ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[black_express]

สถานีรถไฟเมื่อก่อน รางประธานจะไม่อยู่ใกล้ชานชาลา หากขบวนรถใดที่จะต้องหยุดรับส่งผู้โดยสาร ถึงจะเข้ารางหลีกครับ เหมือนกวักมือให้จอดประมาณนั้น

สถานีลักษณะนี้ในสายเหนือที่ผมเห็น จะมีสถานีปากน้ำโพ พิษณุโลก ชุมทางบ้านดารา คลองมะพลับ ปางต้นผึ้ง ผาคอ เด่นชัย นครลำปาง ลำพูน เป็นต้น

[mirage_II]

ผมว่าดีครับ ที่เขาคิดทำแบบนั้น เพราะถ้าเป็นขบวนรถที่วิ่งผ่าน (ไม่จอด) ซึ่งมักใช้ความเร็วจะได้วิ่งห่างๆ ชานชาลาไว้ เพราะผมเจอมาหลายแห่งที่รางประธานอยู่ติดชานชาลา ขบวนรถมักวิ่งเร็วมาก น่ากลัวจริงๆ


เอาละวะ..ไหนๆ ก็มาแล้ว ลุยพงหญ้าเข้าไปสักหน่อยจะเป็นไร โดยการปลุกเ้้จ้าที่ ที่มีพิษ แถวนั้น ให้รู้ตัวก่อน คือ หาไม้มาตีลงบนพงหญ้าให้เกิดเสียง ก่อนเดินเข้าไป ถ้าหากมีร่มจะเป็นการดีมาก ที่ต้องกางดันนำหน้าไปก่อน ถ้าเจ้าี่ที่ตื่นมาตกใจ ก็จะได้เล่นงานร่มไปแทนครับ พร้อมแล้วก็เซลฟี่ให้ภาพนึงครับ


ในพงหญ้าผมเหลือบเห็นขอบชานชาลาบางส่วน จึงพอเล็งมายังป้ายด้านเหนือได้ดังภาพครับ ซึ่งถ้ากะระยะที่เว้นระหว่างรางกับขอบชานชาลานี้ ก็พอจะวางรางหลีกได้ 1 รางพอดีครับ สรุปก็คือไม่ได้มีการปรับย้ายรางประธานเลยนะครับ


กลับไปเดินบนชานชาลาเพื่อไปยังศาลาพักผู้โดยสารกัน มีการทาสีปรับปรุงซะใหม่เลย เพราะเห็นในภาพของคุณArmy_PT แห่งเว็บพันทิปที่ไปตอนปลายปีที่แล้ว ยังอยู่ในสภาพสีลอกๆ เลยครับ


เข้ามาในหลังคาศาลาัพักผู้โดยสาร ก็เจอป้ายบอกเวลารถจอด (ไม่ใช่เดินรถอย่างที่พิมพ์ไว้นะครับ..ฮิฮิ) ตามระเบียบครับ สะอาดน่านั่งมากครับ

[mirage_II]

ว่าแล้วก็ต้องเข้าไปนั่งเป็นแบบถ่ายไว้สักภาพ ก็ศาลานี้เขามีไว้ให้นั่งพักนี่นา เห็นหน้าแล้วอย่านึกกลัวนะครับ (เหมือนยักษ์กำลังจะงาบคุณเลย) เกือบลืมดูป้ายกำหนดเวลารถทั้งสองขบวนที่สวนกัน ห่างกันแค่ 12นาทีเอง ซึ่งในทางปฏิบัติ รถน่าจะเสียเวลา มาห่างกันมากกว่านี้แน่นอน แต่ก็จะมาจอดรอตรงนี้ไม่ได้เพราะไม่มีรางหลีกให้ครับ


มองไปข้างหน้า ฝั่งตรงข้ามรางสักหน่อย ส่วนใหญ่มักจะลืมเก็บภาพมุมนี้กัน เป็นบ้านคน อยู่บนเนินที่สูงกว่ารางเล็กน้อยครับ น่าสังเกตุอย่าง ตัวเลขบนเสาโทรเลขแถวนี้ ตัวเล็กมองไม่เห็นไม่ถนัด ผมเลยลืมบันทึกข้อมูลไปเลยว่าเป็น สทล. เท่าใด แต่ค้นข้อมูลจากกูเกิ้ล ระบุเป็น 581.22 มีระยะห่างจากสถานีข้างเคียงคือ สถานีปางป๋วย 9.85 กิโลเมตร และสถานีผาคัน 2.76 กิโลเมตร ถึงว่าซีมันใกล้อย่างนี้ เขาถึงยุบกลายเ็ป็นที่หยุดรถไป


นั่งในศาลาพักผู้โดยสารสบายๆ ก็มองไปทางซ้าย ทำทีเหมือนรอรถไฟมาจากสถานีผาัคัน มองแทบไม่เห็นป้ายด้านใต้ และรถไฟที่มาไกลๆ ถ้าเห็นมาตรงนี้แล้ว ก็คงต้องวิ่งไปขึ้นกันละครับ

แต่เหลือบเห็นปุ่มอะไรที่พื้น เอ๊ย..ตอม่อเสานี่นา ทำไมมาโด่อยู่อันเดียว อ้อ..นึกออกแล้ว คงเป็นของเสารับส่งห่วงปลอดภัยกระมังครับ (ผิดหรือถูก ต้องไปพิสูจน์กันใหม่ที่นั่นแล้วละ เพราะตอนนั้นผมเองก็ไม่ัทันได้เห็นด้วย)


มองทางขวาบ้าง... ป้ายด้านเหนือก็ไม่เห็นอีก แต่ยังดีที่เห็นรถไฟได้ไกลๆ หน่อย

[mirage_II]

นั่งพักนานก็ไม่ได้ เพราะเวลาไ่ม่คอยท่า กลับไปที่รถกันดีกว่าครับ เวลาตอนนั้น 4 โมงครึ่งแล้ว มีทางเดินอยู่ข้างหลังศาลาพักผู้โดยสารฝั่งทิศเหนือ เพื่อกลับออกไปยังถนนข้างหลัง ได้เห็นกลุ่มตอม่อจำนวนมากปักเรียงรายกันอย่างมีระเบียบ ทีแรกผมก็คิดว่าเป็นของอาคารสถานี แต่ดูๆ ไปมันอยู่ห่างศาลาพักฯ ไปไกลสักหน่อย ก็น่าจะเป็นของบ้านพักจนท. มากกว่านะครับ


เดินกลับไปเล็กน้อยตรงโ้ค้งทางเดิน ก็พอมองเห็นถนนด้านหลัง จุดที่่เข้ามาแล้ว เหลือบเห็นศาลเ้จ้าที่เล็กๆ ตั้งอยู่ทางซ้ายด้วย คงมีมานานตั้งแต่สมัยยังมีสถานีรถไฟ และบ้านพักจนท.นะครับ ตอนนี้หญ้าขึ้นรก จนเดินเข้าไปไม่สะดวกแล้ว


หันกลับไปมองศาลาพักผู้โดยสารอีกที เป็นด้านหลังแต่แอบเห็นว่าผนังด้านหลังทาสีแค่ริมๆเท่านั้น สงสัยงบหมด เลยเลือกทาด้านหน้าไว้ก่อน เหมือนคำพังเพยเลยนะครับ


มองต่อมาทางด้านหลังศาลาพักฯ ก็คือกลุ่มตอม่อนั่นเอง จะเห็นชัดว่าอยู่ห่าง ไม่น่าจะเป็นอาคารสถานีเดิม และจากรูปด้านหลังศาลาพักฯ ก่อนหน้า อาคารสถานีน่าจะอยู่เลยไปด้านหน้าต้นไม้ใหญ่สองต้น โดยอาจเลื่อนมาทางเหนืออีกเล็กน้อยตามที่พึ่ตึ๋งบอกนะครับ

[mirage_II]

เดินมาถึงถนนด้านหลังแล้ว ฝั่งตรงข้ามเป็นศาลาเอนกประสงค์ของหมู่บ้าน เอาไว้ประชุม หรือจัดกิจกรรมอะไรส่วนกลาง อย่างน้อยถ้ามีหนังสือพิมพ์รายวัน และทีวีไว้ก็จะเป็นศูนย์รวมข้อมูลข่าวสารก็ดีไม่น้อยนะครับ ปัญหาอยู่ที่ว่าใครจะคอยดูแลรักษานั่นแหละครับ แต่ถ้ามีแบบนั้น ก็คงต้องมีร้านกาแฟ จำหน่ายขนมเครื่องดื่มด้วย แล้วถือโอกาสให้เจ้าของร้านค้ามีหน้าที่ดูแลสถานที่ไปในตัว


มองไปทางขวามือ เป็นทางที่เราจะต้องไปกันต่อ เพื่อออกจาก หมู่้บ้านผาคอ ไปยัง อ.ลอง หรือจะตรงออกยังถนนสาย 11 เด่นชัย-ลำปางได้เลย แต่ที่น่าประหลาดใจว่า จุดที่ผมจอดรถเพื่อขึ้นมายังที่หยุดรถไฟนี้ ถนนเป็นคสล.นี่นา ทำไมกลับมาเป็นลูกรังอีกแล้ว..


หันหลังกลับไปดูทางเดินเข้าไปยังที่หยุดไฟผาคออีกที เผื่อวันหลังใครที่จะมา จะได้สังเกตุเห็นทางเข้าชัดๆครับ นี่ขนาดหน้าแล้งยังมีต้นไม้ขึ้นมากพอสมควร ถ้าหากเป็นหน้าฝน ไม่รู้ว่าจะมีต้นหญ้าขึ้นสูงบังศาลาพักผู้โดยสารมิดหรือไม่


เอ้า..มองไปทางที่รถผมจอดรถอยู่ ส่วนโค้งถนนบังจนมองไม่เห็น แต่สภาพถนนที่เห็นทำให้อาจเข้าใจผิดว่ามันคนละเส้นกับที่ผมจอดรถไปด้วยซ้ำ

ต้องรีบเดินกลับไปละ มัวแต่หมุนตัวถ่ายรูปรอบๆ กันซะนาน จากภาพให้จับตาสังเกตุศาลาเล็กๆ ทางขวามือที่ต้นไม้ับังอยู่นะครับ

[mirage_II]

กำัลังเดินผ่านศาลาเล็กๆ ริมทางที่ผมให้สังเกตุไว้ตอนแรกแล้วครับ ดูเผินๆ ก็เหมือนศาลาริมทาง รอรถทั่วไป แต่เสาใหญ่ดี มีการเขียนตัวอักษรไว้บนขื่อด้านหน้าด้วย "อุทิศให้ เฉลียว ศานตระกูล" (ต้องขออภัยถ้าอ่านผิด เพราะถ่ายมาไม่ชัดนัก) และมาสดุดตาตรงบ้านหลังเล็กๆ ข้างหลังศาลา 2 หลัง ซึ่งคล้ายศาลเ้จ้าที่ แต่ไม่เห็นมีเครื่องสักการะไหว้ หรือจะเป็นบ้านตัวอย่างเล็กๆ ทำได้สวยดี แต่ถ้าเป็นศาลเจ้าที่ คนที่มานั่งศาลานี้ หรือผ่านศาลานี้ตอนดึกๆ คงได้มีผวาครับ อ้อ..สำหรับนามสกุลที่เีขียนนั้น ผมเคยได้ยินมาว่าเหมือนกับ คนที่คุณอาผมรู้จัก เขาชื่อ คุณกระหยิ่ม ศานตระกูล เปิดบริษัทอยู่ที่ลำปาง ชื่อ "ลำปางวิศวกรรม" ใกล้ๆสถานีรถไฟนครลำปางด้วย ครับ เข้าไปค้นเพิ่มอีกนิดตามประสาสอดรู้ ท่านเป็นถึง คณะกรรมการสาขาวิศวกรรมศาสตร์และอุตสาหกรรมวิจัย เลย เขาจะเป็นญาติที่รุ้จักกันหรือไ่ม่นะครับ


เดินต่อไป เริ่มเห็นรถผมที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ไกลๆ แล้วครับ ก่อนถึงรถ มีทางแยกซ้ายไปข้ามราง จุดสังเกตุหลังคาศาลาสีเีขียว ครับ


โอ..เดินมาถึงทางแยกข้ามรางแล้วครับ เป็นทางแยกที่กว้างมากพอจะทำวงเวียนเล็กๆ ได้เลยครับ ฝั่งโน้นเป็นวัดธรรมธาดาผาคอ และโรงเรียนบ้านผาคอ ครับ ถือเป็นส่วนสำคัญของชุมชนด้วย ความจริงแล้วน่าจะมีการสร้างเครื่องกั้นรถไฟไว้บ้างนะครับ เด็กๆ ที่ต้องเดิน หรือขี่จักรยานข้ามราง ตอนเ้ช้าเย็นจะได้ปลอดภัยขึ้น ตอนนี้มีเพีียงป้ายเก่าๆ ตั้งเอียงๆ ดังภาพขยาย กับตัวอักษร เตือน ระวังรถไฟ ที่เหลือแค่คำว่า ไฟ อยู่เท่านั้น


หันหน้ามาทางรถผมดีกว่า อ้าว..เจอปลายถนนคสล.เข้าให้แล้ว ทำไมเขาสร้างแค่ไม่ถึงครึ่งกิโลเมตรนะ หรือว่างบหมดอีกแล้ว เพราะดูแล้วสร้างมานานหลายปีด้วย ไม่ใช่กำลังสร้างซะหน่อย

[mirage_II]

ก่อนจะกลับออกไป ก็ขอสรุปด้วยภาพถ่ายดาวเทียมกูเกิ้ลมา แต่งเติมตำแหน่งสถานที่ต่างๆ กันซะก่อนครับ

จากภาพจะเห็นทางรถไฟสีฟ้าเข้ม ในขณะที่ถนนสีขาวอมเหลือง จากภาพจะเห็นศาลาพักผู้โดยสารไม่ชัดนัก เพราะหลังคาคงมีสีกลมกลืนกับพื้นที่ และชานชาลาก็เห็นไม่ชัด ไม่ยาวต่อเนื่อง แต่กลับเห็นทางเดินหลังศาลาพักฯ ยาวไปถึงตอนเหนือและใต้ ซึ่งปัจจุบันมีหญ้าึ้ขึ้นปกคลุมหมดแล้ว นอกจากนี้ยังจะเห็นสามแยกขนาดใหญ่ ที่มีถนนไปทางซ้ายเพื่อข้ามรางรถไฟไปยังโรงเรียนและวัด ตามที่แสดงไว้ ซึ่งตรงสามแยกนั้นก็คือปลายถนนคสล.ด้านใต้ และคงจำได้ว่าปลายคสล.ด้านเหนือนั้นอยู่ตรงเชิงสะพานข้ามห้วยใกล้บ้านผู้ใหญ่บ้านนะครับ ระยะทางสั้นๆ ประมาณ 400 เมตรกว่าๆ เองครับ ทีแรกผมยังนึกว่าจะเป็นถนนคสล.ไปจนถึง บ้านผาคันเลย อุตส่าห์บันทึกตำแหน่งไว้ใน GPS เลยด้วย


กลับขึ้นมานั่งรถต่อ ตอนนี้สมาชิกหลายคนก็ได้เริ่มบ่นอยากเข้าห้องน้ำกันแล้ว ผมใช้เวลาเก็บภาพ ที่หยุดรถผาคอ ประมาณ 15 นาทีเองครับ


หนทางเป็นถนนลูกรัง ยิ่งออกห่างหมู่บ้านทางก็ยิ่งแย่... สู้ถนนที่ปางป๋วยไม่ได้เลยครับลาดยางมะตอยเรียบกริ๊บ


โอ..ยิ่งออกมาก็เหมือนจะหลงทางเข้าป่ามากขึ้นไปอีก นี่มันอย่างไรกัน ยิ่งเข้าสู่ความเจริญถนนกลับแย่ลงๆ สมาชิกบางคนอาจเข้าใจผิดว่าผมย้อนกลับไปทางเดิมอีกหรือ

[mirage_II]

โ้ค้งนี้มีทางแยกซ้ายด้วย ตอนแรกก็ไม่ทราบว่าไปที่ไหน แต่มาดูในกูเกิ้ลสตรีท เห็นป้ายบอกทางอันเดียวกับที่ถูำกถอนวางพิงไว้กับเสาไฟฟ้านี่แหละว่าเป็นทางไป "สุสานบ้านผาคอ" เราคนกรุงเทพฯ เห็นแล้วอาจรู้สึกแปลกๆ ว่า ที่นี่ยังมีการฝังศพอยู่หรือ เพราะปัจจุบันเขาเผากันหมดแล้ว หรือจะเป็นของชาวคริสต์ และ มุสลิม ที่เขายังนิยมฝังกัน ปัญหาคือ ใครจะไปปลูกบ้านแถวนั้นกันล่ะ ตรงไปข้างหน้า (โค้งนิดๆ นะครับ) เป็นสะพานข้ามห้วยเล็กๆ ถ้าไม่สังเกตุก็จะไม่เห็น เป็นจุดสำคัญอีกแห่ง เพราะ


เมื่อเลยสะพานมานิดเดียว ถนนก็ลาดยางมะตอยแล้ว ดังภาพ แหม..ยังอุตส่าห์เหลือถนนลูกรังไว้ประมาณ 800 เมตรวัดจากสามแยกข้ามทางรถไฟโน้น น่าจะรีบทำเป็น คสล.ให้หมดขนาด ถนนในหมู่บ้านปางป๋วยก็ยังเป็น คสล.แล้ว


วิ่งมาพักนึงก็เจอซุ้มป้าย ซึ่งน่าจะเป็นป้ายชื่อทางเข้าผาคอ ผมไม่ทันได้สังเกตุ แถมในกูเกิ้ลสตรีท ป้ายนี้ก็เหมือนเพิ่งโดนลมพัดพังอีก


แม้ถนนจะเป็นลาดยางมะตอย แต่เส้นทางก็ยังคดโค้งสูงๆ ต่ำๆ อยู่ ตรงนี้เป็นจุดที่แคบมาก แถมเป็นทางโค้งลับตาด้วย ต้องระวังรถที่สวนมาจะขับกินเลน ทางการน่าจะเลาะต้นไม้้ข้างทางออกบ้างนะครับ

[mirage_II]

อีกไม่นานก็จะถึงทางตัดข้ามรางรถไฟ ที่ผมเคยมาคราวก่อน ที่เดินไปสำรวจอุโมงค์ห้วยแม่ลานที่แสนไกลครับ เห็นป้ายเตือนรถไฟทางซ้ายมือ มันเอียงๆ ชวนให้คิดว่า้ข้างหน้าเป็นทางรถไฟกำลังขึ้นเขา


นี่ไงครับ ทางตัดข้ามรางรถไฟ ที่ดูแปลก ก็คือมี 2 ราง ทั้งๆ ที่ทางรถไฟสายนี้ยังไม่ได้เป็นรางคู่ นั่นเป็นเพราะ ย่านสถานียาวเลยมาถึงถนนเส้นนี้เลยครับ ปัญหาที่จะเกิดขึ้นก็คือ อาจมีขบวนรถมาจอดรอหลีก จนยาวเลยมาถึงจุดนี้ ซึ่งหมายถึงรถยนต์ก็ต้องจอดรอจนกว่าขบวนรถที่วิ่งผ่านสถานี ผ่านไปด้วย แต่ทางปฏิบัติ รถที่รอหลีกคงไม่จอดยาวมาถึงนี่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ


ข้ามรางมาได้ไม่ไกลก็ผ่านหน้าโรงเรียนบ้านผาคันวิทยา ที่มีซอยข้างโรงเรียนเข้าไปยังสถานีรถไฟผาัคันได้ ปัจจุบันได้มีทำถนนคสล.ไปถึงรางฝั่งตรงข้ามสถานีแล้วนะครับ ตอนที่ผมมาเมื่อ 3 ปีก่อนยังเป็นถนนดินลูกรัง เขาบอกว่าหน้าฝนมีลุ้นติดหล่ม หรือปีนขึ้นไม่ไหวด้วยครับ

จากภาพ จะเห็นว่าจอดใกล้บ้านหลังคาสีแดง มีนัยยะสำคัญครับ คือ เ็ป็นร้านค้า ซึ่งสมาชิกสาวๆ จะได้ขอเข้าห้องน้ำ ส่วนพวกเราสุภาำพบุรุษที่สามารถยิงกระต่ายได้ในป่า (คำแสลงนะครับ) ก็อดทนไว้ไปปล่อยข้างหน้าก็แล้วกัน (ในความเป็นจริงก็ได้แอบยิงมาแล้ว ช่วงเดินสำรวจราง ตรงใกล้ๆ ป้ายรอยต่อจังหวัดนั่นแหละ..อิอิ ทำเหมือนประกาศอาณาเขตเลย)


เ้จ้าลูกชายผม ลงไปร้านค้าแป๊บเดียวก็ได้ น้ำเติมพลัง "น้ำตาลสด" มาให้ ดูยิ้มร่า ต่างกับเมื่อกี้ตอนอยู่ในป่ามาก

[Nakhonlampang]