ยามเช้าที่...บ้านดารา

[jibjib]

รอติดตามชมอยู่เหมือนกันนะ มาโพสต์ต่อสิ แล้วที่อาจารย์ต้องถอนหายใจน่ะสรุปแล้วเพราะอะไรล่ะคะ

[tongchit]

[pitch]

ต้องขอโทษทุกท่านนะครับ...ที่ปล่อยให้รอผมวุ่นๆกับเรื่องงาน เรื่องเด็ก(นักเรียน)...เปิดเทอมใหม่ๆ อะไรก็ยังไม่เข้าที่เข้าทาง มาต่อกันเลย...

ทำไมต้องถอนหายใจหรือครับ…ก็คำว่า “...ต้นขบวนรถล่อง 18 โบกี้...” นั้นแหละครับ
เพราะเดียวนี้ ขบวนรถไฟมันสั้นลงเรื่อยๆ ผมขออนุญาตไม่กล่าวถึงว่ามันสั้นลงเพราะสาเหตุใด นึกถึงสมัยเป็นเด็กเล็กๆ วิ่งเล่นอยู่กลางทุ่งนาเห็นรถโดยสารขบวนยาวๆแล้วตื่นเต้น พยายามตั้งสมาธินับแต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักที
มาเดียวนี้ขบวนรถที่ยาวๆก็ยังไม่ถึง 18 โบกี้เลย แล้วยิ่งขบวนที่จอดบ้านดาราแล้วยาวที่สุดก็แค่ โบกี้เอง สำหรับขบวน ( ผมอ้างอิงจากแผนพ่วงของฝ่ายเดินรถ...)
ในขณะที่ผมหมดอาลัยอยู่กับป้ายนี้อยู่ พี่เหมก็เดินไปไกลแล้ว เกือบลืมเสียสนิทเลยตอนแรกผมตั้งใจจะไปดูเจ้า ตญ. 2 ตู้ที่จอดอยู่บนชานชาลาฝั่งนู้น



ผมว่ามันต้องเป็น หรือเคยเป็นที่ทำการของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งของการรถไฟแน่ แล้วเฉลยก็อยู่ด้านข้างนี้เอง

[pitch]

ขณะที่ผมเพลินอยู่กับการถ่ายรูป และเดินอินอยู่กับอากาศยามเช้า ก็ต้องตกใจกับเสียงที่ดังมาจากที่ใกล้
“ เอ้า...อึบ ” ... “ โครม ” ...ผมหันกลับไปดู ตามทิศทางที่มาของเสียง



เป็นพี่ๆคนงานช่วยกันยกรถต๊อกขึ้นวางบนราง ลองสังเกตุนะครับ จะเป็นคนละทีมกับชุดแรก โดยดูจากสีเสื้อ...สำหรับทีมนี้เป็นของนายตรวจทางสายสวรรคโลกครับ...
สำหรับผมเองมาจากถิ่นไฟสี ตั้ง 3 ท่าด้วย ไม่ค่อยคุ้นกับสัญญาณหางปลาจึงมองงงๆในตอนแรกทำไมเสาออกราง 3 มีตั้งสัญญาณหางปลาตั้ง 2 หาง (ขอเรียกอย่างงั้น) โดยลืมไปว่าเสาออกตัวนี้มันให้สัญญาณออกไปในทางสายสวรรคโลกด้วย...
อาจารย์...เสียงตะโกนดังมาทางด้านราง 1 เป็นเสียงของพี่เหม ผมจำได้ แกเดินข้ามมาหาผมพร้อมกับร้องบอก “ อาจารย์ ...นายให้มาบอกว่ารถมาแล้วนา ออกตรอนมาแล้ววว ”
ผมขอบคุณ พี่แก แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้
“ พี่ๆ บ้านผมมีแต่ไฟสีนะ ไอ้หางปลาเนี้ยไม่ค่อยชำนาญ ไอ้เสาตัวนี้มันมีสัญญาณอะไรบ้าง ” ผมลองแกล้งถามเพื่อจะหาเรื่องคุย ซึ่งแกคงต้องอธิบายตอบมาอย่างเต็มที่ ในฐานะเจ้าถิ่นหางปลา ซึ่งแกอาจจะนึกในใจ ว่าแฟนรถไฟอย่างไง ดูหางปลาไม่เป็น

“ เสาตัวนี้เป็นเสาออกของราง 3 ” พี่แหมเริ่มทำเสียงเป็นทางการ แล้วอธิบายต่อ
“ สัญญาณตัวบนสำหรับ ออกในทางสายเหนือ แต่ถ้าจะเข้าสวรรคโลก ต้องยกทั้ง 2 อันเลย ” ส่วนป้ายอันล่างนะจำกัดความเร็วที่ 50 กิโลเมตร/ชั่วโมง ทั้งขบวนรถดีเซลราง และขบวนที่ใช้รถจักรลาก แบบค่อยๆไปเลยแหละครับ ทางสภาพมันแย่แล้วรถจักรยังต้องห้ามพ่วงกันเลย พี่แกคงหมายถึงป้าย “ ห้ามพหุ ” แผ่นล่างสุด
“ แต่ไฟสีมันดูง่ายไม่ต้องจำท่าทางอะไรมาก เห็นปุ๊บรู้ปั๊บ” พี่แหมพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะชวนผมข้ามกลับไปทางด้านชานชาลาฝั่งรางที่ 1

[pitch]

“ อาคารนี้เอาไว้ทำอะไร ” ผมถามพี่แกเมื่อเนผ่านอาคารหลังหนึ่งริมชานชาลา
“ ตอนนี้เป็นที่เก็บของ ของฝ่ายอาณัติฯ แต่เมื่อก่อนเป็นบาร์ ” พี่แหมหยุดพูดเหมือนนึกความหลัง “ แต่ก่อนก็เป็นร้านมีอาหาร มีเหล้าขาย ด้านหน้ามีเก้าอี้มาตั้งเหมือนเป็นบาร์แบบนั้น คนเยอะนะอาจารย์ ” แกบอกย้ำกับผม เมื่อผมทำหน้าประหลาดใจ เหมือนไม่เชื่อ
“ เดียวนี้ไม่คึกคักเหมือนก่อน” พี่แกพูดปิดท้ายด้วยเสียงเบาๆ

ผมเดินตามพี่เหมกลับไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
“ กินน้ำมัย จารย์ ” พี่เหมของผมพูดในขณะรินน้ำส่งให้เมื่อผมนั่งลง
“ หิ้วข้าวมัย จารย์ ” พี่แหมยังถามต่อเป็นชุด ผมขอบคุณในความเป็นห่วงของพี่แก
“ ออกตรอนมาได้สักพักแล้วล่ะ ” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านนอก เป็นเสียงของ คุณอาพนม ผู้ช่วยนายสถานีบ้านดารา ก่อนจะเดินเข้ามาด้านใน “ ไม่น่าเกิน 10 -15 นาทีหรอกเดียวก็ถึง เป็นไงบ้างสถานีบ้านนอกเงียบดีมัย ” ผมยิ้มๆ ก่อนตอบกลับไปเกี่ยวกับความเงียบ และบรรยากาศสดชื้นยามเช้า
เสียง ว.ขอทางจากสถานีท่าสัก ดังขึ้นทำลายบรรยากาศในห้อง ความวุ่นวายเล็กๆจึงเริ่มขึ้น เพื่อเตรียมทางสะดวกและสับราง ผมจึงได้โอกาสขอตัวออกไปเดินดูอีกด้านของสถานี

[pitch]

ผมเดินเรื่อยมาบนชานชาลา...



ชานชาลาของสถานีบ้านดารานอกจากจะเป็นที่พักรอ เพื่อโดยสารรถไฟแล้วยังเป็นทางผ่านให้พระภิกษุได้เดินบิณฑบาตในยามเช้า ผมสังเกตทางด้านโน้นเห็น ผู้เฒ่าผู้แก่ที่มาใส่บาตรกำลังลุกกระหย่งกระแหย่ง เพื่อที่จะกลับบ้านกัน มันก็เป็นภาพวิถีชีวิตอีกแบบที่คงไม่ได้เห็นกันในสถานีใหญ่ๆ หลังจากที่พระท่านผ่านไปแล้วผมจึงข้ามกลับมาทางชานชาลาฝั่งสถานี เราไม่ได้ใส่บาตรมานานเท่าไหร่แล้ว...



“ ราชาแห่งฤดูร้อน ” ผมบอกกับตัวเองเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าต้นราชพฤกษ์ หรือ ต้นคูน ที่ออกดอกเป็นพวงระย้าสีเหลืองสดใส ตัดกับบรรยากาศเหงาๆเงียบๆยามเช้าแบบนี้ เดินต่อไปเถอะผมบอกกับตัวเองอีกครั้ง

[pitch]

เดินต่อไปเรื่อยๆ
อาคารสถานีชุมทางบ้านดารา เมื่อมองกลับไป ก็ยังเงียบเหงาเหมือนเดิม





ป้ายต่างๆของสถานีบ้านดาราทางด้านนี้ ก็คล้ายกับกับทางด้านโน้นแหละครับจะมีต่างกันตรงที่ป้ายนี้



คงเป็นป้ายสะพานรุ่นแรก ตามที่พี่ชายแปลกหน้าได้บอกกับผมเมื่อตอนที่อยู่ฝั่งชานชาลาทางโน้น ผมดูแล้ว ผมสรุปเอาแบบเข้าข้างตัวเองว่า ใช้ เพราะจากข้อความบนป้าย ที่กล่าวถึงระยะเวลาการสร้าง 3 ปี ตั้งแต่ ร.ศ.125 – ร.ศ. 128
ถึงตรงนี้ขอกล่าวถึง ร.ศ. หน่อย เด็กรุ่นใหม่ๆไม่รู้แล้วว่า คืออะไร ขนาดคอมฯตอนพิมพ์ยังขึ้นส้นแดงเป็นคำผิดเลย
“ร.ศ. ย่อมาจาก คำว่า รัตนโกสินทรศก หมายถึง ลำดับปีโดยนับตั้งแต่แรกตั้งกรุงเทพฯเป็นต้นมา ” (อ้างอิงจาก...พจนานุกรม ฉบับมติชน 2547) โดยเริ่มนับเอาวันที่รัชกาลที่ 1 ทรงสร้างกรุงเทพมหานคร เป็น ร.ศ. 1 และวันเริ่มต้นปี คือวันที่ 1 เมษายน จนต่อมาในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงได้เลิกใช้ ร.ศ.
หากใครอยากรู้ว่า ปี พ.ศ. ตรงกับปี ร.ศ. ที่เท่าไหร่มีวิธีง่ายครับ
คิดหา พ.ศ. = ร.ศ. + 2,324
ร.ศ. = พ.ศ. - 2,324
อีกอย่างผมชอบลวดลายที่ประดับป้าย ไม่เหมือนกับป้ายปัจจุบันเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมผืนผ้าเรียบๆ แต่ก็ดูเข้มแข็งไปอีกแบบ

[pitch]

“ ลูกระเบิด ”



คงเป็นของขวัญจากฝากฟ้าที่นักบินสัมพันธมิตรทั้งอังกฤษและอเมริกา อุตสาห์หอบเหิรฟ้าข้ามน้ำข้ามทะเล มาทิ้งบอมบ์ที่บ้านดารา ซึ่งเป้าหมายที่สำคัญก็ คือ สะพานปรมินทร์ นั้นเอง แต่เจ้าลูกนี้คงจะไม่ทำงาน หรือเรียกกันติดปากว่า “ระเบิดด้าน” นั้นแหละครับ ซึ่งเป็นของที่ระลึกอย่างดีจากสงคราม ซึ่งวันดีคืนดีถูกกระทบกระทั้ง หรือมีพวกรู้เท่าไม่ถึงการณ์หยิบยกเคลื่อนย้ายออกมา เจ้าลูกระเบิดนี้ก็อาจจะเกิดลูกฮึดขึ้นมาทำงานก็ได้ ซึ่งคงไม่ต้องบอกนะครับว่าจะเป็นอย่างไง...
อย่างไงหากพบเห็นไม่ว่าลูกเล็กหรือใหญ่ แจ้งเจ้าหน้าที่บ้านเมืองดีกว่าครับ อย่าไปยุ่งกับมันเลย ส่วนลูกนี้ไม่ต้องห่วงครับ ปลอดภัย...

[pitch]

ผมดูนาฬิกาอีกครั้ง...ใกล้เวลาแล้วเดินออกไปหามุมเหมาะๆ ทางนู้นดีกว่า



มาแล้ว...เห็นไฟของรถจักรอยู่ลิบๆนั้นไง ...เสียเวลาไม่ถึง 5 นาทีเอง
มามะ... เข้ามาเรื่อยๆ... ผมพูดกับตัวเอง ขณะที่ใจเต้นระทึก

[pixcel]

เพิ่งได้เข้ามา...เขียนดีน่าติดตาม อ่านเพลินเลยครับอ.พิช
บรรยกาศเงียบสงบดี แล้วขบวนที่ อ.พิชรอคอยนี้ขบวนอะไรครับ ...