เมื่อผู้ (เริ่มจะ) เฒ่า ..... เล่าความหลัง

[srinopkun]

ครับ ..... ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนเลยว่า อยากจะเล่า (จังเลย) นะครับ

และด้วยว่าตัวผมเองก็ออกเดินทางเลยหลักสี่มาไกลพอสมควรแล้ว สถานีต่อไปก็คงจะเป็นคลองห้าละครับ จึงอยากจะเล่าอะไรบ้าง .....


มามะ ติดตามกัน


-------------------------------------------------------------------------------------

ก่อนอื่นใด เรื่องตอนที่เป็นปัจจุบัน ผมขอใช้สีกรมท่า (น้ำเงินเข้ม) ส่วนตอนที่เป็นอดีต ผมขอใช้สีดำ นะครับ






.... หนุ่มวัยกลางคน ยกมือโบกลาญาติมิตรและครอบครัวที่มารอส่งในยามค่ำคืนวันหนึ่งที่สถานีศาลายา เขาเดินหิ้วกระเป๋าขึ้นรถคันหลังสุดของรถด่วนนครศรีธรรมราช

หลังจากที่แจ้งเลขที่ห้องให้พนักงานบนรถทราบ และเดินตามพนักงานเข้าไปที่ห้องเรียบร้อย ก็รู้สึกว่ารถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสถานี จึงมองออกไปนอกหน้าต่างและโบกมือให้กับลูกชายทั้งสองอีกครั้งหนึ่ง

รถเคลื่อนตัวผ่านแสงสีของศาลายา ซึ่งวันนี้ สว่างไสวเหมือนเมืองที่ไม่เคยหลับไหล ตึกรามบ้านช่องถูกสร้างขึ้นมากมายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มองทอดสายตาออกไป เห็นตึกสร้างใหม่และกำลังจะสร้างขึ้นมาอีกมากมายในแนวทางรถไฟศาลายา - วัดสุวรรณ ฝั่งทิศใต้ของทางรถไฟ


สองข้างทางในเวลานี้ มืดสนิท มองเห็นแสงไฟของบ้านเรือนริมทางผ่านไปค่อนข้างเร็ว ตามความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้น สักครู่เสียงล้อกระทบรางก็ดังแปลกๆ เขามองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่า ขบวนรถกำลังข้ามสะพานข้ามแม่น้ำนครชัยศรีนั่นเอง





.... เร็วจัง .... หนุ่มวัยกลางคนรำพึงกับตัวเอง


อีกสักพักเดียว ก็รู้สึกว่ารถทิ้งโค้งไปทางขวา และไปอีกซักพักรถก็ทิ้งโ้ค้งไปทางซ้าย แล้วก็มีเสียงล้อกระทบรางแยก (ประแจ) เขาก็ยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงความหลังแต่ครั้งวัยเยาว์ของเขา .....



.... ต้นสำโรง .....

[srinopkun]

ภาค 1. วัยเยาว์

ภาพความทรงจำสมัยวัยเยาว์ ผุดขึ้นมาค่อนข้างจะชัดเจน .....


พ.ศ. 2515 .....




เมื่อก่อนนั้น เด็กน้อยตัวจ้อยเดินตามคุณแม่ขึ้นรถไฟในตอนเช้า จากธนบุรี เพื่อมาลงที่สถานีต้นสำโรงนี้ทุกวันในช่วงปิดเทอม ถือกระเป๋าให้บ้าง คอยเดินหนังสือให้บ้าง สุดแท้แต่คุณแม่จะใช้สอย


ภาพตอนนั้นผุดขึ้นมา เป็นภาพเด็กน้อยลงจากรถไฟ มายืนที่พื้นชานชลาแล้วสิ่งแรกที่ทำก็คือยกมือไหว้นายสถานี หลังจากที่นายสถานีจะวันทยาหัตถ์ ทำความเคารพคุณแม่ผมก่อน เพราะคุณแม่เป็นนายทหาร (พันตรี ในขณะนั้น) คุณแม่ก็จะวันทยาหัตถ์ตอบ แล้วก็เดินไปกับลูกน้องที่มารับ ก็เหลือแต่ผมที่ยังอ้อยอิ่งอยู่ประจำ


"สวัสดีครับคุณน้า" เด็กน้อยทักทาย

"สวัสดีครับ" นายสถานีรับไหว้ แล้วต่างก็แยกย้ายไปทำงาน เด็กน้อยก็เดินตามคุณแม่ไปฝั่งตรงข้ามสถานี ส่วนนายสถานี (ตัวใหญ่เสียงดัง แต่ใจดี) ก็กลับเข้าไปที่ตัวสถานี


วันทั้งวัน เมื่อมีขบวนรถวิ่งผ่าน เด็กน้อยคนนั้นจะต้องวางมือจากทุกสรรพสิ่ง แล้วก็หันมามองขบวนรถอย่างตั้งใจ บางครั้งถ้าเห็นเป็นขบวนรถยาวๆ ก็จะต้องนับจำนวนตู้ที่พ่วงมาด้วยอย่างตั้งใจ บางวัน บางครั้งก็จะรำพึงรำพันอยู่คนเดียว

.... หูย 62 ตู้แน่ัะ ยาวจัง

.... ว้า วันนี้ 40 ตู้เอง

.... หัวไรเนี่ย แปลกดี ไม่เคยเห็นมาก่อน (หัว - หมายถึงหัวรถจักรครับ)

(หมายเหตุ ..... เมื่อก่อนน่ะ ขบวนยาวจริงๆนะ ผมเคยเห็นท้ายโผล่เลยประแจไปไกลเลยแหละ)

วันทั้งวันก็จะมีรถไฟวิ่งผ่านหลายขบวน เด็กน้อยก็จะคอยดู ดู และดู ตลอดทั้งวัน




เย็นแล้ว .....

คุณแม่ก็ชวนกลับบ้าน ก็เดินมาขึ้นรถไฟที่สถานี แต่ก่อนหน้าจะมารอรถ ก็จะแวะซื้อกับข้าวที่ตลาดต้นสำโรงกัน เพื่อที่กลับบ้านแล้วก็ทานกันเลย และที่สำคัญ กับข้าวต้นสำโรง ใช้ได้แฮะ ....

ไข่เจียวพี่ถวิล, ต้มฟักป้ากัญญา, หมูทอดตาเล้ง และอีก ฯลฯ มีให้เลือกซื้อหา


เสร็จแล้วผมก็จะขอคุณแม่

.... แม่ ๆ ขอหนมฝากน้าเค้าอย่างนึงนะ

.... ได้สิ จะซื้ออะไรฝากน้าเขา เลือกเลย




และเมื่อถึงสถานี ผมก็จะมี "ของฝาก" น้า นายสถานีตัวใหญ่ ทุกครั้ง ยกเว้นวันไหนไม่เจอ "น้าตัวใหญ่" ผมก็จะเม้มไว้กินซะเองบนรถ 5555
(บางวัน ตัวจริงไม่อยู่ ...... ผู้มาแทน ผมไม่รู้จักนี่ครับ เม้มซะเลย)

[tuie]

ผมเองชอบอ่านเรื่องเก่าๆ เล่าความหลังบันทึกประสบการณ์มากเลยครับ

เห็นคุณ srinopkun นึกถึงวัยเยาว์ที่ "ต้นสำโรง" ผมนึกถึงรุ่นพี่ของผมท่านหนึ่งขึ้นมาทันที หวังว่าคงมิใช่ท่านเดียวกันนะครับ

รอติดตามชมต่อครับ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[srinopkun]

ตอนเย็นนี่ เราจะได้กลับ "รถสองตู้" ประจำ ซึ่งเด็กน้อยก็จะต้องคอยมอง คอยเดินไปเดินมาบนรถ คอยฟังเสียง วุ่นซะจนโดนคุณแม่ดุประจำ


.... มานั่งเฉยๆ เดินไปเดินมาเกะกะเขา คุณแม่สั่ง


นั่งน่ัะนั่งได้ แต่ไม่เฉยหรอกครับ ดูโน่นดูนี่ แถมทำเสียงเลียนแบบ เวลาเจ้า "รถสองตู้" นี่เร่งเครื่อง เบาเครื่อง แม้กระทั่งปล่อยลม ก็จะทำเสียงตาม

(ท่านผู้อ่านลองดูสิครับ ทำเสียง RHN ตอนเร่งเครื่อง ตอนเบรค ตอนปล่อยลม .... "ชี่" จะนึกภาพออกเลย)




เกิดอาการ "บ้ารถไฟ" มาตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

(เอ่อ ........ จนถึงทุกวันนี้ก็ยัง "บ้า" อยู่เด้อ)

[srinopkun]

[srinopkun]

จากวันนั้นเป็นต้นมา ก็เริ่มมองรถไฟที่วิ่งผ่านไปมาด้วยความละเอียดขึ้น

เอ้า .... นี่รถสินค้านะ

อ๋อ .... นี่รถโดยสาร

อ้าว .... นี่มีทั้งรถสินค้า และรถโดยสาร



และแล้วในกลางปีนั้เอง ..... ฝันที่เป็นจริงของผม ลุล่วง

คือ มาอยู่บ้านพักในกรมฯ นี่เลย



ถูกใจคนบ้าอย่างผมสิครับ ทำงานบ้านเสร็จแล้ว ก็จะขออนุญาตขี่จักรยานออกกำลังซะหน่อย ก็ .... ขี่มาดูรถไฟน่ะแหละ แหม จะไปไหนได้ล่ะ


แถมทำเป็นเด็กดีอีกแน่ะ

.... แม่ ๆ จะเอาอะไรที่ตลาด สั่งได้นะครับ



บ้านพักนี่จะอยู่ประมาณเสาเข้าด้านใต้นี่แหละครับ จากบ้านไปถึงสถานีก็เหนื่อยพอดี
(ตอนนั้น อาคารสถานีอยู่ตรงตลาดนะครับ ปัจจุบันสร้างใหม่เลยไปตั้ง 100 กว่าเมตรแน่ะ)



--------------------------------------------------------------------------------------
หมายเหตุ ... กรมการสัตว์ทหารบก ย้ายจากทุ่งพญาไท มาอยู่ที่ต้นสำโรง ตั้งแต่ปี 2514 และสร้างบ้านพักนายทหารเสร็จในปี 2515

[srinopkun]

ภาพตอนนั้นของเด็กน้อยผู้คลั่งไคล้เจ้าหนอนตัวยาวบ้าง สั้นบ้าง วิ่งควันโขมงสีขาวบ้าง สีเทาๆบ้าง สลับกับภาพเจ้า "รถสองตู้" ซึ่งบางวันก็มี 4 ตู้ ให้ตื่นตาตื่นใจ

มาเรื่องเจ้า "รถสองตู้" เนี่ย .... ขวัญใจผมเลยนะครับ

ด้วยว่าช่วงก่อนจะมาอยู่บ้านที่ต้นสำโรงนี้ ผมก็ต้องนั่งเจ้า "รถสองตู้" กลับบ้านทุกเย็น แต่ในตอนเช้านี่จะมาหลากหลายรูปแบบครับ บางวันมาตู้ยาวๆ บางวันเบาะไม้ บางวันเบาะเขียว ตอนนั้นยังไม่ได้สนใจเจ้าตัวดำๆ ที่ลากอยู่ข้างหน้าหรอกครับ เพราะสนใจกับของกินบนรถมากกว่า




ครั้นมาอยู่บ้านที่ต้นสำโรง ก็มีเวลาได้พินิจพิจารณารถแต่ละคันที่วิ่งผ่าน ได้อยา่งถี่ถ้วน !!!


ไม่ถี่ถ้วนยังไงไหวละครับท่าน บ้านน่ะ หันหน้าบ้านไปทางรถไฟเลยแหละ แถมอยู่ริมรั้ว (ก็ถัดจากรั้วกรมทหารน่ะ รางจ้ะ รางรถไฟนี่แหละ) เรียกว่า ดูกันจนสะใจไปเลยละครับ มาเช้าสายบ่ายเย็นกลางคืนดึกดื่น มีหมด 5555


แรก ๆ นอนไม่หลับครับ รถสินค้าวิ่งผ่านที บ้านสั่นตามจังหวะล้อกระทบข้อต่อรางเลยนะ ตึก ตึก ..... ตึก ตึก อยู่ไปเดือนเดียวชิน แถมใช้รถช่วงเช้าเป็นนาฬิกาปลุกซะเลย (รถสินค้า มีอยู่ขบวนหนึ่ง ผ่านบ้านผมตอนหกโมงทุกที ช้าไม่เกิน 10 นาที)


ตอนเย็น ผมจำได้เลยว่าผมจะต้องมารอดูเจ้า "รถสองตู้" นี่ทุกครั้งที่มีโอกาส เพราะระลึกถึงตอนที่ "รถสองตู้" พาผมกลับบ้านในปีที่ผ่านมา

เอ๊ มีวิวัฒนาการด้วยแฮะ เพราะช่วงหลังๆ เมื่อผมมาอยู่บ้านนี้แล้ว "รถสองตู้" ของผมกลายเป็น "รถสี่ตู้" แล้วครับ เท่มากเลย ตอนนั้นต้องมายืนมองหน้าบ้าน แล้วทำเสียงเร่งเครื่องยนต์ตามไปด้วยอย่างเมามัน



..... ฮื่ม มมมมมมมมมมมมมมมมมมม .....

(RHN นี่ เสียงสเตอริโอนะเออ THN น่ะ เสียงโมโน สู้ไม่ได้หรอก 55555)

[srinopkun]

ตั้งแต่ย้ายบ้านมาอยู่ในกรมฯ ก็จะคอยวาดภาพรถไฟในมุมมองต่างๆ เป็นภาพแรเงาส่วนมาก วาดแล้วก็เอาไปให้คุณพ่อ คุณแม่ คอยติชม เป็นการฝึกวิชาวาดเขียนได้อย่างดีเลย

อยู่กับรถไฟจนเปิดเทอม ผมต้องมาเข้าหอพัก (โรงเรียนประจำ) ซะแล้ว จำใจต้องห่างจากสิ่งที่เรากำลังคลั่งไคล้ ด้วยความเสียดายเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ยังหมั่นวาดเขียนรูปรถไฟต่างๆนะครับ ทั้งรถจักร รถดีเซลราง ตู้โดยสาร ฯลฯ วิชาวาดเขียนนี่สบายมากเลย 10 ตลอด

พอกลับมาบ้าน ความ "บ้า" ก็ทุเลาลง เพราะรถไฟวิ่งผ่านหน้าบ้านทุกวัน เกิดความเคยชินไปแล้ว ประกอบกับช่วงนั้น มาอยู่บ้านก็แค่เดือนละสองวัน ก็เลยไม่มีเวลาจะไปนั่งที่สนามแล้วมองรถไฟเหมือนแต่ก่อน



แต่ สิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง ตรงที่เข้า "รถสองตู้" ของผมนี่มีตอนเช้าแล้ว แถมยาวเลยละตอนนี้ .... ปลื้มมากครับ พ่วงมาที 6 ตู้มั่ง 8 ตู้มั่ง เสาร์อาทิตย์นี่บางวันมีถึง 10 ตู้เชียวนะเออ ปลื้ม ปลื้ม มากเลย
(ขบวนรถธนบุรี - น้ำตก + ธนบุรี - ชุมพร ไงครับ .... พ่วงมาด้วยกัน เท่มาก ๆ ๆ)

เวลาผ่านบ้านนี่ ไม่ต้องทำอะไรกันละ ออกมายืน แถวตรงหน้าบ้าน แล้วคอยนับตู้ 1 ..... 2 ..... 3 ...... 4



คุณแม่ออกมายืนส่ายหน้า แถมบ่น ....


.... เดี๋ยวส่งไปอยู่รถไฟซะเลยนี่



อะอ๊ะ ...... พูดเล่น ไปจริงนะแม่






ก็ ..... จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี หลายปีผ่านไป เติบโตขึ้น ความผูกพันกับรถไฟก็ลดลง อาจจะเป็นเพราะชินกับรถไฟก็ได้นะครับ เพราะเห็นกันอยู่ทุกวัน ออกมายืนหน้าบ้านก็โน่น ราง นู่น รถวิ่งผ่าน




ตอนนี้เกิดอีกอารมณ์หนึ่งน่ะ ชักเริ่มรำคาญเสียง


ก็ แหม ..... กำลังหลับสบาย ๆ มาแล้วครับ







..... ปู๊นนนนนนน



นั่นยังไม่เท่าไหร่นะครับ บางวันนี่มีเคืองเลยแหละ


..... ปู้น ปู้น ปู้นนนนนนนนนนนนนน

..... ปู้น ปู้น ปู้นนนนนนนนนนนนนน



..... ปู้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

(รู้สึกจะเป็นการเปิดหวีดขอทาง เพราะบ้านผมน่ะ หน้าเสาเข้าพอดีคร้าบบบบบ)




ฮึ่ม ..... แฮ่ ....... คนกำลังนอน ๆ ๆ

[srinopkun]

ภาค 2. วัยแรกรุ่น

ตอนที่เรียน ม.ปลายนี่ ผมย้ายมาเรียนที่โรงเรียนในเมืองนครปฐมแล้วครับ ช่วงนี้ความผูกพันระหว่างผมกับเจ้าม้าเหล็กก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง แต่เป็นการเดินทางระยะใกล้ในแต่ละวัน เพราะหลายครั้งที่ผมจะขึ้นรถที่ต้นสำโรง แล้วไปลงสถานีนครปฐม เพื่อเดินทางไปโรงเรียนต่อ รถเมล์ขาว (รถเมล์ในจังหวัด) เขาก็มีวิ่ง ทั้งผ่านกรมฯ และผ่านตลาดต้นสำโรง แต่ไม่ขึ้นหรอก ..... ก็อยากขึ้นรถไฟน่ะ นิดหน่อยก็ยังดี เอ้า


อีกส่วนหนึ่งก็คือ ได้ขึ้นรถไฟระยะไกลจากสามเสน ไป จัตุรัส (อ.จัตุรัส จ.ชัยภูมิ) บ่อยมาก เพราะบ้านคุณปู่อยู่ที่นั่น ปิดเทอมคุณพ่อก็จะไปส่งผมที่สถานีสามเสนตั้งแต่เช้าตรู่เลย ไปรถเร็ว 06.10 น. (ปัจจุบันไม่มีแล้ว) หลายครั้งที่วันเสาร์ไป วันอาทิตย์กลับ สนุกมากครับ





ข้าวห่อบางซื่อ, ข้าวเกรียบอยุธยา, ไอศครีมบ้านภาชี, ข้าวเหนียวไก่ย่างแก่งคอย, ข้าวใส่กระทงลำนารายณ์ ฯลฯ ...... ฟาดมาหมดแล้ว ฮิ ฮิ กว่าจะถึงจัตุรัสนี่ อิ่มสบายครับ กินเสร็จหลับ ตื่นมาเอ้า มีให้ซื้อกินต่อ





และที่สุดยอดความอร่อยคือ ...... ไก่ย่า่งหลังสถานีจัตุรัส นี่แหละครับ ท่านผู้อ่าน


เชื่อมั้ยล่ะครับ ทุกวันนี้ ลูกโตแล้วนะ แม้บางครั้งขับรถไปยังอุตส่าห์แวะไปซื้อไก่ย่างจัตุรัสไปฝากญาติและกินกันเองเลยนะ เออ แถมขากลับ ก็ต้องแวะซื้อกลับมาฝากคุณพ่อคุณแม่ (ไม่มีกลับมาละ โดนบ่นยาวเลยแหละ 555)



รถไฟกับผมในช่วงชีวิตนี้ก็เป็นการเดินทางไปจัตุรัสซะส่วนใหญ่ ช่วงนั้นเวลาไปกับคุณพ่อ ผมมีคำถามมากมาย

.... นั่นเขากำลังจะทำอะไรน่ะพ่อ บนนู้นน่ะ

.... เขากำลังสร้างทางรถไฟใหม่ ยกสูงขึ้นไปอีกโน่น



.... ไปสร้างทำไมบนเขานู้นนะ

.... ตรงนี้เขาจะทำเขื่อน อีกหน่อยวิ่งตรงนี้ไม่ได้แล้ว ต้องไปวิ่งข้างบน ตรงนี้จะจมหายไปเลย



(....... ผมเนี่ย รุ่นเห็นทางช่วงเขื่อนป่าสักกำลังสร้างเชียวนะเออ)


นั่งรถไฟกันหัวแดงเลยละครับ ฝุ่นกระจายเลยช่วงนั้น มองเห็นเขากำลังสร้างทางรถไฟใหม่อย่างขมักเขม้นบนเนินนู๊น รถก็วิ่งเฉียดเข้าไปใกล้บ้าง ออกมาห่างบ้าง จากแนวทางที่กำลังก่อสร้าง เป็นอะไรที่น่าศึกษา น่าค้นหาอย่างมากเลยครับช่วงนั้น


อ้อ ...... เสียงกระหึ่มในลำคอ ตอนนั้นเป็นเสียงนุ่มๆ แน่นๆ สไตล์เฮนเชลนะครับ ยังไม่คำรามก้องหุบเขาแบบอัลสตอม



ขึ้นล่องอยู่สองปี (ม.ศ.4 - ม.ศ.5) ก็เห็นทางสร้างตั้งแต่เริ่มถมดินขึ้นไปเป็นภูเขา แล้วก็วางรางบนโน้นน่ะครับ

และในช่วงนั้นเอง ก็มีโอกาสได้ขึ้นรถไฟไปไกลถึงเหนือสุดเลยละ คือ ..... เชียงใหม่



ความผูกพันก็กลับมาเหนียวแน่นเหมือนเดิมแล้วครับ ตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่ เพราะผมจะคอยหมั่นสังเกตหัวรถจักรที่วิ่งผ่านหน้าบ้าน วิวัฒนาการเริ่มเปลี่ยนไป ๆ ๆ จากไอน้ำ มาเป็นเฮนเชล มาเป็นกรุ๊ปป เพราะว่าในขณะที่ผมไปเชียงใหม่นั้น มีหัวรถจักรแปลกๆ พาขบวนรถที่นั่งไปสู่จุดหมายปลายทาง


ผมก็กลับมาร่างภาพคร่าวๆของรถจักรที่เห็นไว้ในสมุดบันทึก

เฝ้ารอวันที่รถแบบนั้นจะวิ่งผ่านหน้าบ้านเรา



วันแล้ว วันเล่า ....... ไม่มีแฮะ



ผมนั่งเฝ้ารออย่างอดทน เชื่อมั้ยครับ ถึงขนาดจอดรถยนต์เอาหน้าออกไปหน้าบ้าน เพื่อคืนไหนจะมานั่ง "ส่อง" รถจักรชัดๆโดยเปิดไฟหน้ารถยนต์ให้ส่องไปที่รถจักรที่จะผ่านหน้าบ้าน




เป็นเอามาก ..... เนอะ ว่ามั้ยล่ะ ?

[srinopkun]

ช่วงนี้ผมกลับมาใช้วันหยุดขลุกอยู่ที่สถานีต้นสำโรง ค่อยๆศึกษาหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับรถไฟ ตั้งแต่เวลาเดินรถทั้งกลางวันกลางคืน, การหลีกขบวนรถที่ต้นสำโรง การปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ส่วนต่างๆ ทำอย่างกับว่าจะติวเข้มเพื่อไปสอบเข้า ว.รฟ. ซะงั้นแหละ


ระหว่างนั้นผมก็เห็นน้าชู กังวลเวลานายทหารมาถามเวลารถจะมาถึง (ขบวนรถล่าช้ามา) ก็จะต้องคอยยกหู "ฟังทาง" แล้วคอยบอกกับผู้โดยสารอยู่บ่อยๆ ผมก็เลยประดิษฐเครื่อง "ฟังทาง" ให้น้าชู เพื่อให้น้าเขาฟังได้โดยที่ไม่ต้องเดินมาที่โทรศัพท์สีดำๆ แล้วคอยฟัง แล้วถึงเดินไปทำอย่างอื่น


เครื่อง "ฟังทาง" ของผมคือ Wireless Mic นั่นเองครับ เปิดวิทยุ FM ไว้ที่ความถี่สุดหน้าปัด 108 MHz แล้วส่งสัญญาณจากไมค์ลอยไปเข้าวิทยุ FM โดยที่ไม่ต้องไปแก้ไขอะไรที่โทรศัพท์เขาเลยละ แค่นี้น้าชูก็สามารถ "ฟังทาง" ได้ตลอดเวลา เพียงแค่เหน็บวิทยุ FM ไว้ใกล้ตัว รถขบวนไหน ออกไหนมาแล้ว รู้หมดเลย


ตอนนั้นน่ะ ..... ต้นสำโรง ไฮเทคกว่านครปฐมนะคร้าบ ฮิ ฮิ นครปฐมเหรอ โน่น .... หอสัญญาณอยู่บนโน้น มอนิเตอร์อยู่ที่ห้องนายสถานี สั่งการกันทีเหรอ ไมค์ตะโกนครับ ต้นสำโรงน่ะ ติดตั้งระบบ Calling ไปยันบ้านคนการเลยไป 200 เมตรโน่นนะเออ .... คือไวร์เลสฟังทาง 1 ชุด 108 MHz ส่วนไวร์เลสตามตัวกันในสถานี ก็ใช้ 88 MHz ..... คว้าไมค์ปุ้บ ต่อให้อยู่ในตลาดต้นสำโรงก็ "รับติด"


ต่อมาผมก็ประดิษฐ Walkey Talkey ให้สถานีไว้ใช้ติดตามตัวกัน เพราะไวร์เลสน่ะเรียกได้แต่ตอบไม่ได้ พอเป็นชนิดรับส่งก็หมดปัญหา สะดวกมาก ทุกคนในสถานีล้วนถูกอกถูกใจ ก็เลยช่วยกันถ่ายทอดความรู้ในด้านการเดินรถให้ผมมาซะมากมาย จนหัวบวมเลย ประกอบกับเราเป็นนักกีฬาวิ่งของโรงเรียน บางครั้งก็จะโดนสั่งให้ "วิ่งเก็บของ" ให้พวกพี่ๆเค้า เวลาเค้าทำหล่น


แอะ .... ใครเคยทำอะไรหล่นแถวๆ ต้นสำโรงมั่งเอ่ย ..... รับมาซะดี ๆ

(เป็นต้นว่า ห่วงทางสะดวก, สมุดเปลี่ยนหลีก ฯลฯ)



มีนักกรีฑาเหรียญทองจังหวัดนครปฐมวิ่งไปส่งให้ถึงมือเชียวนะเออ ทำเป็นเล่นไป


---------------------------------------------------------------------------------------
("น้าชู" ของผม ครั้งสุดท้ายที่เจอน้าชูที่สถานีชุมพร น้าเขาเป็น ช. หรือ ส. ไม่ทราบครับ เห็นเมื่อสามปีก่อน ขึ้นไปบน 41 มีเจ้าหน้าที่ทำความเคารพน้าชู เพียบเลย)