงหน้า และไม่อาจจองตั๋วล่วงหน้าไว้ก่อนได้ เพราะมันมีประสบการณ์หลายครั้งมากที่ว่า ถ้าจองตั๋วแล้วมักมีเหตุกระทันหัน ทำให้ไม่ได้ไปทุกทีเลย ผมจึงไม่อยากจองตั๋ว แต่จะใช้วิธีการที่ว่าถ้าได้ไปก็ไปวัดดวงซื้อตั๋วเลย และมันก็ทำให้ผมสามารถจองตั๋วได้ที่นั่งอันสุดแสนจะเหมาะสมแก่การชื่นชมวิว ทิวทัศน์ต่างๆ คือ ที่นั่งบนรถ บชส. เกือบทุกครั้งเลยครับ
โดยครั้งนี้ ได้ที่นั่ง คันที่ 3 หมายเลข 22 ซื้อตั๋ว ก่อนเวลาขบวน 69 ออกประมาณ 30 นาที ไม่เป็นไรครับ คนมันอยากไป มองโลกในแง่ดีว่า ได้ที่นั่งรถ บชส.ก็ประหยัดเงินดีออก แล้วถ้าคนไม่แน่น ก็พอจะหามุมนอนยาวได้ แต่ถ้าคนแน่น ก็ไม่ต้องนอน เพราะถ้าจะให้ผมนอนหลังตรง มันนอนไม่ค่อยหลับจริงๆ ครับ

ขออนุญาตชาวสมาชิกเราให้ผมได้บ่น บ้าบอ ไร้สาระ ซักหน่อยนะครับ ใครไม่ชอบอ่านก็ข้ามไปเลยครับ ขบวน 69 ออกจากหัวลำโพงช้าไปประมาณ 25 นาที ทีแรกผมว่าจะนั่งจดเวลาเพื่อฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหลับ แต่ปรากฎว่า ด้วยความเร่งรีบผมจึงไม่ได้นำตารางข้อมูลอะไรมาทั้งนั้นเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นตารางเดินรถ หรือตารางสถานีรถไฟสายอิสาน รายชื่อสถานีรถไฟของเส้นทางขบวน 69 นี้ ก็จำได้สุดแค่บ้านวะตะแบก ดังนั้นแล้ว ก็นั่งชมวิวไปเฉยๆ ก็แล้วกัน พอรถผ่านสถานีรังสิตแล้ว ทีนี้ก็แล่นได้เต็มที่ 80 กม./ชม. ครับ เพราะช่วงที่รถแล่นผ่านเสาโทรเลข 8 ช่วงเสา ใช้เวลาไป 22.4 วินาที เดี๋ยวนี้กะเอาแค่ 8 ช่วงเสาก็พอ ไม่ต้องรอนาน

พอรถแล่นออกจากชุมทางแก่งคอย ความรู้สึกเหมือนคราวที่นั่งรถไฟช่วงตรังไปกันตังก็แว้ปเข้ามาในความรู้สึกผมเลยครับ ได้ยินกิตติศัพท์ของเส้นทางรถไฟช่วงนี้มาหลายเดือนแล้วครับว่ามันย่ำแย่ขนาดทำให้รถไฟกระเด็นตกรางได้นี่ก็ไม่ธรรมดาแล้วครับ และสิ่งที่ยืนยันได้เป็นอย่างดีคือ ป้ายกลมสีเขียวที่มีตัวเลขเขียนว่า 30 5,000 เมตร หรือ ระยะทางที่ไกลกว่านี้ นี่สิครับ ของแท้เลย 30 กม./ชม. นี่มันความเร็วของรถไฟเขมร ที่เฮียวิซซี่แบร์ขุดข้อมูลมาให้บอกพวกเราสิครับ ตัวรถก็โยกเยกไปมา เหมาะสมกับความเร็วจริงๆ แต่ผมก็ฝืนใจหลับได้นะครับ เพราะมันท้อแท้ใจ มองวิวก็ไม่เห็น รถก็แล่นได้ช้ามาก นอนดีกว่าครับ โชคดีด้วยที่ในล็อคที่ผมนั่งนั้น มีผมนั่งอยู่คนเดียว ผมจึงใช้วิชานอนยาวซะเลย........

หลับๆ ตื่นๆ มาเรื่อยๆ รู้สึกแป็บนึงว่า รถแล่นได้เงียบเชียบ นิ่มนวล และเร็วมาก เชื่อได้ว่ารถมาถึงเขื่อนป่าสักแล้ว จึงลุกขึ้นมาดูและเป็นทางช่วงผ่านเขื่อนจริงๆ สังเกตได้ว่าน้ำในเขื่อนน้อยมากๆ ครับ เฮ้อ แต่ช่วงเวลาที่มีความสุข มันช่างแสนสั้นเหลือเกิน ขบวน 69 ใช้เวลาประมาณ 20 นาที เองครับ ในการผ่านทางช่วงเขื่อน แล้วก็เข้าสู่วิบากกรรมอีกครั้ง ผมก็นอนต่อ ตืนมาอีกรอบถึงลำนารายณ์แล้ว เที่ยงคืนครึ่งนิดหน่อย ขบวนรถจอดประมาณ 1 นาที จึงได้ออกเดินทางต่อ ผมก็หลับต่อ ความรู้สึกว่าหลับครั้งนี้ นานพอสมควร กระทั่งได้สะดุ้งตื่นอีกครั้ง มองวิวข้างทางก็พอจะจำได้ว่าเป็นทางช่วงเลยสะพานข้ามทางรถยนต์สายเทพสถิตย์มาเล็กน้อย หลับไปอีกหน่อย ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถอัลสธอมดังอยู่ข้างๆ มองบริเวณสถานีก็จำได้ว่าเป็นสถานีบ้านวะตะแบก แต่สิ่งทีทำให้ผมต้องตกใจไม่น้อยเลย คือ ขณะนั้นเวลาประมาณเกือบตีสองครึ่งแล้วครับ ไม่น่าเชื่อว่า เส้นทางช่วงลำนารายณ์ถึงบ้านวะตะแบก จะใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมงเลย แสดงว่าเส้นทางย่ำแย่สุดๆ ขนาดเบาทางตลอดแน่เลย

นอนหลับไปเรื่อยๆ กระทั่งได้ยินเสียงรถไฟแล่นในรูปแบบที่ต่างออกไปจากเดิม และในความเร็วที่มากกว่าเดิม จึงได้ตื่นมาอีกรอบ คราวนี้ฟ้าสาง สว่างแล้วครับ แต่จะเป็นที่ไหนนั้น ผมไม่สันทัดในเส้นทางสายอิสานจริงๆ ครับ ถ้าสายเหนือ หรือสายอรัญประเทศ รึ ไม่พลาดแน่นอน



ได้เห็นต้นไม้ใบหญ้ามีสีเขียวขจีแบบนี้ ทำให้จิตใจ กระชุ่มกระชวย สดชื่น จริงๆ ครับ

[tuie]

เล่าเป็นเรื่องราวการเดินทางพร้อมภาพประกอบแบบนี้อ่านแล้วได้บรรยากาศดีครับ ถูกใจจริงๆ ถูกใจจริงๆ

พี่เองก็ไม่ได้นั่งรถไฟขึ้นไปทางสายอีสานเหนือหลายปีแล้ว ครั้งหลังสุดที่ไปขบวน ๖๙/๗๐ ได้นอนเตียงล่างรถ บนท.ป. หมายเลข ๒ ตรงแคร่พอดี ตอนผ่านทางสายแก่งคอย-บัวใหญ่ (ที่ไม่ใช่ช่วงเขื่อนป่าสัก) ขนาดแล่นแค่ประมาณ ๗๐-๗๕ รถยังกระเด้งกระดอนราวกับร่อนแป้ง จนน่ากลัวถุงลมจะแตก หรือแตกไปเรียบร้อยแล้วก็ไม่รู้

ความจริงพี่เกือบจะได้ไปนั่งรถไฟข้ามโขงในวันนี้อยู่เหมือนกันครับ แต่มีอันต้องคลาดแคล้วไปก่อน เสียดายจริงๆ เสียดายจริงๆ เอาเป็นว่ารอติดตามชมภาพและการเล่าบรรยากาศการเดินทางทริปนี้ต่อไปนะครับ

ปล. จะบ่นบ้างก็บ่นไปเถอะครับอย่างไรก็บ่นน้อยกว่าคนเริ่มชราแถวๆนี้อยู่แล้วละครับ

[therock]

รอรับชมต่อครับ เล่าเรื่องได้ดีเลยครับ

[palm_gea]

ผมชอบรีวิวสไตล์พี่เอ็มตั้งแต่กระทู้ " ไปอุบลผจญภัยกับ 143 " แล้วครับ มันส์ดี ไปแบบวัดดวง เสียดายที่ไม่ใช่รถคอกหมูเหมือนตอนนั้นนะครับ

ติดตามชมครับพี่ ข.69 - 70 ขบวนรถในใจผมเลย
_________________

[CENTENNIAL]

ผมเองนั้นก็นานมากแล้วครับพี่ตุ้ย ที่ไม่ได้นั่งรถไฟในเส้นทางสายอิสานเหนือ คือด้วยเป็นเพราะหลงใหลในเสน่ห์ของเส้นทางรถไฟสายเหนือมากกว่าหน่ะครับ

เส้นทางรถไฟช่วงชุมทางแก่งคอยถึงบ้านวะตะแบก หรือถึงบำเหน็จณรงค์ ในขณะนี้ ย่ำแย่ ทรุดโทรมสุดๆ ไปเลยครับ นั่งไปก็ หัวสั่น หัวคลอนไปเกือบตลอดทาง ไม่รู้ว่ามีผู้โดยสารที่นอนเตียงชั้นบน ในรถนอนชนิดต่างๆ ตกเตียงบ้างหรือเปล่าครับ แต่ถ้าไม่ตก ก็คงนอนหลับไม่สนิทแน่ เพราะมันแกว่งมากเกินไปจริงๆ ครับ

ขอบคุณน้องเต้ ท่านกร(ไอ้หิน) และน้องปาล์ม ที่เข้ามาทักทายและติดตามชมกระทู้อย่างต่อเนื่องครับ กระทู้นี้คิดว่าไม่ยาวมากครับ ภาพไม่เยอะด้วย คาดว่าน่าจะจบได้เร็ววัน

หลังจากได้ชมทัศนียภาพวิวทิวทัศน์ของไร่เกษตรกรรม กสิกรรม ของพี่น้องชาวอิสานเหนือ ที่เต็มไปด้วยสีเขียวขจีแล้ว ผมตัดสินใจว่าจะไม่นอนต่ออีก แล้วก็ได้หยิบเอาแปรงสีฟัน ยาสีฟัน และผ้าเช็ดตัว เพื่อเตรียมตัวไปล้างหน้า แปรงฟัน เห็นประตูห้องน้ำของรถ บชส.เปิดแง้มๆ ประมาณ 5.4543 เซนติเมตร เหมือนว่ามีคนเข้าไปใช้แล้วล็อคกลอนไม่สนิท ผมจึงลองออกแรงดันประตูเปิดไปเล็กน้อยเพื่อทดสอบสมมติฐาน ซึ่งปรากฎว่า สมมติฐานนี้ยอมรับได้ว่าจริงครับ เพราะทันทีที่ออกแรงดันจนประตูแง้มก็มีพลังลึกลับจากภายในห้องน้ำ ดันประตูกลับมาปิดเหมือนเดิมทันที พร้อมกับเสียงขาก...ถุ้ย อีก 1 ครั้ง อั่นแน่ จะขากถุยเพื่อบอกว่า "เค้าอยู่ข้างในนะตัวเอง รอก่อนแป้ปนะ ขอขี้ก่อน" ใช่ไหมล่ะครับ ยังไงเดี๋ยวผมจะไปบอกท่าน AHK4222 ให้ทราบนะครับว่า กลอนประตูห้องน้ำเจ๊ง รบกวนพี่ซ่อมแซมให้ด้วยนะครับ
เมื่อเห็นว่าห้องน้ำแรกที่ไป มีคนเข้าไปแล้ว ผมจึงเดินไปยังห้องน้ำอื่นๆ และก็ได้พบห้องน้ำที่ว่าง ไม่มีผู้ใดใช้บริการ ซึ่งนับว่าแปลกอยู่ เพราะปกติ ช่วงเช้าๆ แบบนี้ ห้องน้ำในรถ บชส. มักจะต้องมีการต่อคิวกันบ้าง แล้วในที่สุดก็ได้ทราบว่า เหตุใดถึงว่าง
ก็เพราะว่าน้ำไม่ไหลนั่นเอง ยังดีนะครับที่โถส้วมไม่เลอะ ของเสียจากทหารหนัก ไม่อย่างนั้นคงเป็นภาระแก่ โอ้ ไม่เอาแล้วครับ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไรครับ เห็นรถโดยสารมีสภาพชำรุด น้ำไม่ไหล ไฟดับ นึกถึงแต่พี่ AHK4222 ครับ เพราะถ้าแกมาด้วย แกคงรับอาสาจัดการซ่อมแซมให้มีสภาพใช้การได้ดีแน่นอนเลย
สุดท้ายมาจบลงที่อ่างล้างหน้าในรถ บชส.อีกคัน น้ำไหล ไฟติดดี ล้างหน้า แปรงฟันแล้ว จึงกลับมายังที่นั่งและที่นอนแห่งเดิม

เลยยังไม่ทันได้สังเกตเลยครับว่า ถึงไหนแล้ว แต่เดาได้เลยว่า เลยขอนแก่นมาแล้วครับ คงต้องถามแฟนพันธุ์แท้ของทางรถไฟสายนี้แล้วครับว่า ถึงที่ไหนแล้ว



แถมสถานีรถไฟนี่ก็แปลกนะครับ ไม่รู้เป็นไร ทำไมถึงชอบอยู่ฝั่งซ้ายมือเวลานั่งรถไฟขาขึ้น ไม่เชื่อไปดูได้เลยครับ สัดส่วน ฝั่งซ้ายและขวานั้น ฝั่งซ้ายเยอะกว่าหลายเท่าตัวเลยครับ และเมือสถานีส่วนมากอยู่ฝั่งซ้าย แต่ผมเองนั่งฝั่งขวา ผมจึงมองป้ายสถานีไม่ทันว่า รถมาถึงสถานีไหนแล้วครับ จะโยกไปนั่งฝั่งซ้ายก็ไม่มีที่นั่งว่างเลย จึงต้องมองเท่าที่เห็นล่ะครับ



ในภาพด้านบนนี้ ก็ไม่ทราบว่าเป็นสถานีไหนครับ มองเห็นป้ายเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้จดไว้ซะด้วย เพราะว่าใจนั้นลอยไปถึงจุดหมายที่หนองคายแล้วครับ
แต่ก็มีจุดเด่นให้ทายกันได้ไม่ยากแน่เลย เพราะเป็นสถานีที่ดันมีไฟสี สามท่า โผล่มาได้ยังไงเนี่ย

กระทั่งรถขบวน 69 มาหยุดรอที่นอกสถานีแห่งหนึ่ง ผมจึงมองไปด้านหน้า ด้วยความรู้สึกเหมือนๆ กับพี่น้องเราหลายท่านที่จะต้องมองไปนอกรถทุกครั้ง ที่รถหยุดนอกเขตสถานีหรือไม่ใช่สถานีที่ต้องจอด เพราะรู้ดีว่า จะต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่ เช่นว่า อาจจะมีรอหลีก หรือได้หลีก ขบวนรถไฟอื่นๆ และในครั้งนี้ ผมมองเห็นหัวรถจักรอัลสธอมแต่ไกลเลยครับ
แหม พวกเรานี่ขนาดเห็นหัวรถไฟในระยะ 500 เมตร ยังรู้เลยว่าเป็นรถรุ่นไหน บ้ากันจริงๆ
ว่าแล้ว ผมก็ต้องเตรียมกล้องให้พร้อม ในการที่จะใช้จังหวะ เวลาที่ดีที่สุดในการเก็บภาพรถไฟ แล้วในที่สุดผมก็ได้ใช้โอกาสนั้นแล้ว

แชะ...



เป็นอย่างไรบ้างครับ พอรับชมได้ไหมครับ
นี่กำลังรอแบบฟอร์มใบสมัครเข้าชมรม ผู้ไร้พรสวรรค์ในการถ่ายภาพรถไฟ ซึ่งขึ้นตรงกับฝ่ายถ่ายภาพและคลิปเด็ด เครือข่ายสมัชชาคนบ้ารถไฟไทย อยู่ครับ
ยังไงก็ขอให้ ผู้ที่ยอมรับตัวเองว่าไร้พรสวรรค์ในการถ่ายภาพรถไฟ รวมทั้งผู้ที่ไม่ยอมรับตัวเองแต่มีผู้อื่นรับรองให้ว่าไร้พรสวรรค์ในการถ่ายภาพรถไฟทั้งหลาย รอติดตามการตั้งชมรมอย่างเป็นทางการได้ครับ

อ้อ ขบวนรถไฟในภาพ เป็นขบวนรถสินค้า ปูน TPI หรือ หนอนฟ้าขาว นั่นเอง ยอมรับเลยครับว่า ผมไม่ทันสังเกตจริงๆ ว่า แล้ว คลังปูน TPI อยู่ที่สถานีไหนกัน ทำไมเราไม่เห็นเลย

[don153t]

ตื่นมาอ่านแบบรวดเร็ว จะได้ไปนอนต่อ แบบว่าคอแห้ง ที่ถามว่าเจ้าขบวน ทีพีไอ ถ้าผมเดาไม่ผิด อยู่ ขวามือขาขึ้นไปอุดรธานี ใกล้ๆกับสถานีหนองขอนกว้าง มันตั้งอยู่ ทางตัดวงแหวนรอบเมืองเส้น อุดรธานี - หนองคาย ซึ่งตรงนั้นเป็น โรงปูน ทีพีไอ เมื่อก่อนยังไม่บ้ารถไฟ เลยไม่ได้ไปสำรวจ แต่ตอนนี้ เริ่ม ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก เพราะเมื่อก่อนงานผมเดินทางตลอด เจอสถานีรถไฟก็ไปนั่งแทะปิ้งไก่ ฟังเสียงประกาศ รถ เข้าออก จนตอนนี้ โดนแซวว่าโรคจิตหรือเปล่า เข้านอนก่อนนะครับ

[MayyaM]

[Air_Reservoir]

แปลกดีครับรอบนี้ หลังจากไปลุยท่านาแล้งเมื่อตอนเช้า ตกเที่ยงตั้งใจว่าจะมารับประทานแหนมที่ร้านแดงแหนมเนือง ก็ประสบพบเจอกับท่านผู้กองเอ็ม หรือพี่เอ็ม ท๊อป กับ เสาโทรเลขเดินได้อีก 1 ไม่คาดคิดจริงๆ

งานนี้ม่วนชื่นหลายๆ
_________________
ขบวนรถด่วนพิเศษที่ 13 กรุงเทพ - เชียงใหม่, สถานีห้างฉัตร, จังหวัดลำปาง

[mahachai_drc]

รอชมและติดตามไปกับผู้กองด้วย อารมณ์สุนทรีย์ในการเขียนจริงนะครับ ผมก็จะหาโอกาสอยู่เหมือนกันที่จะได้นั่งรถไฟไปต่างประเทศ (สปป.ลาว)

[beer45]

เพิ่งไปมาเมื่อปลายปี 50 ก็ยังคิดถึงหนองคายครับ