ไปสัมผัสความสูงสุดเสียวของสะพานข้ามเหวขุนตานกัน

[mirage_II]

ก่อนเข้าไปใกล้หลักกิโลยักษ์กว่านี้ ขอถ่ายภาพตัวเองไว้เป็นที่ระลึกสักภาพ ว่าแต่ถ่ายตัวเองนี้ทำให้ดูหน้าอ้วนใหญ่ขนาดนี้เชียวหรือ


เดินมาถึงหลักกิโลยักษ์ ยิ่งใหญ่จริงๆ ดูเผินๆ ก็เหมือนหลักกิโลปกติ แต่ต้องถ่ายด้วยเลนส์แมคโคร ในมุมที่ต่ำติดพื้นเลย


ทางขวามือเสาบอกทิศทางไปอำเภอใกล้เคียง โดยมีแผ่นเหล็กรูปไก่เผือกอันเป็นสัญญลักษณ์ของเมืองลำปางอยู่ข้างบน ลูกศรเข็มทิศอีกที

[mirage_II]

ลองเข้าไปสัมผัสใกล้ๆหลักกิโลเมตรยักษ์แห่งนี้กันหน่อย โอ้โฮ..ใหญ่จริงๆ ครับ แหงนคอดูตั้งบ่าเลย จะเห็นความชำรุดที่เป็นไปตามธรรมชาติ อาทิเช่นตัวเลขที่เริ่มโก่งหลุดจากผิว รอยร้าวของผิว และ สีดำที่เกิดจากเชื้อรา คงต้องมีการปรับปรุงกันต่อไป ซึ่งคงไม่ง่ายที่จะทำ ซึ่งต้องสร้างนั่งร้านรอบๆ ก่อนทำ (ในภาพเป็นด้านซ้ายมือของ ทางที่เดินเข้าไป ซึ่งเป็นด้านที่เห็นเมื่อมาจากกรุงเทพฯ)


ลองไปดูกันใกล้ๆ ชนิดติดพื้นผิวเลยว่าตัวเลขว่าทำจากอะไร... คล้ายๆแผ่นยางสีดำ นำมาตอกตะปูติดกับผนัง เคยมีข่าวว่าถูกขโมยไปในช่วงปลายปีที่แล้ว แต่ในที่สุดก็โอละพ่อ...คือ ทางกรมทางหลวงเขามาถอดไปซ่อมครับ


ลองเดินอ้อมออกไปฝั่งตรงข้ามเพื่อดูว่าอีก 2 ด้านมีตัวอักษรอะไร อ๋อ..เป็นระยะทางไปสี่แยกอินโดจีน(ซึ่งก็คือ จ.พิษณุโลก),กรุงเทพฯ, เมืองย่างกุ้ง พม่า, เมืองดานัง เวียดนาม, จ.นราธิวาส และประเทศสิงค์โปร ในขณะที่ผนังฝั่งที่มาจากกรุงเทพฯนั้นมีระยะทางไป เชียงใหม่, เชียงราย, เชียงตุง พม่า, เชียงทอง-หลวงพระบาง-ลาว, เชียงรุ่ง-สิบสองปันนา-จีน


ก่อนกลับออกมาขอถ่ายภาพตัวเองในมุมนี้อีกสักภาพ จะยกนิ้วโป้งให้ว่า"ยอด" แต่ดันยกผิดไป 2 นิ้วซะนี่...

[mirage_II]

เสร็จแล้วก็เข้าเมืองลำปางทันที ด้วยความที่ไม่เคยมา แล้วมาเจอถนนวันเวย์ เล่นเอางง วิ่งวนกลับมาที่เดิมก็หลายครั้ง แม้จะมี GPS นำทางก็ตาม ถ้าหากไม่มีคงลำบากแย่

ตอนนี้เจอวงเวียนหอนาฬิกาที่ถือได้ว่าเป็นจุดศูนย์กลางของเมืองลำปางเลย

ขอกางแผนที่เมืองนครลำปาง (นิยมเรียกนครนำหน้า ทั้งๆ ที่ชื่อจังหวัดไม่มีคำว่านครนำอยู่เหมือนจังหวัดนครศรีธรรมราช หรือจังหวัดอื่นๆ)

จะเห็นเส้นทางที่มาจากกรุงเทพฯ แสดงด้วยสีน้ำเงิน ผ่านวงเวียนหอนาฬิกาตรงไปยังที่พัก ซึ่งในความเป็นจริงผมต้องขับรถวนไปมา 2 - 3 รอบกว่าจะหาที่พักได้ เพราะไม่ได้จองมาก่อน ซึ่งในคืนนั้นก็ได้ผ่านไปแถวสถานีรถไฟนครลำปางด้วย แต่ก็ไม่ได้ถ่ายภาพมา เพราะอยากจะได้ภาพตอนที่เปิดการเดินรถไฟตามปกติมากกว่า และเป็นตอนกลางวันจะได้เดินสำรวจกันเต็มที่


โรงแรมที่ไปพักนั้นดูจากภายนอกคิดว่าราคาแพง จึงผ่านไปที่ือื่นก่อน แต่เขาไม่มีห้องใหญ่ เลยย้อนกลับมาที่นี่ "เขลางค์นคร" ชื่อเหมือนโบราณดี ปรากฏว่าราคาไม่แพงอย่างที่คิด เพียงแต่ดูเก่าๆหน่อยเท่านั้น

[mirage_II]

เมื่อก้าวเข้าไป ยามค่ำคืนทำให้รู้สึกเหมือนย้อนไปในอดีต... ของเมืองเขลางค์นคร อันเป็นชื่อโบราณของเมืองนครลำปาง


ทางขวามือเป็นมุมพักผ่อน ตกแต่งง่ายๆ แต่คลาสสิค มีหนังสือให้ยืมอ่านเล่นด้วย


ลิฟท์ทางขึ้นจะอยู่ทางขวามือของเคาท์เตอร์บริการ (ว่าแต่ จนท.หน้าเคาท์เตอร์กะกลางคืนนี้ หน้าเฉยมาก แ่ต่ไม่ได้ซีเรียสอะไร)


ตรงเหนือประตูลิฟท์ มีศิลปกรรมไม้แกะสลักรูปกาแลด้วย เข้ากับลายกระเบื้องรอบๆได้ดี

[mirage_II]

ได้ที่พักคืนนี้แล้ว ก็ออกไปหาอะไรทานมื้อค่ำกันก่อนเข้าพัก แต่ด้วยใจที่อยากหาทางไปยังสะพานรถไฟข้ามแม่น้ำวัง เลยวนรถเลียบแม่น้ำวังไปแถวนั้น ก็ได้พบกับสะพานอย่างที่คาดหวังไว้ ซึ่งมีทางลอดตรงคอสะพานไปฝั่งตรงข้ามด้วย เพราะทางรถไฟช่วงนี้ยกระดับสูงจากพื้น 2.5 เมตร


ทางซ้ายมือของช่องทางลอดนี้ มีป้ายบอกชื่อถนนว่า "ตลาดรัตน์" แถมมีป้ายไม้แกะสลักลายข้างบน แปะตัวอักษรไว้ถึง 4 ภาษาำ (ไทย-ล้านนา-อังกฤษ-จีน) โดยภาษาไทยระบุว่า "สะพานดำ" แต่ตัวอักษรในภาษาอื่นๆ หลุดหายไปมาก

นับว่าโชคดีที่ตรงนั้นมีร้านผัดไทเปิดอยู่พอดี เลยได้สมประสงค์ทั้งผมและชาวคณะ

พอชิมดูก็พบว่ารสชาติอร่อยมาก แถมราคาไม่แพงด้วย

[mirage_II]

หลังจากทานอิ่มแล้ว ด้วยนิสัยซนซอกแซก เลยเดินสำรวจรอบๆดู

พบว่าฝั่งตรงข้ามเป็นตลาดสดชื่อว่า"ตลาดรัตน์" เปิดเฉพาะช่วงเช้าถึงเที่ยง ตอนบ่ายๆจะเริ่มวาย มีป้ายซ้อนอยู่ข้างล่างอีกอัน "100 ปีตลาดเก๊าจาว" อันเป็นชื่อเดิมของตลาดแห่งนี้ที่มีมานานนับร้อยปี มาตอนตลาดเปิดคงหาที่จอดรถยาก หรือไม่ก็ลอดใต้สะพานรถไฟไปจอดอีกฝั่ง


ทางซ้ายมือของป้ายเป็นอาคารหลังคาโค้ง "ศูนย์เรียนรู้ชุมชนรถไฟนครลำปาง" ที่เพิ่งเปิดเมื่อปลายปีที่แล้วเอง ระหว่างนั้นมีการปล่อยโคมลอยด้วย ทั้งๆที่ไม่ใช่เทศกาลใดๆ (สังเกตุดวงไฟที่ลอยเหนือหลังคาอาคาร)


มองไปทางด้านสถานีรถไฟ (ขวามือของป้าย) จะเ็ห็นอาคารสีขาวเรียงรายไปไกล ดูแล้วน่าจะเป็นที่เก็บสินค้า หรืออุปกรณ์สำคัญในการค้าขายนะครับ ฝั่งตรงข้ามก็เป็นลานจอดรถ ที่อยู่ติดกับคันทางรถไฟสูงๆ เอาไว้โอกาสหน้าผมจะขึ้นไปเดินสำรวจสะพานรถไฟข้างบน ที่มีชื่อว่า "สะพานดำ" ครับ

[mirage_II]

ทานเสร็จแล้วก็กลับมาห้องพัก โชคดีได้ห้องริม แม้จะต้องเดินไกลกว่าห้องอื่น


เป็นห้อง 2 เตียง แบ่งกันนอนเตียงละ 2 คน สังเกตุป้ายบนหัวเตียงในภาพเล็ก "เตียงยึดติดผนัง ย้ายไม่ได้" ซึ่งเท่าที่สังเกตุ เฉพาะไม้หัวเตียงที่ยึดติดผนัง ส่วนตัวเตียงยังเลื่อนได้อิสระ แต่ผมก็ไม่ได้ลองขยับ เกิดเขายึดจริงๆ ไม้หักขึ้นมาก็งานเข้าละครับ


้ข้อดีห้องริม ก็ตรงนี้แหละครับ คือมีหน้าต่างด้านข้างเพิ่มขึ้นมาด้วย เด็กๆ มานั่งให้เป็นแบบด้วย


เอ้า..มัวแต่เล่นกันอยู่นั่นแหละ คุณแม่บ้านมาถามแล้วว่าจะนอนกันเมื่อใด พรุ่งนี้ีมีภาระกิจหนักด้วย

[mirage_II]

เช้าแล้วรวมพลก่อนทำภาระกิจแรก รู้สึกว่าีีีคณะเราจะมีเด็กมากจริงๆ ตั้งแต่แบเบาะเลย


ออกมาจากโรงแรมกันแล้ว แต่เอ๊ะ..มีอะไรน่าสนใจทางขวามือนะ


อ๋อ..รถม้านั่นเอง มาจอดรอลูกค้าถึงหน้าโรงแรมเลย อย่างนี้ต้องเรียกว่าราชรถมาเกย ทีแรกผมก็จะให้มานั่งพรุ่งนี้ เพราะวันนี้รีบ ต้องไปเดินกันอีกยาวที่ขุนตาน แต่เอาล่ะ..เขามาถึงที่ คงต้องพาไปนั่งกันวันนี้เลย แต่ขอไปทานข้าวเ้ช้าก่อนนะครับ

[mirage_II]

ส่วนร้านอาหารเช้านี้ก็อยู่ไม่ไกล ตรงหน้าโรงแรมนั่นแหละ ฝั่งซ้ายมือ เป็นร้านข้าวหน้าเป็ด-หมูแดง มีคนมากินกันเยอะ ตกแต่งป้ายหน้าร้านคล้ายกับอยู่ที่ญี่ปุ่นเลย


บรรยากาศภายในร้านก็ธรรมดาๆ เหมือนร้านตึกแถวทั่วไป


ราคาก็อย่างที่เห็นในป้าย พอๆกับที่กรุงเทพฯ


ชาวคณะเราก็นั่งทานกันเต็มที่ เพื่อบรรจุพลัง แทบไม่น่าเชื่อว่ามื้อต่อไปของผมคือมื้อเย็นเลย...

[mirage_II]

ตามแผนที่คิดไว้เพื่อมิให้เสียเวลา คือแยกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปนั่งรถม้าชมเมือง คันละ 200 บาท นั่งได้ 4 คน ส่วนผมและอีกกลุ่มแยกตัวไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว ผมเลยขอนั่งถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกสักภาพ


รถม้าคันนี้มีของดีที่คาดไม่ถึงก็คือ "ปืน" ครับ คุณพ่อตาผมท่านแซวเจ้าของรถม้า เห็นสวมชุดคาวบอย น่าจะมีปืน เขาดันมีจริงๆ.. ท่านเลยขอขึ้นไปนั่งเต๊ะท่าถ่ายภาพ ถือปืนสักหน่อย ถูกใจท่านมาก


อีกสักภาพ แบบที่มีม้าอยู่ด้วย เท่ห์ไหมครับ