ทัวร์สิ้นคิด กับ พตร.โอ๋ ( จบแล้วครับ )

[nutsiwat]

ผมว่าอาจจะมีสักวันที่เส้นทางรถไฟจากสุไหงโก-ลก อาจจะมีวิ่งไปถึงประเทศมาเลเซียในเส้นทางนี้ คล้าย ๆ กับเส้นทางรถไฟจากสถานีรถไฟปาดังเบซาร์ ที่มีขบวนรถไฟของไทยวิ่งไปถึงสถานีบัตเตอร์เวิรธ์ ของประเทศมาเลเซีย นะครับ บางทีสถานีรถไฟสุไหงโก-ลก อาจจะกลับมาครึกครักเช่นเดิมก็ได้

[Ariya_4543]

ขอบคุณทุก ๆ คอมเมนท์ครับ วันนี้มาต่อให้จบแล้วครับ

คุณ nutsiwat ผมเองก็อยากให้มีใจจะขาดครับแต่มันติดปัญหาอยู่อย่างเดียวที่แก้ไม่หาย ทำให้เส้นทางรถไฟสายนี้กลายเป็นสิ่งที่ถูกลืม ถ้ารอบหน้าไม่ติดอะไรจะขอเดินไปให้ถึงสะพานข้ามแม่น้ำโกลกให้ได้เลยเชียว
_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[Ariya_4543]

หลังจากที่ผมกลับมาที่โรงแรม และอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยผมก็กลับมาที่เดิมครับ " สถานีรถไฟ " แน่นอนครับ ผมต้องแวะไปคุยกับพี่ ๆ พตร.หใ. ที่อยู่เป็นเพื่อนคุยนอกจากนี้ผมได้ไมตรี และน้ำใจดี ๆ สำหรับที่นี่ครับ คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่ที่นี่ เพราะวันรุ่งขึ้นก็ต้องกลับไปอยู่ที่กรุงเทพเหมือนเดิม เลยตัดสินใจคืนนั้นเดินทั่วหาดใหญ่เลยครับ เดินไปแม้กระทั่งสถานที่ที่เพิ่งจะระเบิดเมื่อหลายวันก่อน เดินไปทุกซอกทุกมุมที่ผมจะเดินได้ คืนนั้นอะไรหลาย ๆ อย่างที่เข้ามาในชีวิตมันทำให้รู้สึกเลยว่าชีวิตความเป็นอยู่แบบต่างจังหวัดที่ดูเรียบง่ายมันช่างสุขสบายขนาดนี้ เดินไปตามทางถนนคนเดินที่มีผู้คนพลุกพล่าน เขาก็อยู่กินกันตามปกติมีความสุข มีรอยยิ้ม คืนนั้นผมเดินคุยโทรศัพท์ไปด้วย คนในโทรศัพท์ก็ช่วยทำให้ทุก ๆ อย่างดีขึ้นหลังจากที่บางครั้งเราอาจจะห่างเหินกันไปบ้าง แต่ก็ดีใจครับ สุดท้ายผมกลับมานั่งที่หน้ารถจักรไอน้ำตอนราว ๆ 3 ทุ่มเศษ มองเข้าไปในย่านสถานีรถไฟหาดใหญ่มันดูมืดผิดหูผิดตา มันผิดกับตอนกลางวันเลยทีเดียว เพื่อความแน่นอนผมเลยเดินขึ้นไปบนสะพานที่ข้ามทางรถไฟจึงทำให้รู้ว่ามันมืดจริง ๆ จนแบบไม่กล้าเดิน

หลังจากที่เดินลงมาจากสะพานมันทำให้เริ่มคิดถึงที่นี่ซะแล้ว ผมก็กลับมานั่งที่หน้ารถจักรไอน้ำเหมือนเดิม อากาศที่เย็นได้ที่มันทำให้เริ่มคิดถึงอะไรหลาย ๆ อย่าง คิดถึงการเดินทางตั้งแต่เริ่มเดินทางมาจนตอนนี้ ( ขณะที่นั่งอยู่หน้ารถจักรไอน้ำ ) แต่แล้วราว ๆ 4 ทุ่มผมก็กลับขึ้นโรงแรมไปแบบเงียบ ๆ สิ่งที่นึกได้เวลานั้นคือโทรหาคนที่สามารถคุยให้ฟังได้ เล่าให้ฟังได้ และรับฟังในสิ่งที่่เราระบายออกไป เวลานั้นมันทำให้รู้สึกดีขึ้น จนทำให้ผมหลับไปพร้อมกับคืนที่มีความสุขอีก 1 คืน



วันรุ่งขึ้น ( วันเดินทางกลับ ) ผมตื่นมาัสักราว ๆ 9 โมงเช้า หลังจากที่อาบน้ำแปรงฟันเรียบร้อย ก็กลับไปที่เดิมครับ ไปดูรถที่เราจะเดินทางกลับด้วยสักหน่อยว่าผมจะได้นั่งรถ บนอ.ป. หมายเลขอะไร สำหรับครั้งนี้มันเป็นครั้งแรกที่ได้โดยสารรถ บนอ.ป. ก็เดินไปดูครับเป็น บนอ.ป.1011 คันนี้จะเป็นคันที่ไม่ลืมแน่นอนครับ จากนั้นก็ต้องออกไปหาอะไรลงท้องก่อนครับ ซึ่งหาง่ายครับ ข้าวแกงใกล้ ๆ กับสะพานลอยข้ามทางรถไฟซึ่งร้านข้าวแกงอยู่ตรงปลายสะพานพอดี พอกินข้าวเสร็จไม่มีอะไรทำก็นั่งดูรถไฟวิ่งเข้าวิ่งออกครับ จนตกบ่ายผมต้องไปจัดการตามใบสั่งจากกรุงเทพคือ ซื้อของฝากจากตลาดกิมหยงไปครับก็จัดการหิ้วไปเต็มไม้เต็มมือครับ พลุงพลังมาก ๆ สำหรับผมนะ ใช้เวลาเดินอยู่ในตลาดราว ๆ ครึ่งชั่วโมงก็ได้ไมตรีจากแม่ค้าคนนึงครับ แกขายเสื้ออยู่ในตลาดนั่นแหละครับ ขายอยู่กับลูกสาว 2 คน แกเห็นผมเลือกเสื้ออยู่นานเขาเลยชวนคุยไป ๆ มา ๆ จนรู้ว่าผมเป็นคนกรุงเทพ และกำลังเดินทางกลับกรุงเทพเย็นวันนี้ เขาเลยถามว่าที่นั่นเป็นยังไงบ้าง มีอะไรเปลี่ยนไปบ้างมั๊ย ก็เลยคุยกันอยู่สักพักก่อนที่จะเลือกเสื้อมา 2 ตัว ก่อนที่จะเดินออกจากร้านแม่ค้าก็บอกให้หลังมาว่า " เดินทางปลอดภัยนะ ถ้ามาก็มาหากันอีกนะ " ทำนองว่าจะให้ผมไปอุดหนุนแหละครับ แต่ก็เดินออกจากร้านด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มแบบไม่มีสาเหตุ หลังจากที่เดินกลับมาถึงที่พักก็นอนพักเอาแรงครับ คืนนี้อาจจะต้องเป็นคืนที่นอนไม่หลับเลยก็ว่าได้

เย็นวันนั้น ( 17.45 ) ผมจัดข้าวของด้วยอาการที่บอกไม่ถูก อารมณ์เหมือนกับว่านี่เป็นอีกปีใช่มั๊ยที่จะอำลาเมืองหาดใหญ่ไปด้วยอาการแบบปกติโดยไม่มีอาการแบบอำลาอาลัย แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ครับ มิตรไมตรีของคนที่นี่ทำให้รู้สึกว่าผมเองก็เป็นคนพื้นที่เดียวกัน แต่ที่จริงแล้วเป็นคนกรุง 100% จริง ๆ นะ วินาทีนั้นรู้สึกว่ามันกลั้นไม่อยู่จริง ๆ น้ำตาซึมครับแต่ก็ต้องกัดฟันจัดข้าวของ เพราะบอกตัวเองไว้ว่าที่นี่มันไม่ใช่บ้านเรา บ้านเราอยู่ กทม. ถ้าอยากจะมาเมื่อไหร่ก็มาได้มันไม่หนีเราไปไหน แค่เราห่าง ๆ ไปเท่านั้นเอง หลังจากที่ check-out ออกจากโรงแรมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็เดินมาที่สถานีรถไฟครับ ชุดขบวนรถมาจอดเทียบชานชาลาที่ 1 ไว้เรียบร้อยแล้ว แต่อาการยังมีอยู่ยังไม่หาย ผมเดินขึ้นไปบนรถ บนอ.ป. ที่จอดติดเครื่องยนต์แอร์โดยเอาข้าวของที่ซื้อมากองไว้ในห้องที่ผมจะโดยสาร ช่วงเวลานั้นเป็นไปได้อยากจะให้รถมันออกช้า แต่ก็เหมือนโชคเข้าข้าง เพราะได้ข่าวว่ารถยังไม่ออกจากปาดังเบซาร์ ( กำลังตรวจผู้โดยสารขาเข้า ) เอาละสิ นึกในใจ ขอให้มันนาน ๆ แล้วกัน ผมทิ้งข้าวของไว้บนรถแล้วไปเดินเล่นให้สบายใจ ในใจคิดอะไรไม่รู้ผมไปเดินเล่นถึงโรบินสันหาดใหญ่ แต่ก็เดินไม่นาน เพราะเป็นห่วงข้าวของที่อยู่บนรถแต่พอเดินกลับมาก็เจอพี่สาวใจดีคนนึงครับ พี่คนนี้อยู่เป็นเพื่อนคุยตั้งแต่เมื่อคืนที่ผมไปนั่งหน้ารถจักรไอน้ำ เขารู้ว่าผมกลับคืนนี้เขาเลยมาส่ง พี่เขาเลยมานั่งคุยเป็นเพื่อนจนรถออกเลยครับซึ้งน้ำใจพี่เค้าจริง ๆ เวลาผ่านไปราว ๆ ชั่วโมงกว่า ๆ ข.36 มาถึงหาดใหญ่ครับ เีสียงเครื่องยนต์ MTU วิ่งผ่านด้านหลังของ ข.36 ไป แล้วไม่นานนักถึงเวลาแล้วครับ ถึงเวลาที่จะจากที่นี่จริง ๆ เสียงประกาศให้ผู้โดยสารขึ้นรถดังขึ้นแต่ผมก็ยังไม่ขึ้นครับ เพราะสับเปลี่ยนชุดรถยังไม่เรียบร้อย มองไปด้านท้ายเห็น GE_4010 ดันรถ บนท.ป. 2 คันพ่วงเข้าท้ายขบวน ส่วนด้านหน้าก็ตัวแรงใหม่แกะกล่องครับ Alsthom_4112 ที่เพิ่งจะออกวาระหนักมาสด ๆ แล้วส่งลงมากับ ข.169 ก่อนที่จะพาผมกลับบ้าน

หลังจากที่ทดลองลมในขบวนรถเรียบร้อยแล้วถึงเวลาแล้วครับที่ต้องจากที่นี่ผมขึ้นรถไปแล้วมานั่งในห้องตัวเอง พี่สาวใจดีคนนั้นก็มายืนหน้ากระจกที่ผมนั่งครับมายืนส่งผมจนรถเคลื่อนออกจากสถานีไป ผมใช้เวลามองทุกสิ่งทุกอย่างอำลาเมืองนี้จนเสียงเครื่องยนต์ MTU ดังขึ้นถึงรอบสูงสุด แสดงว่าท้ายขบวนเข้าทางประธานแ้ล้วตอนนี้ละครับที่ต้องฝืนทุกอย่างจริง ๆ ฝืนแม้กระทั่งใจตัวเองแต่อาการนี้ก็หายไปเมื่อความหิวเริ่มมาเยือน ผมสั่งอาหารที่รถเสบียงไว้ แล้วเขาเอามาเสิร์ฟพอดีเลยนั่งกินให้มันหายอยาก



นี่คืออาหารมื้อเย็นในคืนวันนั้นครับ ( หมดไป 400 บาทพอดี )

ขบวนรถวิ่งไปเรื่อย ๆ ครับ ดูจากเวลาก็ช้าอยู่ 105 นาทีตอนที่ออกจากหาดใหญ่มา จนกระทั่งมาจอดที่สถานีพัทลุงครับ ( ทราบจาก พ.รถนอน ว่าจะมีผู้โดยสารที่อยู่ห้องเดียวกันกับผมขึ้นที่นี่ ) จนขบวนรถออกจากสถานีพัทลุงไปไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาในห้องเลยก็ัยังโอเคครับสุขสบายในห้องคนเดียว นั่งมองนาฬิกาตัวเองครับนี่ก็ได้เวลาแล้วครับหลาย ๆ ห้องก็เริ่มจัดที่นอนแล้วผมก็เอาบ้างครับ เผื่อผู้โดยสารร่วมห้องโผล่มาเขาจะได้นอนเลยแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาเลยครับเอาละสิคืนนี้นอนคนเดียวแน่ แล้วมันก็จริงยังว่าครับ เพราะทุ่งสงแล้วก็ยังไม่มีใครขึ้นมาเลยล็อคห้องแล้วปิดไฟดูวิวยามดึกทันที อากาศในห้องเริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ ตามสภาพอากาศข้างนอก ผมไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหนมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อขบวนรถเริ่มเคลื่อนออกจากสถานีรถไฟสุราษฎร์ธานี แล้วขณะที่ขบวนรถกำลังออกนั้นอยู่ดี ๆ ขบวนรถก็ได้หยุดอย่างรุนแรงเลยต้องเปิดวอฟังก็ได้ยินความว่า " มีผู้โดยสารจะลงที่นี่แต่ไม่สามารถลงได้ เนื่องจากประตูเปิดไม่ได้ " และขบวนรถก็จะไม่ถอยไปส่งผู้โดยสารที่สถานีแน่นอน สุดท้ายทางสถานีต้องส่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมารับตัวไป เพราะ 2 ข้างทางนั้นเสี่ยงอันตรายเหลือเกิน จากนั้นผมก็หลับแบบไม่รู้สึกตัวอีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีแถว ๆ ประจวบคีรีขันธ์ ผมมองขึ้นไปที่เตียงบนก็ยังไม่พบใครนอนอยู่บนนี้แสดงว่าตลอดคืนที่ผ่านมาผมนอนคนเดียวแน่นอน เมื่อมองออกไปด้านนอกขบวนรถกำลังผ่านทะเลพอดิบพอดีซึ่งเ็ป็นวิวที่ใครก็อยากเห็น ช่วงนี้ใช้เวลานั่งจินตนาการนอกหน้าต่างสลับกันใช้เวลาที่เหลือบนรถนี้นอนหลับให้เต็มที่ให้สมกับเงินที่ทุ่มทุนซื้อตั๋วรถ บนอ.ป. ไม่รู้ว่าจะเป็นคนที่หลับง่ายหรือเปล่าไม่แน่ใจ ตื่นมาอีกทีนู่นแน่ะ ตลิ่งชัน ผมกำลังเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว นี่แหละ กทม. บ้านเรา อีกไม่นานนักผมก็จะต้องลงจากขบวนรถเที่ยวนี้กลับสู่บ้านของเราเหมือนเดิม จนกระทั่งขบวนรถพาผมมาถึงที่นี่เวลา 12.30 น. พร้อมกับเจ้า Alsthom_4112 ที่ดู ๆ แล้วจะไม่พาผมเสียเวลาเลยด้วย เพราะออกจากหาดใหญ่มา 20.30 น. พอดี



หลังจากที่ลงจากขบวนรถเที่ยวนี้ผมไม่สามารถทิ้งความทรงจำดี ๆ ที่มีตั้งแต่ขาไปจนกระทั่งถึงขากลับ หมดแล้วครับสำหรับทริปนี้ที่กว่าจะจบได้นานเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่คอยติดตามโดยเฉพาะช่วงสุดท้ายที่อาจจะมีดราม่าไปสักนิดแต่ก็อยากบรรยายความรู้สึกใ้ห้เหมือนหนึ่งในการเดินทาง

ทริปนี้ต้องขอบคุณหลาย ๆ อย่างเลยครับ
- ขอบคุณน้ำใจและมิตรไมตรีสำหรับชาว ครฟ.หาดใหญ่ และชาวโกลกที่มีให้
- ขอบคุณน้องเอกที่ทำให้พี่มีโอกาสเห็นหาดสมิหลาเป็นครั้งแรก ดีใจจริง ๆ ครับ
- ขอบคุณพี่สาวใจดีที่เข้ามาเป็นเพื่อนคุยก่อนวันเดินทางกลับ และมาส่งผมวันเดินทางกลับ

สุดท้าย ขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่ติดตามรับชมมาตลอด ยอมรับครับ รีวิวนี้เป็นรีวิวแรกที่ผมทำซึ่งทำได้ไม่ดีนัก เพราะขาดอะไรไปหลาย ๆ อย่าง ยังไงก็พบกันใหม่กับรีวิวหน้าครับ ขอบคุณมาก ๆ ครับ
_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[Oonza]

อ่านแล้วมีพาดพุง อิอิ เสียดายจริงๆที่ทริปนี้ไม่ได้ติดตามไปเหมือนปีที่แล้ว เพราะติดภาระกิจทางบ้านและเรื่องที่เรียน อีกอย่างทำพาสปอร์ดไม่ทัน อิอิ คอนเฟิร์มจริงๆครับ ว่า แดนใต้บ้านเราบรรยากาศดีจริงๆ ผู้คนเป็นมิตรมากๆ ผมก็มีเชื่อคนใต้ทั้งตระกูล เลยรู้สึกผูกพันมาก
อยากไปเหมื่อนพี่โอ่มากครับ สาย สุไหง-โกลก ยังไม่เคยไปเหยียบเลยครับ อยากไปซักครั้งนึง อิอิ
_________________
ว่าที่เรืออากาศตรีอ้นซ่า....