ซินจ่าว... เวียตนาม

[black_express]

ยืนยันตามที่เฮียวิศกล่าวครับ

[Mongwin]

ด้านพรมแดนลาว-เวียดนามที่น้ำพาวนี้ สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 700 เมตรครับ เลยจุดนี้ไปก็ค่อย ๆ ลาดลงสู่ประเทศเวียดนาม
ถ้าสร้างทางรถไฟมาทางนี้ ลำบากน่าดูครับ อย่างสถานีรถไฟขุนตานของบ้านเราก็สูงจากระดับน้ำทะเล 578 เมตร ส่วนสถานีรถไฟเชียงตุง รัฐฉานของพม่า สูงจากระดับน้ำทะเล 803 เมตร

----
สะพานแห่งนี้ รับน้ำหนักได้ 40 ตันกระมังครับ บ้านเราไม่ค่อยได้เห็นป้ายแบบนี้

[black_express]

ใช่ครับ อ.หม่อง เพราะรถบรรทุกของเวียตนาม มีตั้ง 22 ล้อแน่ะ

[black_express]

ก่อนที่จะเข้าสู่เวียตนาม เรามารู้ข้อมูลโดยย่อของบ้านเขาสักเล็กน้อยนะครับ



เวียตนาม หรือในชื่อเต็มว่า "สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียตนาม" (The Socialist Republic of Vietnam) มีเนื้อที่ประมาณ 327,500 ตารางกิโลเมตร รูปร่างเหมือนตัว เอส ความยาวจากเหนือจรดใต้ 16,500 กิโลเมตร ขนานไปตามแนวยาวของคาบสมุทรอินโดจีน นอกจากนี้ ยังมีไหล่เขา และหมู่เกาะต่างๆ อีกนับพันเกาะ เรียงรายตั้งแต่อ่าวตังเกี๋ยจนถึงอ่าวไทย

เวียตนาม มีอาณาเขตทางเหนือจดกับสาธารณรัฐประชาชนจีน ทิศใต้ จดกับ ทะเลจีนใต้ ทิศตะวันออก ติดกับอ่าวตังเกี๋ยและทะเลจีนใต้ และทิศตะวันตก ติดกับอ่าวไทย ราชอาณาจักรกับพูชา และ สปป.ลาว



ลักษณะภูมิอากาศ เนื่องจากแผ่นดินของเวียตนามมีความยาวมาก ทำให้มีลักษณะภูมิประเทศ และภูมิอากาศแตกต่างกันค่อนข้างมาก โดยอาจแบ่งได้เป็น 3 ส่วน คือ ภาคเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้

ภาคเหนือ ภูมิประเทศประกอบด้วยภูเขาสูงมากมาย โดยเฉพาะเทือกเขาฟานสีปัน (Fansipan) ซึ่งสูงถึง 3,143 เมตร นับว่าสูงที่สุดในอินโดจีน มีแม่น้ำสำคัญคือ แม่น้ำกุง (Cung) ซึ่งไหลไปบรรจบกับแม่น้ำแดง เป็นดินดอนสามเหลี่ยมอันอุดมสมบูรณ์ (Red River Delta) เหมาะแก่การเพาะปลูกและยังเป็นที่ตั้งของเมืองฮานอย ซึ่งเป็นเมืองหลวงของเวียตนาม มีที่ราบลุ่ม Cao Bang และ Vinh Yen ตลอดจนเกาะแก่งกว่า 3,000 เกาะที่อ่าวฮาลอง แะเนื่องจากพื้นที่บางส่วนอยู่ในเขตอากาศหนาว ซึ่งได้รับอิทธิพลจากกระแสลมแรงพัดจากขั้วโลก และศาธารณรัฐประชาชนจีน ทำให้มีสภาพภูมิอากาศหนาวเย็น

นั่นเป็นสาเหตุให้เรือนพักของชาวเวียตนาม มีลักษณะเล็กและปลูกติดดิน เพื่อป้องกันสภาพหนาวเย็นของอากาศ มีหน้าต่างบานเล็กๆ พอให้ระบายอากาศในหน้าร้อนเท่านั้น



ภูมิอากาศในเขตภาคเหนือ แบ่งออกเป็น 4 ฤดู คือ

ฤดูใบไม้ผลิ ช่วงเดือน มีนาคม - เมษายน มีฝนตกปรอยๆ ความชื้นสูง อุณหภูมิประมาณ 17 C - 25 C

ฤดูร้อน ช่วงเดือนพฤษภาคม - สิงหาคม อากาศร้อนและมีฝน อุณหภูมิประมาณ 30 C - 39 C เดือนที่ร้อนที่สุด คือเดือนมิถุนายน

ฤดูใบไม้ร่วง ช่วงเดือน กันยายน - พฤศจิกายน อุณหภูมิประมาณ 23 C - 28 C

ฤดูหนาว ช่วงเดือน ธันวาคม - กุมภาพันธ์ อากาศจะหนาวเย็นที่สุดในรอบปี คือ อุณหภูมิ ประมาณ 7 C - 20 C แต่บางครั้งอุณภูมิอาจลดถึง 0 C เดือนที่หนาวที่สุดคือ เดือนมกราคม

[black_express]

ภาคกลาง ของเวียตนาม มีชาวกลุ่มน้อยอาศัยอยู่มากมาย พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นที่ราบสูงซึ่งเต็มไปด้วยหินภูเขาไฟ หาดทราย เนินทราย และทะเลสาบ สภาพภูมิอากาศจึงค่อนข้างร้อนตลอดปี

ฤดูฝน อยู่ช่วงเดือน พฤษภาคม - ตุลาคม เดือนที่อากาศร้อนที่สุด คือ เดือนมิถุนายน - กรกฎาคม ซึ่งมีอุณหภูมิเกือบ 40 c

ฤดูแล้ง ระหว่างเดือน ตุลาคม - เมษายน เดือนที่อากาศเย็นที่สุดคือ เดือนมกราคม มีอุณหภูมิเกือบ 20 C

และภาคนี้ มักจะมีพายุใต้ฝุุ่่่น ขึ้นฝั่งเป็นประจำ ปีละหลายลูกครับ

ภาพที่ประกอบนั้น เป็นป้ายกำหนดความเร็วของยานพาหนะเมื่อผ่านในเขตชุมชนเมือง โดยกำหนดความเร็วเพียง 40 กม./ชม.เท่านั้นเอง เป็นคุณประโยชน์อย่างยิ่ง ถ้ารถวิ่งบนถนนนหลวง ซึ่งมียวดยานหลากหลายชนิด และเราจะได้เห็นกันต่อไป



ภาคใต้ ถึงแม้ว่าพื้นที่ส่วนใหญ่ยังคงเป็นที่ราบสูง แต่ก็มีที่ราบลุ่มแม่น้ำโขง หรือที่รู้จักกันในชื่อ กู๋ลอง (Cuu Long) อันอุดมสมบูรณ์ เป็นแหล่งเพาะปลูกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ อีกทั้งยังเป็นที่ตั้งของนครโฮจิมินห์ (Tan Pho Hochiminh) หรือ "ไซ่ง่อน (เดิม)" (Saigon)

อุณหภูมิของภาคใต้ค่อนข้างร้อน เฉลี่ยประมาณ 27 C มี 2 ฤดูเช่นเดียวกับภาคกลาง คือ

ฤดูฝน ช่วงเดือนพฤษภาคม - พฤศจิกายน เดือนที่อากาศร้อนที่สุด คือ เดือน เมษายน อุณหภูมิประมาณ 39 C

ฤดูแล้ง ช่วงเดือนพฤศจิกายน - มกราคม เดือนที่อากาศเย็นที่สุดคือ เดือนมกราคม อุณหภูมิประมาณ 26 C



ประชากร 81.4 ล้านคน (2546) อัตราเพิ่มของประชากร ร้อยละ 1.4 (2546)

ประชาชนส่วนใหญ่นับถือ ศาสนาพุทธ มหายาน ร้อยละ 90 คริสต์สาสนา ร้อยละ 7 และอื่นๆ ร้อยละ 3

ภาษา ภาษาทางการคือภาษาเวียตนาม สำหรับภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส และจีน ใช้ในการติดต่อธุรกิจ

สกุลเงิน ชื่อว่า ด่ง (Dong) อัตราแลกเปลี่ยนกับเงินบาทไทย ไม่ค่อยมีการเปลี่ยนแปลงเท่าไรนัก อยู่ระหว่าง 690 - 700 ด่ง ต่อ 1 บาท แต่ไกด์บอกว่า ตามเมืองใหญ่ๆ หรือแหล่งท่องเที่ยว เช่น อ่าวฮาลอง สามารถใช้เงินบาทได้โดยตรง และแม่ค้าสามารถพูดไทยได้บ้าง ไม่มีข้อกังวลเกี่ยวกับการใช้จ่ายเงิน เพียงแต่บอกแม่ค้าว่า ขอรับเงินทอนเป็นเงินบาทเท่านั้น

แต่เข้าใจไว้ก่อนว่า แม่ค้าชาวเวียตนาม ค่อนข้างเขี้ยว ดังนั้นอย่าไปซื้อข้าวของแพงๆ อาจเจ็บใจกลับมา โดยที่พบว่าข้าวของจำหน่ายในบ้านเรานั้น มีราคาถูกกว่า

การแบ่งเขตการปกครอง แบ่งออกเป็น 64 จังหวัด และนคร (Than pho) อีก 6 แห่ง คือ

ฮานอย (Hanoi) ไฮฟอง (Hai phong) บิงดิ่งห์ (Bin Dinh) ดานัง (Da nang) โฮจิมินห์ (Ho chi minh) และ เกิ่นเทอ (Kan tho) ซึ่งนครโฮจิมินห์ หรือ ไซ่ง่อน (เดิม) เป็นนครที่ใหญ่ที่สุดในเวียตนาม

ระบบไฟฟ้า 220 โวลต์ครับ ปลั๊กไฟ ใช้กับอุปกรณ์เครื่องมือของไทยเราได้ โดยไม่มีการดัดแปลงอะไรอีก

ภาพที่เห็น คือเต๊นท์พิธีแต่งงานครับ วันฤกษ์งามยามดีมักจะเป็น วันศุกร์ และเสาร์ มีการเลี้ยงแขกในช่วงกลางวัน ไม่มีติดพันยืดเยื้อจนถึงเวลากลางคืนอย่างบ้านเรา

[Mongwin]

ตั้งเต๊นท์ปิดทึบแบบนี้ น่าจะร้อนอบนะครับ ไม่แน่ใจว่าช่วงที่พี่ตึ๋งเดินทางไป ซึ่งเป็นกลางเดือนเมษายนนี้ อากาศร้อนจัดไหมครับ

[black_express]

ไม่ร้อนอย่างบ้านเราครับ อ.หม่อง มองไปรอบด้านมีแต่ต้นไม้และต้นข้าว แถมบางวัน มีฝนตกมาให้ชุ่มฉ่ำด้วยสิ เพราะอยู่ใกล้อ่าวตังเกี๋ย

[Mongwin]

ขอบคุณครับพี่ตึ๋ง ผมเคยเห็นเต๊นท์งานแต่งแบบเดียวกันนี้ที่พนมเปญด้วยครับ

[black_express]

นับว่าเป็นสิ่งที่แปลกตาสำหรับผมครับ เพราะงานต่างๆ ที่บ้านเรา ใช้เต๊นท์เปิดโล่งเท่านั้น

[black_express]

เนื่องจากจังหวัดเหง่ะอานห์ (Nghe Ahn) เป็นบ้านเกิดของลุงโฮ หรือ โฮจิมินห์ อดีตผู้นำของเวียตนาม ดังนั้น ผู้จัดจึงพาคณะทัวร์แวะไปเยี่ยมชมบ้านเกิดของลุงโฮ ที่บ้านกิมเหลี่ยน (Kim Lian) ก่อน



เส้นทางนี้จะเลี้ยวซ้ายจากทางหลวงหมายเลข 8 ก่อนเข้าสู่เมืองวิงห์ (Vinh) ครับ แต่มักเรียกกันว่า เส้นทางสาย 8 B ส่วนเส้นทางที่อยู่ใน สปป.ลาว จะเรียกว่า ทางหลวงสาย 8 A



โรงเรียนสองข้างทางไปบ้านเกิดของลุงโฮครับ ทราบจากไกด์ว่า ในช่วงฤดูแล้ง ทางโรงเรียนจะเปิดสอนตั้งแต่ 07.00 น. จนกระทั่ง 11.00 น. จึงจะปล่อยให้เด็กกลับไปทานข้าวที๋บ้านของตน และพักนอนกลางวันอีกหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะกลับมาเรียนใหม่ช่วงบ่าย 14.00 น. จนกระทั่งถึงเวลา 16.00 น.

หากเป็นหลักสูตรการศึกษาในช่วงฤดูหนาว ซึ่งดวงอาทิตย์ขึ้นช้าหนอย จะเปิดให้เรียนตั้งแต่เวลา 08.00 น.



ระหว่างเส้นทางไปยังบ้านกิมเหลียน (Kim Lian) ที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยไร่นา และสายไฟฟ้าแรงสูงไปยังเมืองต่างๆ ซึ่งผมสังเกตว่า เสาไฟฟ้าเสาเดี่ยวนั้น แทนที่จะเป็น คสล.อย่างบ้านเรา กลับเป็นเหล็กสองท่อนแบบเสาไฟฟ้าส่องสว่างตามสี่แยกทางหลวงต่างๆ

แต่บ้านเราจะเป็นเสาท่อนเดียวอีกนั่นแหละ