ผีเสื้อและดอกไม้!

[Mongwin]

บ่ายแก่ๆ ของวันหยุดสุดสัปดาห์ ผมกลับจากอำเภอเทพา หลังจากตัดสินใจเข้ารับหน้าที่ใหม่(สำหรับผม) คือการเป็นครู ซึ่งนับเป็นสิ่งแปลกใหม่ในชีวิตอีกครั้งหนึ่ง เรื่องราวที่ได้พบเห็นจึงนำมาถ่ายทอดเล่าสู่กันฟังภายในครอบครัวบริเวณศาลาพักผ่อนหน้าบ้าน ขณะที่กำลังนั่งคุยกัน สายตาผมเหลือบไปพบเด็กหญิงคนหนึ่งดวงตาใส ประสาวัยเด็ก หากแต่มีความเศร้าลึกปรากฎอย่างเห็นได้ชัด บนศีรษะเทินถาดใบเขื่อง พร้อมแกงถุงเต็มถาดเดินขายตามบ้านเรือน สองมือน้อยจับประคองถาดเพื่อไม่ให้ร่วงหล่น ผมมองตามเด็กน้อยไปจนลับตาในใจนึกกลัวว่าถาดใบนั้นจะร่วงหล่น อันหมายถึง รายได้จะหายไปพร้อมกับคำดุด่าของครอบครัว หรืออาจมีการทำโทษเฆี่ยนตีด้วยเพราะไม่ระมัดระวัง แม่เล่าให้ฟังว่าเด็กคนนี้ เป็นเด็กที่น่าสงสาร ผู้เป็นแม่เสียชีวิตด้วยโรคเอดส์อาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง ซึ่งทุกวันหลังเลิกเรียนหนังสือก็จะรีบกลับบ้าน เพื่อช่วยครอบครัว เป็นภาพที่เห็นจนชินตาในช่วงเย็นของทุกๆวัน
ผมคิดถึงเด็กน้อยจากตัวละครของนิพพาน ในเรื่อง ผีเสื้อและดอกไม้ ซึ่งหนังสือเล่มนี้น่าจะเป็นนวนิยายเล่มแรกๆ ที่ทำให้ผมเริ่มสนใจอ่านนวนิยายก็เพราะชีวิต ที่ปรากฎในผีเสื้อและดอกไม้ เป็นอีกชีวิตหนึ่งที่ผมไม่เคยได้รับรู้แม้จะเป็นคนที่เกิดในพื้นที่จังหวัดเดียวกัน เพราะบริเวณพื้นที่คาบสมุทรสทิงพระซึ่งเป็นถิ่นกำเนิดของผมนั้น รถไฟ ,ทางรถไฟ เป็นเพียงจินตนาการ หรืออย่างเก่งก็ได้เห็นเพียงรูปภาพจากหนังสือเรียน เพิ่งได้เห็นหน้าตาของรถไฟจริงๆ เมื่อเข้ามาทำการศึกษาในสังคมเมืองนับเป็นเรื่องที่ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว

สถานีรถไฟอำเภอเทพา คือจุดเริ่มต้นของเรื่องในห้วงเวลานั้น (ประมาณปี พ.ศ. 2518) เป็นเวลาที่ข้าวสาร และน้ำตาลทรายคือสินค้าที่มีราคาสูง ในประเทศมาเลเซีย จึงมีการลักลอบขนไปขายตามเมืองชายแดนปลายทางคือสถานีรถไฟสุไหงโก-ลค นิพพานฯ เชียนเรื่องนี้เพื่อสะท้อนชีวิตของคนกลุ่มเล็กๆ ซึ่งบังเอิญเกี่ยวพันอยู่กับศาสนาหนึ่งในผืนแผ่นดินกว้างใหญ่ และบางคนอาจไม่คาดคิดว่ามีอยู่ในประเทศนี้เช่นเดียวกับผม แต่เรื่องราวเหล่านี้ ล้วนแฝงไว้ซึ่งปรัชญาของการดำเนินชีวิต การตัดสินแก้ปัญหาความนึกคิดต่อระบบสังคม ตลอดจนคุณงามความดี ในการมีชีวิตอยู่ ด้วยการต่อสู้ดิ้นรนถึงแม้ว่าชีวิตในวัยเด็กของผมจะแตกต่างกับ ฮูยัน ดุนญา อาเครฺญา หรืออาเดล ซึ่งเป็นตัวละครที่ถ่ายทอดชีวิตในเรื่อง แต่ลักษณะร่วมอย่างหนึ่งคือการเป็นเด็กชนบทที่ห่างไกลความเจริญ การดิ้นรนเพื่อการศึกษา จึงเป็นเรื่องที่ยากลำบาก เพราะขาดทั้งโอกาส และเครื่องมือ หากเปรียบเทียบกับเด็กๆ ในสังคมเมือง หรือสังคมปัจจุบัน หากแต่สิ่งหนึ่งที่เด็กชนบทเรียนรู้ และปฏิบัติได้ อย่างคล่องแคล่ว คือการเรียนรู้ธรรมชาติ โดยมีครูจากธรรมชาติ เช่น ท้องทุ่ง ลำธาร ป่าไม้ และท้องทะเลเป็นผู้สอน สิ่งต่างๆ เหล่านี้ ไม่มีสอนในโรงเรียน

ผมย้อนคิดถึงชีวิตในวัยเด็กคิดถึงระยะทางที่ต้องเดินไปโรงเรียนในแต่ละวัน ซึ่งต้องผ่านทุ่งนา ลำคลอง ถนนดินลูกรัง สองข้างทางมากไปด้วยครูและซุบเปอร์มาเก็ตจากธรรมชาติ มีปลาคลักจากมุมนา และลูกหว้าเต็มสองกระเป๋ากางเกงนักเรียน พร้อมสระว่ายน้ำที่ไม่คิดค่าบริการเป็นรายชั่วโมง ไม่มีชุดว่ายน้ำแพงๆ อย่างดีก็แค่ผ้าถุงแม่ 1 ผืน ใช้แทนห่วงยาง ก่อนกระโจนลงหนองน้ำสีขุ่นข้างทาง

ผีเสื้อและดอกไม้ จึงน่าจะเป็นบทบันทึกทางประวัติศาสตร์ ท้องถิ่นของวิถีชีวิตเล็กๆ เนื่องจากปัจจุบันนี้ขบวนการขนข้าวสารและน้ำตาลทรายข้ามเขตได้เลิกไปแล้ว แต่ยังมีการขนสินค้าหนีภาษีจากประเทศมาเลเซียเข้ามายังประเทศไทย ตามแนวชายแดน โดยมีตลาดหาดใหญ่ เป็นที่ระบายสินค้าและหาดใหญ่ ยังเป็นเมืองซึ่งมากไปด้วยเหล่าผีเสื้อจากมาเลย์และมวลดอกไม้นานาพันธุ์ จากทั่วสารทิศของประเทศไทย หากแต่ผีเสื้อและดอกไม้ในท้องทุ่งเมืองหาดใหญ่ กลับแตกต่างจากผีเสื้อและดอกไม้ ของนิพพานฯ อย่างสิ้นเชิง ?


ผู้เขียน : ดุสิต ศิริรักษ์
www.focuspaktai.com

เข้าไปชมภาพถ่าย LIFE on the Rail Line from Hatyai to Su-ngai Kolok
ที่ RKUFoto ได้ที่นี่ครับ
http://www.rkufoto.com/main/index.php?option=com_content&task=view&id=35&Itemid=48

[tong_sanam]

ที่สำนักหอสมุด มหาวิทยาลัยผมมีครับ
ใครสนใจ PM เท่านั้นนะครับ

ปล. ผมกลัวเรื่องลิขสิทธิ์
_________________


"ที่นี่สถานีชุมทางสนามชัยเขต
ท่านที่จะเดินทางไป จันทบุรี ตราด
โปรดข้ามไปรอการโดยสารในชานชาลาที่ 2"

[tuie]

อยากได้จริงๆ อยากได้จริงๆ ครับ สำหรับแผ่นภาพยนต์เรื่องนี้

ตอนที่หนังเรื่องนี้ฉายเมื่อ ปี ๒๕๒๘ ทางโรงเรียนพานักเรียนชั้น ม.๒ ซึ่งผมเป็นนักเรียนคนหนึ่งในนั้นไปชมภาพยนต์เรื่องนี้ที่โรงหนังเอเธนส์ ถนนพญาไท (ปัจจุบันรื้อทำคอนโดฯไปแล้ว) จำได้ว่าประทับใจทุกฉากที่มีรถไฟแล่น หรือมีสะพาน สถานีก็ชื่นใจแล้ว ฉากหนึ่งมีขบวนรถโดยสารไม่จอดเทพา แล่นผ่านไปด้วยความเร็ว ท่านที่มีแผ่นเรื่องนี้ลองทายสิครับว่าเป็นขบวนใด

เดี๋ยวไม่มีใครตอบ เฉลยเลยดีกว่าครับว่า จากประสบการณ์ที่นั่งรถด่วนสายใต้ยุคนั้นเป็นประจำ ตอบได้ว่าขบวนรถนั้นคือ ขบวนรถด่วนที่ ๑๙ กรุงเทพ-ยะลา (ปัจจุบัน คือ ขบวน ๓๗) เนื่องจากในยุคนั้น มีรถด่วนขบวนนี้ขบวนเดียวที่พ่วงรถ บนท.ป. ช่วงระหว่างหาดใหญ่-ยะลา เป็นคันสุดท้าย หลังจากตัดตู้ บนท.ป. และ บนท. กรุงเทพ-หาดใหญ่ ๓-๔ คัน ที่ชุมทางหาดใหญ่ออกไปแล้ว ส่วนรถด่วนที่ ๑๑/๑๕ กรุงเทพ-สุไหงโกลก นั้น รถ บนท.ป. ตัดแค่ชุมทางหาดใหญ่ครับ จากหาดใหญ่-สุไหงโกลก มีรถปรับอากาศพ่วงเป็นคันสุดท้ายคันเดียว คือ รถ บนอ.ป. (รุ่นเก่า ๙ ห้อง)ครับ

ถ้าใครมีหนังเรื่องนี้และจะไปร่วมงานวันเด็กฯ จะกรุณานำไปให้ชมบ้างทางสถานีบ้านตุ้ยจักขอบคุณยิ่งครับ

นสน.าย.

[tong_sanam]

[Mongwin]

เอาภาพบางส่วนจากภาพยนตร์เรื่องนี้มาให้ชมกันครับ (พ.ศ. 2528)
เป็นภาพจาก VCD เรื่องผีเสื้อและดอกไม้ กท.3567/43 ลิขสิทธิ์ผลิตและจัดจำหน่าย บ.โซล่าร์ มาร์เก็ตติ้ง จำกัด

ภาพที่ 1 หน้าสถานีรถไฟเทพา (กม.991 สายหาดใหญ่-สุไหงโกลก)

[Mongwin]

ภาพที่ 2 ขบวนรถไฟมุ่งหน้าไปทางสุไหงโกลก กำลังเข้าสถานี นายสถานีเตรียมธงเดินออกมาครับ

[Mongwin]

ภาพที่ 3 ชานชาลาที่ 1 สถานีรถไฟเทพา คุณสุเชาว์ พงษ์วิไลแสดงเป็นพ่อของฮูยัน (พระเอก) ครับ มารอดูว่าวันนี้จะมีสินค้าลงมาจากรถไฟให้ขนหรือเปล่า



ภาพที่ 4 รถไฟกำลังเคลื่อนขบวนเข้าสู่สถานีเทพา ซึ่งเป็นสถานีที่ตั้งอยู่บนทางโค้งครับ

[Mongwin]

ภาพที่ 5 บชส. สีเลือดหมูครับ ดูแล้วคิดถึงวันเวลาเก่าๆ



ภาพที่ 6 ฮูยัน พระเอกของเรื่อง แสดงโดย ด.ช.สุริยา เยาวสังข์

[Mongwin]

ภาพที่ 7 พ่อของฮูยันเอาเงินเล็กน้อยๆ ให้ฮูยัน มองออกไปจะเห็นว่าสถานีรถไฟเทพามีราง 3 รางครับ (ราง 3 ไม่ค่อยได้ใช้ สนิมจับครับ)



ภาพที่ 8 ฝั่งตรงข้ามสถานีรถไฟเทพา คือวัดสุริยาราม ผมว่าสถานีรถไฟต่างๆ มักจะสร้างอยู่ใกล้วัดนะครับ

[Mongwin]

ภาพที่ 9 ท้ายขบวนรถที่มุ่งหน้าไปทางชุมทางหาดใหญ่ มองเห็นป้ายสถานีเทพาแบบคลาสสิก



ภาพที่ 10 ป้ายสีเขียวๆ คือป้ายบอกขบวนรถช้า เวลาที่ช้าเป็นนาทีครับ