ลุยเดี่ยว สำรวจเส้นทางรถไฟสายมรณะ ช่องเขาขาด

[voravut]

ว้าว..ยังใช้รถคันเดิมอยู่หรือครับพี่ นึกว่าเปลี่ยนรถแล้วนะเนี้ย ใช้คุ้มสุดๆเลยครับ ...

[mirage_II]

[mirage_II]

ตอนนี้เริ่มขึ้นเขาแล้ว เป็นช่วงที่ถนนได้แยกออกจากกันกับเลนสวนลงมา ทำให้รู้สึกเริ่มเข้าสู่บรรยากาศแห่งความเป็นธรรมชาติของป่าเขาบ้างแล้วครับ


เจอโค้งสวยอีกแห่ง ซึ่งนอกจากมีสีสรรของความ เขียวสด ตัดกับสีแดงของดอกต้นนกยูง แล้วก็ยังมี วัวยืนเล็มหญ้าอยู่ริมทางด้วยพอดี ถ้าหากมาฤดูแล้ง จะไม่พบความงามเช่นนี้เลยนะครับ



ถัดมาอีกหน่อย ก็เจอวิวโค้งสวยอีกแห่งแบบธรรมชาติ แต่มีความแตกต่างระหว่างสองฟากถนนด้วยสีของความแห้งแล้งจนเกิดไฟป่า ทางด้านซ้าย กับสีเขียวขจี และพอดีมีรถจักรยานคันหนึ่งกำลังปั่นอยู่แล้วสวนทางกับรถยนต์คันโต ให้ความรู้สึกถึงความแตกต่างอย่างมากในการเดินทางนะครับ

ณ ตรงจุดนี้วัดจากเว็บแผนที่กูเกิลได้อีกประมาณ 10 กิโลเมตรก็ถึงพิพิธภัณฑ์ช่องเขาขาดแล้ววว..


ถัดมาอีกนิด ก็เจอโค้งขวาที่กว้างไกล มีนักปั่นอีกท่านอยู่ข้างหน้า เอ๊ะ..เขามีอะไรกันช่วงนี้ ถึงมีจักรยานมาปั่นกันเยอะจริงนะครับ

[mirage_II]

พ้นโค้งขวา ก็เป็นโค้งซ้าย ที่ตีวงเป็นครึ่งวงกลมเลย มองเห็นที่วิ่งสวนมา เป็นขบวนเลยครับ


ยังอยู่ในโค้งครึ่่งวงกลม สังเกตุข้างหน้ามีจักรยาน นักปั่นหลายคนจอดรถยืนดูอะไรอยู่ หรือตรงนั้นเป็นจุดพักรถพักร่มนะครับ แสดงว่าพวกเขาคงนัดกันมาเป็นทีม เพื่อทำภาระกิจอะไรสักอย่างแน่นอนครับ


อยู่ๆ ก็มีบิ๊กไบค์คันใหญ่ วิ่งแซงซ้ายไป นับเป็นอีกรูปแบบการเดินทางที่แตกต่างกันราวฟ้าดิน เมื่อเที่ยบกับ การปั่นจักรยานนะครับ


เลยมาอีกไม่ไกล สังเกตุเห็นอุโบสถวัดพุเตยสามัคคีธรรม ตั้งอยู่สูงเด่นเป็นสง่าข้างหน้าครับ ตามแผนที่กูเกิ้ลระบุว่า มีซอยเข้าไปทางซ้าย ก่อนถึงวัดเล็กน้อย ซึ่งสามารถวิ่งอ้อมไปด้านหลังพิพิธภัณฑช่องเขาขาดได้ด้วย โดยเส้นทางรถไฟเก่า ที่เปิดให้เดินได้ถึง สถานีหินตก ก็น่าจะมาบรรจบตัดกับถนนเส้นนี้ ถ้ามีเวลาก็น่าลองพิสูจน์ดูนะครับ

[mirage_II]

เลยเขตชุมชนบ้านคนมาแล้วก็เจอรั้วขาวยาวๆ ที่ฃนานไปกับถนนทางฝั่งซ้าย ซึ่งเป็นของหน่วยงานทหารพัฒนา ซึ่งพิพิธภัณฑ์ช่องเขาขาดนี้ ก็อยู่ภายใต้การดูแลรักษาของหน่วยงานนี้ด้วย จึงเป็นที่สงสัยชื่อ ทหารพัฒนานี้ เขาพัฒนาอะไร ที่แรกผมเองก็นึกว่าพัฒนาด้านเกษตรกรรม หรือความเป็นอยู่ของชาวบ้านในท้องถิ่นซะอีก แท้จริงคือการพัฒนาเชิงสังคม ในเรื่องความมั่นคงของชุมชน พร้อมที่จะป้องกันประเทศ ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันของชาวบ้านที่จะพึ่งพาตนเอง รวมไปถึงการป้องกันปัญหาเรื่องยาเสพติด รักษาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมให้ดี ตลอดจนช่วยเหลือผู้ประสบสาธารณภัยด้วยครับ


แต่ก่อนจะถึงพิพิธภัณฑ์ช่องเขาขาด ทางขวามือ ฝั่งตรงข้าม จะผ่านแปลงไร่ข้าวโพดที่เคยปลูกให้เป็นลักษณะทางเดินเขาวงกต แล้วให้คนขึ้นไปชมบนหอด้านหน้า ดังภาพได้ แต่ปัจจุบันคงไม่ได้พัฒนาแล้ว เลยปล่อยร้างให้สนิมขึ้น และแปลงไร่ข้าวโพดก็คงปลูกแบบปกติๆ ไปแล้วนะครับ น่าเสียดายจัง น่าจะพัฒนากลับมาเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว คล้ายๆ กับทุ่งทานตะวันนะครับ อ้อ..ส่วนนี้ก็อยู่ในความดูแลของทหารพัฒนาเช่นกันครับ ก็คงเป็นไปตาม นโยบายของผู้บังคับบัญชาของหน่วยงานละครับ


ใกล้จะถึงเป้าหมายแล้ว หันไปทางซ้าย อ้าว.. คุณก้อยเผลอหลับไปแล้ว...


และแล้ว สิ่งที่รอคอยมานานถึง 2 ปีก็กำลังจะบรรลุผล ถึงแล้วครับ พิพิธภัณฑ์ช่องเขาขาด ที่มีกำหนดปิด 4 โมงเย็น นับว่าเร็วในความรู้สึกของผมที่ชอบเดินทางตอนสายๆ จากกรุงเทพฯ กว่าจะถึงที่นี่ ก็มักเลย 5 โมงเย็นไปแล้ว วันนี้ตั้งใจเป็นพิเศษครับ

[mirage_II]

เลี้ยวซ้าย กำลังจะเข้าประตูใหญ่ด้านหน้าหน่วยงานทหารพัฒนาฯ เคยแต่เห็น จนท.ทหารมายืนบอกว่า ปิดแล้ว.. วันนี้ดูโล่งดี แอบเห็นเครื่องกั้นอยุดตั้งอยู่ ทำให้รู้สึกหลอนๆ ว่าจะปิด หรือเปล่านี่

แน่นอนว่ายังเปิดอยู่ มีเวลาอีกชั่วโมงครึ่งก็จะปิดทำการ ผมต้องรีบเข้าไปข้างในละครับ โดยเลี้ยวซ้ายไปตามลูกศรสีม่วงครับ


เลี้ยวซ้ายแล้วก็เห็นป้ายเล็กๆ ที่บอกว่า ช่องเขาขาด หรือ HellFire Pass (ชื่อดูน่ากลัวดี เพราะแปลว่า ช่องไฟนรก อันมีที่มาจาก แสงไฟยามค่ำคืนของคนงานระเบิดช่องเขาเพื่อก่อสร้างรถไฟ และมีคนบาดเจ็บ ล้มตายอย่างมากมายตรงจุดนี้ครับ)


เข้ามานิดนึงก็เลี้ยวขวา เข้าไปยังส่วนพิพิธภัณฑ์ ซึ่งอยู่ด้านหลังพื้่นที่ทำการของหน่วยงานทหารพัฒนา เลยได้ชมสนามหญ้าโล่งๆ กับ ฟาร์ม ไปพลางๆ ครับ


สุดทางตรงที่เข้าไป ก็มีแยกขวา เพื่อเข้าไปยังอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ แต่ถ้าตรงไปก็จะออกไปยังพื้นที่เอกชนที่ีป้ายชื่อรีสอร์ทชูหราเลยนะครับ

ในภาพ ติดภาพจนท.ทหารท่านหนึ่งกำลังยืนปฏิลบัติงานอยู่ เขามองมาพอดี อาจนึกแปลกใจว่าผมถ่ายภาพอะไรอยู่ในรถ คงไม่เป็นที่ต้องห้ามนะครับ

[voravut]

[mirage_II]

[mirage_II]

ก่อนจะไปกันต่อ ขอสรุปเส้นทางที่มายังพิพิธภัณฑ์ ช่องเขาขาดนี้ จากเขตรอยต่อจังหวัดกาญจนบุรีกับราชบุรี (หลายคนอาจแปลกใจว่า เรามาทาง จ.นครปฐม อยู่ดีๆ ทำไมต้องผ่าน จ.ราชบุรี เป็นเพราะ อ.บ้านโป่งมีพื้นที่ลักษณะเหมือนจงอยเล็ก ยื่นเข้าไปตรงรอยต่อ จ.กาญจนบุรี กับ จ.นครปฐม พอดีนั่นเอง)

ผมขอแสดงแนวเส้นทางรถไฟด้วยเส้นสีดำ ซึ่งจะพบว่า วิ่งไขว้ไปมากับถนนสาย 323 หรือ ถ.แสงชูโต เกือบตลอดทางก่อนจะถึง ตัวเมืองกาญจน์ แต่หลังจากเลยเมืองกาญจน์แล้ว ทางรถไฟจะเบี่ยงลงใต้ไปลัดเลาะแม่น้ำแควน้อยแทน จนถึงช่องเขาสีเขียวๆ ในภาพ ซึ่งเส้นทางรถไฟในปัจจุบันก็จะสิ้นสุดลงตรงน้ำตกไทรโยคน้อย แต่ทางรถไฟในอดีตนั้นจะทอดยาวต่อไป จนถึงด่านเจดีย์สามองค์ เข้าสู่ประเทศพม่าเลย โดยมีสถานีใหญ่ อยู่ที่ก้นอ่างเก็บน้ำป้อมปี่ (ถ้าไม่มีการสร้างเขื่อนเขาแหลม หรือเขื่อนวชิราลงกรณ์ เราก็จะเห็นร่องรอยทางรถไฟ นี้ไปได้เกือบตลอดทางเลยนะครับ)

ระยะทางจาก น้ำตกไทรโยคน้อยปลายทางรถไฟในปัจจุบันถึง พิพิธภัณฑ์ช่องเขาขาด ก็ประมาณ 18 กิโลเมตรกว่าๆ เอง แต่ก็เป็นเนินเขาโค้งไปมาบ้าง เพราะอยู่ในร่องเขาพอดีครับ


เลี้ยวขวาแล้ว ก็ตรงดิ่งไปยังอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ ทันที นับว่าแตกต่างจากความรู้สึกทีเห็นจากภาพคนอื่นเขาถ่ายมาจริงๆ ผมยังนึกว่าตรงเข้าไปทางขวามือ แล้วเจออาคารพิพิธภัณฑ์ทางซ้ายมือ และยิ่งน่าประหลาดใจกว่านั้น คือ ทางเดินไปยังช่องเขาขาดนั้น อยู่ตรงไหน รับรองว่า คนที่ไม่เคยมา จะงง อย่างนึกไม่ถึงครับ


มองเห็นอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ แล้วละครับ ลานจอดรถอยู่ทางขวา ทางข้างหน้าถูกปิด บังคับให้รถต้องเลี้ยวขวาผ่านลานจอดรถ ก่อนจะกลับออกไปทุกคันครับ

[mirage_II]

หลังจากเลี้ยวขวา หน้าอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ แล้วก็เข้าสู่ลานจอดรถ วันนี้คนมาเที่ยวกันเยอะจริงๆ เกือบหาที่จอดรถไม่ได้ สังเกตุเห็นป้ายห้องน้ำอยู่ฝั่งโน้น ด้านถนนทางกลับออกไป ซึ่งมีร้านอาหารอยู่ถัดไป ด้วยครับ


ลงรถได้ ก็เปลี่ยนรองเท้าพร้อมลุย แล้วมุ่งไปห้องน้ำกัน ซึ่งมีสะพานสวยๆ ข้ามร่องน้ำริมถนนอยู่ด้วยครับ

บังเอิญมีจักรยานนักปั่นผ่านมา 2 คันพอดี ดูตรงนี้บางทีก็ไม่ทราบว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะเขาสวมกางเกงรัดรูปเหมือนกันนะครับ


ผ่านสะพานข้ามร่องน้ำริมถนนมาแล้ว ก็มองเห็นห้องน้ำอยู่ข้างหน้า ดูไกลเหมือนกันโดยเฉพาะคนขาไม่ค่อยดีนะครับ


เข้ามาสำรวจภายในห้องสุขากันก่อน เดี๋ยวนี้พัฒนาไปเยอะ เป็นชักโครกนั่งสบายๆ โดยมีสายฉีดชำระมิให้ต้องนึกแหยงยามใช้กระดาษชำระนะครับ ส่วนอ่างล้างหน้าก็ทันสมัยไม่เบาเช่นกัน