บันทึกการบอมบ์ประเทศไทย

[Wisarut]

Year AD1945/BE2488
1 January 1945:
Nakhon Chaisri Railway station and Saowabha Bridge bombed away.

2 January 1945:
49 B29 Bombers from the 20th fleet (Calcatta) bombing Rama 6 Bridge From 1000 - 1030. Local Bangkokiangs wathcing B29 Bombings without fear
44 B29 Bombers bombing the target - 2 B29 Bombing the areas nearby ... with 179 ton of bombs
shotting 1 IJA fighting plane but 1 B29 damaged.

[Wisarut]

ถล่มสะพานปริมนทร์ สองยก ๒๔-๒๕ เมษายน พ.ศ. ๒๔๘๗
http://www.utdid.com/utdid1/html/0000116.html

วันที่ ๒๘ กันยายน พ.ศ. ๒๔๘๗ เวลาบ่ายเครื่องบินล็อกฮีตแบบลำตัวคู่ กราดยิง ย่านสถานีอุตรดิตถ์ ก่อน กราดยิงต่อที่ บางโพ และ ท่าเสา
http://www.utdid.com/utdid1/html/0000117.html

วันที่ ๕ ตุลาคม พ.ศ. ๒๔๘๗ เวลาย่ำรุ่งบี 24 ลิเบอเรเตอร์ 2 ลำ กราดยิง เหนือตลาดท่าเสาและตลาดบางโพ และ ย่านสถานีอุตรดิตถ์ ทั้งตอนเช้า และ เย็น ต่อมาถูกยิงตกไป 1 ลำ ที่หมู่บ้านหม้ออำเภอพิชัย ขณะทิ้งระเบิดสะพานปรมินทร์ ต้องพานักบินที่กระโดดร่ม 4 นาย ไปซ่อนไม่ให้ทหารญี่ปุ่นจับไปทำทารุณกรรมได้

ต่อมาราวๆ 1600 บี 24 ลิเบอเรเตอร์ 8 ลำ ถล่มย่านสถานีอุตรดิตถ์ ซ้ำ แต่ก็ถูกยิงตก นักบินโดไปได้ 3 นาย แต่ ร่มไม่กาง ทำให้ชนตอไม้ตายคาที่ 1 นาย เหลืออีก 2 นาย ชาวบ้านพาไปซ่อนไม่ให้ทหารญี่ปุ่นจับไปทำทารุณกรรมได้

http://www.utdid.com/utdid1/html/0000118.html
๑๖ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๘๗ เวลาประมาณ ๑๗.๐๐ น. บี 24 ลิเบอเรเตอร์ 6 ลำ ทิ้งระเบิดถล่ม ย่านสถานีอุตรดิตถ์ พร้อมอาคารสถานี ที่ออกแบบโดยคาร์ล ดอห์ริง และ โรงงานกรมรถไฟ พินาศสิ้น ไปพร้อมกับโรงไฟฟ้าของเทศบาลเมือง อุตรดิตถ์ จากนั้น ก็กราดยิงแถวหมู่บ้านทุ่งยั้ง และ ไผ่ล้อม

http://www.utdid.com/utdid1/html/0000119.html

๒๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๘๘
สะพานปรมินทร์ที่เป็นสะพานเบี่ยง ได้พังลงมาเพราะ ฤทธิ์ระเบิด ที่ทิ้งเป็นพวง
http://www.utdid.com/utdid1/html/0000120.html

[black_express]

ผมอ่านกระทู้แล้วคุ้นๆ ตามาก เหมือนพิมพ์มากับมือเอง

เฮียไปขุดจากที่ไหนมาครับ

[Wisarut]

ููู^^^
ไปขุดที่เวบไซท์ของคนอุตรดิตถ์มานะครับ

27 พฤศจิกายน 2487 สัมพัันธมิตร ทิ้งระเบิดถล่มโรงงานปูนซีเมนต์ไทยที่บางซื่อ พร้อมย่านสถานีบางซื่อ ทำให้ สถานีแปลงไฟระเบิด สามารถอ้างกับทางญี่ปุ่นว่า ผลิตซีเมนต์ต่อไม่ได้

ที่ไม่ถล่มโรงงานที่ท่าหลวงเพราะผู้จัดการทั่วไปชาวอเมริกันได้แจ้ง ให้สัมพันธมิตรทราบล่วงหน้าว่าโรงงานปูนที่ท่าหลวง ผลิตแต่ปูนเมล็ด และ ยังไม่มีเครื่องจักรมาติดตั้งทำให้ผลิืตปูนไม่ได้ ถล่้มที่ สถานีแปลงไฟ ของโรงงานที่บางซื่อก็พอแล้ว

[black_express]

เฮียขุดมาจากในเวปเรานี่ก็ได้ หมวดกระทู้เดียวกันนี่แหละ ไม่รู้ว่าใคร copy จากใคร

เรื่องจากประวัติศาสตร์ : ตำนานเมืองอุตรดิษฐ์

[Wisarut]

คนแป้แห่ระเบิด...เกิดเป็นระฆัง

โดย ปิ่น บุตรี
ASTV รายวัน 14 กรกฎาคม 2553 18:09 น.


สำหรับตำนานคนแป้แห่ระเบิดหรือเมืองแพร่แห่ระเบิด (อ้างอิงข้อมูลจากเทศบาลห้วยอ้อและจาก ส.จ.สุรินทร์ โสภารัตนานันท์ อดีตเสรีไทย) มีอยู่ว่า...ในสมัยสงครามโลกครั้งที 2 ราวปี พ.ศ. 2485-2488 ญี่ปุ่นได้มาขอใช้ไทยเป็นฐานเพื่อผ่านไปยังประเทศเพื่อนบ้านและสู้รบกับฝ่ายสัมพันธมิตร โดยที่รัฐบาลไทยต้องจำยอม แต่ก็มีผู้ต่อต้านคือขบวนการเสรีไทย

สมัยนั้น รถไฟเป็นเส้นทางคมนาคมหลักในการลำเลียงผู้คน ทหาร อาวุธ เสบียง ทำให้ฝ่ายสัมพันธมิตรได้นำเครื่องบินมาทิ้งระเบิดทำลายสะพานรถไฟข้ามแม่น้ำยม บริเวณปากลำห้วยแม่ต้า หรือที่ชาวบ้านเรียกว่า “สะพานรถไฟห้วยแม่ต้า” เพื่อสกัดไม่ให้ทหารญี่ปุ่นเดินทางไปเชียงใหม่ และข้ามแดนต่อไปยังพม่า

ฝ่ายสัมพันธมิตรทิ้งระเบิดอยู่หลายครั้ง(หลายช่วงเวลา)แต่ว่าพลาด จนสุดท้ายเครื่องบินถูกยิงตก ปรากฏว่าระเบิดหลายลูกที่เครื่องบินบรรทุกมายังไม่ระเบิด แล้วนายหลง มะโนมูล คนงานรถไฟสถานีแก่งหลวงไปค้นพบเข้า จึงนำความไปบอกแก่นายสมาน หมื่นขัน นายสมานจึงขอแรงคนงานรถไฟไปช่วยกันเก็บกู้ลูกระเบิด โดยทำการถอดชนวน แล้วใช้เลื่อยตัดเหล็กตัดส่วนหางของลูกระเบิดออก ควักดินระเบิดที่บรรจุอยู่ภายในทิ้ง ก่อนช่วยกันยกใส่เกวียนลากมาพักไว้ที่บ้านแม่หลู้

อย่างไรก็ดีปรากฏว่ามีระเบิดหนึ่งจมอยู่ในหลุมทรายลึกคนงานไม่สามารถขุดขึ้นมาเก็บกู้ได้ ทีมงานจึงไปตามนายบุญมา อินปันดี ที่เป็นเจ้าของช้างลากไม้ในป่าใกล้เคียง ให้นำช้างมาฉุดลากระเบิดขึ้นจากหลุม แล้วจึงนำไปไว้บนเกวียนบรรทุกเข้าหมู่บ้านต่อไป

เรื่องนี้พอชาวบ้านเมื่อทราบข่าวก็ตามสไตล์แบบไทยๆ คือออกมามุง ออกมาดู จนเมื่อขบวนเกวียนถึงบ้านแม่ลานเหนือ ชาวบ้านที่นี่จำนวนหนึ่งที่อยู่ใกล้วัดพอรู้ข่าว ได้นำฆ้อง กลอง ฉาบ ฉิ่ง ออกมาต้อนรับขบวนช้างลากระเบิดแล้วแห่เข้าวัดเพื่อนำระเบิดไปใช้ประโยชน์บางอย่างต่อไป

โดยชาวบ้านหลังจากถอดชนวน นำดินระเบิดออกจนหมด ได้นำซากลูกระเบิดไปทำความสะอาด ตัดเอาส่วนหัวที่เป็นเหล็กมาดัดแปลงทำเป็นระฆังถวายให้แก่วัดใน อ.ลอง

ปัจจุบัน ระฆังที่ทำจากลูกระเบิดในตำนานคนแพร่แห่ระเบิดมีเหลืออยู่ในอำเภอลอง 3 ลูก ใน 3 วัด คือ ที่วัดแม่ลานเหนือ วัดนาตุ้ม และวัดศรีดอนคำที่พี่จากอบต.พาผมไปดู

"ระฆังลูกระเบิดนี่ ตีเสียงดีนะ ดังกังวานทีเดียว" ว่าแล้วพี่แกก็เคาะระฆังให้ผมฟัง ซึ่งแม้นี่จะเป็นระฆังขนาดเล็ก ไม่มีรูปทรงสวยงาม ไม่มีลวดลายอะไร ไม่ได้ทำจากเหล็กหนา แต่ว่าก็เป็นระฆังที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ให้เราได้เรียนรู้อดีตถึงที่มาของคำว่าคนแพร่แห่ระเบิด

ขณะเดียวกันในยุคนี้พ.ศ.นี้แห่งปัจจุบันสมัย เราก็ควรเรียนรู้ด้วยเช่นกันว่า "ใคร?" คือต้นตอสำคัญในเหตุการณ์วางระเบิดที่เกิดขึ้นหลายจุดในบ้านเรา

[Wisarut]

ตำนานเมืองแพร่แห่ระเบิด(ฉึกๆ!!)
นายณรงค์ จันทรางกูร
คนเมืองแพร่ ผู้คนคว้า เขียนเรียบเรียง

ตำนานเมืองแพร่แห่ระเบิด (จากหนังสือ ชาวแพร่ผู้ปิดทองหลังพระ)
คำกล่าวนี้ได้เมื่อประมาณ 50 ปีมาแล้ว ไม่ใช่เพิ่งเกิดพูดต่อๆกันมา เมืองแป้แห่ระเบิด, เมือง...กิ๋นขี้ไก่ต๋างฮ้า, เมือง...กิ๋นขี้ม้าต๋างเมี้ยง, เมือง...ห้องแถวไหล, เมือง...ข้าวหลามแจ้ง ในที่นี้ผมจะเขียนเฉพาะเรื่อง ''เมืองแพร่แห่ระเบิด'' เนื่องจากผมเป็นคนเมืองแพร่จะได้ไม่มีใครว่า

แรกเริ่มเดิมที นายหลง มโนมูล คนงานรถไฟสถานีแก่งหลวงได้ไปพบลูกระเบิดที่ทิ้งจากเครื่องบินของฝ่ายสัมพันธมิตร ที่นำระเบิดมาทิ้งเพื่อทำลายสะพานรถไฟข้ามน้ำห้วยแม่ต้า (อยู่ระหว่างสถานีรถไฟเด่นชัยกับสถานี รถไฟบ้านปินอำเภอลอง)เพื่อสกัดการเดินทางของทหารญี่ปุ่นเมื่อคราวสงครามโลกครั้งที่สอง(พ.ศ.2485 - 2488)เป็นคนแรกซึ่งนำระเบิดด้าน(ไม่ระเบิด)จึงได้มาบอกนายสมาน หมื่นขัน ทราบ นายสมานจึงได้ไปดูและขอความช่วยเหลือจากคนงานรถไฟสถานีรถไฟแก่งหลวงที่อยู่ใกล้เคียงได้แก่ นายชุม ขันแก้ว นายชัยวัฒน์ พึ่งพอง นายพินิจ สุทธิสุข นายย้าย ปัญญาทอง ให้มาช่วยกันขุดขึ้นจากหลุมทรายที่ทับถมอยู่มีจำนวน 2 ลูก(มีขนาดความโตกว่าถังแก๊สชนิดยาว)และทำการถอดชนวนระเบิด แล้วใช้เรื่อยตัดเหล็กตัดส่วนหางของลูกระเบิด ล้วงเอาดินระเบิดออกแล้วเอาดินระเบิดที่ล้วงออกมาได้ นำไปประกอบสร้างระเบิดลูกเล็กๆ ขึ้นใหม่ได้หลายลูก แล้วนำไประเบิดปลาที่แม่น้ำยมได้ปลามากินมากมาย ความหนักของลูกระเบิดที่นำขึ้นบรรทุกล้อ(เกวียน)ถึงกับทำให้ซ้าวล้อ(คานของเกวียน)หักต้องเปลี่ยนใหม่ ส่วนระเบิดลูกที่สามช่วยกันขุดด้วยแรงคนไม่ได้เพราะจมอยู่ในหลุมทรายลึกมากจึงได้ไปตาม นาย บุญมา อินปันตี ซึ่งเป็นเจ้าของช้างลากไม้อยู่บริเวณใกล้เคียงให้นำช้างมาลากลูกระเบิดขึ้นจากหลุมทรายได้ทำการถอดชนวนและล้วงเอาดินระเบิดออกมาสมถบกับสองลูกที่นำมาก่อนแล้วที่บ้านแม่ลู้ ต.บ้านปิน จากนั้นก็ลากโดยบรรทุกบนล้อ(เกวียน) มุ่งเข้าสู่หมู่บ้าน ชาวบ้านสองข้างทางทราบข่าว และเห็นล้อ บรรทุกลูกระเบิดตามกันมา 3 คัน ต่างก็เดินตามกันมาเป็นขบวนยาว ผ่านหน้าบ้านผู้ใด ต่างก็เดินเข้ามาสมทบเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย จนมาถึงบ้านแม่ลานเหนือใกล้วัด ชาวบ้านยิ่งออกมาดูกันมากขึ้น ชาวบ้านจำนวนหนึ่งที่บ้านอยู่ใกล้วัดได้นำฆ้อง-กลองยาว ฉิ่ง-ฉาบ ออกมาต้อนรับขบวนแห่ เหมือนกับการต้อนรับขบวนกฐิน หรือผ้าป่าทำนองนั้น แล้วแห่เข้าวัด ทำการถวายลูกระเบิดให้เป็นสมบัติของวัดเพื่อใช้เป็นระฆัง ส่วนระเบิดลูกที่ 2 ขบวนแห่นำไปถวายที่วัดศรีดอนคำ ต.ห้วยอ้อ สำหรับระเบิดลูกที่ 3 ขบวนแห่นำไปถวายที่วัดนาตุ้ม ต.บ่อทองลอง ปัจจุบัน (พ.ศ.2553) ระเบิดลูกที่ 1 เก็บไว้ที่วัดแม่ลานเหนือ ต.ห้วยอ้อ ระเบิดลูกที่ 2 เก็บไว้ที่วัดศรีดอนคำ ต.ห้วยอ้อ ส่วนระเบิดลูกที่ 3 เก็บไว้ที่วัดนาตุ้ม ต.บ่อทองลอง ทางวัดได้สร้างหอระฆังสูงไว้รองรับสวยงามมาก แต่หลังจากมีผู้นิยมเล่นของเก่าชนิด หายากและแปลก ๆ ได้มาขอซื้อโดยเสนอราคาให้ถึง 1 ล้านบาท ชาวบ้านเห็นว่ามีราคามากจึงมีมติไม่ขายและเกิดหวงแหนเห็นคุณค่า เกรงจะถูกลักขโมยจึงได้สร้างห้องลูกกรงเหล็กดัดล้อมไว้

นี่คือภูมิปัญญาของชาวเมืองแพร่ที่ถอดชนวนระเบิดเองได้โดยที่ไม่มีความรู้
และสามารถนำมาสร้างประโยชน์ได้ และนี่ก็คือตำนาน"เมืองแพร่แห่ระเบิด"
ผมภูมิใจมากที่ได้เกิดเป็นลูกหลานชาวเมืองแพร่

[railway123]

สะพานปรมินทร์(บ้านดารา)
เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน 2487

[alderwood]

ขอบคุณครับ ได้เห็นภาพที่ไม่เคยเห็นแล้ว สงครามทิ้งไว้เหลือแต่ความเสียหาย
_________________
รักรถไฟมั่นใจโคปเตอร์ || Railway Racing Team || Korat Spotter

[railway123]

ส่งท้ายด้วยภาพนี้
มาร์คจุดเพื่อเตรียมทิ้งบอมบ์ย่านสถานีกรุงเทพ พ.ศ.2487