ตามรอยคุณมอสไปดูรถไฟแถวตลิ่งชัน

[mirage_II]

มองไปทางซ้ายมือ ที่เ็ป็นหมู่บ้านจัดสรร บ้านที่เห็นนี้เป็นด้านหลังนะครับ สังเกตุว่ามีการเปิดประตูด้านหลังออกมา นับเป็นข้อได้เปรียบของบ้านติดรั้วหมู่บ้านแบบนี้แหละครับ


ขึ้นมาบนโค้ง มองไปทางทิศตะวันตก ที่ทางรถไฟขาออกจากเมือง ล่องใต้ นับเป็นเรื่องบังเอิญที่สะพานลอยคนข้ามข้างหน้านี้บังถนนสวนผัก ขณะตัดข้ามรางรถไฟพอดีเลย ซึ่งถนนสวนผักนี้ นับเ็ป็นทางเลือกอีกเส้นหนึ่งที่วิ่งจาก ถนนวงแหวนตะวันตก มายังต่างระดับสายใต้ได้ (ผ่านแยกวัดชัยพฤกษ์มาลา)


เดินมาเล็งรางตรงๆ สักหน่อย จะรู้สึกแปลกๆ เข้าไปอีกว่า รางได้รวมกันจนเหลือ สองราง ซึ่งเป็นทางรถไฟปกติล้วนๆ อ้าว..แล้วรางรถไฟฟ้าไปไหนล่ะ ถ้าให้คาดเดาก็คงยังไ่ม่ได้สร้าง ปัจจุบันสร้างมาแต่สถานีตลิ่งชัน แนวสร้างรางรถไฟฟ้าไปถึงศาลายา คงเป็นทางด้านข้างที่เห็นในรูปนั่นเองนะครับ


หันหลังกลับไปทางทิศตะวันออก ลองเก็บภาพแบบพานอรามาดู เหมือนใช้กล้อง Widelux ที่ใช้ถ่ายรูปหมู่ เลยครับ

[mirage_II]

มายืนติดริมขอบทาง แล้วเปลี่ยนมาเป็นการถ่ายปกติ โอ..สถานีตลิ่งชันไกลมาก มองแทบไม่เห็นเลย หรือกล้องผมมันเก็บภาพมุมกว้างไปหน่อยนะครับ


ลองซูมดู เริ่มเห็นชานชาลาสถานีตลิ่งชันแล้ว แต่ยังไกลๆ อยู่ ยิ่งตึกข้างหลังไม่ต้องบอกเลย ว่ามองไม่เห็น มีแต่หมอกขาวๆ เต็มไปหมด


เอ้า..ลองซูมกันสุดๆ ของความสามารถกล้องผมเลย เห็นอาคารสูงในกรุงเทพฯได้แค่นี่ ดูแล้วว่ายังไกลอยู่เหมือนเดิม เทียบไม่ได้กลับกล้องคุณมอสเลย ที่เหมือนกล้องส่องทางไกล แต่อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ หมอกมันเยอะ เอาไว้วันหลังถ้าอากาศโปร่งๆ จะมาถ่ายอีก (ถ้าผมมีเวลา)



อาคารสูงรูปโดมนี้ ผมลองเข้าไปค้นดูในเว็บ ก็พบว่าคือ คอนโดชื่อว่า "บางกอกริเวอร์พาร์ค" ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาใกล้เชิงสะพานพระปกเกล้า ที่ผมข้ามเป็นประจำในตอนเช้า

[mirage_II]

ลองมากางแผนที่ดู นับว่าเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ที่ ตำแหน่งคอนโดแห่งนี้ มาตรงกับแนวทางรถไฟช่วงสถานีตลิ่งชันไปถึงโค้งหน้าศาลพอดีเป๊ะ สามารถลากเส้นตรงสีเขียวได้พอดี คำนวณระยะทางประมาณ 9.9 กิโลเมตร ทำให้สามารถมองเห็นได้จากสะพานลอยรถข้าม แม้ว่าจะอยู่ไกล และมีโอกาสถูกอาคารสูงอื่นๆ บดบังได้


ลองเข้าไปดูในเว็บเกี่ยวกับคอนโดนี้ พบว่า สามารถมองเห็นวิวต่างๆ ได้กว้างจริงๆ นี่เป็นตัวอย่างภาพที่ดูเหมือนจะมองกลับมายังสถานีตลิ่งชันได้ด้วย แต่ราคาคงแพงระยับ


ไหนๆ ก็เดินมาไกล ลองไถลมาดูทางลงฝั่่งนี้หน่อย โอ..ไกล ถ้าลงไปก็ต้องเดินกลับขึ้นมาอีก ไม่ไหว วันนี้มาแค่จุดนี้ก่อนละครับ

[mirage_II]

หันหลังมาดูทางทิศตะวันตกบ้าง ตรงมุมมองนี้จะพอมองเห็นถนนสวนผักวิ่งวิ่งตัดข้ามทางรถไฟ 2 ราง โดยมีทิศทางตามที่ผมเขียนไว้ และสำหรับพื้นที่ว่างระหว่างรางกับถนน(มีรั้วกั้น) คาดว่าจะสงวนไว้สร้างทางรถไฟฟ้าไปศาลายานะครับ มิฉะนั้นก็ไว้สร้างทางด่วนสายบางซื่อ - วงแหวนตะวันตก ก็ต้องคอยดูกันต่อไปครับ


ลองใช้กล้องซูมดู ศาล เพราะดูโดดเด่นเหมือนลอยอยู่บนขอบฟ้า โดยเฉพาะหน้าจั่วด้านหน้านั้น มีแค่เสา 2 ต้นข้างหน้าพยุงไว้เ่ท่านั้น งามดีนัก


พอสรุปถนนสวนผัก เป็นถนนที่มาจากเชิงสะพานขึ้นต่างระดับสายใต้เก่า (ความจริงถนนมาไกลกว่านั้น คือ ต่อจากถนนบางขุนนนท์ ตัดผ่านถนนจรัญสนิทวงศ์ ข้ามมายังซอย จรัญฯ 32 ไปสิ้นสุดที่ สถานีรถไฟธนบุรี) และอีกด้านก็คือไปบรรจบถนนวงแหวนตะวันตก (กาญจนาภิเษก) ซึ่งความจริงก็มีต่อไปยังอีกฝั่ง ถึงถนนพุทธมณฑลสาย 2 เลย ยาวจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถวิ่งผ่านได้ตลอด เพราะมีถนนใหญ่ตัดขวาง ต้องไปกลับรถไกลมาก


ได้เวลาเดินกลับลงไปแล้วละครับ มองกลับไปทางโค้งที่ผ่านมา ดูโล่งไร้ผู้คนใดๆ เหมือนอยู่บนเนินเขาแต่เีพียงผู้เดียว (นับว่าโชคดีที่ตอนนั้นแดดร่ม แต่อาจนับเป็นโชคร้ายที่ทำให้มองไม่เห็นตึกสูงในเมืองได้ชัดเช่นกัน)

[mirage_II]

เดินลงมาตามทางเดิม ทางดูไกลมาก....


เดินลงมาอีกหน่อย ลองถ่ายภาพในมุมแปลกๆ บ้าง คือบนราง เอ๊ย..ราวสะพาน (ดูเผินๆคล้ายรางเหมือนกัน) มองไปข้างหน้าเริ่มเห็นรถผมที่จอดอยู่หลังแท่นปูน และพอเห็นสถานีรถไฟตลิ่งชันได้


ใช้กล้องซูมดูสักหน่อย ขนาดนี้ยังมองไม่ค่อยเห็นตึกสูงเลย หมอกมันเยอะจริงๆ ครับ



เดินลงมาอีกหน่อย ใกล้จะถึงแท่นปูนกั้นถนนแล้ว ยังพอเห็นอาคารสถานีตลิ่งชัน


เลยซูมดูอีกที เืผื่อยืนใกล้กว่าแล้วจะมองเห็นได้ชัดกว่าข้างบนสะพาน แต่อาคารรูปโดมข้างหลังนั้นดูเลือนลางเช่นเดิม

[mirage_II]

เดินลงมาอีก ตอนนี้ อาคารสถานีตลิ่งชันก็ถูกแผ่นกั้นเสียงบดบังไว้ซะมิดแล้วครับ


กลับลงมาที่่พื้นล่างแล้ว แต่แอบเห็น รั้วกั้นทางซ้ายมื่อที่จะไปยังรางรถไฟมันเตี้ยมาก พอจะก้าวขาข้ามไปได้ น่าสนๆ ครับ


ก่อนกลับเลยย้ายมาเก็บช๊อตเด็ดกันหน่อย คือบนรางที่ 3 ที่เป็นของรถไฟฟ้ากันเลย ในภาพมองไปทางสถานีแทบไม่เห็นหลังคาชานชาลาเลย สังเกตุรั้วทางขวา มันโค้งเข้ามาก็เพื่อให้รถที่จะขึ้นสะพานกลับรถได้ กลับรถก่อน.. ซึ่งแน่นอนทางขาลงฝั่งซ้ายก็ต้องมีรั้วโค้งกั้นเข้ามาแบบเดียวกัน แต่..ตอนนี้ยังสร้างไม่เสร็จ หรือนี่อาจะเป็นสาเหตุที่ทำให้สะพานกลับรถแห่งนี้ยังไม่เปิดใช้งานสักที ก็เป็นได้ครับ


ใช้กล้องซูมภาพสถานีตลิ่งชันเข้ามาใกล้ๆ ได้ขนาดนี้ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว สู้กล้อง คุณมอส ไม่ได้เลยครับ

[mirage_II]

หันหลังมามองทางด้านสะพานยูเทิร์นบ้าง ดูไกลลิบเช่นเคย (คงเป็นเพราะกล้องถูกกำหนดไว้แบบมุมกว้าง อันเป็นค่าปกติเริ่มแรกของการเปิดเครื่องทุกครั้ง)


เอ้า..ซูมกันหน่อย จะเห็นจุดตัดข้ามรางของถนนสวนผัก แต่เอ๊ะ..อะไรนั่น หัวรถจักร... แสดงว่ากำลังมีรถไฟมา ช่างเงียบเชียบจริงๆ ตอนที่ผมถ่ายภาพนั้น ยืนยันว่าไม่รู้ว่ามีรถไฟกำลังมาพอดีครับ


มารู้อีกที ตอนรถไฟไหลมาใกล้อย่างเงียบๆ เหมือนงูเหลือมเลื้อยอย่างใจเย็น ตอนที่เห็นในภาพนีก็ยังไ่ม่ได้ยินเสียงนะครับ แต่บังเอิญหันไปหันมาแล้วเห็น...อย่างไม่ตั้งใจ


นับเป็นโชคหรือฟลุ๊คจริงๆ ที่การมาถ่ายภาพวันนี้ ในเวลาเีพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมีรถไฟผ่านมาถึง 3 ขบวนเลย

[mirage_II]

ผ่านไปแล้วครับ หัวจักรตามด้วยตู้สัมภาระและการ์ด


มองดูป้ายด้านข้าง เป็นรถมาจาก บัตเตอร์เวอร์ธ ประเทศมาเลเซียเชียวนะครับ เป็นขบวนหมายเลข 36 ออกจากสถานีบัตเตอร์เวร์ธ 13:15 น. กำหนดถึงกรุงเทพฯ10:30 น. แวะจอดสถานีบางบำหรุ (ด้วยหรือ) เวลา 9:49 แต่เวลาตอนนั้น 10:40 น. แล้ว นับว่าเสียเวลาไป 50 กว่านาทีแล้ว ก็มาไกลนี่นา..


เลยไปแล้วครับ ขบวนยาวพอสมควร


กำลังผ่านสถานีตลิ่งชันไป ไม่จอดนะครับ ที่จริงอยู่ไกล ก็เอากล้องซูมดึงเข้ามา ดูสวยดีเหมือนกัน

[mirage_II]

ตอนนี้ผ่านหายไปแล้ว ครับ เหลือแต่รางเปล่าๆ ที่โค้งเป็นรูปตัว S สองตัวก่อนเข้าสถานีด้านขวา (ชานชาลาด้านซ้ายเป็นของรถไฟฟ้าครับ)


ก่อนกลับออกมา ขอเซลฟี่ตัวเองสักภาพ (เกือบลืมถ่ายตัวเองซะแล้ว..อิอิ)


มองออกไปยังช่องทางข้ามเล็กๆ ที่เข้ามา ก่อนกลับออกไปครับ ซนแบบเด็กๆ ก็สนุกไปอีกแบบ กลัวเขาว่า "ห้ามเข้า ให้ออกไป" อยู่เหมือนกัน แต่ไม่เห็นมีป้ายห้ามเข้านี่นา ก็รั้วมันเตี้ยดูเป็นใจให้ครับ

[mirage_II]

ในสัปดาห์ถัดมา คุณมอสเมืองนนท์ (ตั้งสมญานามให้เสร็จ ) ได้ขี่จักรยานมาแถวสถานีตลิ่งชันอีก แต่คราวนี้มาถึงปลายสุดถนนเลียบทางรถไฟเลย แถมยังได้แสดงเส้นทางการเดินทางตามแผนที่ข้างล่างให้ด้วย

ทำให้ผมนึกถึงการเดินทางสำรวจเส้นทางถนนเลียบทางรถไฟสายนี้เมื่อปีที่แล้ว ซึ่งผมไปตอนประาณ 3 ทุ่มกว่าๆ เพราะตอนแรกแค่อยากจะไปลองข้ามสะพานที่สร้างใหม่ ข้ามคลองบางกอกน้อยเท่านั้น เลิกงานตอนหัวค่ำ ก็เลยขี่มอเตอร์ไซด์แวะเข้าไปที่ซอยแยกไป อ.บางกรวย ซึ่งพบว่ามีถนนเลียบทางรถไฟที่เพิ่งสร้างใหม่ เรียบและโล่งดี เลยขับต่อไปเรื่อยๆ จนถึงแยกเข้าถนนพุทธมณฑลสาย 1 ที่ใช้กลับบ้านได้ แต่ด้วยความสงสัยว่า ถนนเสันนี้จะยาวไปถึงถนนวงแหวนตะวันตก(กาญจนาภิเษก) หรือไม่ ก็เลยไปต่อ ครับ นับเป็นเส้นทางที่สร้างความระทึกให้ผมมาก เนื่องจากถนนได้เล็กแคบลงจนรถยนต์แทบสวนกันไ่ม่ได้ มีหญ้าขึ้นสูงสองข้างทาง แต่ทางซ้ายมีอาคารหลังใหม่ของ สำนักอัยการฯ ตั้งอยู่ จึงพอชื้นใจว่าไม่น่าเปลี่ยวนัก แต่พอขับไปเรื่อยๆ ถนนก็เริ่มเปลี่ยนเป็น หินกรวดผสมลูกรัง สูงๆ ต่ำๆ คดเคี้ยว และเปลี่ยวจริงๆ แม้จะมีบ้านคนอยู่ด้านข้างแต่กลับไม่มีคนนั่งอยู่เลย บรรยากาศเหมือนกำลังเข้าแดนสนธยา ลับแลอย่างไรชอบกล แต่ใจก็กลัวสุนัขมากกว่า ถ้าโผล่ออกมาคงขับหนีไม่ทันแน่... ถนนไปสิ้นสุดเอาตรงที่รกๆ ใกล้คลองขื่อขวาง มืดเงียบ ผมก็กลับ ครั้งนั้นไม่ได้มีการถ่ายภาพอะไร กลัวรถยางแตกก็กลัว มาครั้งนี้เลยได้โอกาสลองไปสำรวจดูในตอนกลางวันบ้าง ว่าถนนเส้นนี้อาจมีพัฒนาปรับปรุงอะไรบ้างแล้วครับ


มาวันนี้ (วันที่ 6 สิงหาคม พ.ศ.2557) ผมใช้เส้นทางถนนพุทธมณฑลสาย 1 (เส้นสีเขียว) แล้วเลี้ยวซ้าย (ถ้าเลี้ยวขวาจะผ่านศาลตลิ่งชัน) ก็ผ่าน สำนักอัยการตลิ่งชัน และ ที่หยุดรถไฟฉิมพลีดังในภาพ ไปถึงจุดสิ้นสุดถนนตามที่เคยไป พบว่ามีการเปลี่ยนแปลงขึ้นมาแล้ว ส่วนขากลับผมใช้ถนนเลียบทางรถไฟฝั่งโน้น ด้วยเส้นสีฟ้า และได้เห็นสถานีรถไฟตลิ่งชันอีกด้านหนึ่ง แล้วก็เข้าเืมืองไปทำงานต่อครับ