นั่งรถไฟสาย Trans-Mongolian ตะลุยทะเลทรายโกบี

[peachguevara]

เสาหลักทางของทางรถไฟสายนี้ครับ
นับกิโลเมตรที่ 0 ที่ชายแดนรัสเซีย-มองโกเลียทางตอนเหนือ ใกล้กับเมืองซุกบาตาร์


ภูมิประเทศไม่มีภูเขาสูงแล้วครับ สิ่งที่จะเห็นต่อไป และต่อๆไป คือ ทุ่ง ทุ่ง ทุ่ง และทุ่ง
ที่ราบกว้างใหญ่ไพศาล ราวกับทะเล และไม่มีคนอยู่อาศัย ไม่มีใครจับจอง มีแต่ฝูงสัตว์ บางครั้งก็พบฝูงกวางตามธรรมชาติวิ่งอยู่ริมทางรถไฟบ้าง(แต่เสียดายถ่ายมาไม่ทันครับ ) ถ่ายรูปออกมาก็มีแต่สีเหลืองฟ้าครับ(ท้องฟ้าตัดกับสีทุ่งหญ้า)





ตลอดทางจะมีช่างบำรุงทางขี่จักรยานยนต์เลาะริมรั้วเพื่อตรวจตราความเรียบร้อย มักจะพบ 2 ชั่วโมงคนนึงครับ และเมื่อรถไฟผ่านก็จะให้สัญญานผ่านได้ถ้าหากทุกอย่างเรียบร้อย(เป็นไม้เหมือนกับรูปที่ผมถ่ายที่บ้ากคันไก)

[peachguevara]

14.20 ผมก็มาถึงสถานี ชอร์(Choir) เป็นเมืองหลักของจังหวัด โกวิซุมเบอร์(Govisumber)
นี่เป็นภาพชุดอาคารสถานีครับ


ชานชาลาสถานี


และนี่คือด้านหน้าเต็มของตึกสถานีครับ

_________________
เพราะชีวิตคือการเดินทาง ที่ต้องผจญภัยเสมอ IT-KMUTNB

[peachguevara]

รถไฟสามารถทำความเร็วได้มากขึ้นครับ เพราะมีแต่ที่ราบ ทำความเร็วได้ประมาณ 70-90 km/h ครับ และแล้วก็มาถึงเมืองเล็กๆ ชื่อว่า โอลอน-โอวู(Olon-ovoo)

มีป้ายภาพวาดเกี่ยวกับรถไฟด้วยครับ แต่ค่อนข้างจางแล้ว


หลังจากนั้นเราก็เข้าใกล้เมือง แอรัก เป็นสถานีใหญ่เหมือนกันในจังหวัด ดอร์นโน-โกวิ(Dornogovi)


ย่านสถานีแอรัก

_________________
เพราะชีวิตคือการเดินทาง ที่ต้องผจญภัยเสมอ IT-KMUTNB

[peachguevara]

สถานีแอรัก(Airag)


และนี่คือหมู่บ้านเล็กๆระหว่างทาง
บางหมู่บ้าน มีเพียง5หลังเท่านั้นกลางทุ่ง ที่ไม่มีแหล่งน้ำ มีแต่ไฟฟ้า
ที่เห็นเป็นเรือนไม้เล็กๆนั่นคือห้องน้ำครับ เป็นแบบคลาสสิค ไม้กระดานสองแผ่นแบบเมืองไทยสมัยก่อนเลยครับ



สถานีอัลตกัน โกล(Altgany Gol) แปลตรงตัวคือแม่น้ำอัลตกัน แต่ไม่เห็นมีแม่น้ำเลย


และนี่คือสถานีสุดท้ายก่อนที่แสงจะหมดลง และจะไม่เห็นแสงอะไรจากข้างนอกอีกเลย มืดสนิท อากาศเริ่มเย็น แต่ก็ถือว่าอุ่นกว่าอูลานบาตาร์หลายเท่า (ที่ภาคใต้อุณหภูมิอยู่ที่ 3-10 องศาเซลเซียส)

[peachguevara]

เนื่องจากมืดแล้ว ภาพสุดท้ายของวันนี้(1พ.ย.2556) ก็เลยจบด้วยภาพนี้ครับ
สถานีแซนด์แชนด์


แต่การเดินทางยังไม่จบ เพราะยังไปไม่ถึงทะเลทรายโกบีเลย

ภาพที่ถ่ายนี้เป็นภาพถ่ายบนรถของคนรู้จักที่เมืองนั้น เขามารับที่สถานีเพื่อไปยังที่พักใกล้กับศาสนสถานคัมริน (Khamriin khiid monastery)กลางทะเลทรายโกบี ห่างจากเมืองประมาณ30 กม.

ครั้งนั้นใช้เวลาเที่ยวเพียง1วันเท่านั้น และกลับอูลานบาตาร์ในเวลา 20.30 ของวันที่2พ.ย. โดยรถไฟเช่นเดียวกัน

ในวันนั้นผมได้ถ่ายรูปสถานีแซนด์แชนด์ตอนที่ยังมีแดดครับ เดี๋ยวจะมาโพสต่อในวันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ ไว้คอยติดตามชมนะครับ
_________________
เพราะชีวิตคือการเดินทาง ที่ต้องผจญภัยเสมอ IT-KMUTNB

[CivilSpice]

ขอบคุณสำหรับภาพและรีวิวครับ

ดีใจ ที่เห็นเสื้อ Rotfaithai โกอินเตอร์ไปกับทริปนี้ด้วยครับ

[peachguevara]

[headtrack]

[peachguevara]

สวัสดีครับ
วันนี้ก็จะขอกลับมาต่อในส่วนที่เหลือให้จบนะครับ

ต้องขออภัยในเรื่องข้อมูลหัวรถจักรนิดหนึ่ง เพราะสับสน หน้าตาเป็นรัสเซียแต่กลับมีตรา GE ติดมาด้านข้าง ผมคิดว่าต้องใช้เวลาศึกษาพอสมควรครับ(อยู่นี่อยากถามเหมือนกัน แต่ติดตรงพูดมองโกเลีัยไม่ได้ )

ก็มาเริ่มหลังจากออกกจากสถานี เข้าที่พัก ห่างจากเมืองประมาณ 30 กม. ระหว่างทางมืดสนิท ที่พักเป็นโรงแรมในรูปแบบเกอร์ครับ แต่มองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น รู้ตัวว่าอยู่กลางทะเลทรายก็ตอนตื่นเช้ามาเพื่อมาดูพระอาทิตย์ขึ้นครับ


รถ 4x4 จอดกลางทะเลทรายครับ


มีคนมากมายมารอดูพระอาทิตย์ขึ้นเช่นกันครับ แล้วก็เปล่งเสียง "อูเค" แปลว่า "ไชโย"

[peachguevara]

หลังจากนั่นก็มาดูเจดีย์คู่ทรงประหลาด ชาวมองโกลจะเอานมสดมาราด เพราะเชื่อว่า เจดีย์คู่นั้นก็คือ เต้านมของสตรีนั่นเอง เมืื่อราดแล้วก็เชื่อกันว่าจะได้มีลูกครับ


ต่อมาก็ไปที่หอระฆัง คนที่นี่มีความเชื่อให้ตี3ครั้ง ครั้งแรกหมายถึง เคารพธรรมชาติ ครั้งสองเพื่อให้โชคดี ครั้งสามเพื่อขจัดความกลัวครับ


เมื่อเสร็จแล้วก็มีที่ศาสนสถาน สังเกตว่ารูปแบบที่นี่จะคล้ายกับทิเบตมากๆครับ