ตะลอนทัวร์ฉบับ RFT ตอน "สมหวังจริงๆ สมหวังจริงๆ"

[Cummins]

ไปกันแต่ไอ้ตรงที่เรามีอดีตทั้งนั้นเลย แล้วก็ถ่ายรูปเอามาแกล้งกัน ไอ้เราก็นั่งดูไปรำลึกความหลังไป แล้วก็นั่งรำพึงรำพันกับตัวเองคนเดียวเงียบ ๆ "เฮ้อ แล้วทำไมตอนนั้นไม่ดื้อสักนิดหนอ ถ้ามึนไปแบบดื้อ ๆ ตอนจบ ปวส. ก็คงจะ......." น่าอิจฉาตาเบียร์จัง

จำไว้เลย ๆ พวกนี้ เห็นเราอยู่ไกล แล้วกระดิกตัวไม่ได้ แกล้งได้แกล้งเอา

ไร่อ้อย ถึงเป็นอดีตที่ไม่น่าจดจำแต่ก็ประทับใจ ปากปาน-แก่งหลวง ก็ได้คำตอบชัดเจนแล้วว่า ผีมีจริง แล้วหลอกเราได้ด้วย ศิลาอาศน์-เด่นชัย สมุดแบบฝึกหัดเล่มใหญ่ ที่บอกให้รู้ว่าขับรถไฟขึ้นภูเขา และลงภูเขานั้นยากกว่าขับรถยนต์เสียอีก และได้รู้ว่าการเคลื่อนขบวนรถไฟออกเมื่อติดคาทางลาดชันนั้น ยากกว่าขับรถยนต์ติดทางลาด โดยเฉพาะเวลารางเปียก แล้วที่สำคัญได้รู้ว่า คุณมีสิทธิ์ที่จะแหกโค้งได้เหมือน ๆ กัน คิดเป็นเปอร์เซนต์ที่ใกล้เคียงกัน เมื่อฝนตกรางลื่น และอื่น ๆ อีกมากมาย นอกเหนือไปจากคำว่า สมหวัง สมหวัง จริง ๆ
_________________
อดีตโชเฟอร์ล้อเหล็ก

[ARK_ANGEL]

วันที่ 22 ผมมีโอกาศโดยสาร ขบวน 111 ไปลงเด่นชัยครับ ลงถ่ายรูปอยู่พักใหญ่ๆ ไ่ม่เห็นเจอชาว RFT.COM สักคนครับ ยังไงจะลองเอารูปมาโพสดูบ้างครับ.

[tongchit]

[black_express]

อ.กิตติ นั่งดูย้อนความหลังไปก็พอนะครับ บ้านเมืองเดี๋ยวนี้เขาพัฒนาแล้ว ทางรถไฟอยู่เดียวดายกลางป่าดีๆ มีถนนลาดยางขนานไปข้างๆ เฉยเลยหนะ

เหมือนที่หยุดรถห้วยแม่ต้า ใครจะไปทราบล่ะครับว่า เดี๋ยวนี้ ขับรถยนต์ไปเที่ยวก็ได้ หุ หุ



จากลายแทงที่เล็งดูจาก google earth มีทางหลวงชนบทลาดยางจากบ้านแม่หลู้ ผ่านบ้านห้วยแม่ต้า ไปสิ้นสุดที่วัดชื่อเดียวกัน ผ่านตรงที่หยุดรถห้วยแม่ต้าด้วย

พอออกจากสะพานห้วยแม่ต้ามายังที่จอดรถริมถนนได้ ก็ไม่รอช้าล่ะครับ ขอให้ไปเห็นกันจะๆ ตาสักหน่อยว่า คณะสำรวจของเราได้มาถึงที่นี่จริงๆ โดยไม่เสียค่ารถไฟสักบาท



นั่นไงครับ ตามที่หนุ่มบอลชี้ที่ป้าย " ห้วยแม่ต้า " ทำให้ผมนึกถึงที่หยุดรถอีกแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้เคียงกัน คือ " ห้วยแม่ลาน " ซึ่งเดี๋ยวนี้เหลือเพียงต้นมะม่วงสามปี อยู่เป็นที่ระลึกถึงอดีตเท่านั้น



ช่วงเวลาที่เราไปเอะอะมะเทิ่ง สาละวนเก็บภาพอยู่นั้น บรรยากาศไม่ถึงกับเงียบเหงาเท่าใดนัก เพราะมีชาวบ้านมานั่งรอรับญาติที่มากับ ข.408 ซึ่งจะผ่านมาในเวลาอีกไม่นานนี้ด้วย



ภาพสุดท้ายที่ห้วยแม่ต้า ก่อนยกทีมย้อนกลับมาที่สถานีแก่งหลวง เห็นสภาพทางแล้ว สงสารขบวนรถ บทก.จังเลย

[black_express]

ทีมสำรวจกลับมายังบ้านแก่งหลวง แบบไม่มีหลงทางแบบคราวก่อนนี้ครับ ในเวลาบ่ายคล้อยไปแล้ว



บ้านแก่งหลวง ทาง อบต.เคยมีการจัดล่องแพรับนักท่องเที่ยวล่องไปตามแม่น้ำยม กับลงเรือข้ามแม่น้ำไปเที่ยวชมถ้ำซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตัวสถานีด้วยครับ แต่ผมลืมถามชาวบ้านว่า มีจัดทัวร์แบบนี้อีกหรือไม่ ?

ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ



คณะสำรวจต่างนำรถไปจอดใต้ต้นไม้อันร่มรื่น หน้าบ้านพักนายสถานีแก่งหลวง สงบเงียบจนน่าอิจฉาจริงๆ แล้วแยกย้ายกันเก็บภาพบริเวณสถานีตามอัธยาศัยของแต่ละคนล่ะครับ







ตัวอาคารสถานีแก่งหลวงที่เก่าแก่นี้ นอกจากจะมีลวดลายฉลุไม้ประดับตามช่องหน้าต่าง หัวมุมเสาอาคารแล้ว ยังมีการปูกระเบื้องสีน้ำตาลอมส้มตลอดพื้นอาคารสถานีด้วยนะครับ สวยสะอาดจนหลายๆ สถานีที่เคยพบเห็น อายม้วนต้วนไปทีเดียว

[tongchit]

[black_express]

ครั้นแล้ว ทุกคนเริ่มขยับกาย เมื่อทราบว่า ข. 408 แล่นเข้าใกล้สถานีแก่งหลวง ต่างคนต่างหามุมถ่ายภาพที่คิดว่าเหมาะสม เหมาะมือ เรียงรายกันตั้งแต่โค้งด้านใต้สถานี จนถึงหน้าหมวดศิลาแก่งหลวง ( ร้าง ) เชียวล่ะครับ



ครับ ฝีมือใคร ฝีมือมัน เดี๋ยวเราคงได้เห็นมุมมองของตากล้องแต่ละคนในนี้แหละ



จากความเห็นของแต่ละคน ได้งดรายการเดินสำรวจแก่งหลวง แต่หันไปสนใจเรืองอาหารกลางวันแทน เพราะเวลาได้คล้อยไปถึงบ่ายสองโมงเย็นแล้ว จึงมาตั้งหลักกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวชุมชนตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน แต่ทว่า ยังมีผู้ขอสละสิทธิ์มื้อกลางวันอยู่ 2 ราย

ที่ยืนสำรวจอยู่ข้างร้าน นั่นก็คนหนึ่งละ



เพราะร้านนี้มีแต่ ลูกชิ้นเนื้อวัว ครับ ทำเอาแม่ค้ายิ้มแป้นตลอดเวลา เพราะนานๆ จะมีลูกค้ากลุ่มใหญ่ลงไปเหมาร้านแบบนี้สักทีหนึ่ง

[black_express]

ออกจากบ้านแก่งหลวง พร้อมกับคำอวยชัยให้พรจากแม่ค้าร้านก๋วยเตี๋ยวชุมชน พร้อมกับขอให้มาเยี่ยมเยือนอีก ทีมสำรวจก็ย้อนออกมาสู่ทางหลวงหมายเลข 11 เดินทางสู่สถานีปากปาน เป็นรายการสุดท้าย ก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน

อันว่า..เส้นทางเข้าสู่สถานีปากปาน สามารถเข้าไปได้ 2 เส้นทางครับ เส้นทางแรกอยู่ด้านใต้ เลยด่านป่าไม้บ้านไทรย้อยมานิดหนึ่ง ระยะทางค่อนข้างไกลกว่าเส้นทางหลัง ใกล้ๆ ค่ายพระยาชัยบูรณ์ ผมเลือกเส้นทางแรก และคุณบอมบ์เลือกเส้นทางหลัง



แล้วผมก็ได้มีโอกาสมาเห็นสถานีปากปานอย่างใกล้ชิด ตั้งอยู๋ริมห้วยแม่ปาน โดยมีสะพานรถไฟข้ามลำห้วยอยู่ด้านเหนือย่านสถานี



สำหรับสถานีปากปาน ใช้ระบบอาณัติสัญญาณไฟสีมานานนับสิบกว่าปีแล้ว ช่วงที่ผมเดินทางโดยรถหวานเย็น พิษณุโลก - เชียงใหม่ ในช่วงปี พ.ศ.2529 ก็เห็นสัญญาณไฟสีที่นี่แล้วครับ



สำหรับขบวนรถโดยสารที่หยุดรับส่งที่สถานีปากปาน มีวันละ 2 ขบวนเท่านั้นครับ คือ ข.407 / 408 เช่นเดียวกับที่สถานีแก่งหลวง และที่หยุดรถห้วยแม่ต้า



เหนือห้องจำหน่ายตั๋วสถานีปากปาน มีภาพเตือนใจให้ระวังรถไฟ รุ่นที่ 2 ประดับอยู่ด้วยครับ เก่าไปนิด แต่ก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน



ที่น่าสนใจสำหรับผมอีกอย่างหนึ่ง คือเครื่องชั่งน้ำหนักสัมภาระของสถานีครับ ตัวใหญ่เบ้อเร่มเทิ่ม แต่มาตรวัดยังเที่ยงตรงจริงๆ ทั้งๆ ที่อายุการใช้งาน นานตั้งแต่ผมยังตัวเล็กๆ ด้วยซ้ำไป



ผมลองขึ้นไปยืนชั่ง ได้น้ำหนัก 67 กก. แต่ อ.ตุ้ย ผู้มีหุ่นอันผอมบางนั้น กลับชั่งนำหนักได้ 70 กก.

ห้ามโทษตาชั่งนะครับ อ.ตุ้ย

[black_express]

มาถึงสถานีปากปานแล้ว แน่นอนครับ ต้องเดินสำรวจสะพานข้ามห้วยแม่ปานกันหน่อย ที่เรียกบ้านปากปานนั้น เพราะลำห้วยแม่ปานไหลลงแม่น้ำยมที่ไหลอยู่ใกล้ๆ หมู่บ้านนี้เอง



ภาพย้อนแสงอย่างจังเลยครับ มืดไปหน่อย.... ทีมสำรวจที่มากับรถคุณบอมบ์ เดินป้วนเปี้ยนรออยู่บนสะพานเรียบร้อยแล้ว



ด้านเหนือสะพานครับ มุมภาพตามแสง ค่อยยังชั่ว....



ตัวเลขที่ป้ายนี้นะครับ อ.ตุ้ยทำนายว่า จะพยายามมาทบทวนความหลังอีกครั้งหนึ่ง เมื่ออายุครบ 90 ปี และอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเวปไซต์ครบรอบ 105 ปี

ทำเอาคนถ่ายรูปกับคนฟังคำทำนายที่อยู่ข้างเคียง คอย่นกันเป็นแถบ เพราะยังไงๆ ก็ไม่อยู่ทนรอถึงเวลานั้นแน่ๆ

[black_express]

เสียง ว. ที่นำติดตัวไปกับทีมสำรวจแจ้งว่า ข. 9 ออกจากสถานีเด่นชัยแล้ว ทุกคนต่างเร่งกระจายกำลังเก็บภาพตามมุมถนัด ตั้งแต่ป้ายประเพณีด้านใต้สถานี จนถึงสะพานข้ามห้วยแม่ปาน



มาแล้วครับ ข. 9 ผมเลือกตรงมุมนี้แหละ



แล้วแล่นผ่านไปยังช่างภาพที่อยู่ปลายแถว คุณเต้ย รอตรงสะพานห้วยแม่ปาน



เสียงเฮฮาเริ่มดังอีกครั้งหนึ่ง เมื่อแต่ละรายนำภาพมาโชว์ฝีมือ ก่อนที่จะสิ้นสุดรายการทัวร์ แยกย้ายกันกลับบ้าน

โดยคุณบอมบ์จะขับรถนำทีมงานส่วนหนึ่ง วิ่งรวดเดียวจากปากปาน เข้ากรุงเทพฯ ให้ทันก่อนกำหนดเส้นตาย เวลาเที่ยงคืน





ทางผม ได้นำคุณเต้ย หนุ่มฟาง มาส่งที่สถานีเด่นชัย รอขึ้น ข.108 และ ข.52 กลับกรุงเทพ



และนำ หนุ่มเจฟ ( ผู้ตรวจการเวป ) มาส่งที่ย่านศิลาอาสน์ และส่งหนุ่มแม็กซ์ ที่หน้าโรงรถจักรดีเซลอุตรดิตถ์ตามลำดับ ก่อนเข้าถึงบ้านยามโพล้เพล้ หกโมงเย็น

ถึงตอนนี้ ขอส่งไม้ผลัดให้ทีมงานท่านอื่นลงบรรเลงต่อไปครับ