ซินจ่าว... เวียตนาม

[black_express]

สินค้าที่มีจำหน่ายก็ไม่มากมายใหญ่โตหรอกครับ ผลไม้ กล้วยไม้ เสื้อยืด น้ำอัดลมกระป๋อง ลูกอม และของเล็กๆ น้อยๆ

แต่ผลไม้ สู้บ้านเราไม่ได้ ฮิ ฮิ

ไกด์บอกไว้ก่อนลงเรือว่า อย่าซื้อมามาก เพราะในเรือไม่มีที่วาง ลำบากตอนขากลับครับ



ไม่เฉพาะเรือพ่อค้าแม่ขายเท่านั้น แม้แต่เรือที่นั่งไปก็มีสินค้าขายเช่นกัน โดยเก็บไว้ในหีบโลหะตรงคนพายเรือ แต่ไม่เซ้าซี้มากจนกระทั่งเป็นเรื่องเป็นราวถึงเจ้าหน้าที่บนท่าหรอกครับ

ระหว่างที่ลอยลำซื้อขายสินค้าโดยมีน้องของผมเป็นลูกค้านั้น ผมก็ลองกล้องไปพลางๆ ด้วย



ที่ จ.นิงบิ่งห์ (Ninh binh) มีสินค้า OTOP ที่ขึ้นชื่ออย่างหนึ่ง คือ แพะ ครับ

เจ้าของนามกำลังเล็มหญ้าอย่างสบายใจบนหน้าผา คงไม่หล่นลงมาหรอกน่า

[black_express]

หลังจากซื้อขายเล็กๆ น้อยๆ จนเป็นที่พอใจทั้งสองฝ่ายแล้ว ก็ล่องกลับท่าล่ะครับ

ใครว่า ตามก๊อก บิ๊กด๋ง (Tam Coc-Bích Dong) หรือ ฮาลองบก ไม่มีเสน่ห์ หากเห็นรูปนี้อาจเปลี่ยนใจก็ได้



มีวัดจีน อยู่ริมท่าน้ำครับ ธงที่อยู่บนเสานั้น หากเห็นที่ไหนในแผ่นดินเวียตนามล่ะก็ นั่นแหละ ที่ตั้งวัดหรือศาลเจ้าล่ะ



คราวนี้ก็เป็นเวลา freetime ให้ลูกทัวร์ได้มีโอกาสช้อปปิ้งกันล่ะ ถูกใจนักช้อปเป็นยิ่งนัก

น้องผมลองสวมหมวกกะโล่ มีเครื่องหมายกองทัพเวียตนามเหนือติดอยู่ด้วยแฮะ คงไม่สงวนลิขสิทธิ์ หรือเลิกใช้ไปแล้วก็ได้

แต่ไม่ได้ซื้อกลับมาหรอกครับ เพราะโอกาสใช้งานคงมีน้อย สู้ร่มบ้านเราไม่ได้ แถมไม่มีที่เก็บด้วย

[black_express]

ได้ยินว่า ราคาเนื้อตามท้องตลาดเวียตนามนั้น มี หมู ราคาต่ำสุด และก็เป็ด ไก่ วัว หมา และก็ แมว มีราคาสูงสุด ถ้าไม่รักกันจริง ไม่ได้มีโอกาสได้กินหรอกครับ แถมไม่มีจำหน่ายทั่วไป

ตัวนี้รอดจากหม้อตุ๋นได้อย่างไรก็ไม่รู้ ?



ไม่ใช่เพียงคณะเราที่เข้ามาเยือน ตามก๊อก บิ๊กด๋ง (Tam Coc-Bích Dong) เท่านั้น ยังมีคณะทัวร์หลายคณะเข้ามาแวะเวียนไม่ขาดสาย บางรายประเภทแบกเป้ ฉายเดี่ยว นั่งรถประจำทางเข้ามาก็มี



ค่ำนี้ เราพักที่โรงแรม Huang son เมืองนิงบิ่งห์ (Ninh binh) ซึ่งอยู่ด้านเหนือเมือง

คืนนั้น น้องผมก้มๆ เงยๆ อยู่กับเครื่อง ipad แล้วเงยหน้ามาพูดกับผมว่า

"ลูกมันบอกว่า คุณยายเสียแล้ว ถ้ากลับเมืองไทยได้ขอให้กลับด่วน" ลูกผมอยู่เยอรมัน ติดต่อกับอาผ่านทาง facebook และที่โรงแรม มีระบบ wifi ฟรี โดยใช้รหัสหมายเลขห้อง

"อ้าว" ภาพของแม่ยายผม ตอนไปรดน้ำช่วงวันสงกรานต์ที่ศูนย์ดูแลผู้สูงอายุอ้อมใหญ่ จ.นครปฐม ปรากฎในความทรงจำ แล้วจะไปอย่างไรกันหว่า ?

"ลองสอบถามไปก่อนสิว่า จะเผาวันไหน ? และเตรียมงานอย่างไร ?" แต่ใจผมนั้นคิดถึงอุตรดิตถ์ ที่พี่แฟนผมเคยพูดเอาไว้คราวมาเยี่ยมครั้งหลังสุดเรื่องจัดการงานศพ ถ้าแม่ยายผมตาย ก่อนกลับไปเมืองนอก

"สอบถามไปแล้ว พรุ่งนี้คงได้คำตอบ" น้องผมสรุปท้ายในคืนนั้น

คงรู้ผลวันพรุ่งนี้แหละ และเป็นคืนสุดท้ายที่อยู่ในเวียตนามด้วยสิ

[black_express]

เช้าวันนี้ ลงมาที่ห้องโถงชั้นสองของโรงแรม ก็ต้องผงะ เมื่อเห็นเสือโคร่งยืนจังก้า แยกเขี้ยวต้อนรับแล้วครับ



แต่น้องผมกลับชอบแฮะ ขอให้ผมถ่ายรูปเป็นที่ระทึก เอ๊ย !!! ระลึก



หลังจากอิ่มมื้อเช้า และเช็คเอ้าท์จากโรงแรมแล้ว ต่างก็หิ้วกระเป๋า ตะกร้า กระจาด ประดามี มารอขึ้นรถล่ะครับ

[black_express]

วันนี้แต่งตัวค่อนข้างดีครับ เพราะมีรายการพบปะกับผู้บริหารและคณะอาจารย์ของมหาวิทยาลัยฮาติ่งห์ (Ha tinh University) ในช่วงบ่าย จึงออกเดินทางแต่เช้าหน่อย

ครั้นขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ไกด์ก็ไล่นับหัวล่ะครับ ว่าไม่มีใครพลัดหลงไปกับสาวเวียตนามเมื่อคืนนี้ แต่ว่า ลูกทัวร์คณะนี้มีวินัยดีเยี่ยม ไม่มีใครขาดหายเลยแม้แต่คนเดียว

เมื่อครบถ้วนแล้ว ล้อก็เริ่มหมุน บ่ายหน้าไปเมืองฮาติ่งห์ (Ha tinh)



เส้นทางหลวงสาย 1 เอ ช่วงนี้ ขนานกับเส้นทางรถไฟไปยังไซ่ง่อน จนถึงเมืองวิงห์ (Vinh)

มีรถด่วนจากไซ่ง่อนวิ่งสวนขึ้นมาด้วย แต่ผมคว้ากล้องไม่ทัน เลยต้องปล่อยให้หลุดต่อหน้าต่อตา

เลยเก็บภาพรถสินค้าเที่ยวล่องจากฮานอยมาฝากแทน



มีรถบรรทุกแบบนี้ และสีเดียวกันหมดจนแทบเรียกว่า "รถโหล" ที่เวียตนามตอนเหนือ เพราะมีโรงงานประกอบรถยนต์ยี่ห้อนี้ด้วย

เลยขอเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึกกันหน่อย

[black_express]

หลังจากตัดผ่านทางหลวงไปมาได้พักหนึ่ง ทางรถไฟเริ่มห่างจากสายตา ไปวิ่งยังหมู่บ้านที่เห็นอยู่ห่างๆ ทางด้านขวามือ

แต่ไม่ต้องห่วงครับ สักพัก ก็มาขนานกับถนนอีกนั่นแหละ



และก็ผ่านสัญญลักษณ์ที่แสดงว่า เรากำลังพ้นจากเขต จ.นิงบิ่งห์ (Ninh binh) เข้าเขต จ.แทงหัว (Thang hoa)



มีร้า้นจำหน่ายผลไม้ ซึ่งเป็นสินค้า OTOP ชื่อดังของ จ.แทงหัว (Thanh hoa) ครับ

คราวขาขึ้นมา ผมนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เลยมองไม่เห็น

[black_express]

มีภาพขบวนรถสินค้าขาขึ้นมาฝาก สำหรับแฟนรถไฟครับ



อย่าเผลอขับรถเร็วเกินกำหนดนะครับ เห็นไหม..ท่านหมาต๋าเวียตนาม ตั้งด่านรออยู่



รถสินค้าขาล่องอีกขบวน ถ่ายภาพในระยะประชิด

[black_express]

เข้าใจว่ารถสินค้านี้ วิ่งด้วยความเร็วเพียง 50 กม./ชม. เท่านั้นครับ พักเดียว รถที่คณะทัวร์นั่งไป ก็วิ่งแซงทิ้งหายไปจากสายตา



รถนอนจากจังหวัดทางใต้ เริ่มปรากฎให้เห็นแล้วครับ คงไม่ถึงฮานอยก่อนตะวันขึ้นเป็นแน่ เพราะประเทศเวียตนามนั้นมีความยาวมากกว่าความกว้าง แถมจำกัดความเร็วอีกด้วย



ข้ามแม่น้ำม้า (Song Ma) เห็นสะพานรถไฟอยู่ห่างๆ

[black_express]

โรงพยาบาลครับ ถ้าเป็นของบ้านเรา คงไม่แคล้วโรงพยาบาลเอกชนเป็นแน่

[black_express]

กำลังเพลินๆ ชมทิวทัศน์ริมทางอยู่นั้น มีรถตู้คันหนึ่ง ติดธงเต็มรถ แถมด้วยมอเตอร์ไซต์หลายสิบคันวิ่งตามท้ายมา บรรจบกับถนนใหญ่

ถึงได้เห็นชัดๆ ว่า เป็นรถขนศพไปฝังยังฮวงซุ้ยกลางนา

ไม่ยักมีนางร้องไห้ ตามที่ได้ยินมา และที่เห็นจากในหนังสารคดีประการใดครับ หรือว่ายุคสมัยเปลี่ยนไปแล้วก็ได้



ป้ายหลักกิโลเมตรบอกว่า ยังอยู่ห่างเมืองวิงห์ ซึ่งจะรับประทานอาหารกลางวันกัน อีก 125 ก.ม.ครับ



เห็นสัญญลักษณ์แสดงว่า กำลังจะพ้นจาก จ.แทงหัว (Tang hoa) เข้าสู่ จ.เหง่ะอานห์ (Nghe anh)