ทริปดับไฟใต้ แล้วย้ายไปมาเลเซีย โดย พตร.โอ๋

[Ariya_4543]

สวัสดีอีกครั้งชาว Rotfaithai.com ครับ กลับมาอีกครั้งสำหรับรีวิวล่องสู่ปักษ์ใต้ รอบนี้กลับมาอีกครั้งครับ ท่านผู้ติดตามคงจะงงครับว่า ทำไมถึงต้องดับไฟใต้ แ้ล้วผมจะพบกับอะไรบ้าง ต้องคอยติดตามจากรีวิวนี้นะครับ

หมายเหตุ : รีวิวนี้แทบจะเป็นเรื่องเล่าโดยส่วนมากภาพประกอบจะไม่ค่อยมีเท่าไรนัก และเนื่องจากทำการบ้านไม่ค่อยดีทำให้เสียดายช็อตหลาย ๆ ช็อต ที่สำคัญไป ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ

วันที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ.2556 ( วันเดินทาง )

เช้าวันนั้นคงเป็นวันที่สำคัญอีกครั้งหนึ่งเพราะการเดินทางสู่ดินแดนอันไกลโพ้นได้กลับมาอีกครั้งที่หายไปปีกว่า ๆ ข้าวของที่สำคัญถูกจัดใส่กระเป๋าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เวลาผ่านไปจนกระทั่ง 11 โมง ได้เวลาเปิดประตูบ้านและหอบหิ้วสัมภาระของตัวเองและมุ่งหน้าสู่สถานีรถไฟกรุงเทพเพื่อเดินทางไปกับ ข.171 กรุงเทพ - สุไหงโกลก ที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะไปกับขบวนนี้หรอกครับ ตามแผนแรกก็จะเดินทางไปกับ ข.169 กรุงเทพ - ยะลา แต่ช่วงนั้นเท่าที่ติดตามเวลาในระบบติดตามขบวนรถพอดูแล้วต้องถอดใจ เพราะขบวนนี้จัดให้แต่ละครั้ง 180 นาทีหรือมากกว่านั้น ทำให้เปลี่ยนแผนโดยสอบถามผู้เดินทางด้วยก็ยินดีตกลง เพราะจะได้มีโอกาสที่จะเที่ยวในเมืองเยอะขึ้น

คณะเดินทาง ( ล่วงหน้า ) ไปถึงหัวลำโพงช่วงราว ๆ เที่ยง จากนั้นก็ตามสูตรครับหาเสบียงกินระหว่างการเดินทาง และมันก็เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลย เพราะมันคือ KFC แล้วก็ไปหากินกันตายเอาดาบหน้า พอซื้อเสบียงเรียบร้อยแล้วเดินไปที่ชานชาลาก็พบว่าขบวนรถถูกลากไปทำสับเปลี่ยนกลางย่าน ( ตอนนั้นเวลา 12.40 ) คิดในใจช้าแน่สำหรับวันนี้แต่ไม่รู้จะช้าเท่าไหร่เมื่อออกต้นทาง ชั่วอึดใจเดียวขบวนรถก็ถอยลงเทียบชานชาลา เอาล่ะ เรากำลังจะเข้าสู่โหมดอบผิวแล้ว

สำหรับรถที่จะใช้อาศัยเป็นที่พักผ่อนและหลับนอนก็เป็นรถ บนท. ( โบกี้นอนชั้นโท หรือ ชั้น 2 แล้วแต่จะเรียก ) หมายเลข 1013 ซึ่งคันนี้จะทำให้ไม่ลืมเลยทีเดียวแต่ไม่ลืมเรื่องอะไรนั้นต้องคอยติดตามครับ พอขึ้นไปบนรถก็จัดวางสัมภาระตามที่นั่งของตัวเองผู้โดยสารเริ่มขึ้นและจัดหาที่นั่งตามหมายเลข นั่งมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองซึ่งตอนนี้เวลา 13.10 น. ซึ่งยังไม่มีวี่แววว่าจะออกจากสถานี แต่ก็ยังไม่ได้ใส่ใจอะไรมากจนกระทั่งอีกสักครู่นายสถานีก็เดินมาปล่อยให้ขบวนรถเที่ยวนี้ออกเดินทาง สักพักขบวนรถก็เริ่มเคลื่อนตัวช้า ๆ เอาล่ะ การเดินทางกำลังเริ่มต้นแล้ว ( ข.171 ออกต้นทางช้า 15 นาที )

ขบวนรถหยุดรับส่งผู้โดยสารที่สถานีรถไฟสามเสน และบางซื่อ โดยช่วงเวลานั้นก็เปลี่ยนดีเซลทำการเป็น HITACHI หมายเลข 4518 ช่วงนั้นเลยอาศัยช่วงที่กำลังเปลี่ยนรถจักร และประกอบกับที่รถคันที่พวกเรานั่งนั้นจอดอยู่ใกล้ ๆ เซเว่นพอดี ทำให้ผมได้เป๊บซี่มา 1 ขวด ซึ่งคิดว่าจะไปตายกันดาบหน้าอีกครั้งแต่มันก็อาจจะเป็นเช่นนั้นเพราะ KFC ที่กินลงไปนั้นมันย่อยไวเหลือเกินทำให้นั่งไส้แห้งโดยที่กินน้ำลูบท้องไปถึงราชบุรี ( มีข้าวขายบนขบวนแต่หยิ่งใส่ไม่กิน ) ก็เลยจัดเต็มมาเหมือนกันกับ " ก๊วยเตี๋ยวราชบุรี " อาหารชื่อดังประจำสถานีรถไฟราชบุรีจนเป็นของขึ้นชื่อที่ใครผ่านไปมาจะต้องลองลิ้มชิมรสเลยจัดมา 3 กล่อง พอแก้หิวได้ในระยะยาว แต่แล้วมันเหมือนบังเอิญเมื่อขบวนรถถึงสถานีรถไฟเพชรบุรี คันที่เรานั่งกันมานั้นจอดอยู่เยื้อง ๆ กับเซเว่นอีกแล้ว และนอกจากนี้ยังต้องรอหลีก ข.40 ที่นี่ด้วยก็เลยไม่พลาดครับ จัดเสบียงมาเท่าที่พอประทังชีวิตได้ จนกระทั่งเรามาถึงสถานีรถไฟหัวหิน ( จะว่าไปสถานีรถไฟหัวหินที่นี่เปลี่ยนแปลงไปเยอะจริง ๆ )


_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[Dahlia]

ลงชื่อรอชมครับน้องโอ๋.. จากที่เห็นรูปบางส่วนผ่านทางเฟซบุคแล้ว ดูจะเป็นทริปที่น่าตื่นเต้นมากๆ

รอติดตามชมเรื่อยๆครับ

[wiriya_aek]

เพราะทริปก่อนมาวางระเบิดไว้ ทริปนี้เลยต้องมาดับไฟ ...ว่าแต่ทริปต่อไปน้ำท่วมดีมั๊ย?
_________________
:: ร่วมปลุกเส้นทางสายสงขลาให้กลับมามีชีวิตชีวา ในโอกาสที่จะใกล้ครบ 100 ปี หลังจากหลับใหลไปในความทรงจำกว่า30 ปี :: http://www.facebook.com/songkhlastation

[Oonza]

รออ่านต่อขอรับ ท่าน พตร.อริยะ
_________________
ว่าที่เรืออากาศตรีอ้นซ่า....

[kenshiro]

ดังแล้วแยกวง ดังแล้วแยกวง

เอ้ยไม่ใช่ รอชมรีวิวการเดินทางครับ
_________________
[ We R RFT ]

[Air_Reservoir]

[tuie]

[Nakhonlampang]

สงสัยว่าน้องโอ๋จะดับไฟจนหมด จนทำให้ตอนนี้ไม่สามารถเปิดคอมพิวเตอร์ได้กระมัง

[Ariya_4543]

ขอบคุณทุกท่านที่คอยติดตามชมครับ ต้องอภัยด้วยที่ห่างหายไปนาน เนื่องจากหน้าที่การงานครับ

หลังจากที่ ข.171 หยุดรับส่งผู้โดยสารที่สถานีรถไฟหัวหิน ก็ได้เวลาออกเดินทางต่อครับ เสียงล้อกระทบรางเริ่มจะไม่ค่อยได้ยินสักเท่าไหร่ สภาพทางเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับก็คงทำได้ก็เพียงแค่อิ่มเอมกับบรรยากาศ 2 ข้างทางซึ่งจะพลาดไม่ได้นั่นก็คือ ทะเล ครับซึ่งทำความตื่นเต้นให้กับผู้โดยสารท่านอื่นรวมถึงผมได้ไม่น้อย เพราะนาน ๆ ครั้งที่จะมีโอกาสเห็นทะเลในระยะประชิดทางรถไฟขนาดนี้ จนขบวนรถวิ่งเข้าสู่สถานีรถไฟประจวบคีรีขันธ์อากาศเริ่มเย็นสบายแต่ไม่ถึงกับหนาวจนเิกินไปบรรยากาศภายในรถก็เริ่มมีการจัดการที่นั่งเป็นที่นอนกันบางตา แล้วมันก็ถึงเวลาที่ผมต้องเปลี่ยนอิริยาบถจากการนั่งชมวิว กลายเป็นนั่งบนที่นอนชมวิวแทน และเนื่องจากการที่เป็นคนนอนดึกอยู่แล้วก็เลยคิดไว้ว่า คงจะไปนอนหลังจากที่ขบวนรถออกสุราษฎร์อย่างแน่นอน

เมื่อขบวนรถถึงสถานีรถไฟชุมพร ( 21.38 น. ) เสียงพ่อค้าแม่ขายก็เจื้อยแจ้วไปตามประสาชาวบ้านที่ทำมาหากิน ตัวผมเองก็อยากที่จะกินอะไรให้มันหนักท้องไว้สักหน่อยแต่พอเห็นผู้โดยสารคนอื่นที่ซื้อมาทานก็เลยเปลี่ยนใจไม่ดีกว่า เพราะตอนนี้มันก็ไม่หิวเท่าไรนัก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เริ่มเดินทางอีกครั้ง ( 21.48 น. ) หันไปมองชาวคณะก็ได้พบว่า เตอร์ สับเมนไปเป็นที่เรียบร้อย ช่วงเวลาต่อจากนี้ไปที่ทำได้ก็คือนั่งชมวิวในคืนเดือนหงายที่มีแสงจากดวงจันทร์ส่องลงมาพร้อมกับลมพัดที่เย็นสบาย ซึ่งโรแมนติคอยู่ไม่น้อย นั่งชมวิวไปหลับ ๆ ตื่น ๆ จนกระทั่งขบวนรถมาหยุดรับส่งผู้โดยสารที่สถานีรถไฟสุราษฎร์ธานี ( 01.22 น. ) ก็โผล่หัวออกไปดูเผื่อจะมีอะไรขายจะได้ซื้อมาทานให้หนักท้องก่อนนอน แต่ที่ไหนได้ไม่มีสักแอะก็เข้าใจว่าคงจะนอนกันหมดแล้ว หรือไม่ก็กำลังจะนอนอยู่ เพราะขบวนรถที่เข้าสถานีนี้ก็จะเข้าช่วงเช้า ๆ สาย ๆ กันทั้งนั้นเอาละ มันได้เวลาที่จะนอนแล้วสิ ว่าไปก็ลองจับผมของตัวเองสักหน่อย ใครนั่งรถไฟบ่อย ๆ จะทราบดีครับว่าโดนลมพัดบวกกับขี้ฝุ่นและสิ่งสกปรกต่าง ๆ จะพาลให้เส้นผมนั้นแข็งยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ก็ได้โอกาสล่ะครับ หยิบผ้าเช็ดตัว สบู่ ยาสระผม ไปด้วยกะว่าคืนนี้คงได้นอนสบายแน่ ๆ

มันเป็นครั้งแรกเหมือนกันสำหรับการอาบน้ำบนรถไฟซึ่งมันไม่เหมือนการอาบน้ำที่บ้าน การอาบน้ำบนรถไฟมันสนุกสุดเหวี่ยงอยู่เหมือนกัน เพราะเราไม่มีโอกาสที่จะยืนอยู่นิ่ง ๆ เหมือนห้องน้ำที่บ้าน แล้วก็ไม่มีวิวทิวทัศน์ที่เปลี่ยนอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับบนรถไฟ จากนั้นก็บรรเลงละครับ ช่วงที่อาบน้ำอยู่นั้นก็ไม่ได้คิดอะไรครับ ( ฟองท่วมหัว ) เดชะบุญจริง ๆ มีผู้โดยสารคนหนึ่งเป็นสุภาพสตรีได้เปิดประตูเข้ามาครับเป็นช่วงที่ยืนหันหลังให้ประตูพอดี ด้วยความตกใจของผู้โดยสารท่านนั้นก็ปิดประตูดังโครมเลยครับ ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน เพราะมารู้ตัวว่าตัวเองล็อคประตูห้องน้ำไม่แน่น เอาละสิทีนี้รีบเอาน้ำล้างหัวครับแล้วก็มาจัดการซ่อมตัวล็อคห้องอาบน้ำในเวลานั้นแหละ แล้วการอาบน้ำก็ดำเนินต่อจนจบครับ เป็นประสบการณ์การอาบน้ำที่จะไม่ลืมเลยจริง ๆ อย่างน้อยวันนั้นก็ทำให้ผู้โดยสารท่านนั้นนอนฝันร้ายทั้งคืนแน่นอน พอกลับมาถึงที่นอนบรรยากาศภายในรถเงียบสงบ แล้วอากาศก็เย็นเป็นทวีคูณเนื่องจากตัวเองอาบน้ำมาทำให้สดชื่น พอเก็บข้าวของเสร็จสรรพก็ได้เวลาสับเมนใ้ห้กับตัวเองบ้าง ซึ่งครั้งสุดท้ายจำได้ว่าผมหลับไปแถว ๆ คลองจันดี หรือ ฉวาง นี่แหละ แต่ก็แค่หลับ ๆ ตื่น ๆ ครับ มาตาสว่างอีกทีที่สถานีรถไฟทุ่งสง ( 03.36 น. ) ตอนนี้ก็มืดมนครับไม่รู้ว่าตอนนี้ขบวนรถช้าอยู่เท่าไหร่แต่ที่แน่ ๆ เมื่อท้ายขบวนรถเข้าสู่ทางประธานผมก็หลับไปแบบไม่รู้สึกตัว จนมาตื่นอีกครั้งที่สถานีรถไฟพัทลุงครับ ( 05.30 น. )



ภาพด้านบน : ภูเขาอกทะลุ กับ GEA_4552 ที่ติดเครื่องยนต์รอทำ ข.458 ครับ

( เสียงประกาศ : ที่นี่สถานีรถไฟพัทลุง ฯลฯ ) เสียงประกาศนี่ล่ะครับ ทำให้ผมตื่นจากการนอนซึ่งเท่าที่ดู ๆ แล้วผมนอนไปประมาณ 2 ชั่วโมง ผู้โดยสารบางท่านก็ได้ลงจากขบวนรถ เพราะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว สำหรับผมเองยังครับ ยังคงต้องเดินทางกันต่อไป ตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะทำได้นอกจากการนั่งชมวิวบรรยากาศในเส้นทางสายใต้ยามเช้า ขบวนรถวิ่งผ่านสวนยางที่ชาวสวนกำลังขมักเขม้นกับการกรีดน้ำยางเพื่อนำไปขาย สลับกับทุ่งนาที่มีหมอกยามเช้าอยู่เหนือยอดหญ้าซึ่งหาดูไม่ได้ในเมืองกรุง ลมพัดเย็น ๆ ทำให้หลับไปอีกครั้งมาตื่นแน่นอนก็แถว ๆ ควนเนียงครับ การเดินทางบนรถไฟสำหรับ ข.171 ใกล้จะสิ้นสุดแล้วครับ ขบวนรถวิ่งข้ามสะพานข้ามคลอง ร.1 ผู้โดยสารก็เหมือนกับทราบถึงว่า อีกไม่ช้าเราจะถึงสถานีรถไฟชุมทางหาดใหญ่

เมื่อขบวนรถวิ่งเข้าโค้งผู้โดยสารบางส่วนก็ได้เดินไปยืนรอกันที่ประตูครับ ตัวผมเองก็ดีใจครับที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ขบวนรถวิ่งเข้าชานชาลาที่ 5 ของสถานีรถไฟชุมทางหาดใหญ่อย่างช้า ๆ จนขบวนรถหยุดนิ่ง ( 07.22 น. ) สำหรับสถานีนี้ผู้โดยสารลงกันมากหน้าหลายตาอยู่โดยเฉพาะผู้โดยสารที่มารถนอนคันเดียวกันนั้นลงที่สถานีนี้กันเกือบยกตู้เลยทีเดียว จากนั้นเราก็เดินไปยังโรงแรมที่พักเพื่ออาบน้ำอาบท่า และหาอะไรทานในช่วงเช้าก่อนที่จะท่องเที่ยวในช่วงสาย ๆ ซึ่งจะต้องรอน้องเอกขับรถมารับที่โรงแรมซึ่งวันนี้เราก็จะไป ( อดีต ) สถานีรถไฟสงขลาครับ

ไว้จะมาต่อครับ ขอตัวไปทำงานก่อนครับ
_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[Ariya_4543]

ต้องขออภัยด้วยครับ ที่ทิ้งกระทู้หายไปเกือบ 2 เดือน เนื่องจากหน้าที่การงานจนไม่มีเวลาจัดทำรูปภาพ แต่ก็มีจังหวะและโอกาสโดยอาศัยช่วงที่อินเตอร์เน็ตที่บ้านไม่สามารถเล่นได้เลยนั่งแต่งรูปภาพได้พอสมควร แต่ต้องขออภัยอย่างมากที่รูปภาพช่วงแวะเวียนสถานีรถสงขลานั้นได้หายไปเนื่องจากเกิดความผิดพลาด ขอข้ามไปช่วงเย็นแล้วกันครับ เย็นวันนั้นอาหารมื้อเย็นก็นั่งกินหมูกะทะ ก็กินจนอิ่มหนำสำราญ พอคิดค่าเสียหายทุกอย่างก็คิดว่าจะกลับโรงแรมที่พักแต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน จู่ ๆ ก็ไฟดับทั้งตัวเมืองหาดใหญ่แบบไม่ทันตั้งตัว ในตอนแรกก็คิดไปไกลเลยว่าคงมีเหตุการณ์อะไรที่ไม่ดีแน่ ๆ แต่ไป ๆ มา ๆ ก็ไม่ใช่แค่จังหวัดสงขลา แต่เป็นหลายจังหวัด เนื่องจากมีฟ้าผ่า ผ่าลงที่เสาไฟฟ้าแรงสูงที่จังหวัดเพชรบุรี ทำให้ภาคใต้นั้นมืดไปหลายชั่วโมง

เอาละสิทำไงดีล่ะทีนี้ ไหน ๆ ก็ได้โอกาสละนาน ๆ ทีที่จะเห็นตัวเมืองหาดใหญ่ที่มืดมน แต่บางส่วนก็ได้รับความเดือดร้อนอย่างมากเช่น ร้านสะดวกซื้อ ร้านเกมส์ หรือหน่วยงานราชการต่าง ๆ รวมไปถึงสถานที่ท่องเที่ยวในตัวเมืองหาดใหญ่ ในตอนนี้ที่สว่าง ๆ ก็คงจะเป็นแสงไฟจากรถยนต์เท่านั้นเอง ขับไปขับมาจนรู้สึกว่าหมดที่ไปสุดท้ายไปจอดพักในมูลนิธิอะไรสักอย่างนึงจำไม่ได้เหมือนกัน เราพักอยู่ในนั้นนานมาก นานพอที่จะเอาเลือดเลี้ยงยุงได้ พอจากนั้นเราก็ขับรถไปยังมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ซึ่งจำไม่ได้ว่าน้องเอกมีธุระอะไรในช่วงราว ๆ 2 ทุ่ม แต่ก็จำได้ดีว่าไฟภายในมหาวิทยาลัยติดเกือบทั้งหมด เลยดีใจล่วงหน้าว่าที่โรงแรมไฟก็คงจะติดเหมือนกัน เลยย้อนกลับไปที่โรงแรมปรากฎว่าฝันสลายครับ ไฟที่โรงแรมที่พักก็ไม่ติดเช่นเดียวกัน แต่น้องเอกต้องขอตัวกลับก่อนเลยเหลือผม เจ้าอ้น เจ้าเตอร์ ได้แต่เคว้งคว้างที่โรงแรม แต่ก็ยังดีที่ไฟในห้องล็อบบี้ติดเลยได้โอกาสเข้าไปหลบยุงในโรงแรมแต่ไป ๆ มา ๆ ก็เกิดเหงาปาก เพราะหมูกะทะเริ่มย่อยเกือบหมดเลยเดินไปซื้อขนมปัง กับโกโก้เย็นมานั่งกินรอไฟในโรงแรมติด นั่งกินไป หาเรื่องคุยไปจนหมดเรื่องคุยไฟก็ยังไม่มาสักที ในตอนนี้ทุกคนอยู่ในสภาพหมดไฟ แทบอยากจะเอาหัวหนุนหมอนให้ได้แต่ไฟก็ไม่มาสักที จนกระทั่ง 23.17 น. ไฟในตัวเมืองหาดใหญ่ติดเกือบหมดทั้งอำเภอ เวลาสวรรค์มาถึงแล้วเลยรีบเอาคีย์การ์ดแล้วขึ้นที่พักตัวเองโดยคิดว่าไฟคงไม่ดับอีก

จากนั้นผมเองก็หลับยาวครับ หลับไปนานขนาดไหนก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าน้องทั้ง 2 ตื่นก่อนจนแบบว่าน้องเขาสั่งอาหารมากินจนกินหมดแล้วก็ยังไม่ตื่น มารู้สึกตัวอีกทีก็ช่วงบ่ายแต่แล้วก็มีสมาชิกมาหาที่ห้องก็คือ เจ้าเอก กับ เจ้าเฟิร์ส ซึ่งนั่งรถมาจากนครศรีธรรมราช โดยที่วันนี้ตอนเย็นต้องไปรับพี่บอยที่สนามบิน พอตกช่วงเย็นเราทั้งหมดต้องไปรับพี่บอยที่สนามบินซึ่งเราก็ไปถึงกันก่อนเวลาก็มีแผนว่าจะไปถ่ายเครื่องบินลำที่พี่บอยโดยสารมา แล้วเมื่อถึงเวลาที่เครื่องบินมาถึงสนามบินเราก็ขับรถไปรอที่จุดที่รอรับ เมื่อพี่บอยขึ้นรถมาแล้วมื้อเย็นก็ถูกจัดขึ้น และมันเป็นมื้อแรกของผมด้วยสิ นั่นก็คือ " ติ่มซำ " นั่นเองครับ


_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)