เศษไม้ก่อไฟ มัดละ 1 บาท

[KTTA-50-L]

มีพี่คนนึงส่งลิ้งค์อันนึงมาให้อ่านครับ การต่อสู้ชีวิตของคุณยายท่านนึงที่โคราช อ่านแล้วก็สงสารแกครับ ใครอยู่โคราชแวะไปอุดหนุนช่วยเหลือแกหน่อยนะครับ

เศษไม้ก่อไฟ มัดละ 1 บาท
ยาวนิดนึงนะ แต่อยากอยากให้อ่านจัง... อ่านตอนว่าง ๆ ก็ได้ ....

พอไปถึงโคราช ก็ขับรถวนไปตรงถนนย่าโม หาทางไปตลาดแม่กิมเฮง ผ่านศาลย่าโมมานิดหน่อย พอมองหา ก็เห็นคุณยายนั่งอยู่ตรงเสาไฟฟ้าที่สามแยกหน้าร้านทอง (จอดรถที่วัดสะแกแล้วเดินกลับมานิดหน่อยก็เจอ) คุณยายนั่งอยู่กับพื้น ตรงหน้ามีผ้าพลาสติกเก่า ๆ มีเศษไม้มัดไว้เป็นกำ ๆ วางไว้เรียบร้อย มีกระดาษที่คนใจดี print ให้ไว้ว่า 'เศษไม้ก่อไฟ มัดละ 1 บาท



เราบอกคุณยายไปว่า เห็นเรื่องยายในหนังสือ (หมายถึง email แต่กลัวยายไม่รู้จัก) ก็เลยมาเยี่ยม คุณยายหูตึงแล้ว แต่ยังคุยรู้เรื่องนะ แกถามว่าหนูมาจากไหน จะอยู่กี่วัน มานี่พักอยู่ที่ไหน เราก็ตอบแกไปว่ามาจาก กรุงเทพฯ แกถามว่าอยู่เขตอะไร ก็บอกแกไปว่าอยู่เขตประเวศ ตอนนั้นคิดว่าบอกไป แกก็คงไม่รู้จักหรอก ระหว่างนั้นก็มีคนเดินมาดูเศษฟืน ถาม ๆ อะไรหน่อยแต่ก็ไม่ได้ซื้อ เราก็เลยบอกคุณยายว่าหนูขอซื้อกำนึงนะ แล้วก็เอาเงินให้แกไปร้อยนึง ยายก็ยิ้มดีใจ ขอบใจให้พร ตอนนั้นประมาณบ่ายกว่า ๆ ยายบอกว่ายังไม่ได้กินข้าว เราก็เลยบอกให้ยายเก็บเงินไว้กินข้าวนะ แล้วยายก็เอาเงินซุกลงไปในเสื้อ เหน็บไว้ตรงหน้าอก คุณเราก็กลัวเงินจะหล่นนะ เพราะหน้าอกยายไม่ใช่สาว ๆ แล้ว

เท่าที่คุยกับยายก็เลยรู้ว่าแกต้องจ้างคนผ่าเศษไม้ให้ ถุงนึง 100 บาท แล้วแกก็เอากรรไกรเก่า ๆ เป็นสนิมอันนึง นั่งตั้งอกตั้งใจตัดให้เป็นท่อนเท่า ๆ กัน มัดด้วยหนังยาง ขายกำละ 1 บาท เท่าที่เห็น ถ้าขายกำละ 1 บาทจนหมด ไม่รู้จะได้ถึง 100 บาทมั้ย ยายบอกว่าก็ขายพอกินข้าวได้ไปวัน ๆ แล้วตอนเย็นยายต้องจ้างสามล้อ 20 บาท ไปส่งตรงป้ายรถเมล์ จ่ายค่ารถเมล์อีก 8 บาท พอลงรถแล้วต้องเดินต่อไปอีกกว่าจะถึงบ้าน แต่รถบางคันก็ไม่ยอมรับแกขึ้นรถนะ

พอคุยกันซักพัก เราก็ขอตัวลาแกไปทำงาน แกก็อวยพรให้ บอกว่า 'ขอให้เจริญ ๆ นะหนู... อยู่แถวประเวศใช่มั๊ย' ดีจังเลย คุณยายจำได้ด้วย เราคิดว่าคุณยายใส่ใจฟังจริง ๆ นะ คนบางคนเวลาที่เราคุยด้วย ก็ถามนั่นถามนี่ไปตามมารยาท ไม่ได้ใส่ใจฟังจริง ๆ อย่างนี้หรอก

คุณยายบอกว่า คิดถึงยายก็มาเยี่ยมยายนะ ยายอยู่ตรงนี้แหละ พอเราเดินออกมานิดหน่อยก็คิดถึงยายแล้วหล่ะ หลังจากนั้นประมาณซัก 10 นาที (ไปทำงาน) พอเดินกลับมาเห็นคนขายก๋วยเตี๋ยวหนุ่มทางทางใจดี กำลังเอาก๋วยเตี๋ยวมาให้ยาย แล้วก็คอยดูอยู่ว่ายายจะทานได้มั๊ย เราเลยเดินไปซื้อน้ำเปล่ามาให้ยายขวดนึง แล้วก็บอกให้ยายกินน้ำด้วยนะ อากาศร้อน ยายก็ยิ้มดีใจ บอกว่า 'ดีจังเลย ได้กินน้ำเย็น ๆ' ฟังแล้วก็ดีใจจัง

มาคิด ๆ ดูแล้ว บางทีเราเองกินทิ้งกินขว้าง จ่ายเงินกับเรื่องไร้สาระ ซื้อของแพงโดยไม่จำเป็น ไปร้านทำผมมาทีก็หลายตังค์ แต่น้ำเย็นขวดนึงแค่ 10 บาท ทำให้คนแก่คนนึงยิ้มได้อย่างมีความสุขขนาดนี้ เย็นวันนั้นโทรไปเล่าให้เพื่อนฟัง บอกว่าวันรุ่งขึ้นก่อนกลับ กทม จะไปหายายอกีที เพื่อนใจดีก็ฝากเอาเงินไปให้ยายอีกด้วย

พอวันรุ่งขึ้นตอนใกล้ ๆ เที่ยง ก็ซื้อน้ำเย็นไปให้ยายอีกขวด (คราวนี้ตั้งใจเลือกขวดเย็นเจี๊ยบเลย) พอคุณยายเห็นหน้าเราแล้วก็พูดว่า 'อ๋อ หนูที่อยู่ประเวศใช่มั๊ย' ดูซิ ยายน่ารักจังเลย จำได้ด้วย เราถามแกไปว่ากินข้าวหรือยัง แกบอกว่า 'ยังไม่มีเวลากินเลย มีแต่เวลาทำงาน (ตัดไม้) ตั้งแต่เช้ายังขายไม่ได้ซักกำเลย' เราก็เลยไปซื้อข้าวมาให้ แล้วก็เอาเงินของเพื่อนกับเงินตัวเองให้แกไปอีกจำนวนนึง บอกให้แกเก็บดี ๆ นะ ค่อย ๆ ใช้ ยายกระซิบบอกว่า ต้องเก็บดี ๆ เพราะเคยมีคนมาแย่งเงินแกไปเฉย ๆ เลย เป็นผู้หญิง (ทำไมใจร้ายนักก็ไม่รู้ !) แล้วแกก็ล้วงเข้าไปในเสื้อ ดึงกระเป๋าผ้าใบเล็ก ๆ เก่า ๆ ที่มีสายผูกกับเสื้อแกอีกที แล้วก็เก็บเงินเข้าไปในนั้นอย่างระวัง



ตอนขอถ่ายรูป คุณยายบอกว่า 'ยายขายฟืน ให้ยายถือฟืนซักกำนึง ถ่ายรูปด้วยดีมั๊ย' ... แหม คุณยายนี่ก็มี prop นะคะ โพสต์ท่าเก่งไม่เบา ...

เราเอารูปในมือถือยื่นให้ยายดู แต่ยายบอกว่ามองไม่เห็นหรอก เพราะตายายไม่ดี หมอเพิ่งลอกต้อออกไปแค่ข้างเดียว ตอนนี้ดูฟ้าเห็นพระอาทิตย์เป็นสีเหมือนเลือดเลย น่าเศร้าจัง ยายบอกว่ากลับไปแล้วถ้ามีโอกาสมาอีก หรือถ้ามีใครมาโคราช ยายขอรูปแผ่นนึงนะ ฝากเค้าเอามาให้ยายทองตรงนี้ แล้วบอกว่าจากหนูที่อยู่ประเวศ ยายก็จะจำได้ .... คุณยายความจำดีจริง ๆ

ก่อนกลับ ยายอวยพรให้อีกหลายครั้ง แล้วถามว่าจะมาโคราชอีกเมื่อไหร่ สงกรานต์จะมามั๊ย เราก็ไม่แน่ใจหรอก แต่ถ้ามีโอกาสต้องไปหายายอีกแน่ ๆ ใครที่มีโอกาส อยู่โคราชหรือผ่านไปทางโคราช แวะไปเยี่ยมคุณยายหน่อยนะ ไม่เสียเวลามากหรอก แค่มีคนไปคุยด้วย แกก็ดูความสุขขึ้นมาก ๆ แล้ว ถ้าพอจะช่วยเหลือได้ ก็ซื้อเศษไม้ของยายซักกำ ถึงจะไม่มีใครต้องการใช้ แต่ตอนนี้ เรารู้สึกว่ามีคุณค่ามากสำหรับจิตใจ ของทั้งผู้ให้และผู้รับ

ที่มา http://www.rc-plus.net/board/index.php?topic=1662.msg11965;topicseen#msg11965
_________________
The Guardian of Rotfaithai.Com

[pak_nampho]

ดูจากรูปของเจฟนะ...
นี่คือไม้เชื้อไฟสำหรับก่อไฟเตาถ่านด้วยขี้ไต้ หุงข้าวทำกับข้าวสมัยก่อนครับ น่าสงสารคุณยายทำมาขายนะครับ แต่เมื่อซื้อไปก็ใช้งานไม่ได้
เพราะสมัยนี้หุงด้วยหม้อไฟฟ้า คงซื้อด้วยความสงสารมากกว่าแทนการให้เงินแกเฉย ๆ ครับ น่าสงสารมากที่ยังต้องหาเลี้ยงตัวเองทั้งที่แก่
_________________
+++++++++++++++++ ๑๑๖ ปี รถไฟไทยก้าวไกล....จากรถจักรไอน้ำ +++++++++++++++++

....................บุตร ครฟ. พขร.ตรี แขวงรถพ่วงปากน้ำโพ ...................

[onekodak]

พี่นพครับ ผมว่าคุณเจฟเปลี่ยนไปนะครับช่วงนี้
ผมสงสารคุณยายนะครับ

[palm_gea]

ผมต้องไปแถวนั้นปีละ 2-3 ครั้ง เพราะร้านขายกีตาร์เจ้าประจำของผมอยู่ซอยนั้น ทำไมไม่ยักกะเห็นคุณยายบ้างนะ ต่อไปถ้ามีโอกาสไปแถวนั้นอีกจะไปอุดหนุนคุณยายให้ได้

ไม่น่าจะเกี่ยวกัน แต่อ่านแล้วคิดถึงปู่ผมขึ้นมาจับใจ ปู่กับย่าผมเสียปีเดียวกัน ย่าเสียกลางปี แต่ปู่เสียปลายปี คงเพราะอยู่กับย่ามานาน ผมเสียใจตรงที่ว่าได้เจอปู่แค่เดือนละครั้งเพราะอยู่คนละที่ ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอปู่ที่บ้านที่'สารคามก็ตอนออกรถใหม่แล้วไปให้ปู่เจิมตอนเดือนก.ย. ผมไม่เคยเห็นปู่ร้องไห้เลย แต่วันนั้นปู่เดินมาจับมือผมแล้วบอกว่า" ขอให้เจริญๆนะลูก " มาเจอปู่อีกทีก็ตอนที่แม่โทรบอกว่าปู่ล้มป่วยกระทันหันอยู่รพ.บุรีรัมย์ ผมรีบนั่งรถไฟกลับบ้าน ไปเจอปู่ปู่ก็พูดไม่ได้แล้ว ได้แต่จับมือผมแล้วปู่ก็ร้องไห้ เราจับใจความจากที่ปู่ขยับปากได้ว่า" ปู่อยากกลับบ้าน " เราพาปู่กลับบ้านโดยที่ปู่ไม่ยอมให้พยาบาลบีบกระเปาะลมที่ช่วยหายใจเลย ให้แต่น้องสาวผมบีบให้ พอถึงบ้านที่สารคาม ปู่เขี่ยเครื่องช่วยหายใจออก ยิ้มแล้วก็หลับไป

ทุกวันนี้ เวลาที่ผมเปิดไปเจอรูปที่ปู่กำลังกอดศพย่าตอนแต่งตัวศพ แล้วปู่ก็ร้องไห้ไปด้วย ผมเห็นรูปนี้ทีไรร้องไห้ทุกที นึกไม่ถึงว่าปู่จะตามย่าไปเร็วขนาดนี้ ทั้งที่ปู่แข็งแรงมาก ปู่อายุ 87 ปี ผมคิดถึงปู่มาก ปู่ผมผู้ที่มีรอยสักยันต์เต็มแขน แต่ใจดีกับกับลูกหลานและเด็กๆทุกคน

เปิดไปดูกระทู้อรัญฯทีไรก็คิดถึงปู่ทุกที... ขอโทษนะครับที่นอกเรื่อง ผมก็ไม่รู้ว่าจะมาเล่าให้ทุกท่านฟังทำไมเหมือนกัน
_________________

[ronaloh]

น่าเอาตัวอย่างครับ คุณยายไม่ได้งอมืองอเท้าขอเงินใคร

ถ้ามีโอกาสไปโคราชจะอุดหนุนคุณยายครับ

[OLIVE]

พออ่านเเล้วก็อดสงสารเเกไม่ได้ครับ เเต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ในความน่ารักของเเก คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้จริงๆครับ คนมีเงินมีทองก็รวยกันไป คนไม่มีเงินก็ไม่มีวันยังค่ำ ในฐานะที่เราๆท่านๆ มีปัจจัยในการดำรงชีวิตครบทุกอย่าง อยู่อย่างสะดวกสะบาย ถ้าช่วยเหลืออะไรได้ก็ควรช่วยกันครับ สำหรับผมคงไม่มีโอกาสได้ไปโคราชครับ ยังไงก็ขอให้คุณยายมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่นี้นะครับ สู้สู้ ครับ
_________________
การเดินทาง การเเสวงหา คือความสุข คือการเปิดโลกอันกว้างใหญ่ ..........(^_^)...........

[Nakhonlampang]

เวลาเห็นยายแก่ๆ มานั่งขายของแบกะดินแบบนี้ ความรู้สึกอย่างนึงคือสงสารครับ ที่สงสารนี้ไม่ได้สงสารที่แกยากจนนะครับ เพราะหลายครั้งที่เราอาจจะพบว่ายายแก่ๆที่น่าสงสารเหล่านี้อาจเป็นเศรษฐีที่รวยกว่าเราไม่รู้กี่เท่า แต่ไม่ว่าจะรวยหรือจนสิ่งที่น่าจะเหมือนกันก็คือคงจะไม่มีคนที่คอยใส่ใจดูแล ถ้าเป็นยายจนๆก็หมายถึงว่ายังต้องดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเองในวัยขนาดนี้ที่ควรจะได้พักผ่อน แต่ถ้าเป็นยายที่ร่ำรวย การออกมาทำแบบนี้ผมคิดว่าน่าจะเกิดจากไม่มีใครใส่ใจ เมื่อเกิดความเหงาก็คงอยากออกมาเพื่อพบปะผู้คน เมื่อมีคนอื่นมาใส่ใจก็จะพึงพอใจที่จะทำแบบนี้นะครับ

[black_express]

ผมภูมิใจยายคนนี้ครับ ที่หยิ่งในตัวเอง ไม่ขออะไรเปล่าๆ จากชาวบ้าน

ถึงผมนึกไม่ออกว่าเศษไม้เชื้อไฟจะเอาไปทำอะไรบ้างในสมัยเตาแก๊ส เตาไฟฟ้า แต่ก็ยินดีอุดหนุนครับ ถ้าเจอยาย

[box_car]

บ้านผมยังใช้เตาถ่านอยู่ครับ ใช้ไส้เทียนเป้นเชื้อไฟ
ผมว่า อาหารที่ทำจากเตาถ่านมันอร่อยกว่าเตาแก๊สนะ

แต่เชื้อฟืนเนี่ยมันทำให้ก้นหม้อดำเร็วเหมือนกันนะ
_________________

[rodfaithai]

เหมือนจะเคยเห็นในทีวีครับ

ทำให้คิดถึง ปู่เย็น ที่เคยเป็น Talk of the town อยู่พักนึง

แถวบ้านผมมีอาซิ่มอยู่คนนึง เข็นรถเก็บของเก่าตามข้างทางไปขายเพื่อประทังชีวิต
ทั้งๆ ที่พี่ชายและหลานชายแกเป็นคหบดีผู้มีชื่อเสียงในเมือง ที่ใครๆ รู้จัก ยินดีจะอุปการะ
ให้อาซิ่มไปอยู่ด้วย แต่อาซิ่มก็ไม่ยอมไป แกชอบที่จะเก็บของเก่าไปวันๆ อย่างนั้น

ผมก็ชอบไม้ฟืนและเตาถ่านครับ มันหอมและคลาสสิคดี เหมือนรถจักรไอน้ำ
แต่บ้านอยู่กลางเมืองหมดสิทธิ์ใช้เตาพวกนี้ เดี๋ยวเพื่อนบ้านจะว่าเอา