ของฝากจาก Kyushu

[Wisarut]

อาจารย์ตุ้ย ... นี่ไง Tsubame Syndrome ที่ผมพูดถึง (Ane Moe - 姉萌え จริงๆ)

[tuie]

[tuie]

ช่วงกลางชานชาลาบริเวณรถคันที่ ๔ มีห้องกระจกสำหรับให้ผู้โดยสารหลบลมหนาวเข้าไปรับไออุ่นจากฮีทเตอร์ครับ เก้าอี้นั่งในห้องนี้ยังออกแบบมาเข้ากับการตกแต่งภายในสึบาเมะเลยครับ



เก้าอี้ดูเก๋ไก๋ดี แต่นั่งไม่ค่อยสบายเท่าไรครับ ต้องนั่งหลังตรงไม่พิงพนักแบบนั่งสมาธิถึงจะเหมาะกับเก้าอี้นี้



ขนาดรีบเดินไปถ่ายภาพไปไม่ทันไรเหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งนาทีรถจะออก แต่ผมก็เร่งเดินจนถึงรถคันที่ ๖ ซึ่งเป็นต้นขบวนเที่ยวกลับแล้วละครับ คนอายุสามสิบไปแล้วนี่ความเร็ว(ว่องไว)ลดลงมากเลยครับ

[KTTA-50-L]

ปีหน้าหนูจะไป ถ้าหนูถูกหวย

[tuie]

[tuie]

พอสึบาเมะขบวนที่ ๖ ออกไปแล้วชานชาลาสถานีก็ตกอยู่ในความเงียบเหงา ก่อนที่ผมจะลงจากชานชาลาที่อยู่ชั้นสามไปเดินสำรวจบริเวณที่ทำการสถานีซึ่งอยู่ชั้นสอง ก็ขอเดินย้อนไปทางปลายชานชาลาด้านสุดเส้นทางคิวชูชิงกังเซนสายนี้อีกครั้ง เพราะนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ถ่ายภาพแป้นปะทะสุดปลายทางครับ

ระหว่างเดินเห็นม้านั่งรอเป็นรูปทรงแบบพื้นบ้านญี่ปุ่นด้วยละครับ ไม่นึกมาก่อนว่าบนชานชาลาสถานีชิงกังเซนสายใหม่จะมีเฟอร์นิเจอร์รูปทรงย้อนยุคแบบนี้ สังเกตว่าที่ฐานม้านั่งมีหมุดยึดตรึงไว้กับพื้นชานชาลาอย่างแน่นหนามั่นคง ชนิดที่คนเกินร้อย(ก.ก.)นั่งส่วนปลายแล้วม้านั่งจะไม่กระดกเป็นอันตรายแก่ผู้โดยสาร แต่ถ้าหนักมากจนนั่งแล้วถอนหมุดยึดม้านี้ได้ก็ตัวใครตัวมันละครับ



เห็นแป้นปะทะปลายสุดเส้นทางแล้วครับ มีสัญลักษณ์เตือนหลายป้ายเชียว



ลงบันไดสู่ชั้นสองครับ ที่เชิงบันไดชั้นสองมีแผนผังแสดงจุดที่เรายืนอยู่เปรียบเทียบกับจุดของรถคันที่จอดตรงนั้นด้วยนะครับ อย่างใครจะขึ้นรถคันที่ ๒ หรือคันที่ ๓ ขึ้นบันไดนี้ไปก็จะใกล้จุดขึ้นรถคันดังกล่าวมากที่สุด



ในห้องโถงสถานีคาโกชิม่าโชะยังมีกลิ่นอายเจ้าสึบาเมะอยู่รอบบริเวณ เริ่มจากเก้าอี้นั่งซึ่งมีรูปทรงในแนวเดียวกับเก้าอี้ผู้โดยสารบนสึบาเมะ แถมผ้าหุ้มเบาะรองนั่งยังเป็นลายเดียวกันเสียอีก

[tuie]

หันไปมองที่ผนังด้านหนึ่งของสถานีมีป้ายทำด้วยผ้าทอเป็นภาพสึบาเมะด้วยครับ



เท่านั้นยังไม่พอ ฉากสไตล์ญี่ปุ่นที่ตั้งอยู่ริมทางเดินก็เป็นภาพสึบาเมะ



เครื่องจำหน่ายเครื่องดื่มอัตโนมัติในสถานีก็ยังมีภาพโฆษณาสึบาเมะติดอยู่ 8)



ซูมเข้าไปใกล้ๆอีกนิดนะครับ

[tuie]

ผมสำรองที่นั่งเที่ยวกลับเป็นสึบาเมะขบวนที่ ๘ ออกจากคาโกชิม่าโชะเวลา ๑๑.๔๘ น. เอาไว้ แต่เมื่อดูตารางเดินรถแล้วจะมีสึบาเมะขบวนที่ ๔๔ ออกในเวลา ๑๑.๒๐ น. ก่อนขบวนที่ผมจะกลับ รีบวางแผนการอย่างรวดเร็วเลยครับว่าจัดการรับประทานอาหารเที่ยงให้เสร็จแล้วขึ้นไปถ่ายภาพสึบาเมะขบวนที่ ๔๔ เพิ่มเติมอีกดีกว่า ตอนนี้ ๑๑ โมงแล้วต้องทำเวลา มองหาร้านอาหารภายในบริเวณสถานีถูกใจร้านนี้ครับ



ที่ถูกใจเพราะมีข้าวแกงกะหรี่ของโปรด(ของผม)ขายในราคา ๖๐๐ เยน (ประมาณ ๑๘๐ บาท) ถือว่าเป็นราคามิตรภาพของญี่ปุ่นแล้วนะครับ เห็นคนขายอยู่ในร้านก็ยังไม่วายต้องใช้เครื่องอัตโนมัติจนได้ 8) เพราะในร้านไม่มีพนักงานมารับคำสั่งอาหาร(ออเดอร์)จากลูกค้า ไม่มีพนักงานเก็บเงิน-ทอนเงิน เวลาจะสั่งอาหารชนิดใดรับประทานต้องมาดูที่เครื่องอัตโนมัติตามภาพนี้ก่อนครับ



พอพบภาพหรือชื่ออาหารที่เราต้องการสั่งอยู่ที่ปุ่มใดก็จัดการหยอดเหรียญ หรือธนบัตรมูลค่าเท่ากับหรือสูงกว่าเข้าเครื่องไปแล้วกดปุ่มอาหารรายการที่หมายตาไว้ จากนั้นจะมีบัตรเล็กออกจากเครื่องพร้อมเงินทอน(ถ้ามี)ให้นำบัตรนี้ไปมอบแก่พนักงานที่เคาน์เตอร์รับไป สักพักหนึ่งเขาก็นำอาหารที่ท่านต้องการมาเสริฟแล้วครับ

ดูเหมือนจะง่ายแต่ผมก็มีปัญหาจนได้ เพราะเพ่งดูปุ่มและภาพอาหารที่เครื่องอัตโนมัติเจ้ากรรมนี้แล้วไม่เห็นรูปข้าวแกงกะหรี่แบบที่ตั้งป้ายโชว์อยู่หน้าร้านเลย มีปุ่มเกือบครึ่งหนึ่งที่มีแค่ราคากับภาษาญี่ปุ่นแสดงชื่ออาหารแต่ไม่มีภาพอาหารแสดงประกอบไว้ ผมจะกดปุ่มไหนดีถึงจะได้ข้าวแกงกะหรี่ตามต้องการ หรือจะรับประทานอย่างอื่นที่มีภาพที่ปุ่มชัดๆดี ในที่สุดความอยากข้าวแกงกะหรี่มีมากกว่าผมเลยเข้าไปถามคนขาย ขอให้เขาออกมาช่วยชี้ปุ่มให้ผมกด สรุปว่าหลังจากนั้นประมาณ ๓ นาทีข้าวแกงกะหรี่ของผมมาแล้วครับ รสชาติกลมกล่อมหอมกรุ่น เห็นแล้วอยากกลับไปรับประทานอีกสักจานจริงๆ

[box_car]

ข้าวแกงเคอรี่ นี่ก็ของโปรดผมเหมือนกันนะ อ.ตุ้ย
กระทู้ อ.ตุ้ย กำลังใกล้ ท้อปไฟว์ แล้วครับ.....
_________________

[tuie]

วันหลังจัดทริปด่วนเคอรี่อิ่มหนำสำราญใจกันดี่กว่าครับคุณกวง

ขอบคุณ คุณกวงและทุกๆท่านที่ติดตามชมกันโดยไม่ย่อท้อกับความยาวของเรื่องนะครับ ถ้าไม่ติดเรื่องงานและภารกิจประจำวันละก็ผมแทบจะโพสให้ชมทั้งวันเลยละครับ เพราะเล่าไป เลือกภาพไปก็มีความสุข นั่งยิ้มกับหน้าจอไปด้วย

--------------------------------------------------------------------------------

ได้รับประทานข้าวแกงกะหรี่ร้อนๆท่ามกลางอากาศหนาวๆอย่างนี้รู้สึกทั้งอิ่มอุ่นสบายจริงๆครับ แต่ก็ยังเห็นคนญี่ปุ่นบางคนซื้อไอศกรีม น้ำแข็งไสรับประทานกันหน้าตาเฉย ระหว่างที่กำลังมีความสุขกับข้าวแกงกะหรี่ได้ยินเสียงขบวนรถแล่นบนชั้นสาม หยิบตารางเดินรถออกมาดูปรากฏว่าเป็นสึบาเมะขบวนที่ ๓๗ จากชินยาสุฮิโร่เข้าสู่สถานีคาโกชิม่าโชะตามเวลา ๑๑.๐๙ น. ซึ่งจะทำขบวนกลับเป็นขบวนที่ ๔๔ ในเวลา ๑๑.๒๐ น. มีเวลาจำกัดแค่ ๑๑ นาทีอีกแล้วครับ ผมก็เลยต้องเร่งรับประทานให้เสร็จออกจากร้านมาดูป้ายแสดงข้อมูลขบวนรถแจ้งว่า สึบาเมะขบวนที่ ๔๔ เทียบขบวนอยู่ชานชาลาที่ ๑๓ ขึ้นไปดูสึบามะด้วยกันอีกรอบนะครับ

พอผมเดินขึ้นไปถึงชานชาลาที่ ๑๓ ก็เห็นผู้คนเยอะกว่าตอนสึบาเมะขบวนที่แล้ว(ที่ผมนั่งมา)จอดเทียบชานชาลาที่ ๑๒ เสียอีก อาจเป็นเพราะขบวนที่ ๔๔ จอดทุกสถานีเลยทำให้มีผู้โดยสารมาก จนใกล้เวลารถออกก็ยังมีคนเดินถ่ายรูปกลุ่มของตนกับขบวนรถอยู่ไม่ขาดสาย สงสัยจะเป็นผู้โดยสารขบวนอื่นมาดักถ่ายสึบาเมะขบวนนี้แบบผมแน่ๆ ผลงานการถ่ายภาพของผมก็เลยยิ่งดูไม่ได้เข้าไปใหญ่เนื่องจากต้องตะแคงกล้องหลบฝูงชน อย่างไรก็ถือเสียว่าผมนำชมสึบาเมะในอีกมุมมองหนึ่งก็แล้วกันนะครับ

สองภาพแรกเป็นส่วนหัวขบวน ไม่อาจเดินไปถ่ายไกลกว่านี้เพื่อให้เห็นส่วนหัวสึบาเมะมากกว่านี้ได้เพราะมีคนกลุ่มใหญ่ถ่ายรูปบริเวณปลายสุดชานชาลาที่ ๑๓







ภาพนี้เอียงหลบมหาชนคนญี่ปุ่นเต็มๆ แต่ก็ได้ภาพในมุมลึกขึ้นเมื่อมองลงไปจากรั้วกั้นครับ



ได้เวลาสึบาเมะขบวนที่ ๔๔ ออกจากสถานีแล้วครับ สังเกตที่ด้านขวาของภาพต่อไปนี้ท่านจะเห็นชาวญี่ปุ่นอีกหลายคนรอดูสึบาเมะเคลื่อนขบวนผ่านหน้าไปจนลับตา แหม! ไม่ค่อยจะเห่อเลย นี่ขนาดเปิดเดินรถมาประมาณ ๓ ปีแล้วนะครับ





นึกอีกทีว่าแต่เขา(ชาวญี่ปุ่น)เราเองก็เห่อสึบาเมะไม่น้อยเหมือนกัน แต่ยังพอหาเหตุผลมาแก้ตัวได้ว่าก็เราเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาตินี่ครับ จะมีโอกาสมาสัมผัสสึบาเมะได้ง่ายๆเสียเมื่อไรล่ะ