ร้อน เหนื่อย หิว... ที่โยทะกา

[ExtendeD]

เดินข้ามสะพานออกมา ก็ต้องเดินผ่านทางรถไฟช่วงที่มีต้นไม้ขึ้นสูง ๆ อยู่ด้านข้างอีกครั้งครับ ก็เหมือนกับทางรถไฟที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของสะพานครับ ทางรถไฟที่อยู่ข้างหน้า ก็จะค่อย ๆ ลดระดับลงไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าดูจากรูปอาจจะเห็นไม่ชัดเจน เท่ากับทางฝั่งที่มุ่งหน้าไปสถานีชุมทางคลองสิบเก้าครับ



หลักกิโลเมตรที่ 93 มาแอบอยู่ตรงนี้เอง ถ้าเดินมาจากสถานีโยทะกาต้องมองหากันดี ๆ สักหน่อย เพราะว่าจะถูกพุ่มไม้บังเอาไว้ แต่ถ้าตอนช่วงเดินกลับนี้จะมองเห็นได้อย่างค่อนข้างชัดเจน แบบในรูปครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

เดินต่อมาเรื่อย ๆ ก็จะเห็น" ป้ายอนุญาตให้ใช้ความเร็วผ่านประแจ " อยู่ข้าง ๆ " ป้ายเขตสถานี " ซึ่ง 2 ป้ายนี้จะอยู่คนละฝั่งของทางรถไฟ ตรงกันข้ามกับ " ป้ายพิกัดความเร็วสูงสุดในทางประธาน " ที่ได้เห็นไปก่อนหน้านี้ ในช่วงที่กำลังเดินจากสถานีโยทะกา ไปที่สะพานข้ามแม่น้ำนครนายกครับ



ถ้ามองดูดี ๆ จะเห็นว่าข้างบน " ป้ายเขตสถานี " มีพระพุทธรูปองค์เล็ก ๆ ตั้งอยู่ด้วยครับ เท่าที่ผมเห็นพระพุทธรูปองค์นี้ทำด้วยแก้ว สีออกเขียว ๆ สภาพที่เห็นมีเพียงท่อนล่างเท่านั้นครับ ส่วนความเป็นมาผมไม่ได้ถามจากคุณพี่นายสถานีครับ

สำหรับความหมายของ " ป้ายอนุญาตให้ใช้ความเร็วผ่านประแจ " ที่เห็นอยู่นี้ ก็คือ อนุญาตให้ขบวนรถวิ่งผ่านประแจในท่าตรงโดยใช้ความเร็วไม่เกิน 70 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่ถ้าจะต้องผ่านประแจเข้ารางหลีก ให้ใช้ความเร็วไม่เกิน 30 กิโลเมตรต่อชั่วโมงครับ

ไม่ไกลกันนักก็จะผ่าน " หลักเขตสับเปลี่ยน " อีกครั้งครับ ใกล้จะถึงสถานีแล้ว อดทนไว้ ๆ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

กลับมาถึงสถานีโยทะกาโดยสวัสดิภาพครับ ที่สถานีก็ยังคงเงียบสงบเหมือนกับตอนที่ยังเดินถ่ายรูปที่สถานีอยู่เลย



หมดแรงจริง ๆ ครับ ผมเดินไปที่ด้านหน้าอาคารสถานี ตรงนั้นจะมีม้าหินอยู่ 2 ตัว ผมเอากระเป๋า กับเสื้อรด. ตากเอาไว้ที่ม้าหินตัวแรก แล้วไปเอนหลังนอนพักบนม้าหินอีกตัว ได้พักจริง ๆ จัง ๆ ก็ตอนนี้ล่ะครับ

ท้องฟ้าตอนนั้นใสมากครับ ช่วงที่อยู่ที่บ้าน ไม่มีโอกาสจะได้เห็นท้องฟ้ากว้าง ๆ แบบนี้เลย เสียดายอยู่อย่างเดียวที่วันนั้นเมฆน้อยไปหน่อย ผมชอบมองท้องฟ้าแล้วใช้จินตนาการว่าก้อนเมฆที่เห็นคล้ายกับรูปอะไร ผมเชื่อว่าพี่ ๆ น้อง ๆ หลาย ๆ คนก็คงเคยทำใช่หรือเปล่าครับ



ยังจำได้เลยว่าตอนเด็ก ๆ ไปเข้าค่าย ตอนกลางคืน คืนแรกมักจะนอนไม่หลับ ผมก็จะชวนเพื่อน ๆ มานอนดูท้องฟ้าแบบนี้ล่ะครับ คืนที่ 2 ที่มักจะมีการเล่นรอบกองไฟกัน ผมก็ยังอดนอนมองท้องฟ้าไม่ได้ เผลอหลับไปก็หลายครั้ง ที่ชอบที่สุดก็คือท้องฟ้าที่ค่ายวชิราวุธ จังหวัดชลบุรีครับ ผมไปที่นั่นหลายครั้ง แล้วก็เป็นโชคดีของผมที่ได้เห็นดาวดวงเล็ก ๆ เต็มฟ้าเลยครับ
_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

[ExtendeD]

ลองถ่ายภาพมุมแปลก ๆ ให้มันดูเหมือนว่าเป็นภาพศิลปะอยู่หลายรูป แต่ดูเหมือนผมจะเอาดีทางด้านนี้ไม่ได้ครับ ขอกลับไปถ่ายแบบตรง ๆ เห็นกันจะ ๆ แบบเดิมดีกว่า แล้วค่อยรอดูรูปสวย ๆ จากมือโปรทั้งหลายแทน

จะกลับไปเอนหลังนอนพักที่ม้าหินตัวเดิม ก็ข่มตาไม่หลับแล้วครับ แต่ที่ได้นอนพักมาครู่ใหญ่ ก็ทำให้พอมีแรงกลับคืนมาบ้าง ผมก็เลยเดินไปดูถนนที่อยู่ทางด้านหน้าสถานีครับ ว่ามันไปถึงที่ไหน ตามที่ได้เล่าให้ฟังไปแล้วในหน้าแรกของกระทู้ครับ หลังจากกลับมาที่สถานีอีกครั้ง ก็เห็นว่ามีผู้โดยสารกำลังเข้าแถวรอซื้อตั๋วกันอยู่หลายคนครับ พอได้ตั๋วแล้ว ผมก็ไปหามุมเก็บรูปขบวนรถที่ผมจะนั่งกลับเข้ากรุงเทพเอาไว้

ห่วงทางสะดวกถูกเอามาแขวนไว้แล้วครับ ด้านหลังเป็นส่วนหนึ่งของผู้โดยสารที่กำลังรอโดยสารไปกับขบวนรถเที่ยวเดียวกับผมครับ



13.48 น. ขบวนรถธรรมดาที่ 282 ต้นทางสถานีกบินทร์บุรี - ปลายทางสถานีกรุงเทพ ก็มาถึงสถานีโยทะกา รถจักรและรถพ่วงก็เป็นชุดเดียวกันกับขบวนที่ 281 ตอนที่นั่งมาที่นี่ครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

ในบ่ายวันนั้น ผู้โดยสารบนขบวนที่ 282 ก็เยอะครับ ผมไม่รู้ว่ามาก หรือน้อยกว่าปกติ เพราะผมไม่เคยขึ้นรถขบวนนี้เลย แต่กว่าจะหาที่นั่งแบบถ่ายรูปได้สะดวก ๆ ก็ที่บชส. ที่อยู่ท้าย ๆ ขบวนครับ คุณพี่พหล. เห็นหน้าผมเป็นครั้งที่ 2 แล้วในวันนั้น ก็งง ๆ ครับ ตอนยื่นตั๋วให้พี่เขาตรวจผมก็ยิ้ม ๆ อย่าจ้องนานครับ เดี๋ยวเคลิ้ม

ตอนขากลับผมเปลี่ยนมานั่งทางซ้ายของขบวนรถครับ ภาพที่เห็นส่วนใหญ่ก็ยังคงมีแต่ทุ่งนา ต้นไม้ อย่างในรูปนี้ก็อยู่ใกล้ ๆ กับเสาโทรเลขที่ 90/12 ครับ



ช่วงกิโลเมตรที่ 87 มีนกอยู่ฝูงหนึ่งกำลังบินหนีไปในตอนที่ขบวนรถวิ่งผ่าน ผมคว้ากล้องมาถ่ายเอาไว้ช้าเกินไป ที่เห็นนี้เป็นนกที่อยู่ท้าย ๆ แถวครับ ถ้าถ่ายได้เร็วกว่านี้จะเห็นว่ามีนกสีขาวบินอยู่บนทุ่งสีเขียว สวยดีครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

ออกจากที่หยุดรถคลองยี่สิบเอ็ดมา ขบวนที่ 282 ก็จะมาหยุดรับ - ส่งผู้โดยสารที่สถานีชุมทางคลองสิบเก้าครับ



สถานีชุมทางคลองสิบเก้า ในเส้นทางสายตะวันออก ( ปลายทางสถานีอรัญประเทศ ) และเป็นจุดเริ่มต้นของทางรถไฟสายชุมทางคลองสิบเก้า - ชุมทางแก่งคอย
เป็นสถานีระดับที่ 4 อักษรย่อ สเ. รหัสสถานี 3057
ตั้งอยู่ในตำบลโยทะกา ( โยธะกา ) อำเภอบางน้ำเปรี้ยว จังหวัดฉะเชิงเทรา
ระยะทางจากสถานีกรุงเทพ 85.60 กิโลเมตร
ระบบสัญญาณที่ใช้ : ประแจกลไฟฟ้าชนิดบังคับสัมพันธ์ด้วยรีเลย์ และสัญญาณไฟสี ก.1ก *

* อ้างอิงจาก file station_east.pdf ที่ download มาจาก http://portal.rotfaithai.com

ถ้าต้องการอ่านรายละเอียดอื่น ๆ เกี่ยวกับตำบลโยธะกา อำเภอบางน้ำเปรี้ยว จังหวัดฉะเชิงเทรา ก็เข้าไปอ่านที่ www.thaitambon.com ได้เลยครับ

อาคารสถานีชุมทางคลองสิบเก้าครับ



ผมมองไปที่รางที่ 1 แล้วรู้สึกแปลกตากับตัวยึดรางกับหมอนคอนกรีต ก็เลยถ่ายรูปเอาไว้ เพราะจำได้ว่าพี่ตึ๋ง พี่นุชิต กับพี่บอมบ์เคยผ่านมาถ่ายรูปที่สถานีแห่งนี้แล้ว กลับมาถึงบ้านก็จะมาเปิดกระทู้ของพี่ ๆ ดูครับ ว่าพูดถึงตัวยึดรางรูปแบบนี้เอาไว้บ้างหรือเปล่า



แล้วก็ไม่ผิดหวังครับ พี่บอมบ์อธิบายเอาไว้ว่า

[ExtendeD]

ออกจากสถานีบางน้ำเปรี้ยวมาได้สักพัก ลมก็เริ่มพัดแรงขึ้นครับ ท้องฟ้าที่เคยใส กลับกลายเป็นเต็มไปด้วยเมฆฝนดำ ๆ มิน่าเล่า วันนั้นมันถึงได้ร้อนนัก ที่เห็นในรูปนี้คือบริเวณเสาโทรเลขที่ 96/3 ครับ



ตอนที่ขบวนที่ 282 มาหยุดรับ - ส่งผู้โดยสารที่ที่หยุดรถโพรงอากาศ เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเป็นระยะ ๆ แต่ฝนก็ยังไม่ตกครับ



ออกจากที่หยุดรถโพรงอากาศมาไม่นาน ก็เริ่มเห็นฟ้าผ่าลงมาครับ ตอนนั้นในใจผมคิดว่าเปียกแน่ ๆ วันนี้ ฟ้ามืดซะขนาดนี้ ไม่รอดแน่นอน



ก็นั่งลุ้นมาเรื่อย ๆ ครับ จนผ่านที่หยุดรถบางขวัญไปจนใกล้จะถึงทางโค้งขวาเข้าไปที่สถานีชุมทางฉะเชิงเทราอยู่แล้ว ก็ดูเหมือนว่ากำลังจะพ้นเขตที่พายุฝนกำลังก่อตัวขึ้นแล้วครับ ท้องฟ้าข้างหน้าเริ่มสว่าง ถึงแม้จะไม่กลับไปเป็นสีฟ้าใสเหมือนตอนที่อยู่ที่สถานีโยทะกาก็เถอะครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

ขบวนที่ 282 มาหยุดอยู่หน้าเสาสัญญาณไฟเข้าเขตในของสถานีชุมทางฉะเชิงเทราสักพักครับ พอได้รับอนุญาตให้ผ่านไปแล้ว ก็ค่อย ๆ เคลื่อนขบวนไปช้า ๆ



มาถึงโค้งนี้อีกครั้งครับ อยากจะถ่ายเป็น clip เก็บเอาไว้อีกครั้ง แต่ท่าทางเนื้อที่ว่างใน memory stick ของผมจะไม่พอซะแล้วครับ ทั้งรูปสถานีโยทะกา แล้วก็รูปที่สะพานข้ามแม่น้ำนครนายกก็กดไป 300 กว่ารูปแล้ว



ผมเคยถ่ายรูปตอนที่ขบวนรถธรรมดาที่ 276 ผ่านโค้งนี้เอาไว้เมื่อตอนที่กลับจากสถานีอรัญประเทศ ถ้าสนใจจะชมคลิปเก่า ๆ อันนี้ ก็ click ได้เลยครับ



ทางด้านซ้ายของขบวนรถจะเห็นทางรถไฟที่จะไปทางสะพานข้ามแม่น้ำบางปะกง ที่สักวันผมจะต้องไปเยือนให้ได้ รวมถึงสถานีบ้านพลูตาหลวงด้วย


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

พอมาถึงสถานีชุมทางฉะเชิงเทรา ผมก็ย้ายมานั่งทางฝั่งขวาของขบวนรถครับ เวลามีรถไฟขบวนอื่นวิ่งสวนมาจะได้มองเห็น

ก่อนจะถึงสถานีหัวตะเข้ ก็มองเห็นเครื่องบิน 2 - 3 ลำกำลังลดระดับลงเตรียมตัวลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิครับ



ปิดท้ายตำนานโยทะกาของผมด้วยรูปนี้ครับ ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นเครื่องบินของการบินไทยครับ บินผ่านบริเวณที่หยุดรถพระจอมเกล้าครับ



น่าเสียดายที่ 2 รูปหลังสุด สีหม่นหมองไปเพราะอาการงอแงของกล้อง แต่หลังจากนี้ไป ผมคงจะหลุดพ้นจากปัญหานี้แล้วล่ะครับ เพราะตอนนี้ผมส่งกล้องไปซ่อมแล้ว อีกไม่นาน ทุกอย่างก็จะกลับมาสดใสเหมือนเดิม ยกเว้นเงินในบัญชีธนาคารเท่านั้นเอง

ย้ายมานั่งฝั่งขวาเพราะอยากดูรถไฟแต่เห็นเพียงแค่ 3 ขบวนเท่านั้นเองครับ ขบวนแรกก็คือขบวนรถบรรทุกน้ำตาลที่ไปทำชิ้นส่วนร่วงหล่นลงมาจากสะพานข้ามแม่น้ำบางปะกง จอดอยู่ที่สถานีชุมทางฉะเชิงเทราครับ ขบวนต่อมาก็คือ ขบวนรถธรรมดาที่ 279 ต้นทางสถานีกรุงเทพ - ปลายทางสถานีอรัญประเทศที่วันนั้นช้ากว่ากำหนดหลายนาที ส่วนขบวนสุดท้ายเป็นขบวนรถสินค้าไม่ทราบต้นทาง - ปลายทางครับ ที่ทำให้ขบวนที่ 282 ต้องรอหลีกที่สถานีหัวหมากนานมาก ๆ เลยครับ

ผมลงจากขบวนที่ 282 ที่ที่หยุดรถอโศกครับ แล้วไปต่อรถไฟฟ้าใต้ดินไปที่บางซื่อ กว่าจะเข้าบ้านเจ้าลิง 2 ตัวก็กลับมาถึงบ้านแล้วครับ นี่ถ้าพ่อตาผมไม่อยู่ สงสัยคงต้องติดสินบนเป็นไอติมสักแท่งหรือ 2 แท่งแน่ ๆ ฐานปล่อยให้ยืนรอนานครับ

สำหรับกระทู้นี้ก็คงจะจบลงแต่เพียงเท่านี้ การเดินทางในวันนั้นทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นอีกหลายอย่างเลยครับ บางเรื่องก็เป็นเรื่องสำคัญที่ต้องจำไปอีกนาน เช่น ถ้าจะไปลุยสะพานใหญ่ ๆ แบบนี้ จะต้องหาจัดเตรียมเสบียงให้พร้อม ฯลฯ ขอบคุณพี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคนที่มานั่งหมดแรงบนสะพานยักษ์แห่งนี้ด้วยกันนะครับ

ทริปเมื่อวันหยุดยาวเข้าพรรษาที่ผ่านมาก็คงต้องรอสักหน่อยนะครับ ปาล์มคงกำลังอยู่ในช่วงสอบ น้องแม็กซ์ก็ไม่รู้กลับถึงกรุงเทพหรือยัง แต่ตอนนี้ผมจัดการทั้งงานราษฎร์ งานหลวงเสร็จแล้ว จะไป resize รูปต่อล่ะครับ ขอบคุณครับ
_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.