ทริปดับไฟใต้ แล้วย้ายไปมาเลเซีย โดย พตร.โอ๋

[Ariya_4543]

วันที่ 23 พฤษภาคม พ.ศ.2556



เีสียงนาฬิกาปลุกถูกตั้งไว้เวลาประมาณ 05.30 น. วันนี้เป็นอีกวันที่จะต้องเดินทางข้ามประเทศ หลังจากที่อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ต้องถามชาวคณะที่เดินทางมา 1 คนกับ ข.35 จากต้นทางกรุงเทพว่าตอนนี้ขบวนรถอยู่ละแวกไหน ก็พบว่าขบวนรถช้าอยู่พอสมควร เมื่อเห็นเวลาอันสมควรแล้วก็ต้องจัดการ Check Out ออกจากโรงแรมก่อนที่จะเดินเท้าเปล่ามายังสถานีรถไฟ จากนั้นก็จัดการซื้อตั๋วโดยสารเพื่อเดินทางจาก ชุมทางหาดใหญ่ - บัตเตอร์เวอร์ธ ในราคา 332 บาท ซึ่งสถานะของ ข.35 จะถูกเปลี่ยนทันทีเมื่อขบวนรถถึง สถานีรถไฟปาดังเบซาร์ ซึ่งสถานะใหม่ก็จะเป็นแค่ บชท.ป. หรือ รถโบกี้ชั้นโทปรับอากาศ เีรียกง่าย ๆ ว่า รถนั่งชั้น 2 ปรับอากาศ นั่นแหละ

ข.35 จะถึงสถานีรถไฟชุมทางหาดใหญ่ เวลาประมาณ 07.30 น. ก็ถือว่าช้าพอสมควรเหมือนกัน แล้วชั่วอึดใจเดียว ข.35 ก็วิ่งเข้าสู่สถานีรถไฟชุมทางหาดใหญ่ โดยมีน้องไนท์โดยสารมากับขบวนรถเที่ยวนี้ เมื่อทุกอย่างเข้าที่เรียบร้อยแล้ว ขบวนรถออกเดินทางอีกครั้งเกือบ 8 โมงเช้าโดยจะใช้เวลาประมาณ 40 นาทีในการเดินทางจาก สถานีรถไฟชุมทางหาดใหญ่ ถึง สถานีรถไฟปาดังเบซาร์ และชั่วอึดใจเดียวขบวนรถก็วิ่งเข้าสู่เขตประเทศมาเลเซียโดยที่รถโดยสารที่เรานั่งนั้นจะจอดตรงหน้าห้องตรวจคนเข้าเมือง ( ต.ม. ) พอดิบพอดี



หลังจากที่ตรวจเอกสารเพื่อผ่านแดนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชาวคณะที่เดินทางวันนั้นแทบจะช็อกกันทั้งทีมเนื่องจาก เจ้าเตอร์ ถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าประเทศ แต่เรื่องอะไรนั้นขอไม่เล่าแล้วกันครับ ทำใ้ห้ต้องกลับบ้านก่อนเพื่อน ทำให้การเดินทางบนรถนั้นเป็นการเดินทางที่เหมือนกับหมดสนุกไปโดยปริยาย แต่ก็ต้องทำใจครับไม่อย่างนั้นเรื่องคงจะยาวไปมากกว่านี้ มาต่อในเรื่องการเดินทางดีกว่า ส่วนมากการเดินทางเกือบทุกครั้งถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจริง ๆ ก็คงจะต้องไปดูหัวรถจักรทางฝั่งของมาเลเซียว่า เป็นรุ่นอะไร และหมายเลขอะไร ซึ่งก็ใช้เวลานานอยู่พอสมควรทีเดียว เพราะผู้โดยสารทั้งหมดได้ตรวจหลักฐานการผ่านแดนเป็นที่เรียบร้อย และเข้ามาโดยสารอยู่ในรถซึ่งอีก 15 นาที หัวรถจักรก็มาต่อเข้ากับขบวนรถ และการเดินทางเข้าสู่ประเทศมาเลเซียครั้งที่ 2 ของผมก็เริ่มขึ้น แต่ก็ยังคลางแคลงใจสำหรับเรื่องเจ้าเตอร์ไม่หาย ขบวนรถวิ่งออกจากสถานีรถไฟปาดังเบซาร์ ซึ่งคาดว่าล่าช้าอยู่ประมาณ 2 ชั่วโมง มื้อเช้าเราก็เริ่มกันบนที่ที่เรานั่งนั่นแหละครับ เหมือนเดิมครับ เมนู " ติ่มซำ " ซึ่งช่วยรองท้องให้เราหิ้วชีวิตไปถึงบัตเตอร์เวอร์ธได้


_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[Ariya_4543]

การเดินทางรอบนี้กินเวลาอยู่ประมาณ 3 ถึง 3 ชั่วโมงครึ่ง ช่วงระหว่างที่ขบวนรถพาไปสู่จุดหมาย และแน่นอนที่สุดมันต้องหาอะไรทำ บ้างก็หยิบโน๊ตบุ๊คส์ขึ้นมาเล่น บ้างก็หลับ และที่แน่นอนคือผมจะหลับ ๆ ตื่น ๆ โดยส่วนมาก จนขบวนรถถึงปลายทางที่สถานีรถไฟบัตเตอร์เวอร์ธซึ่งช้าอยู่ประมาณ 2 ชั่วโมงเห็นจะได้ และแล้วเราก็ได้พบเจอกับพระเอกที่พามาส่งถึงจุดหมายโดยที่ไม่ลืมเผาหญ้าข้างทางมาตลอดเส้นทาง นั่นก็คือ รถจักรดีเซลไฟฟ้า YDM4 หมายเลข 6725 จากประเทศอินเดีย ครับ



แล้วชาวคณะก็ไม่ลืมที่จะส่ง ข.36 ออกจากสถานีรถไฟบัตเตอร์เวอร์ธ ซึ่งผมเองไม่ได้บันทึกภาพไว้เพราะไม่มีมุมที่จะถ่ายจริง ๆ ก็เลยเป็นผู้ชมที่ดีก่อนที่จะได้หัวรถจักรคันเดิมกลับมาทำ ข.36 กลับไปเหมือนเดิม เมื่อท้ายขบวนรถลับสายตาเป็นที่เรียบร้อยเราก็ต้องจ้ำอ้าวไปยังท่าเรือข้ามฟากซึ่งเป็นเรือเฟอร์รี่ครับ ระยะทางจากสถานีรถไฟไปยังท่าเรือข้ามฟากก็ราว ๆ เกือบกิโล



ชาวคณะต้องแบกกระเป๋าอันแสนหนักอึ้ง เพราะที่สถานีรถไฟไม่มีที่รับฝากสัมภาระทำให้เราต้องแบกสัมภาระอันหนักอึ้งไปตลอดการเดินทางที่อยู่ในเกาะปีนัง เพราะกระเป๋าแต่ละคนดู ๆ แล้ว ประมาณ 10 แต่ไม่ถึง 15 กิโล แต่ก็ทำให้หลังเดี้ยงไปได้เหมือนกัน เมื่อเราเดินมาถึงท่าเรือข้ามฟากแล้ว ทีนี้เราก็จะได้ใช้เงินของมาเลเซียเต็มรูปแบบ และค่าเรือโดยสารข้ามฟากไปยังเกาะปีนังนั้นอยู่ที่ 1.2 ริงกิต หรือประมาณ 12 บาท ครับ



ไว้จะมาต่อครับ
_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[Ariya_4543]

หลังจากที่จ่ายค่าเรือโดยสารข้ามฟากเป็นที่เรียบร้อยแล้วเราก็ต้องมานั่งอในที่พักผู้โดยสารซึ่งไม่ใช่แค่พวกเราแล้วยังมีนักเรียนที่เพิ่งจะเลิกเรียนมารอข้ามเรือ และนอกจากนี้ยังมีประชาชนทั่วไปที่ใช้เรือข้ามฟากเพื่อทำธุระไปมาหาสู่ หรือทำธุรกิจต่าง ๆ นั่งรอประมาณ 10 นาที เรือที่จะโดยสารก็มาเทียบท่าพวกเราก็กรูกันเข้าเหมือนกับการไปดูคอนเสริ์ต เพราะจะจำกัดการขึ้นเรือ เมื่อเราขึ้นไปอยู่บนเรือแล้วก็เพิ่งจะทราบเหมือนกันว่าเรือเป็น 2 ชั้น แต่ไม่มั่นใจว่าชั้นล่างจอดรถอย่างเดียวหรือเปล่า แต่ชั้นบนมีแต่ผู้โดยสารเต็มไปหมดแต่ก็มีรถมาจอดอยู่ด้วย สังเกตไปรอบลำก็มีเหมือนกับร้านเล็ก ๆ ซึ่งจะมีขายพวกขนมปัง กับน้ำดื่มไว้อีกเช่นเดียวกัน และที่เตะตาอย่างหนึ่งก็คงจะเป็น " ไมโลกระป๋อง " ที่ทีมคณะจะต้องลิ้มลองให้ไ้ด้ แต่คงไม่ใช่บนเรือแน่ ๆ เพราะดูจากราคาก็ถือว่าเอาเรื่องพอสมควรก็เลยต้องตัดใจไว้ก่อน และคิดว่าข้างหน้าคงจะต้องมีขายอย่างแน่นอน สักพักเรือก็เริ่มออกจากท่าเรือข้ามฟาก อารมณ์ก็คงไม่ต่างจากการนั่งเรือข้ามฟาก จาก ท่ารถไฟ ข้ามไปยัง ท่าพระจันทร์ก็คงจะเป็นการเก็บภาพซะเป็นส่วนใหญ่ เพราะไม่รู้จะบรรยายบรรยากาศบนเรือยังไง เพราะมันเหมือนกับที่ประเทศไทยจริง ๆ ที่ไม่เหมือนก็คงจะมีรถยนต์มาจอดอยู่ข้าง ๆ แล้วข้ามเรือไปพร้อมกัน






_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[rimura]

รอติดตามชมต่อนะครับโอ๋ ผมเองก็เคยคิดๆไว้ว่าจะหาโอกาสสักครั้งในการนั่งรถไฟข้ามแดนไปเยือนถิ่นมาเลย์กับเขาบ้างเหมือนกัน จากที่ดูจากหลายๆรีวิวของสมาชิกหลายๆท่านที่มีทั้งเดินทางโดยรถไฟ รถยนต์ เครื่องบินเข้าไปเที่ยวทางบ้านเขา มุมมองที่แปลกใหม่ที่ไม่คุ้นตา กฎ ระเบียบ ข้อบังคับที่ต้องพึงระวังเวลาที่ไปอยู่ที่นั่นมันเป็นอะไรที่เหมือนการผจญภัยและดูท้าทายเหมือนกันครับ กับประเทศเพื่อนบ้านของเราที่ได้ชื่อว่ากำลังจะยกระดับตัวเองจากประเทศกำลังพัฒนา ไปเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วในอีกไม่ช้าไม่นานนี้ครับ

ปล. ช่วงนี้รีวิวเที่ยวทางรถไฟสายใต้มาแรงจริงๆ น่าจะเป็นเพราะตามฤดูกาลช่วงหน้าฝนที่หลายๆคนอยากมาสัมผัสกับความเขียวขจีของแดนใต้ รวมถึงผลพวงจากการปิดปรับปรุงทางสายเหนือก็อาจจะเป็นได้นะครับ (เหตุผลอันหลังนี้น่าจะเกี่ยวไหมหว่า 5555)