ตุลาฮาเฮ #2 ตะลอนตะวันออกไปกับหน่วยสำรวจสะพาน

[ExtendeD]

มาดูภาพบรรยากาศขณะที่ขบวนที่ 275 หยุดรับ - ส่งผู้โดยสารที่ สถานีกบินทร์บุรี กันดีกว่า ที่สถานีแห่งนี้มีผู้โดยสารมาใช้บริการกันหนาตา คึกคักมาก ๆ เลยครับ มีผู้โดยสารก้าวลงจากขบวนรถไปหลายคน แต่ยังไง ๆ บนขบวนรถก็ยังมีผู้โดยสารที่ต้องทนยืนกันต่อไป ไม่มีที่นั่งว่าง ๆ เลยครับ . . .


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

จากนั้นขบวนที่ 275 ก็เข้าหยุดรับ - ส่งผู้โดยสารที่ ที่หยุดรถกบินทร์เก่า และ สถานีหนองสัง ตามลำดับโดยที่ผมกับพี่อ้นไม่ได้เก็บภาพอะไรมาเพิ่มเติมอีกเลย เพราะต้องเตรียมตัวเก็บข้าวของ เพราะพวกเรากำลังจะไปถึงจุดหมายแล้วล่ะครับ

จากนั้นเวลา 10.39 น. พวกเราทั้ง 5 คนก็ลงจากขบวนที่ 275 ที่ ที่หยุดรถพระปรง ไม่น่าเชื่อว่าที่นี่เป็นเพียงแค่ที่หยุดรถ แต่ว่ามีผู้โดยสารมาใช้บริการจำนวนมากจนน่าแปลกใจเลยล่ะครับ



พี่อ้นบอกว่าพี่ชายคนที่โบกมือให้อยู่ท้ายขบวนรถนั้น ได้ยืนคุยกันมาตั้งแต่ตอนที่ก้าวขึ้นขบวนรถที่ สถานีหัวหมาก แล้วครับ ยืนเก่งกันจริง ๆ เลย แต่อดทนยืนมาตั้งนาน กลับมาพลาดช่วงสำคัญนี่มันก็ . . . เหอะ เหอะ
_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[Aishwarya]

[ExtendeD]

[ExtendeD]

ผู้โดยสารที่ลงจากขบวนที่ 275 มาพร้อม ๆ กับพวกผม ส่วนใหญ่เป็นพ่อค้าแม่ค้าที่ขึ้นรถมาจาก สถานีกบินทร์บุรี ครับ เห็นแบบนี้แล้วผมกับพี่อ้นก็เดา ๆ กันว่าน่าจะเป็นพ่อค้าแม่ค้าที่เห็นอยู่นี้ อาจจะขนของขึ้นขบวนที่ 280 ไปขายที่กบินทร์บุรีตอนเช้า พอช่วงสาย ๆ ก็ขึ้นขบวนที่ 275 กลับ ซึ่งจะผิดจะถูกยังไง อันนี้เดามั่ว ๆ เพราะไม่ได้เดินไปถามใคร

พอขบวนรถวิ่งออกจาก ที่หยุดรถพระปรง แห่งนี้ไป ก็เริ่มขนข้าวของสัมภาระแยกย้ายกันไปตามจุดหมายของแต่ละคนครับ ตอนนี้พี่อ้นพาเจ้านนท์กับน้องกอล์ฟเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมมัวแต่ตะลึงกับความคึกคักหลังรถออกอยู่ . . .




ผมกับเจ้าตี๋นั่งอยู่ที่ที่พักผู้โดยสารที่ ที่หยุดรถพระปรง ต่ออีกสักพักเพื่อรอให้บรรยากาศกลับเข้าสู่สภาวะปกติ หลังจากนั้นก็เริ่มลงพื้นที่สำรวจล่ะครับ

เริ่มจากรูปนี้เป็นมุมมองของพขร. ที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่บนขบวนรถเที่ยวล่อง มองย้อนกลับไปทาง สถานีหนองสัง จะเห็น " ป้ายหวีดรถจักรสำหรับถนนผ่านเสมอระดับทางรถไฟ ไม่มีเครื่องกั้นถนน " ติดตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามของป้ายประเพณีทางด้านทิศตะวันตกครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

จุดเริ่มต้นของมินิมาราธอนครั้งใหม่นี้อยู่ที่บริเวณเสาโทรเลขที่ 183/13 มองไปตามทางที่พวกเราต้องเดินไปยังจุดหมายที่อยู่ถัดไปอีก 6.3 กิโลเมตร ก็จะเห็นทั้งป้ายประเพณี บริเวณชานชาลา และที่พักผู้โดยสารของ ที่หยุดรถพระปรง แบบเต็ม ๆ แล้วก็ย้อนแสงเต็ม ๆ ด้วย งานนี้กว่าจะไปถึงปลายทางต้องหันหน้าสู้แสงจนมึน ๆ หน้ามืดกันถ้วนหน้าเลยล่ะครับ



ที่หยุดรถพระปรง ในเส้นทางสายตะวันออก ( ปลายทาง สถานีอรัญประเทศ )
อักษรย่อ พป. รหัสสถานี 3081
ตั้งอยู่ในพื้นที่ ตำบลบ้านนา อำเภอกบินทร์บุรี จังหวัดปราจีนบุรี
ระยะทางจาก สถานีกรุงเทพ 183.76 กิโลเมตร*

* อ้างอิงจาก file station_east.pdf ที่ download มาจาก http://portal.rotfaithai.com


ต่อด้วยภาพจาก Pointasia แสดงพื้นที่โดยรอบของ ที่หยุดรถพระปรง แห่งนี้ครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

บนชานชาลาทั้ง 2 ฝั่งไม่มีอะไรให้ดูนอกจากป้ายประเพณีที่ได้เห็นกันไปแล้วกับหญ้ารก ๆ เพราะฉะนั้นก็ข้ามมาดูที่ที่พักผู้โดยสารหลังใหม่กันเลยครับ เจ้าตี๋กำลังโทรศัพท์ไปรายงานความเคลื่อนไหวให้กับทาง ส.แขวง ได้รับทราบ วันนั้นโทรทุก ๆ 1 ชั่วโมงเลย ก็เพื่อให้ผู้ปกครองของน้องกอล์ฟกับเจ้านนท์ที่ทำงานอยู่ในที่เดียวกันกับ ส.แขวง จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงครับ




ใกล้ ๆ กับจุดที่เจ้าตี๋นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ มีป้ายสีเขียวที่เขียนแจ้งรายละเอียดการสร้างที่พักผู้โดยสารแห่งนี้ติดตั้งเอาไว้ด้วยครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

เดินดูบริเวณชานชาลาจนทั่วแล้ว ก็ได้เวลาที่จะเริ่มมินิมาราธอน 6.3 กิโลเมตรกันจริง ๆ สักทีครับ ก่อนลาจาก ที่หยุดรถพระปรง แห่งนี้ไป ก็ต้องเก็บภาพมุมมองอีกด้านหนึ่งของที่หยุดรถแห่งนี้เอาไว้สักหน่อย รถต๊อกที่จอดอยู่ในรูปนั้น เป็นของพี่ ๆ เจ้าหน้าที่ที่ผมเห็นว่าจอดรอหลีกขบวนที่ 275 อยู่ที่ สถานีหนองสัง ครับ พอมาถึงที่ ที่หยุดรถพระปรง พี่ ๆ ก็จอดรถพักเหนื่อย ส่วนพวกเรากำลังจะออกเดินตากแดดให้เหงื่อออกเล่น ๆ ครับ




ระยะทาง 6.3 กิโลเมตรที่รออยู่ข้างหน้านั้น พวกเราจะได้พบเจออะไรบ้าง ก็ดูในรูปข้างล่างนี้ได้เลยครับ พอออกจาก ที่หยุดรถพระปรง ไปก็จะเข้าสู่โค้งขวา หลังจากนั้นแนวของทางรถไฟก็จะตรงยาวไปเรื่อย ๆ ผ่าน สะพานข้ามคลองพระปรง ซึ่งเป็นสะพานโครงเหล็กขนาดใหญ่ และเป็นจุดสำรวจหลักที่สำคัญที่สุดของมินิมาราธอนครั้งนี้ ที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 3.46 กิโลเมตร จากนั้นพอไปถึงที่ สถานีบ้านแก้ง พวกเราก็จะได้นั่งพัก นอนพัก แล้วไปหาดีเซลกินกันให้หายเหนื่อย ภารกิจในช่วงแรกของวันนั้นก็มีเพียงเท่านี้ครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

เดินผ่านป้ายประเพณีทางด้านทิศตะวันออกไป ทางรถไฟก็จะเป็นทางตรงไปประมาณ 1 ช่วงเสาโทรเลข แล้วก็จะเข้าสู่โค้งขวาครับ




โค้งขวาแห่งนี้จะเริ่มต้นตั้งแต่บริเวณเสาโทรเลขที่ 184/3 ครับ พื้นที่ข้างทางรถไฟเป็นทุ่งกว้าง ๆ ซึ่งน่าจะดูสวยกว่านี้ถ้าติด ๆ กับทางรถไฟทั้ง 2 ฝั่งไม่มีต้นไม้แย่งกันขึ้นซะรกเลย


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

เดินไปตามโค้งขวาเมื่อสักครู่ ยังไม่ทันจะพ้นโค้งไปเลยก็จะเจอกับสะพานคอนกรีตเล็ก ๆ ที่เห็นอยู่ในรูป ที่สะพานแห่งนี้มีป้ายระบุพิกัดน้ำหนักกดเพลาติดเอาไว้หลายป้ายเลยครับ ซึ่งพิกัดน้ำหนักที่สามารถรับได้ก็คือ 20 ตันครับ




อีกด้านหนึ่งของสะพานคอนกรีต ( ท่อสี่เหลี่ยม คสล. ) แห่งนี้ เป็นมุมมองที่หันมองกลับไปทาง ที่หยุดรถพระปรง ครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.