เร้ารมณ์-พนมเปญ (Amazing Phnom Penh)

[tuie]

พขร.แท็กซี่ “คุณทวดแคมรี” พาเราลัดเลาะไปตามถนนสายต่างๆเข้าเขตกลางกรุงพนมเปญมากขึ้นเรื่อยๆ เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาไปๆมาๆ เจอม็อบคุณสมรังสี ชุมนุมขวางถนนสายหลักสายหนึ่งเข้าจนได้ งานนี้มีเฮเลยครับ หนีม็อบบางกอกมาเจอม็อบเขมรจนได้ แว่บหนึ่งเราก็รู้สึกเข้าใจอารมณ์ และความรู้สึกของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่เจอม็อบระหว่างไปเที่ยวต่างบ้านต่างเมืองขึ้นมาเลยครับว่า เขาคงกังวลว่า ม็อบจะรุนแรงไหมนี่ เราหนีจะกลับบ้านทันไหม ฯลฯ เหมือนกับพวกเรากังวล



รถแท็กซี่ของเราจำต้องกลับรถวนหาเส้นทางสายใหม่ ซึ่งใครๆก็ต่างเลี่ยงม็อบมาใช้ ทำให้การจราจรติดขัดอย่างมาก หลายๆช่วงรถยนต์ รถจักรยานยนต์แน่นขนัดเต็มพื้นถนน แถมแล่นไปมาอย่างไร้ระเบียบ รถแต่ละชนิดพุ่งออกจากซอย และทางแยกมาตัดรถทางตรงแทบทุกทิศทุกทาง จนเกิดการ “บล็อก” กัน ยันกันไปยันกันมาระหว่างสารพัดยวดยานกลางทางแยกอยู่ตั้งหลายครั้ง



ตำรวจจราจรเขมรเครื่องแบบเสื้อสีฟ้า-กางเกงสีกรมท่า-หมวกสีขาว หายไปไหนมิทราบ คงเหลือแต่ตำรวจสวมชุดสีกากีซึ่งมิใช่ตำรวจจราจรโดยตรง ยืนปฏิบัติหน้าที่แบบ งงงง มึนๆ เซ็งๆ ไร้นกหวีดอยู่กลางถนน นานๆทีจะขยับมือโบกรถแบบเอื่อยๆสักครั้ง แต่ดูท่าจะไม่มีรถคันใดกลัวเกรงสักเท่าไร



สรุปว่าตำรวจจราจรสยามประเทศดูกระฉับกระเฉง เข้มแข็ง น่าเกรงขามกว่าเยอะเลยครับ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

กว่าจะฝ่าการจราจร-จลาจล ไปจนถึงโรงแรมที่เราจองไว้ได้ก็ใช้เวลาประมาณ ๑ ช.ม. ทั้งๆที่ระยะทางจากสนามบินโปเชนตงถึงโรงแรมไม่น่าจะเกิน ๑๐ ก.ม. งานนี้อดชื่นชม พขร.แท็กซี่ “คุณทวดแคมรี” ของเรามิได้ครับว่า เขาใจเย็นมาก มิมีทีท่าว่าจะหงุดหงิด ฉุนเฉียวกับปัญหาจราจร จะโดนแทรก โดนเบียด ตัดหน้า ก็ไม่ด่าว่าอะไร อย่างมากก็แค่พูด ว.รายงานสถานการณ์เป็นระยะๆ



ระหว่างที่รถติดมากๆและเจอม็อบฯ พวกเรายังอดลุ้นมิได้ว่า เขาจะปล่อยเราลงกลางทางโดยบอกว่า ผมไปต่อไม่ได้แล้ว เชิญพวกคุณหาทางไปโรงแรมกันเอง ฯลฯ หรือไม่ ถ้าเจอเช่นนั้นเราคงแย่ พอเขาพาเรามาส่งถึงหน้าโรงแรมได้สำเร็จ พวกเรารู้สึกโล่งอก ปรีดาเป็นอย่างยิ่ง จึงมีมติเป็นเอกฉันท์ให้แถมเงินค่าโดยสารให้เขาไป ๑๐ ดอลล่าห์ฯเลย อันที่จริงมีผู้แนะนำว่า หากจะนั่งแท็กซี่จากสนามบินเข้ากรุงพนมเปญในราคาถูกกว่าอัตราที่เรียกจากเคาน์เตอร์ในสนามบินฯ ๙ ดอลล่าห์ฯ ให้ออกมาเรียกแท็กซี่ริมถนนหน้าสนามบิน แต่พวกเรารักความสะดวกสบาย และต้องการความมั่นใจ ปลอดภัยในการนั่งแท็กซี่ เราจึงยอมจ่ายแพงกว่าครับ



ห้องพักที่เราจองไว้มีขนาดกว้างขวางมาก น่าจะราวๆ ๓๒ ตารางเมตร (ประมาณ ๔ คูณ ๘ เมตร) ๒ เตียงเดี่ยว ๑ เตียงคู่ ห้องส้วม กับห้องอาบน้ำอย่างละห้อง มีมินิบาร์ กาต้มน้ำร้อนครบครัน ราคาแค่ประมาณคืนละ ๑,๕๐๐ บาท (รวมอาหารเช้า) เท่านั้นเอง นับว่าไม่แพงเมื่อคำนึงถึงทำเลที่ตั้งซึ่งอยู่กลางกรุงพนมเปญ



วัสดุทำประตูห้องน้ำ/ห้องสุขา ของโรงแรมนี้ ออกจะละม้ายปาร์เก้ซึ่งนิยมนำมาปูพื้นบ้านในสยามประเทศนะครับ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

มองออกไปทางหน้าต่างห้องพักเห็นตลาดกลาง (ปสาร์ ทเมียร์) ซึ่งฝรั่งเศสสร้างไว้อยู่ไม่ไกลจากโรงแรม แต่ตอนนี้ชักจะหิวข้าวแล้ว ออกไปหาอาหารค่ำกินให้สำราญกันดีกว่าครับ



มื้อแรกในเขมรวันนี้ เรายังไม่ชำนาญเส้นทางสักเท่าไร จึงเดินไปหาของกินในห้างสรรพสินค้าโสรยา (Sorya-ซอร์ย่า) ซึ่งอยู่ห่างจากที่พักไม่กี่ร้อยเมตร เห็นร้านพิซซ่าดูสะอาดตามมาตรฐานสากล เมนูภาษาอังกฤษก็มีให้อ่านแล้ว เห็นควรประเดิมมื้อแรกในเขมรด้วยพิซซ่าก่อนจะดีกว่า ยังไม่น่าเสี่ยงกับการบริโภคอาหารพื้นบ้านเขมรในตอนนี้ เพราะเดี๋ยวอาจจะไม่ต้องใช้ขาเดินเที่ยวชมกรุงพนมเปญอีกสองวันเต็มๆ เพราะ "ท้องเดิน" เสียก่อน



ตอนแรกบริกรร้านพิซซ่าเห็นพวกเราเป็นชาวต่างชาติก็พูดภาษาอังกฤษกับเรา แต่พอเขาได้ยินเราคุยภาษาไทยกันสักพักเขาก็รู้ว่าเราเป็นคนไทย เลยจัดบริกรซึ่งพูดภาษาไทยได้เข้ามารับออเดอร์จากเรา การสั่งพิซซ่าจึงเป็นไปด้วยความสะดวก



ตลอดเวลาเที่ยวพนมเปญ ๓ วัน ๓ คืน เราได้เห็นว่า คนเขมรที่พนมเปญฟัง พูดภาษาไทยได้นั้น มีจำนวนไม่น้อยเลย ผมว่าน่าจะมากกว่าคนไทยที่กรุงเทพ ซึ่งพูด ฟังภาษาเขมรได้เสียอีก ฉะนั้น ชาวเรามิควร “เม้าท์” ถึงประเทศเขมร และชาวเขมรด้วยภาษาไทยตามที่สาธารณะนะครับ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

ราคาค่าอาหาร และสินค้า ณ กรุงพนมเปญส่วนมากจะแสดงเป็นหน่วยเงินดอลล่าห์สหรัฐฯครับ หากใครจะจ่ายเป็นเงินเรียลของเขมร ทางร้านก็จะคิดอัตราเทียบเคียงกับดอลล่าห์สหรัฐฯอีกทีแล้วแจ้งเป็นจำนวนเงินเรียลที่จะต้องจ่าย เท่าที่ผมเห็นเครื่องแคชเชียร์ตามห้างร้านส่วนใหญ่จะแบ่งหน้าจอเป็นรายการสินค้า และราคาสกุลดอลล่าห์ครึ่งหนึ่ง กับสกุลเรียลอีกครึ่งหนึ่ง



ชาวเขมรและนักท่องเที่ยวนิยมจ่ายเงินค่าสินค้า และอาหาร เป็นเงินดอลล่าห์ฯกันทั้งนั้นเลยครับ นานนานทีจะมีคนควักเงินเรียลออกมาชำระ ส่วนความใหม่-เก่า ของธนบัตรดอลล่าห์ฯ นั้น ไม่เป็นปัญหาแบบที่ประเทศพม่าซึ่งยอมรับเฉพาะธนบัตรดอลล่าห์สภาพใหม่-เรียบ เท่านั้น ตอนผมชำระค่าพิซซ่าแคชเชียร์ก็คิดราคาเป็นเงินดอลล่าห์ฯ จำนวน ๑๗.๙๐ ยูเอสดี. ผมจ่ายให้ ๑๘ ยูเอสดี. เงินทอน ๐.๑๐ ยูเอสดี. ได้คืนเป็นเงินเรียล ๔๐๐ เรียล ธนบัตรใบละ ๑๐๐ เรียล ๔ ใบ มูลค่าใบละไม่ถึง ๑ บาท เลย (๑ บาท เท่ากับประมาณ ๑๒๐ เรียล) แต่เขมรไม่ยักทำเป็นเหรียญกษาปณ์แบบที่ทั่วโลกนิยมทำกันสำหรับเงินตรามูลค่าน้อยๆ เข้าใจว่าว่าน่าจะประหยัดต้นทุน เพราะการพิมพ์ธนบัตรน่าจะถูกกว่าการผลิตเหรียญกษาปณ์กระมังครับ (คาดเดา-อาจผิดได้) ถ้าใครไม่อยากได้เงินทอนเป็นเงินเรียลเยอะๆก็ควรแลกธนบัตรชนิดใบละ ๑ ยูเอสดี.ไปมากๆนะครับ



สังเกตว่า ธนบัตรเขมรไม่มีภาพกษัตริย์เขมรอยู่ในธนบัตรเหมือนอย่างธนบัตรของประเทศที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขส่วนใหญ่ แต่อย่างไรก็ดี มีอยู่วันหนึ่งท่าน ผตก.ได้รับเงินทอนเป็นธนบัตรสกุลเรียลมีภาพสมเด็จพระนโรดมสีหนุ เข้าใจว่าจะเป็นธนบัตรที่พิมพ์ขึ้นในวาระพิเศษ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[black_express]

พูดถึงธนบัตรเงินเรียล เหมือน สปป.ลาว ที่ไม่มีเงินเหรียญใช้เหมือนกันครับ นัยว่าตัวเหรียญเปล่าทำ่จะมีราคามากกว่ามูลค่าเหรียญเสียอีก เหมือนสยามประเทศที่ตัวเหรียญเล็กลงเรื่อยๆ ทุกขณะ หากไม่เชื่อ ลองดูขนาดเหรียญในงานตักบาตร 108 ก็ได้

เรื่องภาษา อย่าได้ประมาทเชียวนะครับว่าเราพูดแล้วชาวบ้านชาวเมืองจะไม่เข้าใจ เพราะส่วนใหญ่เคยเข้ามาทำงานในเมืองไทยทั้งสิ้น เผลอๆ ยังรู้ซอกแซกมากกว่าเราซึ่งเป็นเจ้าของประเทศเสียอีก

บ้านไหน โรงงานใดที่รับแรงงานจากประเทศเพื่อนบ้านเข้ามาทำงานแล้ว ให้มองเขาอย่างเพื่อนร่วมโลก มีเมตตาธรรมด้วยครับ เพราะวันหนึ่งข้างหน้า หากเราไปเที่ยวบ้านเขา อาจเจอลูกจ้างเก่า พอช่วยเหลือในยามคับขันก็ได้

[Wisarut]

ธนบัตรราคาสูงเท่านั้น ที่จะมีรูปสมเด็จสีหนุ หรือ สมเด็จสีหมุณี
http://en.wikipedia.org/wiki/Cambodian_riel

[tuie]

อิ่มหนำสำราญกันแล้วชาวคณะเราก็กลับมายังที่พัก ถนนหนทางในกรุงพนมเปญไม่ค่อยจะสว่างนัก ร้านรวงปิดเร็ว แค่ประมาณ ๒ ทุ่ม บรรดาร้านค้าริมถนนก็แทบจะปิดกันหมดแล้ว บรรยากาศไม่น่าจะเดินท่องราตรีชมแสงสีสักเท่าไร



นึกขึ้นมาได้ว่าโรงแรมของเราเป็นหนึ่งในไม่กี่ตึกที่มีดาดฟ้าชั้น ๙ สามารถขึ้นไปชมวิวได้ ว่าแล้วเราก็เดินขึ้นไปชมวิวกรุงพนมเปญยามราตรี ท่ามกลางอากาศเย็นสบายๆประมาณ ๒๓ องศาฯ



ถนนใหญ่ด้านหน้าโรงแรมของเรานามว่า “มุนีวงศ์บลูเลอวาร์ด” นับเป็นถนนสายหลักในเขตใจกลางกรุงสายหนึ่งทำนองเดียวกับถนนนครสวรรค์ หรือถนนหลานหลวง ของบ้านเรา แต่ความสว่างไสวผิดกันลิบลับเลยครับ



สังเกตว่า ที่นี่นิยมใช้คำเรียกถนนว่า “บลูเลอวาร์ด” (boulevard) ตามฝรั่งเศส มากกว่าคำภาษาอังกฤษที่หมายถึงถนน เช่น road, avenue, street
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

ตัดฉับไปชมวิวยามเช้าวันเสาร์ที่ ๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๖ จากบนดาดฟ้าเดิมกันต่อเลยครับ



ภาพแรกเห็นตลาดกลางเด่นเป็นสง่า ภาพต่อมาเป็นมุมมองถัดไปทางขวา เห็นโดมของอาคารห้างฯโสรยา ซึ่งพวกเราแวะเข้าไปกินอาหารค่ำ และจับจ่ายของกินเมื่อวานนี้



ลืมเล่าไปว่า สินค้าที่วางจำหน่ายในซุปเปอร์มาร์เก็ตของห้างฯโสรยา เป็นสินค้าไทยกว่าร้อยละ ๖๐ แน่ะครับ ถ้าบ้านเรากับบ้านเขารักษาสัมพันธ์ไมตรีกันไว้ได้มั่นคง หนทางค้าขายหารายได้เข้ามาสยามประเทศคงจะสดใสแน่นอน
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

ภาพนี้เป็นมุมมองตามถนนมุนีวงศ์ซึ่งอยู่ด้านหน้าโรงแรมไปทางด้านสถานีรถไฟพนมเปญครับ



ส่วนภาพนี้เป็นมุมมองตามถนนมุนีวงศ์ มุ่งหน้าใจกลางกรุง


_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[hunlay]

ครั้งหน้า ถ้ามีเวลา จะต้องแจมกับ ทีมงานและชาวคณะให้จงได้ึครับ