ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[mirage_II]

ลองมาดูอีกภาพของคุณ box car vanakava (หรือคุณกวง) เป็นภาพถ่ายระยะไกลจากขบวนกู้ภัยที่มาจากฝั่งอุตรดิตถ์ เข้ามาทางด้านหัวจักร

จะเห็นเสาโทรเลข 586/14 ที่ปักอยู่สูงจากพื้น เทียบกับภาพของผมที่ถ่ายก่อนหน้าจะถึงศาล โดย Crop เอาใกล้ๆ ในมุมมองที่คล้ายกับภาพข้างบน

ซึ่งจะพบว่า เสาโทรเลขต้นดังกล่าวยังอยู่ในสภาพเดิม คือเอียงมาทางขวาเล็กน้อย


กลับมาที่หน้าป้ายคสล.สัญญลักษณ์ การรถไฟฯ ซึ่งจะมีศาลเ้้จ้าพ่อเขาพลึงตั้งอยู่เด่นชัด ขอกราบและแผ่เมตตาให้กับผู้ที่ล่วงลับไปในเหตุการณ์ครั้งนั้น แล้วขอบันทึกภาพชัดๆ หน้าตรงสักภาพครับ มีการสร้างรั้วเล็กๆ ไว้ให้ด้วย


มองออกไปทางหุบเหวที่ขบวน 38 เคยตก ดูความสูงชันแล้วยังคงเดิม เพียงแต่อาจมีการปรับมุมเอียงของรางให้สอดรับความเร็วของขบวนรถมากขึ้น แต่จะปรับมากก็ไม่ได้ เพราะขาขึ้นรถบางขบวนอาจวิ่งช้า ก็อาจทำให้เอียงล้มไปทางด้านในโค้งฝั่งตรงข้ามเข้าให้อีก แต่ที่เห็นชัดคือ มีต้นหญ้าขึ้นปกคลุมแตกต่างกับภาพตอนขบวนรถตก ที่เป็นลานดินลูกรังโล่งๆครับ


อีกสักภาพในมุมต่ำ ระดับผิวราง แล้วซูมเข้าไปใกล้เหวมากขึ้นอีก จะเห็นความลาดชันยังค่อนข้างมาก และมองไม่เห็นก้นเหวจากตรงนี้ด้วย สรุปคือยังน่ากลัวเหมือนเดิม ไม่ได้ีมีการปรับแก้โค้ง หรือ ลดความลาดชันแต่อย่างใด

[mirage_II]

เสร็จแล้วก็ถ่ายภาพตัวเองในท่าประจำ แต่ดูสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดระแวง อย่างไรชอบกล คงจะยิ้มกันยาก เพราะที่นี่เคยมีคนเสียชีวิตมาหลายคน แถมอยู่ท่ามกลางป่าลึกอีก น่ากลัวครับเพราะผมเดินมาคนเดียวด้วย


มองต่อไปยังทางโค้งข้างหน้า โดยใช้การซูมเพื่อสังเกตุความลาดเอียงของราง เหลือบเห็นเสาโทรเลข 586/17 ซึ่งถือว่าเ็ป็นขอบเหวพอดี


มองไปยังฝั่งตรงข้ามราง ที่เป็นเหวเช่นกัน มีต้นฉำฉาขนาดใหญ่อยู่ข้างล่างโน้นด้วย แต่แอบเห็นดินลูกรังสีแดงๆ ซึ่งเมื่อตรวจสอบกับภาพถ่ายดาวเทียมแล้ว เป็นแนวทางเดินจากถนนที่ผมเข้ามา จากจุดที่ถนนหันหน้าเขาหาราง ก่อนจะเลี้ยวซ้ายคู่ขนานรางครับ


มองมาทางฝั่งเหวบ้าง จะเห็นเสาโทรเลข 586/16 ปักอยู่ตรงกลางโค้ง หรือหน้าเหวพอดี ซึ่งเหวนี้ถือว่าลึกน่าดูเหมือนกันครับ


เดินไปต่ออีกนิดเพื่อหามุมถ่ายภาพก้นเหวชัดๆ สักภาพครับ ต้นไม้บริเวณก้นเหวมีเถาวัลย์ปกคลุม ดูแล้วน่ากลัวเหมือนคนห่มผ้ายืนโบกมือให้ผู้โดยสารในขบวนรถที่วิ่งผ่านเหวอยู่หลายคน บรื๋อยย... แอบเห็นดินสีแดงถัดไปจากก้นเหว ซึ่งดูจากภาพถ่ายดาวเทียม พอจะคาดเดาได้ว่าเป็นแนวทางเดินในป่า ที่ต่อมาจากฝั่งโน้น(ต้นฉำฉา) โดยข้ามรางมา ไปบรรจบกับทางที่มาจากหลังสถานีปางป๋วยได้ครับ

[mirage_II]

ผมได้ถ่ายคลิ๊ปบริเวณด้านหน้าศาลเจ้าพ่อเขาพลึงไว้ด้วยครับ พบว่ามีแมลงเล็กๆ บินมารบกวนระหว่างถ่ายทำอย่างมาก แต่ไม่กล้าปัด เพราะอาจเป็นดวงวิญญาณแถวนั้นแปลงมาก็ได้ ผมเองมาคนเดียวด้วยเลยยิ่งไม่กล้าลบหลู่ใดๆ ครับ



ผมเดินมาจนเกือบถึงขอบเหวอีกด้านแล้ว พื้นด้านข้างรางได้ยกระดับขึ้นมา คาดว่าทางลงไปยังก้นเหว เพื่อไปตรงทางด้านหลังโน้น คงเป็นทางนี้ เพราะเลยไปจากนี้ก็เป็นช่องเขาตัดแล้ว และภาพนี้ก็เป็นบริเวณเดียวกับภาพข้างล่าง ของกระทู้ ข.38 ตกรางที่ผาคัน ถ่ายโดยช่างภาพมติชนครับ



หันหลังกลับมาดู ศาลฯ ที่เดินผ่านมา จะเห็นแผ่นคสล.สัญญลักษณ์ การรถไฟฯ แต่ไกล


ลองซูมดูใกล้ๆ มุมนี้จะเห็นทั้งศาลและ แผ่นสัญญลักษณ์ การรถไฟฯ เหลือบเห็นตัวเลขบน เสาโทรเลข 586/15 ซึ่งทำให้นึกขึ้นได้ว่า จากกระทู้ "ข.38 ตกรางที่ผาคัน" นั้นว่าเป็นบริเวณ สทล.585/15 แสดงว่ามีการปรับตัวเลขบนเสาโทรเลขเพิ่มขึ้น 1 กิโลเมตรครับ

[mirage_II]

และอีกภาพนึง ข้างล่างนี้ ที่เห็น จนท.ตชด. ขึ้นไปยืนสังเกตุการณ์ข้างบน ซึ่งช่างภาพเนชั่นถ่ายมา

ก็น่าจะเป็นเนินเขาหลังศาลเจ้าพ่อเขาพลึง ตามภาพข้างล่างนี้นะครับ


ก่อนออกไปจากตรงนี้ ขอแสดงภาพถ่ายดาวเทียมไ้ว้เพื่อสรุปตำแหน่งต่างๆ นะครับ


เดินต่อไป ไม่ไกลก็เจอป้ายกำหนดความเร็วที่จะผ่านโค้งเหวมรณะแห่งนี้ ครับ

ซึ่งจากภาพ เิดินเลยป้ายไปแล้วหันกลับมาดูอีกที จะเห็นว่าค่าตัวเลขกำหนดไว้่ค่อนข้างต่ำมาก คือ 45 กม./ชม สำหรับรถทุกขบวน ที่่ผมบอกว่าต่ำ เพราะตั้งแต่นี้ขึ้นไปจนถึงรอยต่อจังหวัด ทางรถไฟจะขึ้นเนินสูงขึ้นเรื่อยๆ ในระยะทางประมาณ 1.65 กิโลเมตรครับ ซึ่งถ้าไม่คอยเบรค การจะลดความเร็วให้เหลือเพียง 45 กม./ชม. ก็ไ่ม่ง่าย ใครเคยขับรถลงเขา ก็จะทราบดี แต่รถยนต์ยังง่่ายตรงนี้ น้ำหนักรถไม่มาก ไม่ีมีการพ่วง และสามารถใช้เกียร์ต่ำให้เครื่องยนต์ช่วยถ่วงได้ แต่รถไฟนี้ไม่มีเกียร์ ใช้เีพียงมอเตอร์ไฟฟ้า ต้องเบรคกันอย่างเดียวครับ เบรคมากเกินไป ถัดจากตรงนี้เกิดเจอเนิน ก็จะไม่มีแรงขึ้นอีก

[mirage_II]

ไปต่อกัน หนทางยังอีกไกลพอสมควรครับ เวลาตอนนั้นประมาณบ่ายสองครึ่ง ผมตัดสินใจที่จะเดินต่อไปยังรอยต่อจังหวัด แทนที่จะเดินกลับ เพราะคิดว่า ไหนๆ ก็ไปแก่งหลวงต่อไม่ทันแล้ว จะได้ถือว่าผมพิิชิตเนินมรณะ 588 แล้ว (เพราะความจริงก็คือ เหวมรณะต่างหาก เพียงแต่เนินแห่งนี้ถือเป็นต้นเหตุให้เกิดอันตราย เลยตั้งชื่อว่า เนินมรณะกันไป)


เดินต่อมาไม่ไกลก็เจอเข้ากับสะพานจิ๋ว เอ๊ย..ไม่ใช่ครับ ร่องระบายน้ำ ครับ เพื่อลดปัญหาน้ำท่วมรางกรณีมีน้ำหลากจากบนเขาลงมา


กำลังพ้นจากแนวช่องเขาตัดเล็กๆ อีกแห่ง ข้างหน้าเป็นที่โล่ง และรางตรงไปสักระยะนึง


สุดแนวรางตรงก็เข้าโค้งอีก เป็นธรรมดาของเส้นทางบนเขานี่ ที่ส่วนใหญ่จะเป็นโค้ง และสำหรับโค้งนี้ มองไปไกลๆ จะเห็นว่าเป็นโค้งตัวเอสกลับด้านครับ

[mirage_II]

ลองซูมดู จะเห็นลักษณะตัวเอสกลับด้านชัดเจนครับ พอดีเห็นตัวเลขบนเสาโทรเลข เลยขยายมาให้ดูกัน คงจำได้ถึงสทล.586/13 ก่อนหน้าที่ตรงตำแหน่งหัวจักรรถที่ชนหน้าผาแล้วจอดพอดี เลขทับเป็นเลขลัคกี้นัมเบอร์ด้วย มองไปสุดโค้งนั้น เห็นอะไรเลื้อยลงมา ดูอีกทีนั่นมันรากไม้นี่นา


แต่...เมื่อเดินเข้าไปใกล้จึงทราบว่าไม่ใช่รากไม้ กลับเป็นต้นไม้ทั้งต้นเลยครับ หักโค่นลงมาถึงพื้น แต่ติดคาอยู่บนเนิน ไม่มีใครไปเลื่อยแบ่งเ็ป็นท่อนๆ เพราะดูไม่เป็นอันตรายต่อทางรถไฟ เลยปล่อยให้่ค่อยๆ ผุพังไปตามกาลเวลาครับ


ฝั่งตรงข้ามกับซากต้นไม้ นี้เป็นช่องเขาตัดตามปกติ แต่ที่แตกต่างก็คือส่วนล่างเ็ป็นหินครับ เลยทำให้การตัดเขาสามารถตัดตรงลงมาในแนวดิ่งได้ ชวนให้รู้สึกเสียวว่า ถ้าหากมีก้อนหิน หรือดินหล่นลงมา ก็จะพุ่งตรงมายังรางเลย เพราะแนวเชิงลาดไม่ถึงพื้นข้างคันทาง ถัดจากช่องเขานี้ก็เป็นที่โล่งแล้วครับ แอบเห็นโคนเสาโทรเลข 587/15 ปักอยู่บนโน้นด้วย


ระดับพื้นดินทั้งสองข้างใกล้เคียงกับราง และยังมีทางเดินคู่ขนานไปทางซ้าย แล้วก็หายไปในป่า หลัง สทล.587/17

[mirage_II]

เริ่มเข้าโค้งขวาอีกครั้ง สังเกตุมีหลักกิโล 588 สีขาวปักอยู่ทางขวามืออย่างเอียงๆ สาเหตุที่ปักเอียงแบบนี้ก็อาจเพราะต้องการให้อ่านง่าย เพราะทิศทางการเอียงสอดคล้องกับการวางตัวเลขด้วย ส่วนทางซ้ายมือก็สทล.588/1 พอดี ถือเป็นเสาต้นแรกของระยะทาง 588 กิโลเมตรจากสถานีกรุงเทพฯ ครับ (ไม่มี 588/0 เหมือนระบบการวัดทั่วไป) ถัดจากเสานี้ จะเห็นช่องทางเดินขาวๆ เข้าไปในป่า


หยุดมองดูทางที่หายเข้าไปในป่า คือขึ้นเนินไปได้เล็กน้อยก็เลี้ยวขวาหายเข้าไปในพงไม้ ชาวบ้านแถวนี้คงเดินกันประจำนะครับ


ถัดไปอีก 2 เสา ก็เจอช่องระบายน้ำอีกแห่งครับ


มองไปทางซ้ายระหว่างข้ามช่องระบายน้ำ จะเห็นป่าถูกเผาเป็นบริเวณไม่กว้างนัก คงมีคนมาเห็นและดับทันก่อนจะวอดไปมากกว่านี้

[mirage_II]

ลุยต่อครับ ดูจากแผนที่ใน GPS Map ระบุว่าเป็นโค้งสุดท้ายก็ถึงเขตรอยต่อจังหวัดแล้ว ซึ่งจากภาพตอนนี้ เริ่มเห็นจุดขาวๆ ไกลๆ ตรงปลายโค้งนี้แล้ว สงสัยจะใช่นะครับ


ลองใช้กล้องซูมดู.... โอ.เห็นเสาโทรเลขเอียงกันเป็นแถว.. ใช่จริงๆ ครับ บริเวณเขตรอยต่อจังหวัดจริงๆ ซึ่งป้ายเขตรอยต่อนั้น ผมจำได้ว่าเ็ป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขาวๆ ก็น่าจะอยู่ในพงไม้ข้างทาง ส่่วนป้ายกลมๆ สีขาว ก็น่าจะเป็นป้ายเตือนอะไรสักอย่างของการรถไฟครับ เฮ้อ..ค่อยมีกำัลังใจหน่อย


จากทางโค้งก็เป็นทางตรง ช่วงสุดท้ายก่อนจะเสร็จภาระกิจกัน ว่าแต่ดูไกลจริงๆนะครับ


ดูเหมือนใกล้ แต่ไม่ถึงสักที ตามคำพังเพย "ใกล้ตา ไกล..ทีน" และเดินเหนื่อยกว่าช่วงอื่นเพราะช่วงนี้เป็นทางชันสูงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งมาเดินบนไม้หมอนคสล.ด้วย ทำให้ดูเหมือนกำลังปีนบันไดลิง เลยครับ

[mirage_II]

ใกล้เข้ามาแล้วครับ ป้ายเขตรอยต่อจังหวัด อันถือเป็นจุดไกลสุดของการเดินสำรวจบนรางรถไฟครั้งนี้ครับ แต่รู้สึกว่ามีป้ายเยอะจังในบริเวณนี้ ถ้าป้ายมีชีวิตก็คงไม่เหงาเลยนะครับ


ถึงระยะพออ่านข้อความบนป้ายเขตรอยต่อจังหวัดได้แล้วครับ และดูเป็นเรื่องบังเอิญที่มีเสาโทรเลขปักอยู่ตรงนี้พอดี 588/11 นับเป็นมุมมองที่เห็นจากรถไฟด้วยครับ เพราะใกล้กว่านี้มักจะถ่ายภาพไม่ทัน


ผมเดินต่อไปให้ถึงป้ายกำหนดความเร็วรถ เพราะไหนๆ ก็มาแล้ว เดินต่อไปอีกสักหน่อยจะเป็นไร เพื่อให้มันครบๆ ไม่ต้องมาสงสัยภายหลังว่า ตัวเลขด้านโน้นของป้าย ระบุว่าอะไร จะเหมือนกับด้านนี้ไหม?


เดินเลยป้ายแล้วก็มองต่อไป อันเป็นทางกลับไปสู่ สถานีปางป๋วย แต่ที่มาเห็นในภายหลังคือ สายไฟฟ้าแรงสูง ครับ ตอนนั้นไ่ม่ทันได้สังเกตุ อากาศมันร้อน หิวน้ำ ปวดเบา เมื่อยขา เวลาก็น้อย ฯลฯ กลับมาดูภาพถ่ายดาวเทียมจึงพบว่าเป็นเส้นเดียวกัน แต่เป็นช่วงที่พาดมาจากแม่เมาะ ก่อนจะมาพาดผ่านรางกันอีกที ตรงบริเวณเสาอากาศ ที่ผมเดินผ่านมาครับ (นึกแล้วเชียว ว่าการปักเสาไฟฟ้าแรงสูง ต้องมีความสัมพันธ์กับทางรถไฟ เพราะคงใช้รถในการขนส่งวัสดุ เครื่องมือต่างๆ มานั่นเอง)

[mirage_II]

หันหลังกลับมา จะเห็นป้ายทั้งหมด ที่ส่วนใหญ่หันหน้ามาทางทิศเหนือ สำหรับป้ายกำหนดความเร็วนั้นก็ระบุเช่นเดียวกันกับอีกฝั่ง คือไม่ให้วิ่งเร็วเกิน 45 กม./ชม. และบังเอิญมีเสาโทรเลขปักอยู่ตรงป้ายนี้ด้วย ขยายตัวเลขดู คือ 588/12 เทียบกับจุดเริ่มต้นที่ผมเดินซึ่งมีป้ายกำหนดความเร็วรถเช่นกัน ตรงนั้นเป็นตัวเลข 585/1 เท่ากับ ผมเดินทั้งหมดระยะทาง 3 กิโลเมตรครึ่ง ไปกลับก็ 7 กิโลเมตร เกือบเ่ท่ากับที่ไป อุโมงค์ห้วยแม่ลาน ไปกลับก็เกือบ 9 กิโลเมตรครับ


เดินกลับ เข้าไปใกล้ ป้ายเขตรอยต่อจังหวัด แต่มีป้ายสีเหลืองๆ ปักอยู่ใกล้ราง ในสภาพเก่ามากๆ ระบุว่า "อีก 200 เมตรทางลาดลง" ก็แสดงว่า เขตรอยต่อจังหวัดอยู่คลาดเคลื่อนกับ จุดสูงสุดของสันเขา ไป 200 เมตรครับ


เดินเลยป้ายสีเหลือง ก็จะเหลือป้ายเขตรอยต่อจังหวัด กับอีกป้ายไกลๆ โน้น


ลองใช้กล้องซูมดูป้ายนั้น พบว่าเป็นสัญญลักษณ์ รถไฟลงเนิน พร้อมข้อความ " ระวัง ทางลงลาดชันมาก" แต่การถ่ายภาพในมุมนี้ เลยได้เห็นเนินสูงสุดของเส้นทางช่วงนี้ไปโดยบังเอิญครับ และพอดีมีเสาโทรเลขปักอยู่ใกล้ๆ หมายเลข 588/10 ก็พอนำมาใ้ช้อ้างอิงตำแหน่งได้