ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[mirage_II]

ได้เวลาเซลฟี่ตัวเองแล้วครับ เนื่องจากเดินมาคนเดียว และไม่ได้เอาขาตั้งกล้องมา ผมเลยไม่สามารถถ่ายภาพเต็มตัวกับป้ายได้ สองนิ้วชู แสดงถึงชัยชนะ ที่ทำได้สำเร็จ ในการเดินมาไกลขนาดนี้ ท่ามกลางแดดร้อน และความเปล่าเปลี่ยวครับ นี่เป็นครั้งที่สองที่ ถ่ายป้ายรอยต่อจังหวัด จากบริเวณใกล้อุโมงค์เขาพลึง เมื่อ 3 ปีที่แล้วครับ ภาพนี้ถ่ายจากบนราง จะได้เห็นป้ายเต็มๆ


ลงไปข้างล่าง ไปถ่ายอีกด้านอย่างสนุกสนาน เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ ก็สำเร็จสมหวังแล้วนี่นาครับ


อีกภาพ เข้าไปสัมผัสป้ายด้วย แต่เนื่องจากป้ายอยู่สูง เลยกลายเป็นเหมือนผมเกาะเสาแทนครับ

[mirage_II]

อีกภาพ สำหรับป้ายล้วนๆ ต้องถ่ายหลายภาพหน่อย เพราะอุตส่าห์เดินมาไกล มายากด้วยครับ


ก้มดูที่พื้น จะสังเกตุว่ามีฐานเสาอีกคู่ ทีแรกคิดว่าเป็นตำแหน่งป้ายอันเดิม (ถ้าเคยมี) แต่ดูๆ ไปน่าจะเป็นการยึดแนวเฉียง ที่เรียกว่า เสตย์ แต่ปัจจุบันไ่ม่ได้ใช้แล้ว คนที่เดินลงมาถ่ายภาพใกล้ๆ แบบผมต้องระวังสดุด แล้วจะเดินกลับไม่ไหวนะครับ (ระหว่างนี้ต้องระวังเท้าที่สุด เพราะต้องใช้เดินกลับกันอีกไกล )


ไม่ลืมถ่ายอีกด้านของภาพชัดๆ ในะระยะใกล้ อีกสักภาพ ก่อนกลับครับ

[mirage_II]

ก่อนกลับจากเขตรอยต่อจังหวัด ก็ขอสรุปด้วยภาพถ่ายดาวเทียมมาใส่ตำแหน่งต่างๆ ตามที่สำรวจมาครับ ซึ่งจะเห็นทางเดินในป่า ที่อยู่ใกล้ทางรถไฟ ในขณะที่ช่วงนี้ ถนนลูกรังที่เราเข้ามานั้นอยู่ห่างออกไป ซึ่งทางเดินในป่านี้ สามารถไปถึงหลังสถานีรถไฟปางป๋วยได้ เส้นทางนี้น่าจะเหมาะสำหรับผู้ต้องการผจญภัยด้วยรถมอเตอร์ไซด์วิบาก หรือจักรยานเสือภูเขาครับ และในภาพยังได้แสดงแนวสายไฟฟ้าแรงสูงด้วย


เอาล่ะ.. ได้เวลากลับแล้วครับ เวลาตอนนั้นบ่ายสามโมงเศษ น่าจะใช้เวลาประมาณชั่วโมงจึงจะถึงรถ และกว่าจะตลุยออกไปก็ยังไม่มืด สามารถไปต่อที่สถานีบ้านปินได้ ถือเป็นจบภาระกิจในวันที่สองครับ (แต่เนื่อหาในช่วงที่ 2 นี้จะจบแค่ ที่หยุดรถผาคอก่อน เพราะยาวว...มากแล้ว ) จากภาพ ตรงนี้ถือเป็นเนินสูงสุด ที่พอจะเรียกได้ว่า "เนินมรณะ" เพราะเป็นต้นเหตุให้เกิดอุบัติเหตุรถไฟไปชนหน้าผา เพราะเบรคชำรุด พาให้ขบวนตกลงไปกองที่ก้นเหว ที่พอจะเรียกว่า "เหวมรณะ" ได้อีกเช่นกัน แหม..ดูจากภาพปกติแล้วก็ไม่เห็นจะเป็นทางลาด หรือเนินสักเท่าใด ต่างจากดูภาพที่ซูมก่อนหน้านี้อย่างมากครับ


ขากลับก็ซ้ำๆ เลยไม่ได้ถ่ายอะไร แถมต้องรีบเดินทำเวลาด้วย แต่โค้งนี้ดูสวยจนอดใจไม่ถ่ายไม่ได้ครับ

[mirage_II]

เดินกลับมาเกือบจะถึงเหวมรณะแล้ว ตอนนี้มองเห็นป้ายกำหนดความเร็วรถไฟที่จะผ่าน แต่หูผมก็ได้ยินเสียงอะไรตามมาข้างหลัง


รถไฟครับ โอ..ตื่นเต้น เพราะเป็นเรื่องบังเอิญที่ผมจะได้เห็นขบวนรถไฟวิ่งลงเนินมรณะมา ว่าจะเร็วแค่ไหน แต่น่าเสียดาย ถ้าจะให้ดี ต้องไปดูตอนที่ผ่านเหวมรณะ หน้าศาลเจ้าพ่อเขาพลึง เหมือนประหนึ่งว่า จำลองเหตุการณ์อุบัติเหตุคราวนั้น ว่ารถไฟจะวิ่งผ่านเร็วแค่ไหน


แต่...พอรถไฟวิ่งเข้ามาใกล้ เลยทราบว่ามีแค่หัวรถจักรเปล่าๆ ไม่ได้มีขบวนแต่อย่างใด ยามบ่ายนี้ ถือว่าปลอดขบวนรถไฟจริงๆ ครับ ถ้าอยากจะเห็นรถไฟ ต้องมาก่อนเที่ยง ครับ


แวบเดียว....แล่นไปแล้วครับ ราวกับสายลม เพราะมีแต่หัวจักร พขร. ไม่ต้องกังวลตู้โบกี้ที่เคยพ่วงว่าจะเป็นภาระในการเบรค

[mirage_II]

ซึ่งผมก็ไม่พลาดถ่ายคลิ๊ปวิดีโอมาให้ดูกันครับ

ดูแล้วเหมือนสไลเดอร์เลยครับ ถ้าเป็นรถยนต์อาจเรียกว่าดับเครื่องลงมา สภาพรางดีมากแทบไม่ได้ยินเสียงล้อกระทบรางเลย แต่จะว่าไปแล้วก็อันตรายนะครับ เพราะรถไฟมาเร็วแต่ไร้เสียงแบบนี้ นับว่าหูผมดีที่ได้ยินเสียงมาก่อน เลยไ่ม่ตกใจอะไร แถมยังมีเวลาปรับกล้องถ่ายแบบวิดีโอทัน


เสร็จแล้วก็เดินต่อ จากตรงป้ายกำหนดความเร็วรถ จะมองเห็นเหวมรณะอยู่ไกลๆ ดูคล้ายทางรถไฟวิ่งเข้าไปชนภูเขาตรงๆ แต่ถ้าซูมดู ก็พบว่าเป็นการเลี้ยวซ้ายครับ


ระหว่างนั้น ก็มีสิ่งทำให้ผมต๊กกระใจ ต้องกระโดดถอยหลัง เพราะคิดว่างู ครับ ช่างเหมือนจริงๆ ใจก็บอกตัวเองว่า จะมาโดนงูเล่นงานเอาง่ายๆ แบบนี้หรือ ทั้งๆ ที่เดินมาตั้งไกลก็ไม่เจอสักตัวเลย

[mirage_II]

เดินกลับมาเกือบถึงเหวมรณะแล้ว ค่อยๆ ลุ้นดูตรงปลายโค้งไกลสุด ซึ่งมีศาลเ้จ้าพ่อเขาพลึงตั้งอยู่ ภาพนี้เป็นมุมมองของ พขร. ที่เห็นเมื่อขบวนรถล่องจากลำปางมา ครับ แต่เหลือบเห็นเสาอะไรปักอยู่ตรงกลางโค้งพอดี ขาไปไม่ทันได้สังเกตุครับ


เดินเข้าไปใกล้อีกนิด ก็เริ่มเห็นศาลฯ ค่อยๆโผล่ออกมาจากพงหญ้าตรงหัวโค้ง เลยถ่ายแบบซูมมาให้ดูกัน ซึ่งจะเห็นหมายเลขบนเสาโทรเลขใกล้ๆ นั้นค่อนข้างชัดเจนครับ


เดินมาถึงเสาที่ปักอยู่ตรงหัวโค้งฝั่งเหว มีการเขียนอะไรไว้ด้วย แต่ในวงกลมสีม่วง ที่ผมวงไว้นี้เ็ป็น ตำแหน่งจริงบนเส้นทางรถไฟเทียบจากกรุงเทพฯ คือ 586 กิโลเมตร กับ 776.60 เมตร ครับ


และอีกภาพที่ มีตัวผมอยู่ด้วย อยู่ในท่าทีเตือนให้ระวังอันตราย เวลาผ่านจุดนี้นะครับ

[taweep]

ช่วงเนินมรณะมีสัญญาณมือถือไหมครับ แล้วไปคนเดียวแบบนั้น เสี่ยงมากเลยนะครับ แบบว่ากลัวเจอสัตว์อันตราย อย่างน้อยถ้ามีเพื่อนไปจะได้มีคอยช่วยเหลือ ผมเคยเดินขึ้นดอยขุนตานคนเดียวเลยครับ ช่วงที่เดินจากสถานียังมีฝรั่ง 2-3 คน พอสักพักเขาทิ้งห่างไปมองไม่เห็นแล้ว ผมหวั่นว่ากลัวจะเจองู ,เสือ สัตว์อันตรายอะไรประมาณนั้นอะครับ

[mirage_II]

ขอบคุณ คุณtaweep ที่เป็นห่วงครับ เรื่องสัญญาณมือถือนั้นหายไปตั้งแต่เริ่มเข้าถนนลูกรังแล้วครับ ถ้าพูดถึงเรื่องเสี่ยง ก็เสี่ยงกันทั้งคันรถตั้งแต่เข้าป่าแล้ว อาศัยว่าเป็นช่วงกลางวันแดดจ้าๆ เลยไม่ค่อยน่ากลัวเหมือนตอนเย็นๆ ใกล้ค่ำครับ ในอันทีจริง เด็กๆ ก็เริ่มมีการออกเดินตามหาผมเหมือนกัน แต่ดันไปคนละทาง (ด้านใต้) เพราะตอนแรกผมเริ่มเดินไปทางนั้นจริงๆ กลับมานึกดูว่าอันตรายจริงๆ เพราะพวกเขาคงตั้งใจไปค้นหาทางนั้นกัน ก็ด้วยความเร่งรีบ เลยไ่ม่ได้บอกพวกเขาว่าเดินไปทางไหนก่อน จะว่าไปแล้วมีเสี่ยงกว่านี้อีก คือ ไปภูทอก ชั้นบนสุดผมเดินคนเดียว โดยมีป้ายบอกให้ระวังงู ทางเดินก็รก แถมบริเวณริมๆ ก็ดูลื่น กลัวจะตกลงไปข้างล่าง เดินมากว่า 3 ชั่วโมงแล้วอีก (หลานรออยู่ชั้นที่ 5 เพราะไม่กล้าขึ้น) ต้องตั้งสติ มีสมาธิ ทำอะไรให้ระมัดระวังมากๆ ครับ


เดินกลับมาพักนึง ก็เริ่มเห็นสายไฟแรงสูงอีกครั้ง กำลังผ่านช่องเขาโค้งอีกแห่ง แต่ที่น่าสนใจคือ เสาโทรเลขที่ปักอยู่สูง มีหมายเลข 586/10 น่าเห็นใจช่างเีขียนตัวเลข ต้องปีนขึ้นไปเขียนกันบนโน้นด้วย


กำลังจะลอดใต้สายไฟแรงสูง ซึ่งก็จะเห็นต้นฉำฉาต้นเดิมที่เห็นตอนขามา แสดงว่าใกล้จะถึงจุดจอดรถแล้ว ก็ประมาณกิโลเมตรกว่าๆ เองครับ


มาถึงบริเวณที่เคยเข้าใจว่าเป็นจุดรถไฟตกเหว จุดนี้สามารถมองเห็นถนนข้างล่าง ตอนนี้มองไปทางใต้ เป็นถนนด้านที่ไปผาคอ ครับ


เดินไปอีกนิด เจอช่องเดิน(ทางปฏิับัติคงต้องคลาน)ลงไปข้างล่าง อีกจุด ซึ่งมีกองวัสดุอะไรสี่เหลี่ยมกองอยู่ ซึ่งตอนผมขับรถมาก็เห็นเหมือนกัน คิดว่าเป็นท่อระบายน้ำ จึงไม่ได้ถ่ายภาพไว้

[mirage_II]

เดินกลับมา ใกล้ถึงทางลักข้าม ซึ่งมีทางเดินเข้าป่าทางขวามือ ตรงนี้จะเห็นเนินเขาที่เพิ่งมีการปรับแต่งให้เป็นระดับ เพื่อป้องกันดินถล่มแล้ว เลยไม่มีหญ้าขึ้นรกเหมือนเนินเขาลูกอื่น


เดินเข้าโค้งไปอีกนิด ก็เห็นภูเขาหัวมนที่เห็นตอนขามา แต่มุมนี้จะเห็นถึงเชิงเขาทางขวามือด้วย ดูแล้วเหมือนปุ่มอะไรงอกขึ้นมาเลยครับ อ้อ..ตรงปลายโค้งนั้นก็คือลานข้างทางรถไฟที่มีเพิงริมทางอยู่


ตอนนี้เดินมาถึงลานข้างทางที่มีเพิงไม้ไผ่เก่าๆแล้วครับ ค่อยผ่อนคลายเท้าขึ้นมาหน่อย เดินบนไม้หมอนเหมือนเหยียบบันไดลิงมาตลอดทาง


ฉับพลันก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์กระหึ่มมาจากทางทิศใต้ ผมจึงใช้กล้องซูมไปที่ปลายราง ซึ่งดูเป็นโค้งตัวเอส อีกแห่งหนึ่ง ใจก็คิดว่า คงต้องมีขบวนรถไฟมาแน่นอน

[mirage_II]

คึก..คึก..คึก..คึก.. มาโน่นแล้วครับ เป็นขบวนรถบรรทุกน้ำมัน เร่งเครื่องสุดๆ แต่กลับช้ามาก ลากจูงโดยคุณปู่ เห็นแล้วรู้สึกสงสารเลย เวรกรรม..ที่ต้องมาทำงานหนักขนาดนี้ จากภาพ ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตรงนั้นเป็นป้ายเตือนความเร็ว เลยจุดที่ผมขึ้นรางไปนิดเดียว


เข้ามาใกล้ๆเรื่อย เนื่องจากเป็นการถ่ายแบบซูม เลยทำให้ดูเหมือนรถจักรวิ่งช้ากว่าปกติเข้าไปอีก ดูดีๆ จะเห็นว่ามีการพหุหัวจักรเข้าอีก 1 แต่ในขณะนั้นผมไม่ทันได้สังเกตุจริงๆ จนมาดูเห็นในคลิ๊ปตอน Upload ขึ้น Youtube ครับ แหม..เจ้าหัวจักรที่มาพหุนี่ เหมือนแอบอยู่ข้างหลังช่างแนบเนียนจริงๆ ครับ


ลดการซูมลงเป็นภาพปกติ ก็จะเ็ห็นว่ายังอยู่ไกลพอสมควร


ใกล้เข้ามาเกือบถึงตัวผมแล้ว จะเห็นความชราภาพของคุณปู่ ได้ชัดเจน แต่ใจยังสู้ งานขึ้นเขาลงเขานี่ ท่านถนัดนัก