การสร้างทาง (ราง)

[Pornly]

สวัสดีครับ ผมมีข้อสงสัยที่เก็บไว้มานานเกี่ยวกับการสร้างราง(ทาง) ว่าเหตุใดในยุคสมัยนี้ถึงมีการรื้อรางมากกว่าที่จะมีการสร้างหรือเปลี่ยนรางใหม่ ซึ่งการตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อต้องการแลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นครับ ผมเป็นสมาชิกมาก็หลายปีอยู่ แต่ผมชอบที่จะเข้ามาอ่านเพื่อเป็นการบันเทิงจิดใจรวมทั้งได้สาระและข้อคิดเห็นมากมาย

ประเด็นแรกที่ผมคิดออกคือ การคมนาคมสะดวกขึ้น ประชาชนมีรถใช้งานกันเกือบทุกครัวเรือน จึงต้องมีการตัดถนนเพิ่มมากขึ้น เอาง่ายๆเส้นทางรถไฟในกรุงเทพ มีถนนขนาบข้างเกือบทั้งหมด แบบนี้การที่จะขยายทางก็เป็นไปไม่ได้แน่นอนถูกต้องไหมครับ

ประเด็นที่สอง การถูกบุกรุกจากประชาชนที่อาศัยอยู่ตามข้างทางรถไฟ ในชีวิตนี้ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เห็นการเปลี่ยนรางใหม่ โรยหิน เปลี่ยนหมอน หรือแม้กระทั่งการสร้างรางคู่ตั้งแต่มักกะสัน เข้าไปสถานีแม่น้ำหรือโรงกลั่นน้ำมันหรือเปล่า ทำไมการรถไฟไม่ดำเนินการอย่างเด็ดขาดครับ คือผมไม่อยากให้เส้นทางนี้ถูกยกเลิกในอนาคต เคยอ่านมาว่าขบวนด่วนดำ สร้างรายได้ให้กับการรถไฟเป็นจำนวนมาก แต่สภาพทางกับแย่ขนาดที่ว่า รอวันที่จะเกิดเรื่องใหญ่(ที่ทุกคนไม่คาดหวังให้เกิดขึ้น) หรือว่าจะต้องรอให้เกิดเหตุการ์ณนั้นขึ้นก่อนจึงจะเป็นข้ออ้างในการบูรณะเส้นทางนี้

ประเด็นที่สาม ในอดีตสมัยที่เราสร้างทางไปภาคเหนือ ภาคกลาง ภาคใต้จนเรามีเส้นทางรถไฟในปัจจุบัน การสร้างทางแต่ละครั้งใช้งบประมาณจำนวนมหาศาล ซึ่งไม่น่าต่างจากปัจจุบัน ทำไมถึงไม่มีการสร้างรางเพื่อเชื่อมต่อเป็นโครงข่ายใยแมงมุมครับ ประโยขน์ทั้งหมดการรถไฟก็ได้ ประชาชนก็ได้

ขอบคุณครับ

[saraburi]

ที่กล่าวๆ มานั้น แยกเป็นประเด็น

ประเด็นที่หนึ่ง สามารถทำได้อยู่แล้วครับ ไม่ว่าถนน รถยนต์ จะมาเบียดเบียนแค่ไหนก็ตาม เพราะที่ของรถไฟครับ แต่ประโยคโดนใจคนรักรถไฟคือ ไม่คุ้มทุน กับไม่มีงบครับ

แระเด็นที่สอง อันนี้ตัวอย่างให้เห็นในรถไฟฟ้าสายสีแดงช่วง บางซื่อ ตลิ่งชันครับ มาบุกรุกแล้วยังต้องจ่ายเงินชดเชยให้ออกอีก

ประเด็นที่สาม ตอบแบบข้อแรกเลยครับ
_________________
ช่างภาพระดับพื้นโลก

[Mongwin]

1. การคมนาคมทางถนนสะดวกมากขึ้น สมัยผมเด็ก ๆ (30 กว่าปีก่อน) เวลาเดินทางจากสงขลาไปนครศรีธรรมราช ยังไม่มีสะพานติณสูลานนท์ ทางหลวง 408 เลียบชายทะเลก็ยังไม่เสร็จ ทางหลวง 41 ยังไม่มี
หากไม่ขึ้นรถไฟไป ต้องขึ้นรถแท็กซี่อ้อมไปทางพัทลุง ผ่านเขาพับผ้าไปตรัง ห้วยยอด ทุ่งสง ร่อนพิบูลย์ ถึงจะไปนครศรีธรรมราชได้ครับ
สมัยก่อนหัวเมืองที่เจริญ พัฒนามาก ๆ จะมีทั้งท่าเรือ ถนนและรถไฟครับ

ยุคแรก ๆ ของการรถไฟ มีการสร้างไปทางภาคอีสานก่อน เพราะการคมนาคมทางบกโดยใช้เกวียน ลำบากมาก กรุงเทพ-โคราชใช้เวลาเป็นเดือน ในขณะที่ภาคใต้ไม่ว่าไกลแค่ไหนก็ใช้เวลาไม่เกิน 1 สัปดาห์ ก็ไปถึงได้ทางทะเล รถไฟจึงมาถึงช้ากว่าภาคอื่นครับ

2. การบุกรุกทางรถไฟ นับเป็นอุปสรรคสำคัญที่สุด ที่ทำให้การฟื้นฟูทางรถไฟสายสงขลาที่เชื่อม 2 เทศบาลนคร ไม่เกิดขึ้นสักทีครับ

3. การสร้างทางรถไฟเป็นโครงข่ายใยแมงมุม ในบ้านเรายุคก่อนเกิดได้ยาก เนื่องจากภูมิประเทศที่เป็นภูเขาและแม่น้ำ ขวางกั้นในแนวเหนือใต้
ลองสังเกตดูครับ ทางรถไฟจะพยายามเลี่ยงภูเขาและแม่น้ำ เพื่อหลีกเลี่ยงการสร้างอุโมงค์และสะพานใหญ่ ๆ ให้มากที่สุด รวมทั้งเลี่ยงการสร้างทางโค้งไปโค้งมา อันทำให้ใช้เวลาเดินทางด้วยรถจักรไอน้ำนานมาก สิ้นเปลืองพลังงาน

ปัจจุบันแม้เทคโนโลยีการก่อสร้างจะก้าวหน้า และมีรถดีเซลรางที่สะดวกสบาย แต่สู้การเดินทางทางถนนไม่ได้ครับ
ลองคิดเล่น ๆ ว่าจากพิษณุโลกไปขอนแก่น เป็นไปได้ไหมครับที่จะสร้างทางรถไฟสายใหม่เชื่อมสองสถานีนี้ โดยอาศัยแนวเดียวกับทางหลวงหมายเลข 12
แค่คิดก็สร้างไม่ได้แล้วครับ ติดอุทยานแห่งชาติอีก

[Bogieman]

ท้อใจกับการหวังว่าจะได้เห็นทางรถไฟสายใหม่ๆเกิดขึ้นจริงๆเลยนะครับ ไหนจะงบประมาณ ไหนจะตัดผ่านชุมชน เวนคืน ตัดผ่านที่ลุ่มน้ำ ผ่านแม่น้ำ ผ่านภูเขา แล้วยังจะพื้นที่อุทยานแห่งชาติอีก

ขนาดภาคอีสาน พื้นที่แทบจะไม่มีภูเขา ไม่มีแม่น้ำใหญ่ๆแล้ว ทางรถไฟที่ควรจะตัดผ่านใจกลางภาคอีสานไปมหาสารคาม-ร้อยเอ็ด หรือมุกดาหารก็ดี นครพนมก็ดี ยังไม่มีทีท่าว่าจะได้ถมดินทำคันทางเลยครับ

ซึ่งหากเกิดขึ้นจริง พี่น้องชาวอีสาน จะแห่มาขึ้นไม่น้อยไปกว่าสายอุบลราชธานี เลยทีเดียว
_________________
I LOVE ROTFAITHAI

[nutsiwat]