ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[black_express]

ต้องขออภัยด้วยครับ ที่ผมเรียกชื่อแยกตามชื่อตำบลเพราะสะดวกปากดี

ช่วงปี 2529 หลังเลิกงานวันศุกร์ ผมขับรถมาสด้าคันเล็กไปหาแม่ที่ รพ.มหาราช เชียงใหม่ เพื่อรักษาตัวที่นั่น ถึงบ้านไทรย้อยแห่งนี้ยามโพล้เพล้ มีคาราวานถีบจักรยานขนไม้เถื่อนออกจากป่าเป็นท่อนๆ ท่อนละประมาณ 1 เมตร ร่วม 20 คัน แต่ทั้งหมดนี้อันตรธานหายไปทั้งหมดที่ท้ายหมู่บ้าน คนที่ขับรถผ่านไปมาเห็นกันทั่ว แต่เจ้าหน้าที่ป่าไม้ประจำด่านตรงหมู่บ้านไม่ยักเห็นแฮะ

ยังดีที่ไว้หน้ากันอยู่ ไม่ขี่จักรยานประเจิดประเจ้อผ่านหน้าด่านนะ

อ้าว..ร้านก๋วยเตี๋ยวที่ปากทางเข้าหมู่บ้านแก่งหลวงรื้อไปแล้วหรือ ? ขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อด้วยนะ ใครที่ไม่ชอบเนื้อแบบคุณโด้คงลำบาก เพราะชาวบ้านชอบกินวัวมากกว่าหมูครับ

ถนนเข้าหมู่บ้านในช่วงนั้น มีหลุมบ่อด้วยครับ ต้องหลบให้ดี จะว่าไป มีทางแยกไป อ.ลอง และเส้นทางสายแพร่ - วังชิ้นด้วย คราวที่ไปสำรวจอุโมงค์ห้วยแม่ลานก่อนโน้น หากดื้อขับไปอีกสักนิด ก็เห็็นสะพานข้ามห้วยแม่ต้าแล้ว

ยุคนั้น GPS ยังไม่ดังครับ

[mirage_II]

ไม่เป็นไรครับพี่ตึ๋ง บางทีชื่อ "ปางเคาะ" ก็ไม่สะดวกต่อการค้นหาในแผนที่ สู้ชื่อหมู่บ้านแถวนั้นไม่ได้ครับ ปีพ.ศ.2529 ผมยังเรียนที่ มช.ปี 3 อยู่ และก็เคยไป รพ.มหาราช ที่มีชื่อเดิมว่า รพ.สวนดอก อยู่บ่อยๆ และเป็นสถานที่ ที่ผมรู้จักตู้เอทีเอ็ม ครั้งแรกในชีวิต(ซึ่งตั้งอยู่หน้าโรงพยาบาล เป็นห้องกระจก คงจำกันได้ว่าก่อนจะเข้าต้องสอดบัตรเพื่อให้ประตูห้องกระจกเปิดก่อน แต่เดี๋ยวนี้ไม่ีประตูกระจกนานแล้ว) อันเป็นของ ธ.ไทยพาณิชย์ด้วย อิอิ..ร่วมสมัย เกือบจะร่วมสถานที่ด้วยเลยนะครับ สำหรับคาราวานไม้เถื่อน ทีแรกผมนึกว่ารถปิ๊คอัพ เป็นรถจักรยาน บรรทุกไม้ยาวแค่ 1 เมตรทางการคงไม่ค่อยสนใจนัก ถ้าหากเป็นซุง หรือ ต้นๆ ที่ทำเสาบ้านได้ คงสนใจ แต่ถึงอย่างไร ถ้าหากไ่ม่ได้เคลื่อนย้ายไม้ออกจากพื้นที่แถวนั้น เช่นนำึขึ้นรถยนต์ไปส่งต่างจังหวัด ด่านป่าไม้เขาน่าจะอนุโลมให้นะครับ เพราะถือว่าทำเพื่ออยู่อาศัยเอง ขนาดปัจจุบันนี้ผมยังได้ยินข้อกำหนดที่ว่า ไม้จะเคลื่่อนย้ายมากรุงเทพฯได้ ต้องเคยประกอบเป็นบ้านอยู่อาศัยมาไม่ต่ำกว่า 10 ปี เพราะคนกรุงเทพฯ อยากได้บ้านไม้กันมากขึ้น หมายถึงไม้จริงๆ แผ่นใหญ่ๆ นะครับ ส่วนเสากับคานคงใช้คสล.เพื่อความแข็งแรงทนทาน

สำหรับร้านอาหารปากทาง นั้นคือร้านก๋วยเตี๋ยวหรือครับ ในภาพของพี่ คงเป็นพี่โด้(นุชิต)ยืนอยู่นะครับ แสดงว่าเขาไม่ทานหรือถึงได้ไปยืนตรงปากทางนั้นล่ะครับ

ถนนเข้าไปบ้านแก่งหลวงเพิ่งปรับปรุงไม่กี่เดือนนี้เอง ขนาดภาพที่กูเกิ้ลไปถ่ายมาช่วงปลายปีที่แล้ว ยังเป็นหลุมเป็นบ่ออยู่เลยครับ อ้อ..สำหรับ GPS ผมได้เริ่มเล่นตั้งแต่ปีพ.ศ. 2546 แล้ว โดยเป็นบอร์ดวงจร ต้องมาต่อใส่กล่องเอง และรับสัญญาณไม่เก่งต้องต่อเสาอากาศยาวๆ มาบหลังคารถ ผมซื้อร่วมกับโน๊ตบุ๊ค ลงโปรแกรมแผนที่หยาบๆ จนปลายปี พ.ศ.2549 จึงได้ซื้อเจ้าตัวนี้ที่เป็น Pocket PC มาใช้จนปัจจุบัน ราคาตอนนั้นเกือบ 2 หมื่นบาท แต่ไ่ม่เคยได้ Update แผนที่เลย เพราะไม่อยากเสียเงินอีก เขาว่า Up ทีก็เกือบหมื่นบาทโน่น ครับ


เข้ามาเกือบสุดทาง ก็เจอป้ายชื่อโรงเรียนบ้านแก่งหลวง แต่ที่น่าสนใจคือชื่อโรงเรียนอย่างเป็นทางการ "รถไฟรัฐราษฎร์บพิธ" ที่ผมไม่ทันได้สังเกตุตอนนั้น มาเห็นตอนทำกระทู้นี้เอง แปลว่า การรถไฟ ร่วมมือกับ รัฐบาล และ ประชาชน สร้างโรงเรียนนี้ให้ครับ มาถึงตรงนี้ีมีงง เล็กน้อย เพราะถนนได้พาเข้าไปในโรงเรียนแล้ว ดูเหมือนจะหลงทางไปด้วยซ้ำ แต่ตอนขากลับออกมาจึงทราบว่า เลี้ยวขวาตรงนี้ จะตรงไปสถานีได้เลยครับ


เลี้ยวซ้าย เข้าพื้นที่โรงเรียนเจออาคารเรียนหลังใหญ่ ตั้งอยู่ ทางพาอ้อมไปทางซ้าย ด้านข้างอาคารมีตัวอักษรมากมาย เป็นเนื้อร้องเพลงมาร์ชของโรงเรียนครับ อ้อ..มีป้ายเล็กๆ อยู่ข้างล่าง ลองขยายภาพดู เป็นคำพูดว่า "ชวนชม" น่าจะหมายถึงต้นไม้ในกระถางเล็กๆ ที่อยู่หลังป้ายนะครับ (ทีแรกผมยังคิดว่า ชวนชมเพลงมาร์ชซะอีก )


ลองขยายเนื้อร้องเพลงมาร์ชโรงเรียนให้หน่อย เป็นของแถมครับ มีคำว่า รถไฟ อยู่ด้วยครับ


ถนนพาเลี้ยวขวา ตรงมา เห็นโบกี้ขนหินกรวดเรียงรายข้างหน้า มองไม่เห็นสถานีรถไฟเลย คล้ายกับจะหลงทางแล้ว

[mirage_II]

เลี้ยวขวามาตามแนวขบวนโบกี้ขนหินกรวด เหลือบเห็นหลังคาสถานีสีแดงๆ โผล่มาให้เห็นเล็กน้อยแล้ว ทางเข้าดูซับซ้อนจังเลยครับ


พ้นแนวขบวนโบกี้ขนหินกรวด และกองหินกรวด ก็ได้เห็นสถานีรถไฟแก่งหลวงแล้ว เวลาตอนนั้น 5 โมงเย็นกว่าๆ เองและโชคดีที่ฝนไม่ตก ยังพอมีเวลาเดินไปดูวิวแก่งหลวงได้ครับ


หันหลังกลับไปดูทางที่เข้ามา ช่างลับแลจริงๆ สำหรับสถานีแห่งนี้

ผมลองเข้าไปภาพในกูเกิ้ลสตรีท (ดังแสดงในภาพข้างล่างนี้) ว่าถ้าหากเข้าโดยผ่านหมู่บ้านแก่งหลวง จะเห็นเป็นอย่างไร

จากภาพจะเห็นป้ายบอกทางไปสถานีรถไฟด้วย แต่กลับแผ่นเล็กจริงๆ ถ้าไม่เข้าไปดูใกล้ๆจะไม่ทราบเลย ส่วนทางซ้ายแยกไป ถ้ำเอราวัณ อันเป็นส่วนหนึ่งของ อุทยานฯ ดอยผากลองครับ เอาไว้คราวหน้าถ้ามีเวลาจะลองแวะเข้าไปสักหน่อย

[voravut]

ชอบรีวิวมากเลยครับ โดยเฉพาะบุกเบิกเส้นทาง สายเหนือ ผมจะชอบเป็นพิเศษ รถคันนี้ ใช้คุ้มเลยครับไปทุกๆๆที่

[mirage_II]

สวัสดีครับ คุณvoravut ด้วยความยินดีที่ชอบครับ ผมถึงเลือกซื้อรถแบบขับเคลื่อนสี่ล้อ จะได้ลุยได้ทุกที่ไม่ต้องกังวลไปติดหล่มตกหลุมอะไรครับ แต่โยกเยก กระโดดเหมือนกันนะครับ เพราะใช้แหนบ


ขณะนั้นเกิดการลังเลใจว่าจะแวะชมสถานีก่อนแล้วเิดินเข้าไปชมทิวทัศน์ดีหรือไม่ เวลาก็น้อย แต่ก็ทราบมาก่อนว่า มีทางลัดไปยังจุดชมทิวทัศน์ได้เลย


ในที่สุดก็ตัดสินใจขับรถเข้าไปยังจุดชมทิวทัศน์เลยดีกว่า เป็นทางหินกรวดเลาะข้างทางรถไฟไปทางทิศใต้ ในภาพจะมองเห็นป้ายชื่อสถานีด้านทิศใต้ด้วย


เข้ามาอีก เจอภูเขารูปก้อนหินอยู่ฝั่งโน้นของราง ทางข้างหน้าเริ่มเบนออกห่างรางรถไฟแล้ว


มีภูเขาเตี้ยๆ คั่นอยู่ระหว่างรางกับทางรถที่วิ่งไป...

[mirage_II]

ดูเส้นทางจะเริ่มลุยมากขึ้นทุกทีแล้วครับ


ข้างหน้าลิบๆ ดูจะมีโรงงานอะไรอยู่ตรงนั้น


โอ..นี่มันเหมืองแร่..เอ๊ย..หินกรวดนี่นา.... ผมเริ่มรู้สึกเหมือนเราจะบุกรุกสถานที่อย่างไรชอบกลแล้วซิ (เคยมีประสบการณ์ครั้งหนึ่ง ขับมอเตอร์ไซด์หลงเข้าไปในฟาร์มหมูคนเดียว ตรงทางเข้าไม่มียาม แต่พอจะกลับออกมา มันปิดประตู สอบถามเกือบแย่ คงนึกว่าผมเป็นขโมย หรือสปาย เข็ดเลย)


ทางซ้ายเป็นโรงงานถลุง หรือย่อยหินให้ก้อนเล็กลง มองไปทางไหนก็ไม่เห็นรางรถไฟ ทั้งๆ ที่แผนที่ของผมก็ระบุว่าอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ คงเ็ป็นเพราะรางอยู่ระดับต่ำกว่าพื้นตรงนี้ และ GPS Map ของผมก็ไม่มีข้อมูลเส้นทางตั้งแต่แยกเข้า หมู่บ้านแก่งหลวง กับทางไป อ.ลองตั้งนานแล้วครับ แต่ยังโชคดีที่มีเส้นทางรถไฟอยู่เท่านั้นแหละ ครั้นจะดูแผนที่บนมือถือ ก็ไม่มีเวลาเปิดดู แม้กระทั้งกลับมาที่พักชานเมืองลำปางก็โหลดภาพแผนที่ไม่ได้ เครื่องค้างอยู่ที่เดิมนั่นแหละ..เฮ้อ..

[mirage_II]

จากแผนที่ GPS Pocket PC ของผมระบุว่าแนวรางรถไฟอยู่ข้างหลังกองหินกรวดข้างหน้า แต่ยังหาทางเข้าไปไ่่ม่ได้ พอสังเกตุเห็นมีถนนเล็กๆ ลองเข้าไปสักหน่อย จากภาพจะเห็นอาคารทางขวามือ แต่ไม่มีคนเลยสักคน ความรู้สึกกลัวการถูกกล่าวหาบุกรุกก็เพิ่มมาขึ้นเรื่อยๆ เพราะถ้าเกิดเจอจนท.ทางออกเขาถามว่า "คุณเข้ามาได้อย่างไร" ก็ลำบากละครับผม


ยิ่งขับไปทางก็ยิ่งตีห่างออกจากแนวรางรถไฟเรื่อยๆ ผมเริ่มรู้ตัวว่ามาผิดทางแล้วละครับ


จนมาเจอเข้ากับไม้กั้นข้างหน้า ซึ่งดูจากแผนที่ GPS Pocket PC ระบุว่าทางนี้เป็นทางออกไปยัง ถนนที่ผมเข้ามาก่อนถึงทางแยกไป บ้านแก่งหลวงโน้น ผมจึงตัดสินใจเลี้ยวกับ เพราะเวลาก็น้อยลงทุกทีๆ ส่วนป้ายสีเขียวเล็กๆ ลองเข้าไปในกูเกิ้ลสตรีทวิว ซึ่งเขาก็เข้ามาสำรวจจากถนนข้างนอก มาแค่ตรงจุดนี้เหมือนกัน เลยได้ข้อมูลบนป้ายมาดังภาพเล็ก ทีแรกยังคิดว่าเป็นคำสั่งห้ามบุกรุกเข้ามา ด้วยซ้ำไป... เพิ่งรู้ตอนตั้งกระทู้นี้เอง...เฮ้อ


กลับรถไป ก็เห็นดังภาพข้างบน ซึ่งต้องเลี้ยวซ้ายกับไปทางเดิม จนกลับมาดูจากภาพถ่ายดาวเทียม จึงทราบว่า ทางลัดไปจุดชุมวิวแก่งหลวงไปทางซุ้มต้นไม้นั้นแหละครับ ในสถานการณ์แบบนั้น ใครจะกล้าเข้าไป เกิดเจอบ้านพัก หรือ โกดังที่เขาเก็บของมีค่า กลัวจะเจอข้อหาลักลอบเข้ามาขโมยเข้าไปอีก

แต่เรื่องนี้ เป็นแค่ความกลัวของผมเอง เพราะหลังจากเจอ จนท.สถานี เขาก็บอกว่า เข้าไปได้ไม่เป็นไร แต่ใกล้มืดแล้ว และไ่ม่มีใครนำเข้าไปด้วย สุดท้ายก็เลยเก็บภาพรอบๆ สถานีก็พอ

[mirage_II]

กลับออกมายังสถานีรถไฟแก่งหลวง ก็รีบข้ามรางไปถ่ายรูปกัน ใกล้มืดเต็มทีแล้ว (แม้เวลาตอนนั้นจะเพียง 5 โมงครึ่ง แต่อยู่ในป่าเขา ทำให้ดูเหมือนจะมืดแล้วทั้งๆ ที่เป็นหน้าร้อนและไม่มีเมฆหนาใดๆ) ย่านสถานีมี 3 ราง รางประธานจะอยู่ติดกับอาคารสถานี รางไกลที่สุดสำหรับจอดรถขนหิน ในภาพท่านผตก.บ้านดูจะรวดเร็วกว่าใครๆ ข้ามรางล่วงหน้าไปแล้ว 1 ราง


มองไปทางซ้ายมือ ด้านทิศเหนือ พอดีมีรถตรวจรางวิ่งผ่านมา พวกเขากำลังทำงานกันอย่างขมักเขม้น


มองไปทางขวามือ ด้านทิศใต้ ที่มุ่งไปแก่งหลวง จะเห็นภูเขารูปก้อนหินตั้งอยู่ สิ่งนี่แหละทำให้ผมอยากเดินจากสถานีไปยังจุดชมวิวแก่งหลวงมากกว่าไปทางลัด จะได้เห็นภูเขาชัดๆ ซึ่งถือเป็นเอกลักษณ์ของสถานีรถไฟแห่งนี้ด้วย


เดินข้ามรางไป 1 ราง แล้วแล้วหันกลับมาดู คุณยายกบกำลังพาน้องเค๊กข้ามรางอย่างทุลักทุเล เพราะไม่มีทางเดินข้ามรางเหมือนสถานีรถไฟใหญ่ๆ ส่วนท่านผตก.บ้านยังคงยืนตะลึงกับสถานี เอ๊ย..ไม่ใช่ กำลังยืนรอคุณยายกับน้องเค๊กอยู่นะครับ

[mirage_II]

ข้ามรางมาเกือบถึงตัวสถานี เจอเจ้าตูบแดงเข้ามาต้อนรับ ทำท่าอยากเล่นด้วย แต่ผมไม่มีเวลา ต้องรีบถ่ายภาพและไม่อยากมือเปื้อนด้วย ไม่งั้นคงได้รู้จักกันมากกว่านี้..


มองไปทางเหนือ เดี๋ยวผมจะเริ่มเดินไปทางนั้นก่อน เพื่อไปเก็บภาพป้ายชื่อสถานีตามประเพณีปฏิบัติครับ


เดินมาก็เห็นป้ายสถานีข้างเคียง สถานีทางเหนืออยู่ไกลมาก และได้ผ่านอุโมงค์ห้วยแม่ลานที่ผมเคยไปเดินมาแล้วด้วย ส่วนสถานีทางใต้นั้นอยู่ไม่ไกล (ครึ่งหนึ่งของทางด้านเหนือ) ผมเองยังเคยคิดจะเดินให้ตลอดเหมือนคุณหนุ่มเลยครับ


เดินเกือบถึงป้ายแล้ว แต่บรรยากาศดูเหมือนจะมืดลงเร็วจริงๆ นะครับ

[mirage_II]

ระหว่างเดินนั้น เจ้าตูบแดงก็ยังตามผมไปตลอด เลยถ่ายให้สักภาพ แต่ดันแลบลิ้นให้ดูซะงั้น


ผมเดินเลยป้ายไปเล็กน้อย แล้วมองไปทางทิศเหนือ ซึ่งเป็นรางโค้งลับตาไปทางขวาครับ แอบเห็นถนนลูกรังทางขวาวิ่งคู่ขนานกับราง ดูในแผนที่พบว่าทางนี้ยาวไปถึงจุดตัดข้ามทางรถไฟ ที่จะไปยังถ้ำเอราวัณได้ และถนนนี้เองก็วิ่งอ้อมด้านหลังสถานีด้วยครับ ส่วนถนนทางซ้ายของราง นั้นจะอยู่ด้านหน้าอาคารที่เรียงรายอยู่ถัดจากโบกี้ขนหินกรวดในภาพนะครับ ซึ่งถนนเส้นนี้ก็คือทางเข้าสถานีอีกทางนั่นเอง และจะยาวไปถึงจุดตัดข้ามาทางรถไฟที่ไปถ้ำเอราวัณด้วย


ลองใช้กล้องซูมดูโค้งไกลๆ จะเห็นหมายเลขบนสทล.ด้วยครับ


หันหลังมากเก็บภาพป้ายชื่อสถานี ให้เห็นชานชาลาสถานีเต็มๆ เลยไปถึงป้ายชื่อด้านใต้ด้วย เหลือบเห็นป้ายเก่าอีกแผ่นวางอยู่ที่พื้น....


ก้มลงไปดูใกล้ๆ เห็นจุดอะไรบนป้ายนี้ด้วย ยืนยันไม่ใช่ก้อนหิน เป็นรอยการทำจุดบนแผ่นป้ายจริงๆ เพราะมีการใส่สีดำด้วย ทั้งๆ ที่คำว่า "แก่งหลวง"ก็ครบแล้ว ทำไมต้องมีจุดสีดำทางขวาด้วยนะครับ