เดินขาลากจากขุนตานไปสะพานคอมโพสิตแล้วเดินกลับ

[tuie]

พักสายตาจากหน้าเตามาชมวิวแบบสบายๆบ้างนะครับ เริ่มจากมุมมองฝั่งเสาเตือนของสถานีทาชมภู



มุมมองจากพื้นดินเชิงคอสะพานขึ้นไปครับ สังเกตว่าด้านใต้สะพานมีแนวคานปูนเสริมความแข็งแรงไว้เพียบ



มัวแต่หลงเสน่ห์ความงามของสะพานในมุมมองจากที่ต่ำ พร้อมสายลมและสายน้ำเบื้องล่างเพลินๆ ได้ยินเสียงชาวคณะตะโกนว่า “รถมา รถมา” ไม่ทันขาดคำขบวน ๑๓ ก็ไหลลงเขามา(แบบเงียบๆ)ข้ามสะพานไปอย่างรวดเร็ว



ปีนกลับขึ้นไปถ่ายไม่ทันก็ถ่ายได้แค่นี้ละครับ

[tuie]

ประตูด้านท้ายรถ บนอ.ป. ขบวน ๑๓ วันนี้เปิดออก มีผู้โดยสารถือกล้องคอยถ่ายสะพานทาชมภูอยู่ด้วยครับ



พอขบวน ๑๓ ผ่านไปแล้ว ระหว่างรอขบวน ๑๐๒ ผมก็ปีนลงไปสำรวจเชิงสะพานด้านขวาบ้าง หินปูพื้นผิวคอสะพานออกจะลื่น ผมยังเกือบจะไถลกลิ้งลงไปข้างล่างเลยครับ



น้องแม็กซ์ก็ลงมาสำรวจใต้สะพานอยู่เหมือนกัน ด้วยท่าทีระแวดระวังกลัวว่าจะตกเป็นวัตถุดิบขึ้นเตาปิ้งย่าง

[pak_nampho]

[tuie]

นั่นสิครับพี่นพ เท่าที่ดูด้วยสายตาของผม ผิวคอนกรีตของสะพานนี้ยังไม่มีรอยร้าวที่เห็นเด่นชัดเลยครับ ทั้งๆที่มีขบวนรถแล่นผ่านทุกวัน แข็งแรงจริงๆ เข็งแรงจริงๆ ผิดกับอาคารศาลยุติธรรม สนามหลวง อาคารด้านริมคลองคูเมืองเดิม(นิยมเรียกว่าคลองหลอด แต่ไม่ถูกต้อง) สร้างประมาณปี ๒๔๘๒ ยังมีรอยร้าวมากถึงกับต้องซ่อมตอม่อ และรากฐานกันยกใหญ่เมื่อ ๒-๓ ปีก่อน



เริ่มเล็งหาโลเคชั่นถ่ายภาพขบวน ๑๐๒ กันละครับ ผมกะว่าจะปักหลักแถวๆช่วงกลางสะพานซึ่งมีช่องสำหรับเข้าไปยืนหลบขบวนรถได้อย่างปลอดภัย (ถ้าไม่อ้วนจนล้นช่องออกมา )



ในที่สุดก็ตกลงว่าผมจะถ่ายขบวน ๑๐๒ จากช่วงกลางสะพานฝั่งขวาเมื่อหันหน้าไปทางสถานีทาชมภูครับ

[tuie]

น้องคนที่สวมแจ๊กเก็ตดำในภาพนี้ดูคุ้นๆนะครับท่านผู้ชม รู้สึกว่าเขาจะนำเสนอภาพเบื้องหน้าในมุมที่เล็งกล้องท่านี้ไปแล้วครับ



ท่าเล็ง(กล้อง)ขึ้นฟ้านั้นเป็นโรคระบาดครับ น้องแม็กซ์และผมก็ทำท่านี้เพื่อถ่ายภาพส่วนบนของสะพานมาเช่นกัน



เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าราวสะพานซึ่งเป็นคอนกรีตนั้นมีรอยต่อแบบนี้ครับ

[tuie]

รออยู่จนใกล้ๆจะ ๙ โมง ขบวน ๑๐๒ ซึ่งล่าช้ามาเพิ่งจะทำขบวนมาถึงสะพานทาชมภูครับ ได้ยินเสียง “น้าต้อม” เร่งเครื่องมาแต่ไกล ผิดกับยีอีเอ ๔๕๓๘ ที่ทำขบวน ๑๓ ไหลลงเขามาเงียบๆเมื่อสักครู่นี้



ตอนแรกก็กะว่าจะยืนถ่ายภาพจากช่องหลบกลางสะพานครับ แต่ดูจะเป็นมุมต่ำไปนิด ผมเลยเปลี่ยนใจกระโดดขึ้นนั่งคร่อมบนราวสะพานแล้วพิงหลังแนบไปกับขอบคอนกรีตที่โค้งขึ้นไป ถ่ายน้าต้อม ๔๑๑๑ ซึ่งทำขบวน ๑๐๒ ขณะวิ่งถึงช่วงกลางสะพานมาได้ ๑ ภาพ(เบี้ยวๆ)ครับ



เพิ่งจะรู้ตัวตอนถ่ายภาพเสร็จว่า สีขาวของสะพานนั้นลอกเป็นผงติดเสื้อ-กางเกง มาไม่น้อยเลย ไม่เป็นไรครับ ถือซะว่าเป็นที่ระลึกแก่ผู้ “ถึง” สะพานทาชมภูอย่างแท้จริง

[CENTENNIAL]

[tuie]

รอชมภาพในส่วนของน้องเอ็มอยู่นะครับ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

พอขบวน ๑๐๒ ผ่านไปเรียบร้อยแล้วชาวคณะก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้งหนึ่งครับ ลืมบอกไปว่าเรากระจายกำลังไปดักซุ่มยิง(ภาพ)ขบวน ๑๐๒ น้องเอ็มและน้องเจฟไปดักแถวๆทางโค้งด้านขึ้นภูเขาสู่ขุนตาน น้องธีและน้องแม็กซ์ดักแถวๆทางโค้งด้านสถานีทาชมภู ส่วนผมปักหลักอยู่ช่วงกลางสะพานครับ



นำผลงานที่แสนจะภาคภูมิใจมาแลกเปลี่ยนกันดูพอชื่นใจแล้วก็รีบเดินทางกันต่อครับ รู้สึกว่าท่านผู้ตรวจการเวบ นายแบบโลว์แบตฯจะเริ่มหิวกล้วย เอ๊ย! ข้าวแล้วละครับ ไม่เชื่อเชิญพิจารณาหลักฐานได้จากภาพนี้ครับ



ถ้าภาพนี้บันทึกเสียงได้คงมีเสียงท้องร้องติดไปด้วยเป็นแน่

[tuie]

๙ โมงกว่าแล้ว ชาวคณะลิ้นห้อยภาคสองรีบชักหวีดเคลื่อนขบวนออกจากสะพานทาชมภูครับ



บ้างก็เดินบนทางรถไฟ บ้างก็เดินข้างทาง เห็นซุ้มประตูหน้าวัดทาชมภูอยู่ลิบๆครับ



ก่อนจะถึงจุดที่จอดรถมีวัวเล็มหญ้าอยู่ข้างทางเดิน ท่าทางวัวจะไม่ชอบ “ธงแดงเคลื่อนที่” ของชาวคณะสักเท่าไร ทำท่าเหมือนจะวิ่งเข้าใส่ ต้องส่งน้องธีเข้าไปเจรจาความละครับ วัวถึงใจเย็นลง

[tuie]

พอถึงรถชาวคณะก็รีบขึ้นนั่งประจำที่ทันที รถจอดตากแดดอยู่หนึ่งชั่วโมงภายในออกจะอบอ้าว ด้วยความเคยชินของผมที่เวลาจะขับรถซึ่งจอดทิ้งไว้กลางแดด ผมจะเปิดกระจกหน้าต่างทุกบาน และซันรูฟ(ถ้าใช้คันที่มีซันรูฟ)เพื่อระบายลมร้อนออกไปก่อนแล้วค่อยปิดทีหลัง แอร์จะได้ไม่ทำงานหนักและเย็นเร็ว ครั้งนี้ผมก็กดเปิดกระจกประตูด้านที่ผมนั่งเพื่อระบายความร้อนเช่นเคย พอรถแล่นออกไปได้สักพักไล่ลมร้อนไปหมดแล้ว จะกดปุ่มปิดกระจกปรากฏว่าระบบขัดข้องเลื่อนปิดกระจกไม่ได้ครับ นั่งกินฝุ่นที่ทำถนนยังพอทน แต่ไปทำความเสียหายแก่รถที่เจ้าของเขาอุส่าห์เอื้อเฟื้อให้ยืมมาใช้นี่สิครับ รู้สึกผิดมากๆ แม้จะช่วยกันรวมพลังแก้ไขได้ภายหลังแต่ก็ต้องขออภัยเจ้าของรถ น้องเอ็ม และน้องๆชาวคณะมา ณ โอกาสนี้ ที่อย่างน้อยน้องๆต้องเหนื่อยแรงแขนยก ดันกระจกเจ้าปัญหานี้ ก่อนที่จะต้องเหนื่อยแรงขาอีกเยอะ

รถแล่นจากบริเวณหน้าวัดทาชมภูถึงสถานีขุนตานในเวลาประมาณ ๒๐ นาที ออกจากวัดทาชมภไปได้สักพักมีป้ายให้เลี้ยวขวาเข้าสู่ถนนขึ้นอุทยานแห่งชาติขุนตาล(อุทยานฯเขาใช้ตัวสะกด “ล”) ผ่านด่านตรวจไปแล้วทางเริ่มสูงชันแต่ไม่มากเท่าไรนักถ้าเทียบกับเส้นทางโหดๆอย่างทางขึ้นดอยอ่าขาง(สายเก่า) จากนั้นแยกขวาอีกทีเข้าสู่ถนนวัดใจเพราะมีแค่เลนเดียวขึ้นสู่ลานจอดรถตรงข้ามสถานีขุนตาน พอลงจากรถยังไม่ทันจะช่วยกันแก้ไขกระจกที่ผมก่อเหตุไว้ ได้ยินเสียงคุณปู่ยีอีครับ ชาวคณะต่างรีบวิ่งไปหาคุณปู่กันทันทีโดยมิได้นัดหมาย คุณปู่กำลังจะเคลื่อนออกจากทางประธานไปแล้ว มีแต่น้องธีแหละครับที่วิ่งไล่ทัน และใช้ความสามารถเฉพาะตัวถ่ายภาพด้านหน้ามาได้



คนชราแบบผม(คือแก่ที่สุดในทริป)ก็ต้องปล่อยน้องๆหนุ่มๆซึ่งสมรรถนะ(ขา)ยังดี ให้เขาวิ่งไล่ตามคุณปู่ยีอีกันไปก่อนละครับ เราใช้วิธีซูมเอาก็แล้วกัน เห็นมีป้ายปักอยู่แถวๆนั้นว่า “อุโมงค์รถไฟขุนตาน ๒๐๐ ม.” ก็อดยิ้มให้กับป้ายนี้ไม่ได้.....



......เพราะว่า.....เราจะเดิน(ลิ้นห้อย-ขาลาก)ไป-กลับในระยะทางไกลกว่านี้หลายสิบเท่าครับ