ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[mirage_II]

ขอบคุณ คุณหนุ่มมากที่เข้ามาเพิ่มเติมให้นะครับ รู้สึกแปลกๆ ตรงที่มีเมรุแต่ไม่มีวัด ในเืมืองแถวบ้านเรา มีวัดแต่ไม่มีเมรุ ก็เยอะ เช่นพวกสำนักสงฆ์ ว่าแต่ต้องไปนิมนต์พระมาทำพิธีฌาปนกิจเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ที่วัด ก็คงแบบเดียวกับการนิมนต์พระจากวัดอื่นมาร่วมสวดนั่นนะครับ
ว่าแต่ คนที่มีบ้านอยู่ใกล้สุสาน หรือฌาปนสถานที่ไม่มีวัด คงจะรู้สึกน่ากลัวว่า ฌาปนสถานที่อยู่ติดกับวัดนะครับ เพราะไม่มีพระภิกษุจำวัดอยู่ใกล้ๆ และไม่มีพระอุโบสถอันศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย


ออกจากผาคอ มายัง ผาคัน สองชื่อนี่ง่ายต่อการสับสนจริงๆนะครับ เพราะความรู้สึกว่าคันมาน่าจะเป็นป่าทึบ หรืออยู่ไกลกว่าคอ จึงต้องจำอย่างเดียว ว่าแต่สองชื่อนี้ถ้าเอาคำหลังมารวมกันกลายเป็น คันคอไปได้ (แต่ก็พอจะเป็นหลักในการจดจำโดยใ้ช้คำว่า "คันคอ" คือ คัน ต้องมา ก่อน คอ นั่นเอง ) จากแผนที่จะแสดงถนนคสล.สั้นๆสีน้ำเงินในหมู่บ้านผาคอ และถนนลาดยางมะตอยด้วยสีฟ้ายาวๆ ส่วนที่ไม่ได้ลากเส้นปล่อยไว้สีขาวก็คือถนนลูกรังนะครับ ถ้าเพื่อนๆ ไปที่นั่นอีก จะรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้น และนอกจากนี้ผมยังลากเส้นแนวสายไฟฟ้าแรงสูงได้ด้วย เวลาเจอจะได้รู้สึกเหมือนพบเพื่อนเก่า ซึ่งในเส้นทางผาคอ-ปางป๋วยนี้จะเจอกัน 3 ครั้ง บนถนน พอๆ กับบนทางรถไฟ ไม่เหงาดีครับ


เติมพลังเสร็จแล้ว ล้อรถก็เตรียมหมุนกันต่อไปข้างหน้าครับ


เรายังอยู่ในเขตตำบลผาคันอยู่ เวลาตอนนั้นประมาณ 5 โมงเย็นกว่าๆ แล้ว ยังเหลือภาระกิจบ้านปินอีกแห่งก่อนจะกลับเข้าที่พัก แต่ขอยกไปในช่วงหน้านะครับ

[ksomchai]

ติดตามกระทู้ของคุณชัยวัฒน์ มาตั้งแต่ออกจากกรุงเทพ ฯ แล้วนะ ครับ ชมทุกภาพอ่านทุกตัวอักษรเลย ครับ
ผมชอบการขับรถท่องเที่ยวในแนวนี้ แต่คนที่นั่ง ๆ ผมเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ อิอิ

ผมขับรถขึ้นเหนือก็หลาย ครั้ง ตั้งแต่ ทล.หมายเลข ๑๑ ยังวิ่งสวนทางซึ่งตอนนั้รู้สึกร่มรื่นตลอดทางตั้งแต่
อุตรดิตถ์ขึ้นไปถึงลำปาง หลังจากช่วง อุตรดิตถ์-เด่นชัย กลายเป็นถนน ๔ เลน ต้นไม้สองข้างทางหายไปจำนวนมากอย่างน่าใจหาย
ยังเหลือช่วงเด่ยชัย-ลำปาง หากเป็นถนนสี่เลนเมื่อไหร่ ต้นไม้คงหมดเช่นกัน ยังไม่เคยแวะชมสถานีรายทางเลยนะ ครับ
ได้ชมแต่ทัศนียภาพทางรถไฟ ช่วงนี้ขึ้นเหนือบ่อย ๆ เพราะต้องไปเยี่ยมลูกสาวที่ ม.เชียงใหม่ ขึ้นเหนือทีไร ต้องนั่งรถไฟทุกที
เพราะชอบบรรากาศสองข้างทางยังพอมองเห็นป่าไม้อยู่บ้าง บางทีก็ยังเห็นหน่อของต้นสักเล็ก ๆ ขึ้นอยู่ข้าง ๆ รางรถไฟเลย ครับ

ยังคิดอยู่ว่ามีโอกาสขึ้นเหนือจะลองขับรถแวะชมสถานีรายทางและจุดสำคัญบนเส้นทางสายนี้บ้าง
แต่ตอนนี้ขอชมกระทู้ของคุณชัยวัฒน์ไปก่อนน่ะ ครับ
_________________

[black_express]

ยืนยันตามที่คุณหนุ่มกล่าว คือ ทางภาคเหนือตอนบน ป่าช้าจะแยกต่างหาก อยู่ท้ายหมู่บ้าน ไม่ได้อยู่ในบริเวณวัด อาจเป็นด้วยความเชื่อทางประเพณีตั้งแต่โบราณก็ได้ที่ว่า พิธีอวมงคลต้องไปจัดที่นอกเมือง

เมื่อก่อน จะเผากลางแจ้ง หรือบนเชิงตะกอนก็แล้วแต่อัธยาศัยเจ้าภาพ บริเวณป่าช้า จะมีศาลาสำหรับให้พระสงฆ์สวดตามพิธีศาสนา มีม้ายาวคอนกรีต หรือม้าหินอ่อนให้ผูมาร่วมงานได้นั่งพักตามใจชอบ พอไม่มีงานฌาปนกิจก็ร่มรื่นสำหรับให้เด็กเลี้ยงควายมาอาศัยหรือมีบ้านพักสำหรับครอบครัวสัปเหร่อได้พำนักตามแต่ละหมู่บ้าน

เท่าที่สังเกต การเผากลางแจ้งมักจะเป็นผู้มีอันจะกิน ประดับประดาด้วยปราสาทไม้ ยกขึ้นเชิงตะกอนลำบาก ประกอบกับหาฟืนได้ง่าย (เพราะเจ้าภาพมีฐานะ) เลยเผากลางแจ้ง

ส่วนศพที่เผาบนเชิงตะกอนมักเป็นแบบเปิด จะเป็นโลงธรรมดา เชิงตะกอนทั้งสองด้านจะเป็นเสมือนที่ดูดลมจากกองฟืนให้ไฟที่จุดแรงขึ้น สามารถเผาได้หมด

สำหรับเมรุที่สร้างภายหลัง มักใช้ถ่านเป็นเชื้อเพลิง เพราะพื้นที่ด้านล่างเตาเผามีจำกัด ส่วนจะเป็นเตาเผาแบบใช้น้ำมันหรือใช้ไฟฟ้า มักเป็นเมรุที่อยู่ในเมืองแล้วครับ

[black_express]

จะว่ามีผีหลอกไหม ? ข้อนี้ผมตอบไม่ได้ แต่ที่สังเกตจะมีบ้านของสัปเหร่อตั้งอยู่ในบริเวณป่าช้า ซึ่งอาจมีคาถาดี และไม่กลัวผี เพราะจัดการพิธีศพตั้งแต่ต้นมือ ยิ่งปัจจุบันชุมชนขยายตัว ปลูกบ้านอาศัยกันรอบๆ บริเวณป่าช้าด้วยซ้ำไป

แต่บรรยากาศทั่วไปจะเงียบเหงา ข้าวของไม่ค่อยหาย (เพราะไม่มีให้ขโมยอยู่แล้ว) ชาวบ้านคงเกรงใจอดีตมนุษย์อยู่ด้วยกระมัง ?

[mirage_II]

ขอบคุณ คุณสมชายครับ ที่คอยติดตามให้กำลังใจกันครับ คนตั้งกระทู้ถ้าไม่มีใครชม ก็เหมือนลิเกไม่มีคนดูนั่นแหละครับ เล่นไปก็เซ็งๆ แต่ถ้ามีคนมาคอยปรบมือเชียร์ ก็คงเล่นกันสุดฝีมือละครับ

สำหรับคนนั่งข้าง ก็เช่นกันครับ เขาก็ไม่ชอบอยู่เหมือนกัน บอกว่าทำไมไม่ไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวอย่างคนอื่นเขาเช่น น้ำตก ชายหาด หรือ ขึ้นเขาไปดูทะเลหมอกซะเลย มาเดินดุ่มๆคนเดียว ถ่ายรูปกับสถานีรถไฟเก่าๆ ในป่าอยู่ได้ และทำให้พวกเขาตัองนั่งรอในรถเกือบทั้งวัน (หลายๆ จุดรวมกัน) แต่คุณพ่อตาและคุณแม่ยายไม่ว่าอะไร เขาชอบนั่งรถเที่ยว ไปไหนก็ได้ และมักไม่ค่อยจะลง ขนาดบางที่ไปวัด ก็ไม่ยอมลง หรือลงแค่ไหว้เล็กน้อยก็มารอที่รถแล้ว แต่ดูพวกเขาจะมีความสุขในการนั่งรถไปคุยไป เพราะรถผมเป็นแบบแวน นั่งแล้วคุยกันได้ตลอดทั้งคัน เหมือนเปลี่ยนที่สนทนาไปอยู่บนรถแทน ถ้าคุณอยากจะแวะเที่ยวชมสถานีรถไฟในป่าแบบผม ก็คงต้องหาจังหวะ คนข้างๆ เผลอ ไปต่างจังหวัด หรือต่างประเทศ แล้วหาคนรู้ใจไปนะครับ หมายถึงคนคอเดียวกัน ไม่ใช่กิ๊ก นะครับ

ขอบคุณ พี่ตึ๋งที่นำภาพ สถานีไปโลกสุขคติ อันเป็นสถานีสุดท้ายของชีวิตมาให้ชมกันครับ ตอนกลางวันนะดูไม่น่ากลัวเท่าไร เด็กๆ วิ่งเล่นไปแถวนั้นได้ แต่ตอนกลางคืนนี่ซิ วัดหลังโรงเรียนผม ก็เคยมีเชิงตะกอนอย่างที่ว่า เห็นตอนแรกก็ไม่รู้ นึกว่าเขาสร้างบ้านสูงๆ แล้วรื้อออกเหลือแต่บันไดขึ้นสองข้าง จนมาทราบที่หลัง เคยไปเผาศพคนรู้จักกัน ที่ต่างจังหวัด เขาก็ใช้เชิงตะกอนที่ว่า วางโลงไปบนนั้น แล้วใส่ืฟืนไว้ข้างใต้ เผากันโล่งๆ นี่แหละ สักพักก็เห็น...ข้างใน ส่วนใหญ่เขาก็เอาไม้หนักๆ ทับไว้ ผมก็กลับก่อนเผาเสร็จ ดูง่ายๆ ดีไม่น่าจะเผาหมดด้วยกิ่งไม้ธรรมดา ต่างกับวัดกรุงเทพฯใช้ปืนไฟพ่นใส่ แล้วเอาเหล็กเขี่ยเอา ผมเคยร่วมเขี่ยกับเขาด้วยตอนบวชเป็นพระ ก็รู้สึกธรรมดาๆ ถ้าไม่คิดอะไร แต่ให้ไปจำวัด ที่กุฏิใกล้เมรุ คงไม่เอาเหมือนกัน

เรื่องผีหลอกนี่ มันอยู่ที่จิตของเราด้วย ถ้าเราไม่รู้ว่าที่นั่นเคยมีคนตาย หรือเป็นสุสานก็รู้สึกเฉยๆ บางทีเราดูหนังผี ก็ทำให้เราหลอนได้ง่ายๆ มีสุสานแห่งหนึ่งของชาวอิสลาม น่าจะเป็นชุมชนบ้านครัว ดูข้างนอกไม่มีป้ายบอก แต่เห็นต้นไม้ร่มรื่น ผมผ่านไปแถวนั้นลองชะเง้อดูก็ไม่รู้ วันหนึ่งลองเดินเข้าไป (อ้อมเข้าตรอกทางด้านหลัง ผ่านบ้านคน) นึกว่าเป็นสวนสาธารณะ แต่ที่ไหนได้ นั่นโลง...นี่นา มองไปอีกที่ เขากำลังทำพิธีฝังง่ายๆ กลับละครับ... ไม่น่าเชื่อว่าบ้านคนก็อยู่ติดรั้วทางเข้ากันอย่างหนาแน่น ปัจจุบันผ่านไปอีกที เขาเปิดโล่ง ให้รถเข้าไปจอดได้ เหมือนเขาล้างป่าช้าไปแล้ว สมัยก่อนผมชอบเอารถมอเตอร์ไซด์ไปซ่อมแถวนั้น ระหว่างรอก็ไปหาที่กินข้าวในซอยใกล้ๆ และเดินเล่นไปเห็นครับ

อ้อ..เคยดูในทีวี(รายการคุณไตรภพ) ว่า มีชุมชนคนจนแห่งหนึ่งในต่างประเทศที่เข้าไปจับจองที่พัก ที่นอนในสุสาน ทำเหมือนบ้านตัวเองเลย เอาข้าวของวางบนหลุมศพ ที่เขาก่อเป็นแท่งปูน บางคนนอนบนนั้นเลยก็มี... เวลาญาติๆ ผู้ล่วงลับมาทำพิธี เขาก็จะเก็บข้าวของหลบให้ บางทีคิดง่ายๆ คนเราตายแล้ว ร่างกายก็เหมือนสิ่งของ ถ้าเป็นสัตว์ก็สามารถกินหรือเอามาเป็นเครื่องมือเครื่องใช้และเครื่องประดับได้ ตามหลักวิทยาศาสตร์ก็คือ แร่ธาตุในธรรมชาตินั่นแหละ มาก่อรวมตัวกันเป็นอวัยวะของเรา และที่จะอยู่นานสุดก็คือกระดูกที่เป็นแคลเซียม และความจริงที่น่าสนเท่ห์ ก็คือ เราเกิดมาจากเซลเดียวที่ผสมในรังไข่ ซึ่งถือว่ามีขนาดเล็ก จนเหมือนไม่มี แต่ก็กินหรือนำเอาแร่ธาตุรอบๆ เข้ามาสร้างเป็นเซลใหม่เหมือนตัวเองเพิ่มจำนวนจนมีขนาดที่เราเห็นโดยเซลที่สร้างใหม่นี่ก็ถูกกำหนดคุณสมบัติและมีหน้าที่แตกต่างกัน จนเป็นระบบอวัยวะต่างๆ ทำงานได้ อย่างไม่น่าเชื่อ และที่สำคัญก็มีสมอง ความคิด และสร้างอารายะธรรมได้ จนกลับกลายมามีสิ่งทีเชื่อว่าเหลือหลังความตาย คือ วิญญาณ ที่พร้อมจะผนวกกับ ร่างกายใหม่ ชีวิตใหม่ที่เกิดขึ้นต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด บางทีผมก็คิดว่าเราคือใคร มาจากไหน ก่อนจะมีเราเป็นอย่างไร และถ้าเราจากไปจะเป็นอย่างไร จะรู้สึกอย่างไร ฯลฯ เป็นคำถามรบกวนใจ และคาใจของมนุษย์ทุกคน จนอยากจะไปลองเที่ยวเล่นๆ เพื่อหาประสบการณ์และ ความคุ้นเคยก่อนจากไปอยู่เหมือนกัน โดยการนั่งสมาธิเข้าฌาณ สัมผัสโลกหน้า หรือสิ่งเร้นลับต่างๆ ไม่งั้นวันหนึ่งเราตายไป คงจะตกใจ ว้าเหว่ หรือ ทำอะไร ไปไหนไม่ถูกเหมือนกัน บางทีเรารู้ แต่ทำไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เรารู้ เป็นจริงหรือไม่...เฮ้อ.. ทำไป ทำมาจะกลายเป็นกระทู้ธรรมะ ไปแล้วครับ

[black_express]

สุสานที่กล่าวถึง คงจะเป็นสุสานคริสเตียนที่ฟิลิปปินส์ครับ เพราะญาติคนตายมักจะสร้างบ้านหลังสวยๆ เล็กๆ แบบย่อส่วนไว้ ถึงจะเล็ก แต่ก็มั่นคงแข็งแรงกว่าบ้านในสลัมล่ะน่า

ตอนหลัง มีชาวสลัมหัวใสบุกรุกเข้าไปพักพิงอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ นั้น พอมีเทศกาลที่หมู่ญาติมาคารวะผู้ตาย ก็อพยพหลีกทางให้ตามระเบียบ

ถ้าเป็นสยามประเทศละหรือ ? นอกจากจะไม่หลีกทางให้แล้ว เกรงว่าญาติๆ อาจจ่ายเงินค่าย้ายข้าวของชั่วคราวด้วยสิ

เหมือนบางหน่วยงานต้องจ่ายเวลาก่อสร้างขยับขยายโครงการ จะเรียกว่าจ่ายค่าชดเชย กฎหมายก็ไม่ให้เพราะถือว่าบุกรุกพื้นที่ เลยออกมาในรูปให้บริษัทรับเหมาไปไล่เอง แถมมีจ่ายเงินที่เลี่ยงออกมาเป็นค่าบรรเทาความเดือดร้อนเสียหายอีกด้วย

พูดมากเดี๋ยวลามปาม ขอยุติเรื่องเพียงแค่นี้

[Air_Reservoir]

พูดถึงสุสานแล้ว ทำให้ผมนึกถึงเชิงตะกอนตรงใกล้ๆ กับหมู่บ้านตรงก่อนขึ้นดอยขุนตานฝั่งด้านที่มาจากห้างฉัตรทุกที กลางวันขับรถมาไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่พอเป็นกลางคืนนี่ดูวังเวงยังไงชอบกลครับ

ยังติดตามกระทู้อยู่เรื่อยๆ นะครับ นั่งดูแล้วเพลินดีจนอยากจะกลับไปเยี่ยมชมแถวนั้นอีกครั้งเลยครับ

[mirage_II]

พี่ตึ๋งครับ ผมลองเข้าไปค้นดูในเน็ตใช่จริงๆ ครับ เรียกว่าอยู่กับศพ หรือใกล้ศพ จริงๆ แต่ในภาพนั้นเหมือนไปตั้งบ้้านอยู่เหนือช่องเก็บศพ ญาติๆ เขาไม่คิดว่าเป็นการเหยียบย่ำ ไม่เคารพผู้ล่วงลับไปแล้วหรือ

สำหรับบ้านเรา ช่องเก็บศพหลังวัด เป็นที่ๆ ที่น่าไปใกล้ มันวังเวงสุดๆ ครับ และเรื่องการไล่ที่บ้านเรา พูดกันไม่รู้เรื่องสมัยก่อนใช้วิธีเผา แต่ปัจจุบัน มีมนุษยธรรมขึ้นหน่อย โดยใช้บริการชายชุดดำ ตลุยรื้อ ตามด้วยรถตัก ในยามวิกาล เฮ้อ... ถ้าเส้นไม่ใหญ่ ก็ต้องขึ้นศาลฟ้องร้องกันให้มั่วอีก

สวัสดีคุณบอลครับ ด้วยความคิดถึง(แม้จะไ่่ม่เคยคุยกัน) บังเอิญเพิ่งดูกระทู้ "ปางป๋วยระรึก ผาคอระทึก" ไปเมื่อวานเอง ชอบใจภาพนี้มาก

ทำได้ดี จนอาจมีแมวมองขอติดต่อไปเล่นภาพยนต์ได้เลย แต่ว่าจะได้เล่นเป็นบทอะไร ก็อีกเรื่องครับ

เคยติดตามกระทู้คุณมาหลายกระทู้ ถือเป็นไอดอล นำทางผมไปเที่ยวก็เยอะครับ

เอ..เส้นทางเข้า อช.ขุนตาล ทางฝั่ง อ.ห้างฉัตร คือผ่าน หมู่บ้านแม่ตาลน้อย นั้นมีสุสานด้วยหรือครับ ผมเคยเห็นแต่ฝั่ง บ้านทาชมภู ตามรูปข้างล่างนี้ นะครับ

[black_express]

เมืองไทย เขาอยู่เป็นคอนโดมีเนียมครับ ก่อเป็นช่องๆ พอซุกโลงศพได้พอดี แล้วก็ปิด

ดูๆ ไป เหมือนโรงแรมแคปซูล ประมาณนั้น

[Nakhonlampang]