ไปสัมผัสความสูงสุดเสียวของสะพานข้ามเหวขุนตานกัน

[mirage_II]

ถ้ายังไม่เบื่อก็มาเดิน...กันต่อ สะพาน 3 หอ อยู่้ข้างหน้าแล้ว เราอยู่ระหว่างสะพานข้ามเหวทั้งสองแห่ง ต้องเดินหน้าอย่างเดียว


ถึงแล้ว..สังเกตุรอบๆ ก่อน เชิงสะพานแคบเหมือนกับสะพาน 2 หอ เป็นสะพานที่ยาวกว่า เพราะมีช่วงที่ไร้ขอบเพิ่มเข้ามาอีก 22 เมตร ซึ่งอยู่เชิงสะพานฝั่งนี้พอดี และที่ดูโ่ล่งมากขึ้นก็ืคือ ไม่มี เสา สทล.ตรงช่วงต้นสะพานฝั่งนี้ด้วย


แม้ว่าสะพานช่วงถัดไปจาก ช่วงไร้ขอบ 22 เมตรนี้จะยาวเ่ท่ากับสะพาน 2 หอ คือ 120 เมตร แต่ก็ทำให้ดูเหมือนยาวขึ้นกว่าเดิมมาก หลักกิโล สทล. ถัดไปคือ 677/19 อันเป็นค่าใหม่ เพราะเสาที่อยู่บริเวณเชิงสะพานเป็น 678/1 การจะเดินข้ามสะพานแบบที่ไม่มีขอบนี่ช่างดูเวิ้งว้างเสียจริงๆ และนี่ถ้าหากมองลงมาจากหน้าต่างโบกี้โดยสาร เวลารถวิ่งจะมองไม่ค่อยเห็นไม้หมอน(เหมือนมองใบพัดลมที่หมุน) ดูโปร่งทะลุลงไปถึงก้นเหวเลย

[mirage_II]

ก่อนข้าม เดินมาดูด้านข้างสะพานตรงบริเวณเชิงสะพานที่กว้างออกไปนิดเดียว เฮ้อ..ไม่จุใจเลย แต่จะเห็นโครงสร้างสะพานที่ไร้ขอบนั้นเป็นแบบ Simple deck truss ง่ายๆ วางระหว่างหอที่ 3 กับตอม่อเชิงสะพาน โดยเมื่อเทียบกับสะพาน 2 หอ แล้ว หอที่ 3 นี้ก็คือ ตอม่อเชิงสะพานนั่นเองครับ


้เหลือบเห็นตัวอักษรพ่นอยู่ด้านข้างสะพานช่วงไร้ขอบนี้ "บ.ไอเอ็มซี อินเตอร์เนชั่นแนล จก. สีซันโก้ 6 ชั้น เสร็จ 31 ธค. 45" ตอนแรกคิดว่าเป็นปี ที่ปรับปรุงสะพานช่วงนี้ แต่มาเห็นคำว่า สีซันโก้ 6 ชั้น แสดงว่าเป็นการพ่นสีกันสนิมเฉยๆ เพราะสะพานนี้เคยมีการปรับปรุงเพิ่มหอเสริมเข้าไปตรงกลาง คล้ายสะพาน 2 หอ ในช่วงปี 2508 - 2510 เท่านั้น

เพื่อความเข้าใจความแตกต่างระหว่างสะพาน 2 หอ กับ สะพาน 3 หอ และการปรับปรุงหอเสริมทั้งสองแห่งจนน่าจะมีชื่อใหม่เป็น สะพาน 3 หอ กับ สะพาน 4 หอก็เป็นดังภาพข้างล่างของคุณหนุ่ม นครลำปาง

มีข้อสังเกตุอีกนิดเรื่องค่าใช้จ่ายในการปรับปรุงสะพานที่น่าสนใจคือ ค่าใช้จ่ายในการปรับปรุงสะพาน 2 แห่งนี้รวมกันประมาณ 6.29 ล้านบาท ในขณะที่การสร้างสะพานคอมโพสิตใหม่ทั้งอัน กลับใช้เงินเพียง 6.78 ล้านบาท (อ้างจากวิกิพีเดีย) อาจเป็นเพราะการปรับปรุงสะพานนั้นเหมือนต้องไปแก้งานเก่าของเขา ทำให้ค่าใช้จ่ายสูงถึง 50% ของการสร้างใหม่เลย

[mirage_II]

มองไปทางซ้าย (ทิศตะวันออก)ของคอสะพาน เหลือบเห็นช่องทางเดินลงไปข้างล่าง อุบ๊ะ..ได้โอกาสที่จะได้เห็นด้านข้างสะพานชัดๆแล้ว ต้องรีบเดินลงไปกันเลย รกก็รก เอาร่มไปกันงูหน่อย


ก้าวลงไปตรงดินโล่งของภาพข้างบน แล้วหันไปมองด้านข้างสะพาน 3 หอ จะเห็นสะพานช่วงแรก Simple deck truss ชัดเจน ถัดไปเป็นหอแรกที่รับน้ำหนักสะพาน 2 แบบซึ่งแตกต่างจากหอแบบตาเต็งทั้งสองหอ และถ้ดไปเท่าที่มองเ็ห็นก็คือหอเสริมที่สร้างขึ้นมาภายหลัง ซึ่งจะบังหอตาเต็งอีกหอที่อยู่ไกลสุดไป


ผมพยายามเดินลงตามทางแคบๆรกๆเข้าไปอีก.. แต่ในที่สุดก็ไม่กล้าลงไปเพราะต้นไ้ม้ข้างทางเริ่มเข้ามาปกคลุม ความกลัวงูก็เลยกลับเข้ามาครอบงำ อีกทั้ง ทางที่ลงไปเริ่มเลี้ยวห่างออกไปจากร่องเหวของสะพาน แถมมีต้นไม้ขึ้นในร่องเหวมาก ผมอาจลื่นไถลลงไปได้ มิหนำซ้ำอาจมองไม่เห็นสะพานอีก ไม่คุ้ม ขาก็ไม่ค่อยดี น่าจะหยุดไว้แค่นี้ดีกว่า (ถ้าหากมาช่วงหน้าร้อน ต้นไ้ม้อาจโล่งกว่านี้)

[mirage_II]

ยิ่งมาเจอป้าย "เขตอุทยานแห่งชาติ" เอาเข้าอีก เดี๋ยวจะกลายเป็นบุกรุกป่าไปซะอีก ทราบมาว่า ทางรถไฟที่วิ่งผ่านอุทยานฯ นี้เขาจะยอมให้เป็นที่ดินของการรถไฟห่างจากราง 50 เมตร ถึงว่าซี อุทยานฯ จึงไม่เข้าไปถางป่ารอบๆสะพานข้ามเหว เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว ส่วนการรถไฟก็จะถางป่ารอบๆ ทางรถไฟในกรณีปรับปรุงคันทางเพื่อความปลอดภัยเท่านั้น พื้นที่รอบๆ เหวใต้สะพานจึงถูกทอดทิ้งให้รกชัฏ ด้วยประการ ฉะนี้


ผมเดินกลับขึ้นมา เจ้าลูกผมก็ยืนรอ Standby ที่จะข้ามสะพานแล้ว ฟิตจัง!


ขึ้นมาบนราง แล้วข้ามไปมองอีกด้านของสะพาน คล้ายๆ กันกับฝั่งโน้น เพียงแต่มีเสา สทล.เพิ่มเข้ามาเท่านั้น

[mirage_II]

ก่อนออกเดินขอก้มลงมองต่ำ ในมุมมองของแมว (รู้สึกว่าจะเป็นของหนู เพราะต่ำมาก ผมแทบจะนอนลงไปเลย) เพื่อแสดงความรู้สึกที่ยาวไกลของสะพาน


และก่อนจะข้ามไป ต้องก้มลงเอาหูแนบราง เพื่อฟังเสียงรถไฟ หรือเครื่องจักรใดๆ ที่วิ่งอยู่บนราง กันตามธรรมเนียมก่อน งานนี้ลองถ่ายตัวเองดูบ้าง แต่ดูแล้วรู้สึกเสียววาบๆ เพราะตรงนี้เป็นที่ล้อรถไฟหมุนผ่านทุกวัน คล้ายกิโยตินก็ว่าได้.. บรื๋อยย์..


ถึงเวลาแล้ว...ที่ต้องเดินข้ามไป สะพาน 3 หอ เป็นสะพานข้ามเหวลึกที่ยาวที่่สุดคือ 142 เมตร! โดยมีช่วงไร้ขอบ 2 ช่วง (ตรงกลางสะพานก็ยังมีเช่นเดิม)

[mirage_II]

ตรงจุดเริ่มเดินข้ามสะพาน 3 หอนี้ผมได้ถ่ายคลิ๊ปวิดีโอไว้ด้วย

ต้องยอมรับว่ามือสั่นมาก เพราะเป็นช่วงไร้ขอบด้านข้าง อีกตั้งไกลกว่าจะข้ามไปถึงด้านโน้น ถ้าหากมีรถอะไรวิ่งสวนมา ถ้าเราต้องวิ่งกลับจะทันไหม เพราะช่วงแรกตรงนี้ไม่ีมีขอบให้ออกไปหลบได้.. ยิ่งต้องการเล็งภาพใต้สะพานด้วย ไหนจะเดินอีก..


มาถึงช่วงที่มีขอบสะพานแล้ว เทียบกับสะพาน 2 หอแล้ว ก็เหมือนว่ายังอยู่ที่ตอม่อเชิงสะพานเลย


เริ่มก้าวเข้ามาในช่วงสะพานมีขอบบ้างแล้ว ตอนนี้จะดูโหวงๆ โล่งๆ ชอบกล พออ่านตัวเลข 677/19 บนเสาข้างหน้าได้

[mirage_II]

พยายามก้มลงมองหาช่องว่างเพื่อจะดูก้นเหวข้างล่าง แต่ก็เห็นไม่ถนัดเพราะมีโครงเหล็กอยู่ข้างล่างเยอะ (ต่างกับสะพานโครงขึ้น ที่ข้างบนดูหนาแน่นแต่ข้างล่างโล่งโ้จ้ง)


เืกือบถึงตรงกลางสะพานที่ไม่มีขอบเหล็กแล้ว (อันที่จริงก็ไม่ใช่ตรงกลาง เพราะมีส่วนแรกยาว 22 เมตรมาเพิ่ม)


มาถึงตรงกลางสะพาน 3 หอแล้ว รู้สึกรำคาญแผ่นไม้ตรงกลางมาก เพราะไม่สามารถเหยียบลงไปได้อย่างมั่นใจแล้ว ทำให้เหลือที่เหยียบน้อยลงไปอีก ยิ่งตอนหมุนตัวถ่ายรูปละก็ลำบากมาก

[mirage_II]

ตรงกลางสะพาน 3 หอนี้ มองไปทางซ้าย (ทิศตะวันออก) จะพอเห็นถนนในอุทยานฯ วิ่งคู่ขนานโผล่ออกมาตรงช่องต้นไม้ได้


ลองใช้กล้องซูมดู ชัดๆ จะเห็นทางเดินข้างใน อยู่หลังแนวต้นไม้ริมถนน ที่คาดว่าจะเข้ามาถึงใต้สะพานแห่งนี้ได้ ถ้าหากเราทราบตำแหน่งก็สามารถแหวกแนวต้นไม้ริมถนนเข้ามาได้


มองทางขวามือบ้าง ฝั่งทิศตะวันตกที่เป็นภูเขา จะพอเห็นช่องต้นไม้ ที่เป็นร่องน้ำไหลจากบนเขาลงมา


นั่งลง หาช่องว่างระหว่างไม้หมอนเพื่อเก็บภาพก้นเหว ซึ่งอยู่ในหอเสริมตรงกลาง เลยดูไม่เสียวเท่าที่ควร แถมภาพไม่คมชัด เพราะมีเหล็กมาขวางอยู่ตรงกลางด้วย นี่ถ้าไม่มีต้นไม้ข้างล่าง เช่นเป็นลำธารน้ำ ก็จะเห็นพื้นล่างชัดเจนกว่าลึกเท่าใดกันแน่

[mirage_II]

เดินต่อไป ลูกผมเดินตามมา เกือบลืมถ่ายภาพตรงกลางสะพานให้ เลยสั่งให้หยุดแล้วถ่ายภาพเขาตรงนี้เลย


แล้วตัวผมเองล่ะ ไม่มีรูปบนสะพานเลยสักรูปไว้เป็นที่ระลึก เลยเดินกลับไปตรงกลางสะพานให้ลูกถ่ายให้ ตรงจุดเดินสวนทางกันนี่ เท้าผมเกี่ยวรางในเล่นเอาสะดุดไปเหมือนกัน เพราะไหนจะต้องระวังไม่เหยียบไปบนไม้กระดานที่พาดตรงกลางด้วย ในรูปแสดงท่าให้ดูว่าเสียวตรงกลางสะพาน ในอันที่จริงไม่กลัวตกลงไป แต่กลัวของที่ติดมากับตัวหล่นลงไปมากกว่า โดยเฉพาะ GPS Pocket PC ทีเหน็บใส่เสื้อมา


อีกสักรูป แบบซูมเข้าไปใกล้ ในอิริยาบท "เสียวกลางสะพาน" หลังจากเคยมี อิริยาบท "แมวย่อง" ระหว่างข้ามสะพานของคุณแมวมาแล้ว

[mirage_II]

เสร็จภาระกิจถ่ายภาพกลางสะพานแล้วก็เดินต่อไป แต่ต้องหยุดชะงักทันที เพราะสังเกตุเห็นรอยไหม้ของไม้หมอนข้างหน้า


เลยต้องถ่ายมาไว้เป็นหลักฐานหน่อยว่า ไม้หมอนหนาๆ ที่นี่ยังเคยไฟไหม้มาครั้งหนึ่ง และยังไ่ม่ได้รับการเปลี่ยนแต่อย่างใด คงมีคนทิ้งก้นบุหรี่ลงมาอยู่ในรอยแตกของไม้ นานไปก็คุ แต่ก็ยังโชคดีที่ดับแ้ล้ว ไม่ได้ไหม้หมดทั้งอันเหมือนที่ผมเคยไปพบด้วยตัวเอง ที่สะพานข้ามแ่่่ม่น้ำป่าสัก แถวลำนารายณ์โน้น ไม้หมอนอันนั้นที่ผมเคยช่วยดับ ในที่สุดก็ไหม้เกือบหมดแล้วตกลงไปข้างล่าง (เพราะับังเอิญผมได้ไปที่นั่นอีกในสัปดาห์ถัดมา)


เดินเลยตรงกลางสะพานมาเยอะแล้ว หันไปมองทางทิศตะวันออกก็ยังพอเห็นถนนในอุทยานฯ อยู่ เพราะถนนช่วงนี้อยู่ใกล้กับทางรถไฟมากที่สุด