ล่องใต้

[black_express]

หลังจากเกษียณอายุราชการแล้ว ผมออกมาบ้านอุตรดิตถ์นอนก่ายหน้าผากทบทวนว่า ยังมีกี่จังหวัดหว่าที่ยังไม่ได้ไป คำตอบที่ได้รับก้คือจังหวัดพัทลุง สตูล กระบี่ พังงา บึงกาฬ และอำนาจเจริญ

ก็เหลืออีกไม่กี่จังหวัดนี่หว่าที่น่าจะไปเยือนก่อนที่แรงจะลดน้อยถอยลงไปตามกาลเวลา แถมผมไม่ได้ใช้บริการเครื่องบินโลว์คอสแบบคนสมัยนี้นิยมกันด้วย รีรอได้พักหนึ่ง ก็ตัดสินใจใช้บริการของรถทัวร์สายแม่สาย - ด่านนอก ของบริษัทปิยะชัยพัฒนาทัวร์ ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเส้นทางรถประจำทางระหว่างภูมิภาคยาวที่สุดในประเทศไทยในขณะนี้



ดังนั้น ในตอนสายของวันที่ 7 พฤศจิกายน เวลา 10.30 น. ผมจึงมานั่งป๋อหลอที่สถานีขนส่งจังหวัดอุตรดิตถ์ รอขึ้นรถวินทัวร์สายพิษณุโลก - แม่สาย หมายใจที่จะไปตั้งต้นการเดินทางที่โน่น แต่เมื่อเห็นกำหนดเวลาเดินรถของบริษัทก็พบว่า เส้นทางที่จะไปยังแม่สายนั้น เที่ยวสุดท้ายมีเพียงเวลา 09.45 น.เท่านั้น นอกนั้นเป็นคิงส์ทัวร์วิ่งไปแค่เชียงราย

ยังมีตัวเลือกอีกบริษัทคือนครชัยทัวร์สายนครราชสีมา - แม่สาย พนักงานบอกว่าจะมาถึงราวบ่าย จะรอไหวเร้อ ? ครั้นผมตอบยืนยันไป ก็รับตั๋วมากำให้อุ่นใจ แต่ความอุ่นใจนั้นก็ลดหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นกรีนบัสสายภูเก็ต - เชียงราย ถาวรฟาร์มทัวร์สายนครสวรรค์ - เชียงราย และคิงส์ทัวร์สายพิษณุโลก - เชียงราย แล่นเข้าเทียบชานชาลาตามลำดับ ถ้าผมนั่งรถสามบริษัทนี้ไป สามารถต่อรถเมล์เล็กสายเชียงราย - แม่สาย แต่หัววัน ทันซื้อตั่วของบริษัทปิยะชัยพัฒนาเป็นไหนๆ

พอได้คำตอบออกมาแล้ว ต้องเขกหัวตัวเองสามที

[black_express]

พอนครชัยทัวร์เที่ยวที่ผมต้องเดินทางซึ่งล่าช้ากว่ากำหนดถึงชั่วโมงเศษแล่นเข้ามาถึง รถออกวิ่งต่อไป เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ก็เข้าถึงสถานีขนส่งแม่สายในเวลาประมาณ 20.30 น. และบรรดาผู้โดยสารที่เหลืออยุ่เพียงนิดหน่อยในรถ ต่างพากันขึ้นรถยาติที่มารอรับแยกย้ายกันกลับบ้านจนหมดเกลี้ยง เหลือผมเพียงเดียวดายที่เก้ๆ กังๆ วุ่นวายแบกเป้อยู่ในสถานีขนส่งท่ามกลางสายฝนปรอยๆ เท่านั้น ส่วนบรรดาพนักงานบริษัทรถทัวร์ต่างๆ ต่างกลับไปยังที่พักหมดแล้วเช่นกัน เพราะสถานีขนส่งแห่งนี้ค่อนข้างปิดไว รถทัวร์บริษัทต่างๆ จะออกเดินทางราวๆ เวลา 15.00 - 17.30 น. ไปสมทบกันที่สถานีขนส่งเชียงรายร่วม 40 - 50 คันนั่นแหละ



ดุจากป้ายเส้นทางสองภาษาซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดาของที่นี่ ไม่แพ้เมืองแม่สอด มหาชัย หรือระนอง เป็นของบริษัทชัยพัฒนา กรีนบัส และบริษัทปิยะชัยพัฒนา ซึ่งผมจะเลือกเดินทางกับบริษัทนี้แหละ

โชคดีที่ผมตาไว เห็นป้ายโรงแรมเปิดใหม่ตรงข้ามทางเข้าสถานีขนส่งแม่สาย จึงสาวเท้าก้าวข้ามถนนพหลโยธินก้าวไปหา ได้ราคาห้องเดี่ยวไม่รวมอาหารเช้าคืนละ 690 บาท และผมไม่ติดใจเรื่องวิวสวยบริเวณชายแดน วันนั้นจึงรอดตัวไปหนึ่งวัน

[black_express]

ครั้นพอรุ่งเช้า ผมก็เดินนวยนาดไปยังสถานีขนส่งแม่สาย เอ่ยเอื้นวจีขอซื้อตั่วโดยสารไปด่านนอก พลันก็หงายเงิบเป้นครั้งที่สอง

"รถเปิ้นออกไปกะกี้นี้เจ๊า" พนักงานขายตอบด้วยภาษาคำเมืองชัดเจน

ผมจึงถือโอกาสซักถามข้อมูล ได้คำอธิบายว่า รถบริษัทนี้ สายนี้มีวันละเที่ยว ออกจากแม่สายเวลา 07.30 น. สำหรับที่นั่งเดี่ยวในวันรุ่งขึ้นนั้น มีคนจองหมดแล้ว ตามระบบจองด้วยคอมพิวเตอร์ที่ทันสมัย นั่นคือสิ่งที่ผมประสบความสะดวกตลอดการเดินทางด้วยรถทัวร์ยุคนี้ แล้วพนักงานก็จบคำอธิบายด้วยคำถามว่า ผมสนใจจองหรือไม่ ?

ไม่สนใจจองก็เสียเวลาเดินทางสิครับ ดังนั้น ผมจึงได้ตั๋วเดินทางในราคาคนแก่มาถือจำนวนหนึ่งใบ

ที่ได้ในราคาคนแก่ก็เพราะบัตรประชาชนที่เขาขอไปดูตอนที่รับจองเดินทางนั่นแหละ ซึ่งมีผลผูกพันกับบริษัทประกันภัยกรณีผู้โดยสารประสบอุบัติเหตุระหว่างเดินทางด้วย และราคานี้เป็นราคาลดสำหรับผู้ที่มีอายุ 60 ปีขึ้นไป ส่วนคนหนุ่มคนสาวจะเสียค่าโดยสารในราคาเต็มโดยเพิ่มอีกประมาณ 50 บาท

"วันนี้ ไปแอ่วพระธาตุดอยเวากั๋บกาดแม่สายก่อนเนาะเจีา" เสียงพนักงานจำหน่ายตั๋วของทั้งสามบริษัทเอิ้นส่งท้าย



ยืนเก้ๆ กังๆ บริเวณสถานีขนส่งอยู่สักพัก ก็มีรถสองแถวระหว่างสถานีขนส่ง - สะพานมิตรภาพไทย - พม่า เข้ามาจอดเทียบ บรรดาผู้โดยสารต่างพากันขึ้นรถ

ถามไถ่กับกระเป๋าสาวใหญ่อารมณ์ดีประจำรถ ทราบว่าปลายสายจะอยู่หน้า สภ.แม่สาย ใกล้ๆ ด่านตรวจคนเข้าเมืองแม่สายนั่นแหละ ค่าโดยสารคนละ 15 บาท ถ้ามีข้าวของก็คิดค่าระวางตามธรรมเนียม

สำหรับช่วงค่ำที่บรรดารถสองแถวหายไปหมดนั้น ได้รับคำชี้แจงเพิ่มเติมว่าก็มีวิ่งอยู่ แต่ทิ้งช่วงห่างไปบ้างตามคิววิ่ง จนกว่ารถทัวร์เที่ยวสุดท้ายจะเข้าสถานีขนส่งหมดแล้ว



ด่านตรวจคนเข้าเมืองแม่สายยามเช้า แต่ยังไม่ถึงเวลา 08.00 น. ด่านยังไม่เปิดครับ สำหรับผมยังไม่หิวข้าวเช้า จึงเดินเลาะไปหลังตลาด ขึ้นวัดพระธาตุดอยเวาดีกว่า



เห็นไหมครับ แม้แต่สถานีตำรวจยังติดป้ายบริการประชาชนเป้นภาษาพม่าด้วย นับว่าเข้าถึงประชาชนทุกระดับจริงๆ

[black_express]

เห็นเทวดานั่งประนมมือแบบนี้ นึกถึงสมัยเด็กขึ้นมาทันทีที่นั่งรถผ่านวัดศรีโคมคำ (วัดพระเจ้าตนหลวง) จ.พะเยา จะมีเทวดาเหล่านี้นั้งเรียงแถวอยู่ตามกำแพงวัด ซึ่งผมยกมือไหว้จนกระทั่งสุดเขตกำแพงนั่นแหละ

ตอนนี้ ทางวัดได้เปลี่ยนรูปกำแพงเป็นกำแพงหนาและใหญ่ยาวหมดแล้ว



หัวบันไดนาค เป็นรูปตัวเหราคาบนาคเจ็ดเศียรที่ช่างปั้นได้งดงามมาก ชวนให้เดินขึ้นบันไดไปแสวงบุญบนพระธาตุดอยเวา

อย่ารอช้าเลย เรามาเดินขึ้นบันไดกันเถอะ

[Mongwin]

[mirage_II]

สวัสดีครับพี่ตึ๋ง ทราบข้อมูลการเดินทางครั้งนี้ของพี่จากในเฟสมาบ้างแล้ว นึกแปลกใจว่าทำไมพี่ต้องขึ้นไปตั้งต้นซะไกลเหนือสุดของประเทศเลย มันนั่งนานนะครับ เห็นในเว็บบอกว่า 24 ชั่วโมงเลย จะเข้าห้องน้ำก็คงลำบากไม่น้อย

อ้อ..และอีก 3 จังหวัดภาคใต้ละครับ เคยไปเที่ยวมาหรือยังครับ สำหรับผมยังเหลืออีก 9 จังหวัดที่เกิดมายังไม่เคยผ่านไป แบ่งเป็นภาคเหนือ 2 จังหวัด(สุโขทัย, น่าน) , ภาคอีสาน 3 จังหวัด(หนองบัวลำภู, กาฬสินธุ์) และภาคใต้ 4 จังหวัด(สตูล, ปัตตานี, ยะลา, นราธิวาส)

แต่ถ้านับแบบไม่เคยไปเที่ยว ได้แต่ผ่าน ก็เพิ่มอีก 3 จังหวัดคือ มหาสารคาม, สุรินทร์ และพัทลุง ครับ

ถ้าหากผมเกษียณแล้วมีรายได้บำนาญ (แต่ไม่มี เพราะไม่ได้เป็นข้าราชการ) คงกะจะเที่ยวทั่วไทย และทั่วโลก แน่นอนครับ อาจจะเป็นแบบ Backpacker ขี่มอเตอร์ไซด์ฉายเดี่ยว ก็ได้เพื่อความประหยัดและได้รสชาติชีวิตดีครับ

[black_express]

ขอตอบเหมาทั้ง อ.เอก กับคุณ mirage_II เลยนะครับ

สำหรับคำถามของ อ.เอกนั้น ผมหมายถึง อักษรที่อำนวยความสะดวกให้กับพี่น้องชาวเมียนมาร์ที่จะเดินทางไป จ.เชียงใหม่ และ อ.แม่สอด จ.ตาก และแน่นอน พี่น้องชาวไตต้องอ่านออก เขียนได้ เพราะเป็นภาษาราชการอยู่แล้ว

ส่วนของคุณ mirage_II ผมไปเที่ยวภาคเหนือ กลาง ตะวันออก และภาคใต้ครบทุกจังหวัดแล้ว คงเหลือ จ.บึงกาฬ และ อำนาจเจริญ และจะหาโอกาสไปเยือนในเดือนหน้านี้แหละ อย่าลืมติดตามชมนะครับ

[black_express]

เอ้า ไปกันต่อ...



ดอยเวา ผมกับเพื่อนเคยเดินขึ้นตามบันไดนาคตั้งแต่ต้นไม้ที่ปลูกยังเล็กๆ อยู่เมื่อ 20 ปีที่แล้ว มาคราวนี้เลยทำแข็งขัน เดินขึ้นบันไดนาคได้สัก 30 ขั้น แรงพาลหมดที่บันไดนาคนั้นเอง

ต้องหาวิธีใหม่ เดินขึ้นครั้งละ 10 ขั้น แล้วยืนพักหายใจทางปาก พอมีแรง ก็ค่อยเดินขึ้นอีกทีละ 10 ขั้น เป็นแบบนี้เรื่อยไปโดยไม่มองที่ปลายบันไดนาค ราวๆ 45 นาที ความสำเร็จก็เป็นของเรา



ขืนหักโหม เป้นได้หัวใจวายคาบันไดนาคเป้นแน่แท้

ระหว่างที่เดินขึ้นบันไดนาค ถ้าหากเป็นนาคที่มีชีวิตขึ้นมา น้ำหนักและความยาวของตัวนาคคงทำให้กองรวมกับส่วนหัวที่เชิงดอยนั่นแหละ



หลังจากไหว้สักการะองค์พระธาตุ โดยบริจาคค่าดอกไม้ธูปเทียนตามกำลังศรัทธาแล้ว ผมก็ถอดรองเท้าเดินเข้าไปชมบริเวณด้านในซึ่งบูรณะปิดทองแล้วเสร็จ ดูอร่ามเมลือง รับกับบรรยากาศหลังฝนที่สงบเงียบอย่างบอกไม่ถูก

[black_express]

เดินวนมาข้างนอกบ้าง พบแผ่นป้ายอธิบายประวัติพระธาตุดอยเวาที่ติดอยุ่ใกล้ๆ เลยเก็บภาพมาให้ชมกันครับ



และ "แมงเวา" (แมงป่องช้าง) ที่มาของชื่อดอยแห่งนี้



และมีมุม selfie บนยอดดอย ทดแทนเชิงสะพานแม่สายที่กลายเป็นที่ตั้งด่านตรวจคนเข้าเมืองไปแล้ว

[black_express]

เดินมายังศาลสมเด็จพระสุพรรณกัลยา ส่องไปยังทิวทัศน์ด้านล่าง พบสะพานมิตรภาพไทย พม่า ที่เริ่มจะจอแจเพราะด่านตรวจคนเข้าเมืองทั้งสองประเทศเปิดทำการแล้ว แต่งวดนี้ผมไม่ได้ข้ามแดนไปครับ เพราะเคยข้ามไปแล้วหลายหน แถมกลัวมีเรื่องราวอย่างที่เขาโพสต์กันในฝั่งโน้น จะเสียเวลาเราเปล่าๆ



จุดหนึ่งที่เด่นชัดคือหน่วยทหารของพม่าที่ท่าขี้เหล็ก ตั้งเด่นเป้นสง่าบนเนินตั้งแต่เป็นเมืองขึ้นอยู่กับจังหวัดเชียงตุง รัฐฉาน จนกระทั่งยกฐานะขึ้นเป็นจังหวัดท่าขี้เหล็ก และกลายเป็นเมืองที่มีประชากรมากที่สุดของรัฐฉานไปแล้ว

นายพลเต็งเส่ง อดีตประธานาธิบดีพม่า เคยเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดท่าขี้เหล็กนี่แหละ



ตัวจังหวัดท่าขี้เหล็กทุกวันนี้ ได้แผ่ขยายไปกว้างขวาง จนแทบดูไม่ออกว่าส่วนไหนเป็นแม่สาย และส่วนไหนเป็นท่าขี้เหล็กครับ