ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[mirage_II]

โอ..ขอบคุณ คุณหนุ่มที่เข้ามาตอบให้หายข้องใจอย่างรวดเร็วครับ

แทบไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าผมเคยผ่านตรงนั้นมา 2 ครั้ง แต่ไม่เคยทราบเลยว่าเป็นสุสาน ต้องย้อนกลับไปดูในภาพถ่ายเก่าๆ ภาพแรกข้างล่างไปเมื่อปลายปีที่แล้วนี้ (อีก 4 วันก็ครบ 1 ปีพอดี)

บังเอิญถ่ายติดหลังคา ศาลาตั้งสวดทำพิธี เป็นมุมมองบนเนินก่อนจะเข้าโค้งขวาลอดสะพานรถไฟ ไป ผ่านด่าน อช.ขุนตาล ด้านใต้ ผมไม่เคยทราบ เห็นแว๊บๆ ยังคิดว่าเป็นศาลาเอนกประสงค์ของหมู่บ้านเฉยๆ เลย เพราะใจมุ่งแต่จะถ่ายภาพ สะพานรถไฟข้างหน้า และอีกอย่างที่นั่นก็ไม่มีปล่องเมรุสูงๆ ด้วย แต่ถ้าได้จอดรถแถวนั้นแล้วเดินไปสะพาน5 หอ ก็อาจเหลือบเห็นบ้าง โดยเฉพาะตอนขากลับมาใกล้ค่ำ คงได้บรรยากาศแบบที่คุณบอลบอกนะครับ

อีกภาพ ย้อนไปอีกเกือบ 7 ปีที่ผมไปแถวนั้นครั้งแรก ไปผ่านแถวนั้นเริ่มโพล้เพล้แล้ว เพื่อดันทุรังจะไปให้ถึงสถานีรถไฟขุนตานให้ได้ ซึ่งก็สมหวังซะมืดเลย.. ผมลองค้นดูพบว่ามีภาพหนึ่งที่ถ่ายย้อนเข้าไป จากฝั่งตรงข้ามสะพานด้วย

ได้มองเห็น อาคารหลังเล็กหลังคาเขียว ที่คาดว่าจะเป็นห้องสุขา และลึกเข้าไปถึงแถวๆ เชิงตะกอนเลย ซึ่งไม่ทราบจริงๆ ครับ เพราะเขาไม่ติดป้ายใดๆ ไว้เลย คงกลัวคนผ่านไปผ่านมากลัวกระมังครับ... และจากภาพในกูเกิ้ลสตรีท

เห็นคนเข้าไปตัดหญ้ากันหลายคน คงอาจจะมีงานเผาเร็วๆ นี้ คงเป็นแบบนี้กระมังว่า ถ้าไม่มีงานก็ปล่อยร้างไว้เฉยๆ ปกติสุสานจะอยู่ไกลจากหมู่บ้าน แต่ที่นี่ถือว่าใกล้มากๆ จนผมคาดไม่ถึง เพราะอยู่ติดริมถนนเลย

แต่จะว่าไปแล้ว กระทู้นี้ก็เริ่มจะแปรสภาพกลายเป็นกระทู้เกี่ยวกับสุสานไปแล้ว

พี่ตึ๋งครับ เนื่องจากพื้นที่จำกัด ประเทศญี่ปุ่น เริ่มเปิดบริการห้องพักแบบเป็นซอง ชั้นๆ คล้ายช่องใส่ศพ กันแล้ว และในภาพยนต์ไซไฟ ในอดีตสมัยผมยังเด็ก นั้นก็เคยมีช่องนอนยาว.. สำหรับคนที่ไม่อยากตื่นมารับรู้อะไรในยานอวกาศ (เพราะเป็นการอพยพคนจากโลกที่แตกสลาย ไปยังดาวดวงอื่น) เขาก็ทำเป็นซองลิ้นชักคล้ายตู้แช่ศพ จะปลุกใครตื่นต้องกดโปรแกรมก่อน คุยกันเสร็จแล้วก็ตั้งโปรแกรมให้เขานอนต่อ.. จนกว่าจะถึงดาวที่ไปอยู่อาศัยได้

[mirage_II]

เพื่อไม่ให้ขาดความต่อเนื่อง จึงขอเสนอช่วงที่ 3 ต่อเลยครับ

ในช่วงการเดินทางที่สามนี้ จะพาไปชมสถานีบ้านปินกันต่อ ก็มืดพอดี แล้วกลับที่พัก วันรุ่งขึ้นก็เริ่มทำุภาระกิจไหว้พระ เพื่อความเป็นสิริมงคลต่อทริป และเ็ป็นการเอาใจ ชาวคณะ ที่อุตส่าห์รอ..และก็รอผมทำภาระกิจเกี่ยวกับรถไฟมา 2 วัน โดยจะพาไปวัดพระธาตุลำปางหลวง ซึ่งมีชื่อเสียงและความศักดิ์สิทธิ์ของชาวลำปาง แต่ที่ดูแปลกนิดนึงคือไ่ม่ได้อยู่ในอำเภอเมืองลำปาง และที่นี่ผมก็มีวาระซ่อนเร้นเกี่ยวกับภาพในอดีตที่อยากจะมาค้นหาด้วย แต่เมื่อเข้ามาแล้ว ก็ต้องประหลาดใจ ว่ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์มากมาย หลายศาลา ที่เดินชมเกือบไม่หมด ผมต้องใช้เวลาถึงชั่วโมงครึ่งในการสำรวจและถ่ายภาพมากถึง 350 กว่าภาพ ทำให้การเดินทางช่วงนี้เกือบทั้งหมดอยู่ในวัดนี้ เรียกว่าใครที่อยากมาวัดนี้ ไม่ผิดหวังครับ จะได้หมายตา จุดสำคัญๆ ไว้ล่วงหน้าเลย เพราะไม่งั้นถ้ามัวเพลิน ก็คงพลาดสิ่งสำัคัญๆ ไปแน่นอนครับ

และ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอยู่เหมือนกันนะครับ ที่ก่อนขึ้นกระทู้นี้ก็มีเรื่องเกี่ยวกับสุสาน อันเป็นการปลงสังขาร เหมือนปูทางเข้าสู่ธรรมะ ในตอนนี้เลยและตอนท้ายของช่วงนี้ก็กลับมาเอาใจ ชาวคนรักรถไฟเช่นเดิม คือ พาไปชมสถานีรถไฟหนองหล่ม ที่กลุ่มคุณตุ้ย คุณเจฟ คุณแมว คุณแซม และคุณบอล ต้องไม่พลาด ถ้าหากมาแถวนี้ ซึ่งผมเองก็อยากทราบอยู่เหมือนกันว่า โค้งหนองหล่มนั้นอยู่ตรงไหน มหัศจรรย์แค่ไหน พวกเขาถึงหลงใหล แม้ว่าจะต้องเดินลุยทุ่งนา กลางแดดเปรี้ยงๆ ไปยืนรอบันทึกภาพขบวนรถไฟกันเป็นประจำครับ


ขอกางแผนทีเดินทางในวันที่สอง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาระกิจในช่วงที่แล้ว แต่ยังเหลือสถานีบ้านปินอยู่แห่งเดียวครับ เสร็จแล้วก็เดินทางกลับที่พักตามเส้นสีฟ้า ก่อนจะลุยต่อในวันรุ่งขึ้น ซึ่งเดี๋ยวผมจะกางแผนที่่ช่วงนั้นให้อีกที ก่อนออกจากที่พักครับ เพราะมันคนละโซนกับบริเวณนี้เลย

เส้นทางสั้นๆ ก่อนถึงสถานีบ้านปินนี้จะผ่านอ่างเก็บน้ำริมถนนที่ชาวคณะคุณตุ้ยเจอในทริป "ปางป๋วยระริก ผาคอระทวย..เอ้ย..ระทึก(ใจผมคิดแบบนั้นจริงๆ เพราะเส้นทางในป่าที่มาผาคอ ชวนให้รู้สึกอ่อนระทวยไปเลยครับ) แล้วก็จะมาออกที่ถนนเีลียบข้างอำเภอลอง จนมาถึงสถานีบ้านปินครับ

[mirage_II]

ออกจากร้านค้า ใกล้โรงเรียนบ้านผาคันวิทยา ที่เป็นทางเข้าไปสถานีรถไฟผาคัน มาประมาณ กิโลเมตรครึ่ง ก็ถึง หน้าโรงเรียนอนุสรณ์ รัฐประชา รั้วสีฟ้าทางขวามือ ซึ่งสังเกตุเห็นหลักกิโลเมตรบอกระยะทางไป อ.ลอง อีก 27 กิโลเมตรครับ กับเส้นทางที่คดเคี้ยว ขึ้นลงเนิน ก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง จึงจะถึงสถานีบ้านปินครับ เวลาตอนนั้นก็ 5 โมงเย็นกว่าแล้ว คงยังไม่มืด เพราะเป็นฤดูร้อนครับ อ้อ..ฝั่งตรงข้ามโรงเรียนคือ วัดแม่หืด นะครับ ซุ้มประตูหน้าวัดสวยดีครับ


กำลังจะออกพ้นเขตชุมชนหมู่บ้านแม่หืด ตอนนี้เขาคงกำลังสร้างซุ้มป้ายชื่อทางเข้านะครับ ดูในกูเกิ้ลสตรีทยังไม่มีเสาสองข้างทางแบบนี้


เลยมาเป็นทุ่งนากว้าง ข้างหน้าเป็นสะพาน แต่ที่น่าสนใจคือ ถนนทางขวามือนั้นดูสูงขึ้นไปเยอะ (พอดีเสาไฟฟ้าบังอยู่) เริ่มขึ้นเนินกันอีกแล้วครับ


กำลังจะผ่านป้าย "บ้านแม่หืด" แสดงในภาพเล็กที่ผมต้องไปขอเอามาจากกูเกิ้ลสตรีท(อาจรู้สึกแปลกใจ เพราะมีรถมอเตอร์ไซด์จอดอยู่หลังป้ายในขณะที่ภาพผมไม่มี) เพราะเรากำลังออกไป จึงเห็นด้านหลังป้ายครับ อ๋อ..แต่ที่เอามาให้ชมคือ วิวถนนที่เป็น 2 ขนาด เพราะทางลดระดับอยู่ตรงกลางครับ

[mirage_II]

โอ้.. ข้างหน้าขึ้นเนินอีก ดูไกลๆ นี่เหมือนถนนพุ่งขึ้นไปตรงๆเลยนะครับ


ถึงจุดสูงสุดแล้วก็ลง...


ข้างหน้าเป็นโค้งตัวเอส. นับว่าถนนเงียบมาก แทบไ่ม่มีรถสวนมาเลยสักคัน


ขึ้นเนินอีกแล้ว คราวนี้ถนนหันไปทางพระอาทิตย์ใกล้ตกดินพอดี เลยย้อนแสงซะแสบตา (ครั้นจะคว้าแว่นกันแดดมาใส่ ก็จะมองรอบๆ ไม่เห็นอีก เพราะเย็นมากแล้ว)

[mirage_II]

อู้ฮู..ตรงนี้ถนนโค้งเหมือนงูเลื้อยเลย ตัวเอสซ้อนกัน ทางรถไฟก็มีแบบนี้ แต่ส่่วนใหญ่จะมีเนินเขาบังโค้งต่อไปเลยมักเห็นแค่ตัวเอสตัวเดียว


เริ่มเข้าเขตชุมชน หมู่บ้านแม่เกี่ยมครับ ชื่อพาให้อ่านผิดได้ง่ายๆ ครับ เห็นรถปิ๊คอัพคนขนสวนมาครับ นานๆ จะเห็นสักคัน


ผ่านหน้า โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลบ้านแม่เกี่ยม ซึ่งแต่ก่อนก็คือ สถานีอนามัยบ้านแม่เกี่ยม (ด้านหน้ามีป้ายให้ทั้งสองแบบ) เปลี่ยนชื่อเมื่อปีพ.ศ.2552 นิยมเขียนตัวย่อว่า รพ.สต. ครับ ในภาพจะเห็นสาวๆ ออกมาเล่นน้ำทางฝั่งตรงข้าม เล่นซะนองถนนฝั่งขวาเกือบครึ่งเลนเลย(อยากเล่นด้วยน่ะ)


เลยมาอีกประมาณ 10 กิโลเมตรก็ถึงป้ายทางเข้า หมู่บ้านเค็ม ต.หัวทุ่ง อ.ลอง จ.แพร่ (ผมต้องแสดงข้อความเพิ่มเติมให้เพราะ ตัวอักษรอยู่ฝั่งโน้นครับ ) เราผ่านหมู่บ้านเค็มมาเื่มื่อใดไ่ม่รู้ตัว เพราะไม่เห็นมีป้ายชื่อใดๆบอกข้างทางเลย แอบเห็นป้ายบอกทางไป อ.ลองอยู่ถัดไปไม่ไกลครับ

[mirage_II]

ถัดจากป้ายบอกทางไป อ.ลอง ทางซ้ายมือ ก็เป็นสะพาน มองจากตรงนี้ก็ไม่เห็นทางแยกซ้าย แบบให้เตรียมตัวไว้ก่อนครับ


ข้ามสะพานมาแล้วก็เจอสามแยก เลี้ยวซ้ายครับ ถ้าตรงไปจะเ้ข้าหมู่บ้านแม่จอก ซึ่งก็มีทางเลี้ยวซ้ายอีกแห่ง เพื่อกลับมายัง อ.ลองได้อีก


เข้ามาประมาณ 1 กิโลเมตรก็ผ่านอ่างเก็บน้ำริมถนนที่ชาวคณะพี่ตุ๋ย ถ่ายรูปมาครับ น่าแปลกที่ตอนผ่านเส้นทางนี้ครั้งแรกเมื่อคราวสำรวจอุโมงค์ห้วยแม่ลานปี พ.ศ.2554 กลับไม่เห็น หรือว่าเพิ่งสร้างได้ไม่นานนะครับ เพราะสังเกตุจากการทำแนวต่างระดับฝั่งโน้นยังไม่มีต้นไม้ึ้ขึ้นมาเลย (คงคล้ายกับการทำแนวกันดินถล่มข้างทางรถไฟ ที่พอนานไปก็มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่นจนรู้สึกไม่กล้าปีนขึ้นไป เพราะกลัวงูไปอาศัยอยู่)


สุดแนวอ่างเก็บน้ำก็เป็นถนนหักเลี้ยวซ้ายลาดลงไปข้างล่างครับ บังเอิญดูภาพจากกูเกิ้ลสตรีท ก็พบป้ายสภาพเก่ามาก ระบุชื่ออ่างนี้ปักอยู่ทางขวามือของภาพ (บังเิอิญผมถ่ายตกขอบไป) ว่า "อ่างเก็บน้ำห้วยคอแลน" ส่วนป้ายสีเีขียวอมฟ้านั้นระบุว่า "ห้ามจับปลาทุกชนิด ฝ่าฝืนปรับ 5,000 บาท คณะกรรมการ บ้านไผ่ล้อม" ครับ

ตรงหัวโค้ง เข้าใจทำลานกว้าง คงให้นักท่องเที่ยวมานั่งพักผ่อนหย่อนใจนะครับ เห็นมีประชาสัมพันธ์ในเว็บไซต์ด้วย เห็นคนสองคนยืนอยู่ท้ายรถเก๋ง ทีแรกผมนึกว่ามาตกปลา ก็มีป้ายห้ามนี่นา หรือ..จะว่าไปแล้ว เขาคงห้ามลงแห หรือเดินลุยลงไปในน้ำมากกว่า เพราะตกปลาก็ไม่น่าจะทำให้น้ำสกปรกได้

[mirage_II]

เส้นทางช่วงนี้ ไม่ค่อยดีนัก ทำความเร็วไม่ได้ สองข้างทางมีร่องรอยไฟป่าเล็มเีลียบางส่วนครับ


มาอีกไม่ไกล (ประมาณ 3 กิโลเมตรจากอ่างเก็บน้ำ) ก็ถึงสามแยกตัดกับถนนสาย 1023 ที่ถือเป็นถนนอ้อมเมืองลอง จากถนนสาย 11 เด่นชัย-ลำปาง ไปยัง จ.แพร่ครับ สถานีรถไฟบ้านปินเป้าหมายของเราอยู่ทางซ้ายครับ อยู่เลย แยกเข้า อ.ลองไปเล็กน้อยก็ถึงครับ


เลี้ยวซ้ายครับ แต่ขอมองไปยังซอยฝั่งตรงข้าม ที่ผมเคยวิ่งออกมาจาก อ.ลอง ตอนมาสำรวจอุโมงค์ห้วยแม่ลานครั้งนั้น ข้างในจะผ่านวัดไผ่ล้อมที่งดงามแห่งหนึ่งด้วยครับ


นี่แหละครับ ถนนสาย 1023 ที่วิ่งตรงไปยัง จ.แพร่ เีลียบและกว้างได้มาตรฐานถนน 2 เลนส์สวนกัน อีก 5 กิโลเมตรก็ถึง อ.ลองแล้ว ลองค้นหาดูหลักกิโลจากในกูเกิ้ลสตรีทแถวนั้น พบว่าอีก 45 กิโลเมตรถึงตัวจังหวัดแพร่ครับ ไกลเหมือนกันนะครับ

ส่วนทางด้านหลังที่ไปออกถนนสาย 11 นั้นระยะทางประมาณ 11 กิโลเมตร ซึ่งเสร็จภาระกิจที่สถานีบ้านปินแล้วผมก็ต้องย้อนกลับออกทางนี้แหละครับ

[mirage_II]

ตอนนี้มาถึงทางแยกเข้าตัวอำเภอลองทางขวามือแล้วครับ ต้องระวังเพราะเป็นทางแยกแบบทะแยง (คล้ายตัววาย)ไม่ใช่ตั้งฉาก โดยเฉพาะถ้าจะเลี้ยวเข้าไป แต่เราจะตรงไป เพราะสถานีบ้านปินไม่ได้อยู่ในอำเภอลองครับ (ขยายภาพป้ายชื่ออำเภอลองให้เห็นคำภาษาอังกฤษที่ใช้คำว่า Long ทีแปลว่ายาว อาจทำให้ชาวต่างประเทศมาเห็นแล้วเข้าใจผิดได้ว่า ที่นี่มีอะไรยาวๆ..อยู่ )


เลยจากแยกเข้าอำเภอลองมาครึ่งกิโลเมตร ก็ผ่านโรงพยาบาลลอง แล้วถัดไปอีก 400 เมตรก็จะถึงปั๊มน้ำมัน พีที ที่ดูเหมือนจะมีเพียงแห่งเดียวในอำเภอ ที่เป็นแบบมาตรฐาน และจำได้ว่าผมต้องแวะมาที่นี่ก่อนจะไปห้วยแม่ลาน เพราะในนั้นไม่มีปั๊มน้ำมันให้ และตอนนั้นก็ยังไม่รู้เส้นทางดีกว่าเป็นอย่างไร เต็มถังไว้ก่อนสบายใจกว่าเยอะครับ ในภาพผมยังได้ขยายราคาน้ำมันไว้ให้ดูอ้างอิง ว่าที่บ้านปิน สงกรานต์ปี 2557 มีราคาเท่าใดอยู่


ใกล้ถึง บ้านปินแล้ว ลองขยายป้ายชื่อบ้านปินให้ดูชัดหน่อย แต่ก็ยังไม่สามารถอ่านตัวอักษรข้างล่างได้ เพราะถ่ายขณะขับรถ แต่ก็พอทราบว่าเป็น "ต.บ้านปิน อ.ลอง จ.แพร่" ครับ จากตรงนี้อีกไ่มถึงหนึ่งกิโลเมตรก็ถึงทางแยกเ้ข้าสถานีรถไฟบ้านปินแล้วครับ แต่พอไปจริงๆ กลับมีปัญหา คือหาทางเข้าไม่เจอครับ


เจอป้ายระวังรถไฟข้างหน้าแล้ว ปักอยู่ตรงหน้าสวนสาธารณะลอง ทางซ้ายมือพอดี เป็นเรื่องแปลกที่ก่อนหน้านี้ไม่นาน เสาต้นนี้ไ่ม่ได้ปักอยู่ตรงนี้ แต่ไปอยู่ตรงซอยถัดจากสวนสาธารณะ (ดูจากกูเกิ้ลสตรีทที่เขาไปถ่ายเดือนสิงหาปี 2556) คาดว่าคงเห็นไม่ชัดเพราะมีเสาไฟฟ้าอยู่ข้างหน้า(ก็เสาปักอยู่ข้างหล้งป้ายในภาพนั่นแหละ) หรือไม่ก็อาจโดนรถที่เลี้ยวเข้าออกชน เลยย้ายมาอยู่ไกลๆ ทางแยกซะ

[mirage_II]

ใกล้ๆเข้าไป ผ่านรั้ว เอ๊ย..กำแพงสีขาวทางขวามือ ที่เป็นของวัดโพธิ์บุปผาราม ฝั่งตรงข้ามเป็นซอยเข้าชุมชนบ้านบนเหนือ (อิอิ..เข้าใจตั้งชื่อ ชื่อบอกว่าอยู่ข้างบนแล้ว ไม่พอ ยังบอกอยู่ทิศเหนืออีก เพราะมีชุมชนบ้านบนใต้อยู่ด้วย) ทางเข้าสถานีบ้านปินจะอยู่ถัดจากต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าทางขวามือ ซึ่งตอนนั้นผมก็ไม่ทราบ แม้มีแผนที่ GPS ก็ตาม เพราะไม่มีป้ายใดๆ บอกว่าเป็นทางเข้าสถานีรถไฟเลยครับ


ผมก็เลยขับรถเลยมาเกือบถึง จุดตัดข้ามทางรถไฟ ดูแผนที่บอกว่าเลยแล้ว ก็ต้องกลับรถกันกลางถนนละครับ โชคดีไม่ค่อยมีรถวิ่งเท่าใดนัก ข้างหน้าดูกำลังปรับปรุงจุดตัดกับทางรถไฟอยู่แล้ว อ้อ.. บังเอิญระหว่างเข้าไปดูภาพในกูเกิ้ลสตรีท ได้เหลือบเห็นป้ายรนณรงค์ต่อต้านการสร้างสะพานข้ามทางรถไฟตรงจุดนี้ อยู่แถวปากทางเข้าสถานีด้วย ซึ่งปัจจุับันไม่มีป้ายนี้แล้ว คาดว่าคงคัดค้านได้สำเร็จ เพราะจะทำให้ ทำเลร้านค้าแถวนี้ซบเซาทันที เพราะถูกสะพานรถยนต์สูงๆ บังไว้หมด ซึ่งเขาก็อ้างว่าอยู่สูงกว่าวัด เป็นการทำลายวิถีชาวพุทธ และวัฒนธรรมประเพณีของชาวบ้านปินไปครับ


กลับรถมาแล้วถึงทางแยกเข้าสถานีรถไฟบ้านปิน ก็ไ่ม่มีป้ายใดๆ บอกว่าข้างในเป็นสถานีรถไฟ แย่จัง ทั้งๆ ที่เป็นสถานีรถไฟที่สวยงามแห่งหนึ่งในประเ้ทศไทย ขนาดสถานีไกลๆ เช่นปางป๋วย, แก่งหลวง ยังมีเลย ตรงหัวมุมถนนติดกับวัดโพธิ์บุปผาราม เป็นสวนสาธารณะ "สวนสมเด็จย่า ๙๐" ครับ ซึ่งผมขอนำภาพจากกูเกิ้ลสตรีท ในมุมมองก่อนถึงแยกนี้มาให้ดูอีกครั้งว่า ไ่ม่มีป้ายใดๆ บอกว่าข้างในมีสถานีรถไฟอยู่จริงๆ ครับ เพียงแต่ตรงนั้น มีซอยอยู่ฝั่งตรงข้าม ทำให้ดูคล้ายสี่แยก เป็นซอยชื่อ "ถนนเทศบาล 4"

สำหรับการสังเกตุง่ายๆ ช่วงนี้ก็คือ มีซุ้มเฉลิมพระเกียรติอย่างที่เห็นอยู่ตรงปากทางเข้าครับ

[mirage_II]

เลี้ยวเข้ามาในซอย ที่เข้าไปยังสถานีรถไฟบ้านปิน สภาพถนนเรียบดีมีฟุตบาทสีสดใสทั้งสองข้าง


ผ่านเข้าไปเล็กน้อยทางขวามือ มีอ่างน้ำที่มีรูปปั้นช้างย่อส่วนเล็กๆ แต่เหมือนจริง กับสะพานเล็กๆ ข้ามไปยังน้ำพุ ที่ไม่ได้เปิดอยู่ ข้างหลังเ็ป็นตลาดนัด แต่สดุดตาที่แผ่นป้ายโปสเตอร์ข้างหลังริมกำแพง มีรูปคนยืนไหว้มากมาย นึกว่าเป็นงานอะไร อ๋อ..งานสงกรานต์นี่เอง เพราะมีคำเชิญชวนในภาษาพื้นเมืองให้อยู่ข้างบนด้วยครับ แม้ผมจะเคยอยู่เชียงใหม่มา 5 ปี แต่อ่านแล้วก็ไม่เข้าใจทุกคำที่เขียนครับ คงเป็นภาษาแพร่ ที่ย่อมแตกต่างจาก ภาษาเชียงใหม่นะครับ


เข้าไปอีก เจอด่านเล่นน้ำ ทั้งสองฟากข้างถนนเลย ต้องรอให้น้องๆ เข้าเล่นจนเสร็จก่อน จึงจะผ่านไปได้ สงสารก็แต่สาวๆ ที่ขี่มอเตอร์ไซด์มา บางคนโดนทั้งแป้งทั้งน้ำเลย หลายปีมาแล้วเคยเห็นแถวๆ ตะพานหิน โดนฟอกชมพูใส่ผม ต้องกลับไปล้างที่บ้านกันเลย เฮ้อ..เกิดมาเป็นสาวๆ นี่ลำบาก เทศกาลสงกรานต์นี้ถือเป็นเป้าหมายสำคัญเลยที่จะโดนเล่น ส่วนผม..ไม่มีใครสนสาดน้ำมาตั้งแต่เริ่มทำงาน จะโดนก็พวกเด็กๆ หรือไม่ก็พวกอยู่บนรถกระบะเล่นทีเผลอครับ


ผ่านด่านเล่นน้ำมาแล้ว ก็เห็นป้ายเตือนเครื่องกั้นอัตโนมัติ อีก 200 เมตร ซึ่งถ้าคนไม่เคยมาอาจงง ว่าต้องข้ามทางรถไฟก่อนถึงตัวสถานีหรือ ? ไม่ใช่นะครับ เพราะทางข้ามรางรถไฟจะต้องเลี้ยวซ้ายข้างหน้า ตรงปลายลูกศรชี้ครับ ซึ่งตรงนั้นจะมีกลุ่มเสาตั้งโด่ อยู่หลายอัน ส่วนสถานีรถไฟให้ตรงไป ซึ่งก็หมายความว่า ตรงไปตามถนนหลักที่โค้งขวาเล็กน้อยนั่นเอง

จากภาพอาจสังสัยว่า เกิดอะไรขึ้น ตรงกลางภาพเยี้ื้องมาทางขวามือ กระจกรถไม่ได้แตก กล้องไ่ม่ได้เสียนะครับ หากแต่ มีน้ำส่วนหนึ่งไหลลงมาที่กระจกรถ เพราะผลงานของด่านเล่นน้ำเมื่อกี้นี้เอง (ขนาดอยู่ในรถ ก็ยังไม่เว้นเลย )