ของฝากจาก Kyushu

[tuie]

ขอบคุณ คุณaonpakorn และทุกๆท่านที่ให้ความสนใจติดตามชมครับ ขอเป็นกำลังใจให้คุณaonpakorn ได้ไปนั่งรถไฟญี่ปุ่นในเร็ววันนะครับ

--------------------------------------------------------------------------------------

เห็นหลายๆท่านให้ความสนใจขบวนรถด่วนชิงกังเซ็นกันมาก ผมก็ชอบรถชิงกังเซ็นเหมือนกันครับ พอมีบัตรเจอาร์พาสแล้วเลยไปนั่งซะหลายเที่ยว(กี่เที่ยวลองทายนะครับ)ให้หายอยาก ผมกะว่าจะดำเนินเรื่องตามลำดับเวลาที่เดินทางไปสัมผัสรถไฟ รถราง รถใต้ดินและสิ่งที่เกี่ยวข้องกับรถไฟญี่ปุ่นเพราะจะได้ไม่หลงลืมเล่าเรื่องที่อยากจะเล่าไปง่ายๆ กว่าจะถึงเรื่องของชิงกังเซ็นเดี๋ยวแฟนๆชิงกังเซ็นจะเซ็งเสียก่อน เลยขอลัดคิวนำตัวอย่างภาพเคลื่อนไหวของรถชิงกังเซ็น ขบวนโนโซมิซึ่งวิ่งเร็วที่สุดในบรรดารถชิงกังเซ็นยุคปัจจุบันมาให้ชมกันก่อนสักหนึ่งขบวนครับ



ตามภาพเป็นรุ่น ๗๐๐ ผมไปดักรอถ่ายที่สถานีโตกุยาม่า ห่างจากสถานีฮาคาตะ(ฟูกุโอกะ)เกือบๆ ๒๐๐ กิโลเมตร ตอนหลังนั่งชิงกังเซ็น ขบวนฮิคาริ เรลสตาร์ ผ่านสถานีนี้ถึงทราบว่าขบวนรถจะลดความเร็วลงช่วงผ่านสถานีโตกุยาม่าซึ่งอยู่ช่วงทางโค้ง แต่อย่างไรก็ดีหากคิดคำนวณความยาวของชิงกังเซ็นตามภาพข้างต้นซึ่งมีความยาว ๑๖ โบกี้ แล่นผ่านหมดขบวนภายในเวลาประมาณ ๑๐ วินาทีแล้ว ก็ยังนับว่าใช้ความเร็วสูงมากนะครับ

[shinoda]

ดีจังเลยครับ ใช้บัตร เจอาร์พาสแล้วนั่งได้ไม่จำกัด 8,000 บาทกว่าๆ 7วัน ผมว่าคุ้มมากๆ เลยครับ

น่าติดตามชมครับ อาจารย์ตุ้ย

[tuie]

[tuie]

เตรียมการเรื่องต่างๆมาพอสมควรแล้วออกเดินทางเสียที คณะของผมไปฟูกุโอกะด้วยเครื่องบินสายการบินไทย เที่ยวบินที่ ทีจี ๖๔๘ ออกจากสนามบินสุวรรณภูมิ ๑.๐๐ น. ของวันเสาร์ที่ ๓ มีนาคม ๒๕๕๐ ใช้เวลาเดินทางประมาณ ๕ ชั่วโมง ถึงฟูกุโอกะเวลา ๘.๐๐ น. (เวลาที่ญี่ปุ่นเร็วกว่าไทย ๒ ชั่วโมง) แทบไม่ได้นอนกันเลยละครับ กว่าจะขึ้นเครื่องก็ดึกมาก สำหรับผมแล้วเวลานั่งเครื่องบินตอนกลางคืนไม่ว่าจะนั่งชั้นใดเป็นต้องรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนอนไม่หลับทุกที ทำให้คิดถึงที่นอนสบายๆของรถ บนท.ป. หรือ บนอ.ป. จริงๆ

ลงจากเครื่องบินแล้วอาจารย์คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยคิวชู และน้องๆนักเรียนไทยที่มาต้อนรับก็พาคณะของผมนั่งรถไปเที่ยวเมืองดาไซฟูเป็นแห่งแรก เมืองดาไซฟูนี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของจังหวัดฟูกุโอกะ มีศาลเจ้าดาไซฟูอันศักดิ์สิทธิ์ ชาวญี่ปุ่นเชื่อกันว่าใครมาอฐิษฐานขอพรที่ศาลเจ้าดาไซฟูแล้วจะประสบผลสำเร็จด้านการเรียน ด้วยเหตุนี้ผมจึงเห็นนักเรียนเป็นจำนวนมากตั้งแต่เด็กเล็กๆ จนถึงวัยรุ่นมาสักการะศาลเจ้าดาไซฟูกันเป็นจำนวนมาก





ใกล้ๆศาลเจ้าดาไซฟูยังมีพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติคิวชูตั้งอยู่ เห็นคำว่าพิพิธภัณฑ์แล้วอย่างเพิ่งทำหน้าเบ้นะครับ เพราะว่าพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ดูน่าสนใจตั้งแต่รูปทรงภายนอกของอาคารแล้ว ภายในก็จัดห้องแสดงได้น่าชม ใช้แสงสี เทคนิคสื่อเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ความเป็นมา ศิลป วัฒนธรรมของคิวชู และประเทศในภูมิภาคเอเชีย มีงานศิลปของประเทศไทยไปตั้งแสดงในห้องเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ด้วยนะครับ คืออะไรเอ่ย เอาศาลพระภูมิไปตั้งแสดงแบบที่เมืองจำลองแห่งหนึ่งในยุโรปหรือเปล่า เฉลยครับว่าเป็นช่อฟ้าที่ติดอยู่ตามโบสถ์น่ะครับ

เสร็จจากชมพิพิธภัณฑ์แล้วก็ออกเดินทางไปรับประทานอาหารกลางวัน ระหว่างทางผ่านทางตัดเสมอระดับแห่งหนึ่งเห็นอะไรแปลกๆ



ที่ว่าแปลกนั้นลองมองไปด้านขวาของภาพนะครับ ปกติผมเห็นกระจกสะท้อนแบบนี้ตามริมถนนที่เป็นมุมอับ เช่น ทางโค้ง ทางแยกในซอย นี้มาตั้งอยู่ริมทางรถไฟด้านซ้าย ไม่มีซอย หรือทางแยกแถวนั้น แถมมีป้ายอะไรสีแดงติดอยู่เสียด้วย ไปดูใกล้ๆกันดีกว่าครับ



เป็นป้ายแสดงพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า จังหวัดฟูกุโอกะนั่นเอง

[tuie]

กว่าจะได้รับประทานอาหารกลางวันก็ล่วงเลยไปถึงบ่ายสองโมงกว่า ยังพอทนครับเพราะกระเพาะยังถือตามเวลาเมืองไทยอยู่ครับ เป็นร้านราเม็งแบบญี่ปุ่นมีโต๊ะรับประทานอยู่รอบคนปรุงอาหาร ได้บรรยากาศดีครับ



โฉมหน้าราเมนชามละ ๖๕๐ เยน (เกือบๆ ๒๐๐ บาท ครับ) เห็นราคาแล้วคิดถึงเล็กต้มยำของไทยจริงๆ



อิ่มแล้วแวะไปนมัสการพระนอนกันครับ



บริเวณสะพานใกล้ที่จอดรถยนต์เชิงเขาวัดพระนอนมีของแปลกอีกแล้วครับ เพราะราวสะพานทำเป็นเครื่องดนตรีมีไม้ให้ตีเล่นเป็นเพลงได้ ว่าแล้วเด็กโค่งก็เข้าไปก่อมลภาวะทางเสียงแก่ชาวบ้านแถวนั้นเป็นที่ระลึก เนื่องจากตีแล้วไม่เป็นเพลงน่ะครับ

[tuie]

แถมท้ายสำหรับวันนี้ ด้วยภาพรถไฟนิชิเท็ตสุ สายโอมูตะ ซึ่งเป็นรถไฟเอกชนที่เดินรถจากสถานีเทนจิ้น (กลางเมืองฟูกุโอกะ) ถึงสถานีดาไซฟู ใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมง ลงจากรถไฟแล้วเดินอีกประมาณ ๑๐ นาที ก็ถึงศาลเจ้าดาไซฟูแล้วครับ



(สำเนาภาพมาจากเอกสารเผยแพร่ นิชิเท็ตสุ โอมูตะไลน์)

ตอนจะถึงศาลเจ้าดาไซฟูรถที่ผมนั่งแล่นผ่านสถานีดาไซฟู มีขบวนรถสายนี้จอดเทียบชานชาลาอยู่ เห็นแล้วสังหรณ์ว่าจะได้มาใช้บริการกิจการรถไฟนิชิเท็ตสุในเร็ววัน ลางสังหรณ์ของผมจะแม่นยำหรือไม่ โปรดติดตามชมนะครับ

[tuie]

มาถึงฟูกุโอกะได้หนึ่งวันกับหนึ่งคืนแล้วยังไปไม่ถึงสถานีรถไฟฮาคาตะเลยครับ เนื่องจากวันแรกไปเที่ยวศาลเจ้าดาไซฟู วัดพระนอนฯลฯ กว่าจะกลับเข้าที่พัก รับประทานอาหารมื้อเย็นก็ค่ำแล้ว ยิ่งคืนก่อนแทบไม่ได้นอนหลับเลยยิ่งทำให้ง่วงนอนมากเลยเข้านอนเร็ว ระหว่างนอนก็ตั้งใจไว้ว่าจะต้องหาทางเดินจากโรงแรมที่พักไปสถานีรถไฟฮาคาตะให้ได้ เพราะว่าจะต้องนำบัตรหลักฐานการซื้อเจอาร์พาสจากเมืองไทยไปแลกเป็นบัตรเจอาร์พาสที่ศูนย์บริการท่องเที่ยวภายในสถานีนี้ และจะต้องขึ้นรถไฟที่นี่อีกอย่างน้อย ๗ วัน ระหว่างที่บัตรเจอาร์พาสมีผลใช้บังคับ ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะสำรวจเส้นทางเดินจากโรงแรมไปสถานีฮาคาตะทำให้ผมตื่นนอนก่อนนาฬิกาจะปลุกเสียอีก เดินไปตามทางซึ่งดูแผนที่เอาไว้ล่วงหน้าแล้วประมาณ ๑๕ นาที ก็ถึงสถานีฮาคาตะแล้วครับ เห็นรถไฟเจอาร์แล่นบนทางยกระดับช่วงชั้นสองของตึกตามภาพนี้ซึ่งไม่มีป้ายบ่งบอกว่าคือสถานีฮาคาตะเลย แต่ดูพิกัดตามแผนที่บวกกับสัญชาติญาณของคนชอบรถไฟแล้วแน่ใจว่าต้องเป็นสถานีฮาคาตะครับ



สถานีฮาคาตะเป็นชุมทางใหญ่ของเมืองนี้ หรือจะว่าไปอาจนับว่าเป็นชุมทางสำคัญของรถไฟบนเกาะคิวชูก็ว่าได้ เนื่องจากเป็นต้นทาง/ปลายทางของรถด่วนชิงกังเซน สายซันโย ที่มีเส้นทางลอดอุโมงค์ลอดใต้ทะเลไปยังเกาะฮอนชู และขบวนรถไฟเจอาร์อีกหลายขบวน เริ่มต้นจากสถานนี้สามารถเดินทางไปได้ทั่วเกาะคิวชู หรือจะข้ามมายังเกาะฮอนชูไปฮิโรชิม่า โอซาก้า เกียวโต นาโงย่า โตเกียวฯลฯ ก็สะดวกครับ ชั้นใต้ดินของสถานียังเป็นสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเส้นทางสายสนามบินฟูกุโอกะอีกด้วย ลงจากรถไฟที่นี้จะนั่งรถไฟใต้ดินต่อไปยังสนามบิน หรือจะเข้าเมืองก็ทำได้โดยสะดวก

ในเมื่อสถานีฮาคาตะเป็นสถานีรถไฟสำคัญของจังหวัดฟูกุโอกะทำไมไม่ตั้งชื่อว่า “สถานีรถไฟฟูกุโอกะ” ล่ะครับ สถานีรถไฟที่ชื่อ “ฟูกุโอกะ” ก็ไม่มีในสารบบเสียด้วยคงมีแต่ชื่อสนามบินฟูกุโอกะเท่านั้น ตอนแรกผมนึกว่าน่าจะมีที่มาคล้ายๆชื่อสถานีนครราชสีมา กับที่ประชาชนนิยมเรียกว่า “โคราช” เพียงแต่ของเขากลับกับของไทยเราเท่านั้น ลองค้นคว้าข้อมูลเพิ่มเติมแล้วไม่ใช่เพราะปรากฎว่า ที่ตั้งตัวเมืองฟูกุโอกะซึ่งมีแม่น้ำนาคากาว่าไหลผ่านนั้น ในอดีตเมืองฝั่งตะวันตกชื่อว่า “ฟูกุโอกะ” ตามชื่อปราสาทของเจ้าผู้ครองแคว้น ส่วนเมืองฝั่งตะวันออกมีชื่อว่า “ฮาคาตะ” ต่อมาทั้งสองนี้รวมเข้าเป็นเมืองเดียวกันใช้ชื่อว่า “ฟูกุโอกะ” จนกระทั่งปัจจุบัน แต่ชาวญี่ปุ่นส่วนมากก็ยังนิยมเรียกชื่อ “ฮาคาตะ” กันต่อไป สถานีรถไฟสำคัญที่ตั้งอยู่บริเวณฝั่งตะวันออกของแม่น้ำนาคากาว่าจึงยังใช้ชื่อเดิมให้สัมพันธ์กับที่ตั้งสถานีว่าสถานีฮาคาตะอยู่ต่อไป หวังว่าญี่ปุ่นคงไม่เปลี่ยนชื่อเป็นสถานีฟูกุโอกะตามแบบไทยที่เปลี่ยนชื่อสถานีหนองปลิงเป็นนครสวรรค์ โคกโพธิ์เป็นปัตตานี นะครับ(อันนี้แซวเล่นครับ)

[tuie]

บริเวณทางเข้าสถานีมีป้ายโฆษณาขบวนรถของบริษัทเจอาร์คิวชูรุ่นต่างๆซึ่งทำขบวนในแต่ละเส้นทาง ได้แก่ เส้นทางสายนางาซากิซึ่งไปทางตะวันตก



เส้นทางสายคิวได ไปทางตอนกลางแล้วต่อไปยังเมืองโออิตะ เบ็บปุ ทางตะวันออก



เส้นทางสายนิปโป้ ทางตะวันออก

[tuie]

เส้นทางรถด่วนชิงกังเซนไปคาโกชิม่า ทางใต้







เห็นภาพโฆษณาแล้วรู้สึกว่าบริษัทเจอาร์ คิวชู จะโปรโมทรถด่วนชิงกังเซนสึบาเมะ รุ่น ๘๐๐ ไปคาโกชิม่าเป็นพิเศษนะครับ แม้ว่าเส้นทางชิงกังเซ็นสายนี้จะยังสร้างไม่เสร็จตลอดสายจนถึงฮาคาตะ แต่ทางช่วงที่สร้างเสร็จเรียบร้อยจากสถานีชินยาสุฮิโร่(ห่างจากฮาคาตะ ๑๕๑.๓ ก.ม.)ถึงคาโกชิม่า-โช ก็เปิดเดินรถด่วนชิงกังเซ็นรุ่นนี้แล้ว คนญี่ปุ่นเอง(รวมทั้งผมด้วย)ดูจะยังเห่อชิงกังเซนสึบาเมะกันมากอาจเป็นเพราะรถยังใหม่ สวย และมีเสน่ห์อีกหลายอย่างซึ่งผมจะนำท่านไปสัมผัสเจ้าสึบาเมะกันในโอกาสต่อไปหลังจากที่เจอาร์พาสมีผลบังคับใช้ เนื่องจากค่าตั๋วไปกลับฮาคาตะ-คาโกชิม่าฯ(ระยะทางประมาณ ๒๘๙ ก.ม.) ร่วมๆ ๑๙,๐๐๐ เยน(ประมาณ ๕,๗๐๐ บาท) หากควักเงินเยนซึ่งมีอยู่น้อยนิดในกระเป๋าแห้งๆของผมแล้วอาจกระทบกระเทือนต่อความมั่นคงของสถานะทางการเงิน และกระแสเงินสดหมุนเวียนจนขาดสภาพคล่องได้ จึงจำต้องอดใจไว้ก่อนครับ

ผมรู้สึกว่าโฆษณารถไฟของบริษัทเจอาร์ คิวชู ข้างต้นนั้น ดูมีความคิดสร้างสรรค์ มีศิลปะในการสื่อสารกับประชาชนดีนะครับ เห็นแล้วรู้สึกอยากนั่งรถไฟรุ่นต่างๆตามโฆษณาขึ้นมาทันที มีตั้งหลายรุ่นน่านั่งทั้งนั้นผมจะมีโอกาสได้นั่งครบทุกรุ่นภายในอายุบัตรเจอาร์พาส (๗ วัน)ไหมนี่ ไหนจะต้องไปนั่งรถด่วนชิงกังเซน สายซันโยจากเกาะคิวชูลอดอุโมงค์ใต้ทะเลไปเมืองต่างๆบนเกาะฮอนชูอีก เฮ้อ....(นี่แหละทุกข์ของคนชอบรถไฟ) ไม่เป็นไรครับค่อยๆวางแผนหาเวลามานั่งทีละขบวนทีละเส้นทางกระจายๆกันไปให้ได้มากที่สุดละครับ 8)

เห็นโฆษณารถไฟของเขาแล้วอดย้อนมามองของเราไม่ได้ ความจริงรถไฟไทยของเราก็มีรูปลักษณ์สวยงามอยู่หลายรุ่น เผลอๆบางรุ่นผมว่ายังหน้าตาดีกว่ารถไฟอีกหลายๆรุ่นของญี่ปุ่นเสียอีก ถ้ามีการทำสื่อโฆษณาดีๆมีแนวคิดสร้างสรรค์แบบเขาบ้าง น่าจะดึงดูดผู้โดยสารมาใช้บริการได้ไม่น้อย คนชอบรถไฟอย่างเราๆท่านๆก็จะได้ชมโฆษณารถไฟไทยแบบสวยๆ มีคุณค่าน่ามอง เล่าแถมอีกนิดว่าแผ่นโปสเตอร์โฆษณารถไฟเจอาร์ คิวชูนั้น เท่าที่ผมเห็นไม่ได้มีติดอยู่แค่แถวๆสถานีรถไฟ แต่มีให้เห็นตั้งแต่ที่สนามบิน สถานีรถไฟใต้ดิน ภายในขบวนรถไฟใต้ดิน ห้างสรรพสินค้า มหาวิทยาลัยฯลฯ เป็นที่แพร่หลายมาก ใครเห็นสื่อโฆษณาสวยๆแบบนี้ถึงไม่ได้ชอบรถไฟเป็นพิเศษก็ต้องเอนเอียงอยากนั่งรถไฟขึ้นมาบ้างละครับ

[tuie]

กำลังจะเข้าไปสำรวจด้านในอาคารสถานีฮาคาตะพลิกดูนาฬิกาปรากฏว่าหมดเวลาสำหรับเช้าวันนี้แล้วครับ เพราะผมมีโปรแกรมไปเที่ยวนางาซากิกับกลุ่มที่มาเรียนที่มหาวิทยาลัยคิวชูครั้งนี้โดยทางรถยนต์ ตอนแรกผมวางแผนตั้งแต่ที่บ้านแล้วว่าจะนั่งรถไฟเจอาร์จากฮาคาตะไปเที่ยวนางาซากิด้วยตนเองก็มีอันต้องเปลี่ยนแผนการ ไม่เป็นไรครับยังอยู่ฟูกุโอกะอีกหลายวันไว้วันหลังมาสำรวจสถานีฮาคาตะกันอีกที(หรืออาจจะหลายที)ก็ได้ครับ

ผมนั่งรถยนต์ออกจากฟูกุโอกะไปเกือบๆสองชั่วโมงก็เข้าเขตเมืองนางาซากิมองไปทางด้านขวาเห็นสะพานเหล็กสีสวยแห่งหนึ่ง ด้วยวิญญาณคนชอบรถไฟดูๆแล้วคาดว่าน่าจะเป็นสะพานรถไฟนะครับ



สะพานคอนกรีตด้านบนภาพเป็นสะพานทางยกระดับเส้นทางรถไฟเจอาร์สายนางาซากิ ถ้าเดินทางจากฮาคาตะมานางาซากิก็ต้องข้ามสะพานคอนกรีตนี้ แล้วสะพานเหล็กด้านล่างเป็นสะพานทางรถไฟสายไหนกันละนี่ ดูอยู่สักพักหนึ่งก็ได้คำตอบแล้วครับ



สะพานเหล็กสีสวยข้างต้นนี้ คือ สะพานสำหรับรถรางนั่นเอง เส้นทางรถรางที่นางาซากิมิได้อยู่ตามถนนตลอดสายครับ บางช่วงก็อยู่ตามแนวถนนตอนกลางถนน บางช่วงก็แยกออกจากแนวถนนเป็นเอกเทศคล้ายๆกับทางรถไฟ

ไม่ได้เห็นรถรางมานานเลยออกจะตื่นเต้น กล่าวแบบนี้ต้องชี้แจงก่อนเดี๋ยวท่านจะเข้าใจผิดเรื่องอายุของผมว่าต้องเกิน ๕๐ แน่ๆเพราะทันเห็นรถราง ผมเกิดไม่ทันยุครถรางในเมืองไทยแบบยังเดินรถเป็นปกติหรอกครับ ทั้งนี้ไม่นับการสัมผัสอย่างใกล้ชิดกับรถรางที่โรงเรียนของผมซื้อมาจอดไว้ให้นักเรียนนั่งเล่น(แต่แล่นไม่ได้แล้ว)ด้วยนะครับ ผมเคยมีโอกาสได้สัมผัสรถรางมาบ้างเวลาเดินทางไปต่างประเทศ ถึงจะชอบแต่ก็อดนึกไม่ได้ว่าถ้ายังมีรถรางแล่นในกรุงเทพยุคปัจจุบันสภาพการจราจรจะเป็นเช่นไร 8)