ShortStory : อุดรธานี - ห้วยเสียว ฉบับวุ่นวายแท้หนอ

[nutt8]

ฐานคอนกรีฝั่งไปททางสถานีน้ำพองครับ





_________________


แชมป์สมัยที่ 19 แล้วนะ อิอิอิ

[nutt8]

จากนั้นผมโดยคำสั่งเด็ดขาดครับ ก็เลยต้องลงไปถ่ายรูปช่วงล่างของสะพาน ผมก็ไม่ขัดข้องเพราะ ผมก็ชอบช่วงล่างอยู่แล้ว



ตอม่อที่รองรับ ช่วง Span ที่ 3 และ ช่วง Span ที่ 2 ครับ

ที่ยึดเหนี่ยวครับ


_________________


แชมป์สมัยที่ 19 แล้วนะ อิอิอิ

[nutt8]

ปิดท้ายด้วยโครงสร้างช่วงล่างสองภาพสุดท้ายครับ








จากนั้นก็เดินกลับไปที่สถานีห้วยเสียวครับ เพื่อหาทางไปสถานีขอแก่นครับ ว่าจะเดินไปสถานีน้ำพอง 6 กิโลเมตร หรือ หารถโดยสาร ไปลงที่ขอนแก่นครับ
_________________


แชมป์สมัยที่ 19 แล้วนะ อิอิอิ

[black_express]

ช่วงสถานีห้วยเสียว ทางรถไฟจะอยู่ห่างถนนมิตรภาพมากโข

ถ้าเดินถึงสถานีน้ำพองจะมีรถประจำทางเข้าตัวเมืองขอนแก่น

[ExtendeD]

[ExtendeD]

เสร็จสิ้นภารกิจที่ สะพานข้ามลำห้วยเสียว แล้ว ผมกับน้องนัทก็ต้องหาทางกลับล่ะครับ จากข้อมูลที่ได้รับจากคุณพี่นายสถานีที่บอกว่า ถ้าเดินไปที่ตลาดจะมีรถเข้าไปที่ตัวเมืองน้ำพอง แต่เที่ยวสุดท้ายน่าจะประมาณ 09:00 น. หรืออีกประมาณ 20 นาทีข้างหน้า ผมก็เลยคิดว่าจะลองไปขึ้นรถที่ตลาดตามที่คุณพี่นายสถานีบอก ถ้าไม่ทันค่อยย้อนกลับมาเดินตามทางรถไฟไปที่ สถานีน้ำพอง ซึ่งเป็นตัวเลือกสุดท้ายครับ

จาก สะพานข้ามลำห้วยเสียว เราต้องเดินย้อนกลับไปตามทางรถไฟอีกประมาณ 640 เมตร ( เป็นระยะทางที่วัดได้จาก Pointasia )




เดินตามทางรถไฟไปเรื่อย ๆ จนผ่านไปเกือบ ๆ 5 นาที ผมกับน้องนัทก็กลับมาถึงบริเวณประแจทางด้านทิศใต้ของ สถานีห้วยเสียว ครับ




ประแจทางด้านทิศใต้ของสถานีรถไฟแห่งนี้ติดตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับเสาโทรเลขที่ 489/12 ครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

ถ้าไปดูใน Pointasia จะเห็นว่าถ้าเดินไปตามถนนเล็ก ๆ ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับอาคาร สถานีห้วยเสียว ก็จะไปถึงบริเวณเขตชุมชน ซึ่งก็คงจะหมายถึง " ตลาด " ที่คุณพี่นายสถานีพูดถึงครับ




ถนนที่เห็นว่าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับอาคาร สถานีห้วยเสียว ตามที่ได้เห็นใน Pointasia นั้น ก็คือถนนลูกรังที่เห็นอยู่ใน 2 รูปข้างล่างนี้ รูปแรกเป็นมุมมองย้อนกลับไปทาง สถานีห้วยเสียว ครับ




ส่วนรูปนี้เป็นมุมมองตรงไปตามทางที่จะไปสู่เขตชุมชนที่อยู่ห่างจาก สถานีห้วยเสียว ไปประมาณ 890 เมตรครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

หลังจากถ่ายรูปที่ถนนลูกรังเมื่อสักครู่ได้ไม่นาน ก็มีคุณพี่ผู้ชายคนหนึ่งขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมา เห็นตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก เพราะคิดว่าคงจะเป็นชาวบ้านที่ผ่านมาแถว ๆ นี้ แต่พอผมได้เห็นหน้าพี่เขาชัด ๆ ตอนที่จอดรถมอเตอร์ไซค์อยู่ไม่ห่างจากผมกับน้องนัทมากนัก ก็จำได้ว่าก่อนที่เรา 2 คนจะเดินไปที่ สะพานข้ามลำห้วยเสียว ก็ได้คุยกับพี่คนนี้แล้ว

พี่เขาบอกว่าไม่ต้องเดินไปที่ตลาด เพราะไม่มีรถแล้ว ( แสดงว่าพี่เขาเพิ่งจะขับรถกลับมาจากตลาด ก่อนกลับก็คงแวะไปดูว่ายังมีรถเข้าตัวเมืองน้ำพองจอดรอผู้โดยสารอยู่หรือเปล่า ) แถมยังให้ผมกับน้องนัทนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของพี่เขาไปลงที่ปากทางออกถนนใหญ่ ราชรถมาเกย จะช้าอยู่ทำไม รีบ ๆ ด่วน ๆ เลย ถ้าไปดูใน Pointasia จะเห็นว่าระยะทางจาก สถานีห้วยเสียว ไปถึงถนนใหญ่ที่อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้นั้นไกลกว่า 5 กิโลเมตรทีเดียวครับ




ถนนที่เป็นทางออกไปสู่ถนนใหญ่ก็เป็นทางลูกรังเช่นกัน




ข้างทางที่พี่เขาพาผมกับน้องนัทออกไปที่ถนนใหญ่ ส่วนใหญ่จะเป็นพื้นที่ที่ชาวบ้านใช้ปลูกอ้อย ผลผลิตที่ได้ส่วนใหญ่ก็คงจะนำไปแปรรูปเป็นน้ำตาลครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

ผมกับน้องนัทนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของพี่เขาอยู่ประมาณ 10 นาที ก็มาถึงปากทางออกสู่ถนนใหญ่ที่ไม่ใช่ ถนนมิตรภาพ ตามที่เข้าใจแต่แรกครับ พอลงจากมอเตอร์ไซค์ของพี่เขาแล้วพวกเราก็ยกมือไหว้ พร้อมกับเอ่ยคำ " ขอบคุณครับ " ในตอนนั้นพี่เขาบอกว่าให้ข้ามไปรอรถที่ศาลาพักผู้โดยสารที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วพี่เขาก็ขี่มอเตอร์ไซค์ย้อนกลับไปตามทางเดิม

พอข้ามถนนมาถึงศาลาที่พักผู้โดยสารแล้ว ต่อไปก็มาเก็บรายละเอียดเพิ่มเติมกันสักหน่อยครับ มองทางด้านทิศตะวันออกก่อน ถ้าขับรถไปตามทางที่เห็นอยู่นี้ก็จะผ่านไปถึงตัวอำเภอน้ำพอง จากนั้นก็จะตรงเข้าสู่เขตอำเภอกระนวน จังหวัดขอนแก่นครับ




แต่ทางกลับไปที่ตัวเมืองขอนแก่นต้องไปทางนี้ครับ จากจุดนี้ไปถนนเส้นนี้จะตัดไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ขนานกับลำน้ำพองไปเรื่อย ๆ จนถึงทางเลี้ยวเข้าสู่ ถนนมิตรภาพ ในเขต ตำบลน้ำพอง อำเภอน้ำพอง จังหวัดขอนแก่น ครับ


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[ExtendeD]

พี่ชายที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาส่งพวกเรานั้นบอกว่าให้รอขึ้นรถประจำทางคันสีเขียว ๆ ที่มาจากกระนวน ผมกับน้องนัทก็นั่งรออยู่ที่ศาลาที่พักผู้โดยสารสักพักใหญ่ ๆ ก็เห็นรถประจำทางคันสีเขียว ๆ วิ่งผ่านมา แต่ผ่านมาทางฝั่งตรงข้าม ซึ่งเป็นรถที่จะไปอำเภอกระนวน หาได้ใช่รถที่จะไปที่ตัวเมืองขอนแก่นที่พวกเรารอคอยอยู่ไม่ ก็เลยต้องนั่งรอกันต่อไป . . .




ลองนับเวลาตั้งแต่ตอนที่พี่ชายคนนั้นขี่มอเตอร์ไซค์มาส่งพวกเราที่นี่ ผ่านไปประมาณ 25 นาที ผมกับน้องนัทถึงจะได้ขึ้นรถครับ แต่รถที่พวกเราขึ้นไม่ธรรมดา เพราะมันเป็นรถปรับอากาศ เหอะ เหอะ ไฮโซซะไม่มี . . .




ค่าโดยสารไปที่ บขส. ในตัวเมืองขอนแก่นเท่าไหร่จำไม่ได้แล้วครับ แต่ในช่วงสาย ๆ ของวันนั้น ในมือของผมมีตั๋วราคา 3 บาทยาวเป็นหางว่าวเลย


_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.