ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[mirage_II]

เดินกลับไปทางสถานี อาคารแรกที่เห็นคือห้องสุขาครับ ถัดไปเป็นห้องเก็บเครื่องชั่ง (ตอนขากลับได้เข้าไปดูข้างในด้วย)


ถัดไปก็เป็นอาคารสถานี กับชานชาลาด้านใต้ครับ


เดินมาตรงกับอาคารสถานี ก็เก็บภาพหน้าตรงสักภาพ แต่ผมอยู่ใกล้เกินไป เลยต้องปีนกองรางถ่ายภาพสักหน่อย


แล้วซูมดูตรงป้ายชื่อหน้าอาคาร อ้าว...ดันมีบุรุษนิรนามมานั่งบนขอบหน้าต่างโชว์ด้านหลังให้ดูซะนี่ ว่าแต่เขาจัดต้นไม้กลมๆ สองข้างได้เหมือนกันเลยนะครับ

[mirage_II]

เดินต่อไปยังชานชาลาด้านใต้ ก็มีป้ายชื่อสถานีและป้ายสถานีข้างเคียงตามปกติ


แต่ที่น่าสนใจคือ เสาสัญญาณขาออกนี่ซิ ทำไมมีกากบาทอยู่ด้วย ผมสอบถาม จนท.ดู เขาบอกว่ากำลังซ่อมอยู่ครับ นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ ประแจถูกเปลือยล่อนจ้อนนะครับ ผมกลับมาดูภาพภาพเสาออกด้านเหนือบ้าง ก็มีการติดเครื่องหมายกากบาทเช่นกัน


ลองซูมภาพไปสุดราง พบว่าเป็นทางโค้งลับตา หลังจากเลยประแจไปแล้ว ครับ


หันกลับมาดูที่โรงเก็บรถต๊อก พบว่ามีจนท.หลายคนกำลังรอปฏิบัติงานอยู่ครับ

[mirage_II]

มองกลับไปทางสถานี ก็จากป้ายสู่ป้ายเช่นเคย นับเป็นเอกลักษณ์อีกอัน ในเรื่องชานชาลาโค้ง ทำให้ดูแปลกตาไปจากสถานีทั่วๆไป เหลือบเห็นข้างหน้ามีช่องทางเดินเล็กๆ ที่ลัดกลับไปยังหลังสถานีได้


ลองมองเข้าไป เอ..คิดว่าเป็นอีกส่วนหนึ่งแยกจากจุดที่ผมจอดรถ เพราะตอนเข้ามาเห็นมีทางแยก 2 ทาง ลานจอดรถที่เห็นนี้คงเป็นอีกทางแน่นอนครับ


ลองถ่ายชานชาลาในมุมมองของแมวบ้าง อิอิ



อ้าว..ระหว่างนั้น ได้ยินเสียงรถไฟกำลังจะเข้าสถานี บังเอิญจริงๆ ครับ เลยใช้กล้องซูม จับภาพตั้งแต่เสาออกมาเลยครับ

[mirage_II]

มาแล้วจ้า ขบวนรถไฟ...อ้าว ทำไมมีแค่หัวจักรละครับ..ว้า นึกว่าฟลุ๊คเจอสักขบวน จากภาพจะเห็นว่ารถจักรเอียงไปทางขวา เพราะเป็นรางโค้ง ที่ต้องมีการปรับศูนย์ถ่วงรถให้เหมาะสม แสดงว่าสถานีนี้ มีขบวนรถวิ่งผ่านด้วยความเร็วสูงเป็นประจำ ซึ่งจะอยู่ในรางประธาน และได้เห็นความแตกต่างของรางหลีกชิดสถานี ที่ไม่มีการเอียงรับโค้งด้วย


มาไวไปไว สงสัยจะเอาไปช่วยลากขบวนไหนสักแห่งที่ขึ้นเขาช่วงนี้ไม่ไหวนะครับ


หันไปกลับไปดูทางสถานี พอดีตรงนี้มีช่องเดินลงไปยังถนนข้างหลัง ที่เข้ามาจากข้างนอกได้ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่มีที่จอดรถสำหรับทางที่แยกเข้ามาสถานีตรงนี้


มองต่อไป เป็นอาคารสถานีอีกด้าน ซึ่งดูเหมือนโรงไฟฟ้าเล็กๆ สมัยก่อนในเหมืองเลยครับ

[mirage_II]

เดินผ่านป้ายหน้าสถานีก็เซลฟี่ตัวเองสักภาพ ว่ามาถึงแล้ว "สถานีปางต้นผึ้ง" ที่เคยเห็นตอนนั่งรถไฟผ่านสมัยเรียน มช. ซึ่งจะผ่านตอนกลางคืน และเห็นตะเกียงรั้วเป็นประจำ ไม่นึกว่าวันนี้จะได้เข้ามาเยือนอย่างใกล้ชิดครับ


เข้าไปข้างใน รู้สึกว่าจะใช้พื้นที่ด้านหน้าอาคารเป็นที่พักผู้โดยสารเลย แปลกไปจากสถานีแห่งอื่นที่ัมักจะเจาะห้องทะลุตรงกลางไว้เป็นที่พักผู้โดยสาร หรือไม่ก็อยู่ด้านข้างอาคารไป


เข้ามา ข้างหน้าก็เจอเ้ข้ากับช่องจำหน่ายตั๋ว ที่ดูโบราณมากๆ โดยเฉพาะช่องระบายลมที่เป็นตาแกรงไม้ ไม่ธรรมดานะครับ


ทางขวามือเป็นป้ายกำหนดเวลาเดินรถ ซึ่งความจริงก็คือ กำหนดเวลารถจอดรับส่งผู้โดยสาร ไม่ใช่เดิน อิอิ..เพราะส่วนใหญ่วิ่งผ่านไปไม่จอด ดูจากตารางในแต่ละวันจะมีรถจอด 2 เ้ส้นทาง คือเป็นรถท้องถิ่น กรุงเทพฯมาเด่นชัย และจากนครสวรรค์ไป เชียงใหม่ กับขากลับทั้งสองขบวน โดยผู้โดยสารที่มาจากกรุงเทพฯไม่สามารถต่อรถไปเชียงใหม่ได้ในวันเดียวกัน หรือขากลับก็เช่นกัน

[mirage_II]

แอบมองไปทางซ้าย ในห้องควบคุมประแจสักหน่อย..แต่ก็ไม่เห็นอะไร จนท.เขากำลังทำงานกัน


มองต่อไปทางขวามือ เป็นที่นั่งรอรถของผู้โดยสาร เห็นสีฟ้าๆ อย่านึกว่าเป็นเบาะนั่งนุ่มๆ นะครับ เขาทาสีไว้ซะสวย เพราะถ้าเผลอกระโดดนอนแรงๆ อาจศรีษะแตกเอาได้นะครับ ถัดไปเป็นห้องเก็บเครื่องชั่ง และห้องสุขาที่เข้ามาตอนแรก


บังเอิญเดินผ่านหน้าห้องเก็บเครื่องชั่ง ก็เหลือบเห็นอะไรแปลกๆ สองระบบในเครื่องเดียวกัน คือมีทั้งเข็มวัดและที่เลื่อนน้ำหนักให้สมดุลย์ ตกลงจะใช้แบบไหนกัน แต่ดูดีๆ จะพบว่าเข็มวัดอยู่ตำแหน่งลบ (หรือตีกลับอยู่ทางซ้าย) คงชำรุดไปแล้ว เลยดัดแปลงเอาที่เลื่อนน้ำหนักมาใช้แทน นับเป็นภูมิปัญญาไทยจริงๆ ฝรั่งที่ขายเครื่องนี้มาเห็นคงร้องไห้ ว่าขายเครื่องชั่งให้การรถไฟไม่ได้แล้ว


มองไปยังฝั่งตรงข้ามสถานีทีเป็นป่า และกองราง ผมมักจะไม่ลืมถ่ายภาพไว้ เพราะคนส่วนใหญ่จะละเลยภาพมุมนี้ไป ดูจากภาพแล้วไม่น่าเชื่อว่าลึกเ้ข้าไปในป่าไม่ถึง 3 กิโลเมตรก็จะเป็นถนนใหญ่สาย 11 ซ่อนอยู่ในนั้น (อิอิ.. ในอันที่จริงสถานีนี้ต่างหากที่ซ่อนอยู่ในป่า)

[mirage_II]

ระหว่างอาคารสถานีกับ ห้องเก็บเครื่องชั่ง มีช่องเดินทะลุไปข้างหลังสถานีได้ มองเห็นรถผมจอดอยู่ไม่ไกล ได้เวลาสำรวจข้างหลังสถานีบ้าง มาทั้งทีต้องดูให้ครบ


มายังหลังอาคารสถานี โอ้โฮ..มีเก้าอี้เอนหลังอยู่ด้วย ดูพื้นกระเบื้องแล้วทำให้เผลอคิดว่าอยู่ริมหาด มีลมทะเลพัดมานะครับ แหม..ทำให้นึกถึงตอนน้ำท่วมซอยกำนันแ้ม้นปี 2554 โน้น ผมได้เดินไปสำรวจ และเจอหาดเทียม ที่นั่งรับลมเย็นได้สบายๆ ทั้ง ๆที่ปกติก็คือฟุตบาทหน้าตึกแถวนั่นเอง


แล้วมองไปยังประตูด้านหลัง โอ..มีลูกกรงไม้ด้วย ของเก่าหายาก เดี๋ยวนี้ไ่ม่มีแล้ว ไ่ม่พังจริงๆก็อย่ารื้อทิ้งนะครับ


หันกลับมามอง ช่องที่เดินผ่านมา เจอประตูห้องที่คุณหนุ่มเคยขอเข้าไปหลบฝน ก่อนจะเดินลุยอุโมงค์มาถึงสถานีห้วยไร่ คราวนั้นครับ

[Nakhonlampang]

^
ผมไม่ได้ขอเข้าไปหลบฝนครับ วันนั้นผมขออนุญาตผู้ช่วยนายสถานีขอนอนค้างคืนตรงที่พักคอยของผู้โดยสาร แต่ตอนหลังพอนายสถานีทราบเรื่องก็เลยบอกให้ผมเข้าไปพักค้างคืนในห้องนี้แทน

[mirage_II]

โอ..คุณหนุ่มแวะเข้ามาตอบอย่างฉับไว! ในอันที่จริงผมก็กะจะบอกว่าคุณเข้าไปนอน แต่กลัวถูกมองว่าได้อภิสิทธิ์ เ้ข้าไปใช้ห้องข้างในได้ด้วย..ฮา


อ้าว..มาถึงประตูหลังของ สถานีแล้ว เจอ จนท.กำลัง...ทำงานอย่างแข็งขัน


ไม่ต้องไปมองนาน หันหลังกลับ เป็นบันไดลงมายังลานจอดรถครับ ได้เวลากลับแล้ว เพราะตอนนั้นบ่ายสองโมงครึ่งแล้ว กลัวจะไปแก่งหลวงเย็นจนเดินเข้าไปไม่ได้


ออกมาจากสถานีแล้ว เหลือบเห็นไกลๆ จากถนนก็มองเข้าไปดูอีกที คงไ่ม่ง่ายที่จะมาเยือนอีกครับ


ต่อไปเป็นช่วงระทึกหนึ่งของการเดินทาง ที่ฝึกไว้ลุยช่วงผาคอ-ปางป๋วยในวันพรุ่งนี้ ซึ่งไม่เคยมีใครเข้ามาถ่ายเส้นทางรถเส้นนี้ เพียงแต่มีเพื่อนๆ เคยเดินบนรางกันมาแล้วเท่านั้น ใจผมเพียงอยากจะหางเข้าไปยังป้ายชื่อ "บ้านหนองน้ำเขียว" ที่ปักอยู่ก้นเหว ที่ผมเห็นตอนมาเดินลอดอุโมงค์ปางตูบขอบเมื่อต้นปี 2554 โน้นครับ ลักษณะเส้นทางก็ตามเส้นสีแดงครับ ซึ่งจะเจอลูกรังที่แทนด้วยเส้นสีน้ำตาล (ทำให้เหมือนสีถนน) แต่ก็ได้พบสิ่งแปลกตา คือ สะพานรถไฟโค้งหงาย ลงไปข้างล่าง ในขณะที่สะพานรถไฟโค้งทั่วๆ ไปจะคว่ำลง ซึ่งถ้าเดินจากข้างบนอาจสังเกตุเห็นไม่ชัดครับ

[taweep]