ยามเช้าที่...บ้านดารา

[ExtendeD]

เห็นรูปของสะพานปรมินทร์ใน Gallery มานานแล้ว ปีนสะพานเล่นสนุกดีหรือเปล่าครับ

สงสัยงานนี้จะยาว เพราะผมคิดว่าไปทั้งที อาจารย์คงจะไม่ได้ไปแค่ที่สะพานปรมินทร์อย่างเดียวแน่ ๆ เลย รอติดตามชมต่อครับ
_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[MayyaM]

สำนวนดีมากเลยคะ แบบว่าคารมเป็นต่อ รูปหล่อเป็นรอง 555+
ทางสะดวก ยาวๆป ยาวไป
รอติดตามนะคะ

[pitch]

ต้องขอขอบพระคุณและกล่าวทุกท่านที่ติดตามและมาเสนอความเห็นติชมกันครับ อีกอย่างต้องขอโทษนะครับที่ทำหายเงียบไปใช่ว่าจะหมักดองกระทู้หรือแต่อย่างใดครับ เพียงแต่ว่าวานค่อนๆขางยุ่งครับเปิดเทอมมาใหม่ๆ อะไรหลายๆอย่างยังไม่ลงตัวครับ และอีกอย่างนึกไปเขียนไป ขอบอกครับว่าทุกเหตุการณ์ที่เขียนเป็นเรื่องจริงครับบุคคลที่อยู่ในเรื่องมีตัวตนครับพียงแต่ผมนำมาเรียบเรียงเขียนในแนวนี้ครับ อาจจะช้าไปหน่อยนะครับในการลงกระทู้แต่ตั้งใจไว้ว่าจะรีบนำมาลงให้เสร็จโดยไวครับก็อย่าเพิ่งเบื่อกันเสียก่อนล่ะ
หลายๆท่านเริ่มรู้จุดประสงค์ที่ผมเดินทางมาที่บ้านดารา แต่มาคราวนี้ไม่เกี่ยวกับสะพานปรมินทร์ครับ แต่สะพานปรมินทร์เป็นจุดเริ่มเรื่องครับ และใครคิดว่าผมจะเดินสำรวจสายสวรรคโลกคงไม่ไหวครับเกินระยะทำการอีกอย่างเวลาน้อย เพราะผมต้องต่อไปทำธุระที่จังหวัดอุตรดิตถ์ และใครที่คิดว่าเป็นเรื่องสั้นผมคงต้องบอกว่าไม่สั้นครับ...ตั้งใจว่าอยากนำเสนอแนวๆนี้ดูบ้างครับอย่างไรจะรีบนำมาลงครับเพราะคิดไปเขียนครับ...

[pitch]

เมื่อเดินข้ามมาอีกฝั่งก็จะก็จะเป็นชานชาลาที่อยู่ระหว่างรางที่ 1 และรางที่ 2 ซึ่งยังคงเงียบอยู่และไร้สัญญาณสิ่งมีชีวิตอื่น ๆไม่เป็นไรผมเองก็อยากได้บรรยากาศแบบนี้มานานแล้ว ผมชอบนะบางทีเวลาทำงานเหนื่อยๆ คิดอะไรไม่ออกก็อยากออกไปสถานีรถไฟเงียบนั่งมองอะไรไปเรื่อยๆ ทำสมองว่างปล่อยความคิดให้ลอยไปกับความเงียบปล่อยใจให้เพลินไปกับเสียงธรรมชาติรอบๆ แล้วอย่างวันนี้ได้มาสูดอากาศยามเช้าที่สดชื่นอีกแหม่ยิ่งมีความสุขหลาย จำได้ว่าเคยมีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยบอกผมว่า...
“ การได้สูดอากาศยามเช้าเป็นการได้กำไรชีวิตโดยไม่ต้องลงทุน ”
“ ขอทางมาแล้ว จารย์...” ผมหันไปตามที่มาของเสียงพี่เหม คนใจดีของผมตระโกนบอกพร้อมๆ กับก้มหน้าก้มตาต่อสายยางเตรียมรดน้ำต้นไม้ในยามเช้า ซึ่งผมเองอยากจะถามกลับไปเหมือนกันว่าเป็นขบวนไหนแต่พิจารณาจากระยะทางแล้ว ผมเองคงต้องตะโกนกลับไปแน่ไม่เอาดีกว่า...เลยได้แค่ยิ้มๆตอบกลับไป เอาเป็นว่าผมขอเดินดูโน้นดูนี้ พร้อมกับอินในบรรยากาศแบบนี้ไปก่อนเพราะดูนาฬิกาแล้วยังเหลือเวลาอีกเยอะครับ...



ในระหว่างที่รอเวลาก็เหมือนกับพวกที่บ้ารถไฟหลายๆ ถ่ายรูปอะไรไปเรื่อยๆ อย่างที่รู้กันจนกลายเป็นธรรมเนียมไปแล้ว เดี๋ยวจะหาว่ามาไม่ถึงกับป้ายสถานีซึ่งที่ใครๆ ไม่ว่าจะรุ่นไหนตั้งแต่ปู่ย่าทวดเรามา
ถึงเราก็นิยมมาถ่ายรูปกันกับป้ายนี้ จนมีหลายๆคน เรียกกันติดปากว่า ...ป้ายประเพณี...
มาถึงตรงนี้ ทุกคนคงทราบแล้วว่า สถานีที่ผมลงมาเมื่อคืนนี้ คือที่ไหน ... สถานีชุมทางบ้านดารา ส่วนแรงจูงใจที่มาในวันนี้ไม่ใช่เรื่องการปีนป่ายสะพานแน่ แต่มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ลากผมมาเมื่อคืนนี้..
ผมเคยนั่งรถมาที่บ้านดาราครั้งหนึ่งเมื่อ วันจักรีที่ผ่านมาในวันนั้นเกิดอารมณ์แปลกแยก เลยหนีออกมาจากบ้านไปนั่งรถไฟ ในช่วงนั้นผมเพิ่งอ่านหนังสือ การรถไฟแห่งประเทศไทย 2439 – 2500 ที่ปกมี 60 อยู่ในวงกลมนั้นแหละครับ ซึ่งมีเรื่องเกี่ยวกับการซ่อมสร้างสะพานปรมินทร์ (เป็นบุญหลายๆครับที่เจอหนังสือเล่มนี้ )และเรื่องเกี่ยวกับ การทิ้งระเบิดของสัมพันธมิตรในประเทศไทย เมื่อครั้งสงครามมหาเอเชียบูรพา ซึ่งสะพานปรมินทร์ก็ตกเป็นจำเลยประเภทที่ต้องจับตายทำลายเสียให้ราบ จึงตีตั๋ว ขบวน 111 มาดูให้เห็นกะตา หรือได้ลูบๆคลำๆเสียหน่อยก็ดี นั้นแหละครับคือจุดเริ่มต้น หลุดไปไกลแล้ว เอาไว้ว่าให้ผมจบภารกิจนี้ก่อนนะครับจะเล่าให้ฟังอีก...สัญญาครับ ไม่ใช่สิ ต้องสาบานว่า “..จะกลับมาเล่าเรื่องสะพานปรมินทร์...”

[pitch]

เพื่อไม่ให้ขาดตกบกพร่องป้ายที่เป็นของคู่กันกับเจ้าป้ายประเพณีของเรา ครับ...



มาดูรายละเอียดกันหน่อยครับ...
สถานีชุมทางบ้านดารา...เป็นสถานีระดับ 3 ใช้อักษรย่อ...ดร. เลขรหัสสถานี 1137
สำหรับสถานีชุมทางบ้านดารา ตั้งอยู่ในเขต ตำบลบ้านดารา อำเภอพิชัย จังหวัดอุตรดิตถ์
ห่างจากกรุงเทพ 458.31 กิโลเมตร โดยมีสถานีใกล้เคียงคือ.
สถานีไร่อ้อย ห่างจากบ้านดารา 4.33 กิโลเมตร ทางล่องสายเหนือ
สถานีท่าสัก ห่างจากบ้านดารา 3.49 กิโลเมตร ทางขึ้นสายเหนือ
สถานีคลองมะพลับ ห่างจากบ้านดารา 11.96 กิโลเมตร ในทางสายสวรรคโลก
ระบบอานัติสัญญาณ...ประแจกลสายลวดพร้อมสัญญาณหางปลา
ชนิดมีเสาเตือน เสาเข้าเขตและเสาออก (ก.3)
สถานีชุมทางบ้านดารา เปิดการเดินรถครั้งแรก เมื่อ 11 พฤศจิกายน 2551 (ครบ 100 ปี พอดี)
โดยสถานีชุมทางบ้านดาราเป็นชุมทางที่จะแยกไปสถานีสวรรคโลก



ในขณะที่ผมกำลังเดินเพลินๆอยู่กับบรรยากาศยามเช้า สายตาก็ไปสังเกตเห็นที่ปลายชานชาลามีป้ายขนาดใหญ่อยู่อีก 1 แผ่น เดินไปดูให้กับตาตัวเองว่ามันเป็นแผ่นป้ายอะไร



ในตอนแรกผมก็งงๆครับว่า ทำไมต้องเอาป้ายนี้มาตั้งไว้ตรงนี้ มันน่าจะอยู่ที่สะพานมากกว่า
ผมคิดในใจ สงสัยความคิดของผมมันดังเกินไป...
“...ป้ายสะพานอันเก่า...” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
ผมหันกลับไปพบชายรูปล่ำสัน สวมกางเกงยีนส์กับเสือโปโลสีเหลือง เดินมาข้างหลัง ผมยิ้มให้กับชายแปลกหน้าที่เข้ามาทักทายในยามเช้า แต่ยังไม่ได้กล่าวอะไรตอบกลับไปก็ถูกถามกลับมาแล้ว
“...ถ่ายไปทำไมน้อง... ” คำถามเดิมๆผมคิด ก่อนจะอธิบายความให้แกกระจ่าง ก่อนที่แกจะเดินจากไป พี่แกยังอธิบายให้ผมฟังอีกหน่อยว่า
“ เป็นป้ายชื่อสะพานรุ่นที่สอง รุ่นแรกนั้นเสียหายไปกับสงคราม... ที่เห็นติดอยู่กับสะพานนี้เป็นแบบที่สามแล้ว ลองไปดูฝั่งโน้นสิยังมีแบบแรกอยู่... ”
ผมยังไม่ได้จะเอ่ย...อะไรตอบพี่แกก็ขอตัวไปก่อน สรุปว่าเป็นชายปริศนาของผมคนนี้เป็นใครนั้นเลยไม่ต้องได้ไตร่ถามให้รู้ความกัน แต่อย่างไรก็ตามก็ต้องขอขอบคุณนะครับที่ยังช่วยอธิบายให้ฟังแต่อย่างไงเสียเป็นข้อมูลเพียงเบื้องต้นครับ ต้องกลับไปค้นดูสะพานรูปเก่าๆ อีกครั้ง ทำให้นึกถึงกระทู้...สะพานปรมินทร์...ของคุณ Black Expless ซึ่งเรื่องทั้งหมดที่เกิดก่อนหน้าแล้วก็ยังพัดพาให้มาเดินในเช้านี้ ก็ได้แรงกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นมาจากเรื่องสะพานปรมินทร์ของพี่แกนี้แหละ....



หันกลับไปมองอาคารสถานีอีกครั้ง ยังเงียบเหงาเหมือนเดิม ...
ขณะที่กำลังนึกอะไรต่อมิอะไรอยู่เพลิน...ก็มีเสียงหนึ่งแววมาจากที่ไกลๆ

[pitch]

ผมหันไปหาทิศที่มาของเสียง ในขณะเดียวกันกับที่เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ เป็นที่แน่ชัดว่า แหล่งที่มาของเสียงดังกล่าวต้องเป็นขบวนรถเที่ยวขึ้นที่ขอทางมาเมื่อเช้าตามที่พี่เหม ตะโกนบอกมา เสียงที่ก้องดังเมื่อขบวนรถวิ่งข้ามสะพานปริมินทร์กระตุ้นให้ผมหาทำเลเหมาะสำหรับเก็บภาพ ผมดูนาฬิกาที่บอกเวลาอีกครั้ง หกโมงครึ่งรถอะไรหนอ สำหรับในใจผมตอนนี้มีเพียงรถน้ำมันสำเร็จรูปที่เสียเวลามาตั้งแต่เมื่อคืนเป็นแน่โดยลืมนึก รถขบวนหนึ่ง...

[pitch]

เมื่อขบวนรถวิ่งเข้ามาใกล้ พอที่สายตามองเห็นและระบบประสาทตีความออกมาโดยทันที ขบวน 51 รถด่วนจอมเลตของใครหลายๆคน
“...ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมาวะ...” ผมพึมพำกับตัวเอง



พขร.ขบวน 51 ทำขบวนผ่านหน้าผมไปอย่างรวดเร็ว จนชัตเตอร์ของเจ้าโซนี้รุ่นลายคราม จับไม่ทัน แกวิ่งได้เต็มๆแบบนี้แล้วไฉนจึงยังช้าอยู่นะ หันกลับไปทางสถานีลองดึงซูมเข้ามา หวังถ่ายท้ายขบวนอีกครั้งแต่ได้ดีสุดแค่นี้ จะตั้งชัตเตอร์ให้ไวกว่านี้แสงก็มืดครับ



ท้ายขบวนผ่านสถานีบ้านดาราไปผมดูนาฬิกา อีกครั้ง คิดในใจว่า...เวลานี้เจ้า 51 ควรจะออกจากศิลาอาสน์ไปแล้ว แต่ทำได้เอารีบไปให้ไว้เถอะ...

หลังจากขบวน 51 ผ่านไปความเงียบก็กลับเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ของมันตามเดิม ยังมีเวลาเหลือผมบอกกับตัวเองอย่างนั้น ถ่ายรูปอะไรไปเรื่อยๆดีกว่า…

[pitch]

มาในเช้านี้ผมคงไม่ได้มีโอกาสเดินไปได้ไกลจากบริเวณสถานีมากนัก มองดไกลออกไปเห็น
สะพานปรมินทร์ยืนสงบนิ่งในบรรยากาศขมุกขมัว ผมถอนหายใจ...วันนี้อากาศไม่น่าจะเป็นใจเท่าใดนัก แต่พยายามมองโลกในแง่ดีนะ อากาศคงจะแจ่มใสขึ้นกว่านี้เมื่อแดดออก แต่เมื่อไหร่จะมีแดดนี้แหละ คือ ปัญหา
“อาจารย์...มาทำไรตรงนี้ ถ่ายอะไรนะ ...” เสียงพี่เหมคนเดิมดังมาจากด้านหลัง ผมหันกลับไปเห็นพี่แกเดินถือกระป๋องมาในมือใบหนึ่ง แต่ดูลักษณะแล้วเหมือนกับกาหยอดน้ำมันเครื่องมากกว่า
“กระป๋องอะไร พี่...” ผมถามกลับไปโดยไม่สนกับคำถามที่แกถามในตอนแรก
“ น้ำมันครับ น้ำมัน เมื่อกี้ โยกหางปลาให้ 51 มันตึงๆมือ สงสัยจะหิวน้ำมัน ” พี่แกตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
“ เอ..หยอดตรงไหนล่ะพี่ ” ผมถามกลับไปแบบซื่อๆ
“ ก็ตรงรอกนั้นแหละ โดยเฉพาะไอ้ตัวที่มันอยู่ตรงหัวเลี้ยว เปลี่ยนทิศของลวดตรงเอาใจมันเยอะหน่อย ไอ้พวกนี้มันก็เหมือนเครื่องมือหากินของเรา ต้องดูแลมันดีๆ ผมเห็นบางที่ปล่อยให้แห้งแถมมีไม้เลื่อยคลุมซะรกไม่รู้ว่าอันไหนเป็นลวด เป็นต้นไม้ ไม่ได้ๆต้องดูแล ผมนี้ถางประจำ ”
แกอธิบายให้ผมฟังเป็นหลักการ ซึ่งผมเองก็ได้แต่ยิ้มและหยักหน้ารับรู้ แต่ในใจคิดว่าถ้าพนักงาน
หรือเจ้าหน้าที่ทุกๆคนขยันแบบนี้คงดีไม่น้อย
“ อาจารย์...รู้มัยไอ้เสาหางปลาตัวนั้น เอาไว้ทำอะไร...” แกถามผม พร้อมทั้งชี้มือไปทางเสาหางปลาต้นทางขวามือ ผมรู้คำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่อยากฟังพี่แกอธิบายให้ฟัง เพราะ เวลาแกเล่าเรื่องเกี่ยวกับรถไฟผมรู้ได้ว่าแกมีความสุขและภูมิใจที่ได้เล่าให้คนอื่นฟัง...
“...ไม่รู้ดิพี่ เสาออกเขตนอกเปล่า...” ผมจึงแกล้งมึนตอบไป
“...ใช้แล้วครับ...” แกทำเสียงแบบมีหลักการ แล้วจึงอธิบายต่อไป “...เป็นเสาออกตัวนอก ปกติเสา
ออกเนี่ยมีที่รางทุกรางนั้นแหละครับ ” แกชี้มือกลับไปในย่านสถานีอีกครั้งซึ่งโดยปกติจะเอาไว้แจ้งห้ามหรืออนุญาต ในรางหลีกหรือรางประธาน ส่วนไอ้เสาออกตัวนอกนั้น ใช้ห้ามหรืออนุญาตรถเข้าตอนทางสะดวก...”
“จารย์ดู...ที่เสาออกตัวนอก เห็นไหมครับ นั้นเป็นป้ายกำหนดความเร็ว” แกได้ทีอธิบายต่อ ซึ่งผมก็ปล่อยเลยตามเลยครับ คนกำลังมีความสุขอย่าไปขัด...

“ ไอ้ตัวเลขข้างบนเอาไว้ใช้กับรถดีเซลราง ส่วนไอ้ขอบเหลืองๆข้างล่างนั้นความเร็วดีเซลเขา ”
แกอธิบายต่อไปไม่ลดละ ซึ่งจากที่ผมสังเกตตัวเลขในแผ่นป้าย ได้กำหนดความเร็วสูงสุดของขบวนรถดีเซลรางที่
100 กิโลเมตร/ชั่วโมง ส่วนขบวนที่ใช้รถจักรดีเซลทำขบวนใช้ความเร็วได้เต็มที่ 75 กิโลเมตร/ชั่วโมง
ผมเลยแกล้งถามแกต่อไปอีกให้ครบ “ แล้วเสาตัวซ้ายมือล่ะ...”
“ นั้นเสาเข้าเขตใน...” แกตอบผม พร้อมกับเรียกสติของแกกลับมา
“ใช่ๆ เดียวต้องหยอดน้ำมัน แหม่ลืมเลยๆ...” แกพูดเมื่อนึกถึงงานที่ค้างอยู่ได้ จากนั้นแกจึงทำหน้าที่ของแกต่อไปอย่างอารมณ์ดี

[pitch]

ผมหันกลับมา...เตรียมเดินย้อนกลับไปทางด้านนู้น



เป็นภาพรวมของย่านสถานีชุมทางบ้านดาราครับ โดยจุดที่ผมยืนอยู่เป็นเป็นประแจตัวแรกทางด้านขาขึ้น(มาจากสถานีไร่อ้อย)...เจ้าประแจตัวนี้ทำหน้าที่สับเปลี่ยนขบวนจากรางประธานเข้าสู่รางที่ 1 มาถึงตรงนี้เลยขอสรุปภาพรวมของย่านสถานีบ้านดารากันหน่อยครับ
สถานีมีรางในย่านสถานีทั้งหมด 3 ราง กับอีก 1 รางตัน และ 1 ทางแยก (ไปสวรรคโลก)
จากรูปด้านบนนะครับ ขวามือสุด เป็นรางที่ 1 ความยาว 500 เมตร ขนาดราง 70 ปอนด์/หลา
ตรงกลาง เป็นรางที่ 2 รางประธาน ความยาว 500 เมตร วัดระยะห่างประแจตัวแรกทั้ง 2 ด้าน ขนาดราง 80 ปอนด์/หลา หมอนไม้
ซ้ายมือสุด เป็นราง 3 ความยาว 430 เมตร ขนาดราง 70 ปอนด์/หลา (ในภาพเห็นแยกจากรางประธานที่ประแจตัวถัดไป)
ส่วนรางตัน มีความยาว 220 เมตร ขนาดราง 70 ปอนด์/หลา (ซ้ายมือที่ใกล้กับรางประธาน)
สำหรับในย่านมีประแจสับรางทั้งหมด 6 ครับ มีเครื่องตกรางในรางตัน 1 เครื่อง

ผมดูเวลาเห็นสมควรว่าต้องย้ายไปทางอีกฝั่งของย่านสถานีได้แล้ว...ขณะที่เดินกลับมาตามรางประธานก็สังเกตเห็นสิ่งหนึ่งในรางตันทางซ้ายมือ...

[beer45]

เคยผ่านไปบ่อยครับ อ.พิช บ้านดาราสะพานปรมินทร์ แต่ถ้าลองผ่านสะพานแบบความเร็วสูงๆๆ ก็จะมันส์ไปอีกแบบครับ