ของฝากจาก VIETNAM

[conrail]

ไปเวียดนามต้องระวังอีกเรื่อง คือ " การวิ่งราว " ซึ่งเคยได้ยินได้ฟังมาบ้างก่อนหน้านี้ ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง (ดีนะที่ตัวเองโดน ไม่เกิดกับบุคคลสำคัญที่ไปด้วย ) โชคดีที่มือไหวปานรับห่วงจับสายสะพานของกระเป๋าไว้ทันเลยแค่ขาดเท่านั้นและกระเป๋ายังอยู่กับเรา ส่วนคนร้ายนั้นขี่รถจักรยานยนต์มาคนเดียวบนทางเท้า เสียดายที่ไล่ตามไม่ทัน ไม่งั้นมีบู๊กันแล้วครับพี่น้อง


เหตุเกิดที่หน้าโรงละครแห่งนี้ โดยถ่ายไว้ก่อนโดนวิ่งราวประมาณหนึ่งชั่วโมง






กระเป๋าที่เกือบได้อาศัยอยู่ในเวียดนาม ที่จริงแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรนักนอกจากของที่ระลึกนิดหน่อย ส่วน passport อยู่ในกระเป๋าอีกใบของบุคคลสำคัญ

[Adithepc20]

น่ากลัวจริงๆ ณ ใจกลางเมือง มีเหตุวิ่งราวกันด้วย เห็นใครต่อใครบอกว่าเวียตนามเป็นประเทศที่แซงหน้าประเทศไทยไปแล้วหลายก้าว ทำไมยังมีคนประกอบอาชีพไม่สุจริตแบบนี้อีก
_________________
ฮิตาชิ 4506 ขณะทำขบวนรถสินค้าที่ 879 ออกจากสถานีชุมทางศรีราชา วันที่ 20 เม.ย. 2553 เวลา 16.50 น.

[kikoo]

[tuie]

^^
^
ขอบคุณที่ร่วมกันแชร์ประสบการณ์ครับคุณก้อง น้อง kikoo นับว่าโชคดีมากเลยครับที่ไม่บาดเจ็บเป็นอะไรร้ายแรงและทรัพย์สินยังอยู่ครบ เท่าที่ดูสภาพบ้านเมืองเวียดนาม ณ บัดนี้ ยัง "แซงหน้า" เราไปไม่ได้ง่ายๆหรอกครับน้องอู๋ แต่เราก็อย่าชะล่าใจก็แล้วกัน หากคนไทยรักกัน สามัคคีกัน ร่วมใจพัฒนาชาติบ้านเมือง เราก็จะเป็นประเทศชั้นนำในภูมิภาคนี้ตลอดกาลครับ

ผมได้ยินกิตติศัพท์ในทางร้ายๆของประเทศเวียดนามมาหนาหูมากตั้งแต่ยังไม่ทันจะไป ไม่ว่าจะเป็นภยันตรายจากการประทุษร้ายต่อทรัพย์สิน เช่น ล้วงกระเป๋า วิ่งราวทรัพย์ กลโกง การเอารัดเอาเปรียบนักท่องเที่ยวในรูปแบบต่างๆจนเกือบจะ “ถอดใจ” ล้มเลิกโครงการเที่ยวรถไฟเวียดนามตั้งหลายครั้งแล้วละครับ อย่างไรก็ดี ด้วยวิญญาณของนักผจญภัย พูด(พิมพ์)ไปโก้ๆอย่างนั้นเอง ความจริงแล้วก็ด้วยความอยากเที่ยวชมสถานที่ บ้านเมือง สัมผัสสังคม วัฒนธรรมที่ผิดแผกไปจากที่เราเคยชินก็เลยตัดสินใจ “ลุย” คิดเสียว่าการท่องเที่ยว คือ การเรียนรู้ เปิดโลกทรรศน์ของเรา แถมได้พักผ่อนจากงานประจำตามประสามนุษย์เงินเดือนเล็กๆคนหนึ่งไปด้วย

อย่างไรก็ดี ผมก็ไม่ประมาทนะครับ ใช้ความระมัดระวังในการท่องเที่ยวมากพอสมควรเลยทีเดียว อย่างหนังสือเดินทาง บัตรเครดิต และเงินสำรองผมจะเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อแบบมีฝาและกระดุมปิดปากกระเป๋ามิดชิด น่าจะปลอดภัยจากการล้วงกระเป๋า การวิ่งราวมากกว่าการเก็บรวมๆไว้ในกระเป๋าสะพาย หรือใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง การสะพายกล้องก็ไม่แค่คล้องคอไว้เฉยๆแต่จะสะพายเฉียงหากเกิดเหตุร้ายแขนและมืออีกข้างจะได้คว้ากล้องได้ทัน ไม่สวมเครื่องประดับมีค่าราคาแพง ระหว่างเดินก็อย่าชมวิวถ่ายภาพเพลินแต่ต้องคอยสังเกตผู้คน สภาพแวดล้อมไปพร้อมกันด้วยฯลฯ ก็พอเอาตัวรอดมาได้ครับ

เดี๋ยวนี้ประเทศไหนจะปลอดภัย ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ คงไม่มีแล้วละครับ อย่างประเทศที่เคยขึ้นชื่อว่ามีความปลอดภัยสูงอย่างสวิสฯ ออสเตรีย นอร์เวย์ ก็เริ่มมีมิจฉาชีพเข้าไปแอบแฝงเป็นจำนวนมาก ประเทศไทยที่รักของเราก็มีสถิติอาชญากรรมที่เกิดกับนักท่องเที่ยวต่างชาติไม่น้อยเหมือนกัน เรื่องแบบนี้เราต้องช่วยกันเป็นหูเป็นตาให้เจ้าหน้าที่บ้านเมือง ช่วยเหลือนักท่องเที่ยวในฐานะเจ้าบ้านที่ดีนะครับ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[pattharachai]

[tuie]

รถเมล์สาย ๑๕๒ ฝ่าการจราจร-จลาจล มาได้ประมาณ ๔๐ นาที ก็มาถึงป้ายรถเมล์ใกล้ๆแยกถนน Cach mang Thang Tam (CMT 8) ตัดกับซอย Bui Thi Xuan ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงแรมที่ผมจองไว้ กระเป๋าหันมาพยักหน้าบอกผมซึ่งกำลังกางแผนที่ก้มๆเงยๆสลับกับการดูชื่อซอย ชื่อถนน อย่างทุลักทุเลพอสมควรว่าถึงแล้ว เพราะตอนขึ้นรถผมชี้แผนที่ให้กระเป๋าดูว่าผมจะลงตรงนี้เพื่อความมั่นใจว่าจะไม่นั่งเลยป้ายน่ะครับ นับว่าบริการดีใช้ได้ไม่แพ้กระเป๋ารถเมล์ ขสมก.(ส่วนมาก)บ้านเรา



พอเดินจากถนนใหญ่เลี้ยวซ้ายเข้าซอย Bui Thi Xuan ก็เห็นต้นไม้สูงใหญ่ยืนต้นตระหง่านเป็นทิวแถวราวกับถนนสายเชียงใหม่-ลำพูน สายเก่า


_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

แค่ระยะทางเดินแบกเป้-ลากกระเป๋าจากป้ายรถเมล์ถึงหน้าโรงแรมประมาณ ๑๐๐ เมตร มีบรรดามอเตอร์ไซค์รับจ้าง แท็กซี่เข้ามาชักชวนให้ผมใช้บริการเกือบตลอดเวลา พนักงานโรงแรมรายทางก็เข้ามาสอบถามว่าต้องการห้องพักไหม โรงแรมเขามีห้องพักดีอย่างโน้น ราคาถูกอย่างนี้ฯลฯ สรุปว่าไม่อาจเดินชมนกชมไม้ด้วยความสุขสงบปราศจากการรบกวนได้สักนาทีเดียวจนถึงโรงแรมที่ผมจองไว้ผ่านเวบไซต์รับจองโรงแรมชื่อดังรายหนึ่ง



ราคาห้องพักของผมประมาณคืนละ ๓๐ ดอลล่าห์สหรัฐฯ เป็นห้องแอร์ เนื้อที่กว้างขวางสองเตียงนอนเป็นเตียงใหญ่ ๑ เตียงเล็ก ๑ มีน้ำร้อน-เย็น อ่างอาบน้ำ ตู้เย็นพร้อมสรรพ พักได้ ๓-๔ คนสบายๆ เห็นแล้วเสียดายที่ชวนใครๆก็ไม่มาออกทริปด้วยกัน ผมเลยต้องใช้ห้องนี้เพียงคนเดียว



อันที่จริงห้องพักราคาถูกกว่านี้ก็มีให้เลือกอีกเพียบเลยนะครับ ระดับคืนละ ๕-๑๐ ดอลล่าห์สหรัฐก็มี แต่อาจจะต้องขยันเดินหา-สอบถามเอาเองหลายแห่งหน่อย ผมมันประเภทชราแล้วเลยยอมจ่ายแพง(กว่า) ขอเก็บแรงตะลอนหาโรงแรมราคาถูกๆไปใช้เพื่อการเสพสมชมรถไฟดีกว่าคร้าบบบบ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[headtrack]

[tuie]

^
กรุงเทพเมืองฟ้าอมรของเราหาต้นไม้ใหญ่ริมถนนได้ยากขึ้นทุกทีแล้วนะครับน้องต้น อย่างที่ถนนวิทยุก็ไม่รู้จะอยู่รอดไปได้อีกเท่าใด

-----------------------------------------------------------------------------

เปิดหน้าต่างชมวิวสักหน่อยครับ มองเห็นยอดไม้ร่มรื่นเขียวขจีดีจริงๆที่เขาว่านครโฮจิมินท์/ไซ่ง่อน มีต้นไม้เยอะนั้นน่าจะจริง



มองลงไปที่ถนนซอยหน้าโรงแรมบ้างครับ สังเกตว่าอาคารส่วนใหญ่ในเวียดนามมักจะรูปทรงผอมสูง กล่าวคือ หน้ากว้างแคบกว่าตึกแถวหนึ่งห้องของบ้านเราแต่สูงขึ้นไปนับสิบชั้นเลยละครับ อย่างห้องผมก็อยู่ชั้น ๘ เข้าไปแล้วทั้งๆที่หน้ากว้างประมาณ ๔ เมตรเท่านั้นเอง


_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[headtrack]