ของฝากจาก GERMANY ตอนที่ 3

[tuie]

สวัสดีครับท่านผู้ชม

กระทู้นี้สืบเนื่องมาจากกระทู้เรื่อง ของฝากจาก GERMANY ตอนที่ 2 ซึ่งผมเล่าถึงการนั่งรถไฟ DB ไปเที่ยวเมืองฮัลเลอ ไลพ์ซิกและเดรสเดน เพื่อไม่ให้กระทู้ดังกล่าวมีความยาวมากเกินไปจนไม่สะดวกที่จะเปิดอ่านโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงกลางๆเรื่อง จึงขอเปิดกระทู้ใหม่เป็น “ของฝากจาก GERMANY ตอนที่ 3” เริ่มเล่าเรื่องราวจากการเดินทางในวันจันทร์ที่ ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๕๑ เป็นต้นไปครับ หลังจากครึ้มฝนทั้งวันในวันอาทิตย์พอถึงเช้าวันนั้นออกมาชมวิวริมแม่น้ำสปรีหน้าโรงแรมที่ผมพักมีแววว่าจะอากาศดี ท้องฟ้าแจ่มใส



ตามโปรแกรมฉบับ “แคร์ความรู้สึก” ของผมวางไว้ว่า วันนี้จะนั่ง ICE (ของโปรด)ขึ้นไปเที่ยวเมืองฮัมบูร์ก (Hamburg) ซึ่งเป็นเมื่องท่าเก่าแก่และสำคัญยิ่งของเยอรมนีครับ การเดินทางเริ่มต้นที่เอสบาห์นเช่นเคย



สังเกตว่าเอสบาห์นสาย S9 ในภาพข้างต้นมีเครื่องหมายรูปเครื่องบินอยู่ที่ป้ายหน้าขบวนรถ เนื่องจากเอสบาห์นสายนี้สุดปลายทางที่สนามบิน Schonefeld ซึ่งเป็นหนึ่งในสามสนามบินของกรุงเบอลินครับ เวลานั่งเครื่องบินไปลงที่เบอลิน หรือจะขึ้นเครื่องบินจากเมืองนี้ไปที่อื่นต้องตรวจสอบให้ดีครับว่าเที่ยวบินนั้นลงจอดที่สนามบินแห่งใดของเมืองนี้ มิฉะนั้นอาจไปผิดสนามบินได้ครับ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

ผมนั่งเอสบาห์นไปถึงสถานี Berlin Hbf. ตอน ๗.๔๐ น. กว่า ICE 1616 ที่ผมจะนั่งไปฮัมบูร์กจะออกจากสถานีเบอลิน (ระดับลึก) ในเวลา ๘.๑๘ น. ยังมีเวลาเก็บตกรายละเอียดบริเวณอาคารสถานีมาฝากอีกสักเล็กน้อย เริ่มจาก “ศูนย์บริการการเดินทาง” (Travel center) ซึ่งอยู่ระหว่างทางขึ้นชานชาลาที่ ๑๔ กับชานชาลาที่ ๑๕ ครับ



ผู้โดยสารสามารถติดต่อขอรายละเอียดในการเดินทาง ซื้อตั๋วรถไฟ สำรองที่นั่ง จองโรงแรม เช่าจักรยาน นำเยอรมันเรลพาสมาประทับตราเริ่มใช้ฯลฯ ได้ที่นี่ครับ



เอกสิทธิ์สำหรับผู้โดยสารชั้นหนึ่งของ DB รวมทั้งผู้ถือบัตรเยอรมันเรลพาสชั้นหนึ่งแบบผมประการหนึ่ง คือ สามารถเข้าไปใช้บริการในห้องรับรอง หรือ “DB Lounge” ได้ ทำนองเดียวกับที่สายการบินชั้นนำมีห้องรับรองสำหรับผู้โดยสารชั้นหนึ่งเลยละครับ



ถึงอากาศจะหนาวแค่ไหนผมก็สมัครใจเดินสำรวจสถานี ดูรถไฟและสิ่งที่น่าสนใจ มากกว่าจะเข้าไปนั่งในห้องรับรองฯครับ

[tuie]

เดินมาชมบริเวณทางเข้าด้านทิศเหนือบ้างครับ การออกแบบเป็นไปทำนองเดียวกับทางเข้าด้านทิศใต้ที่ผมนำชมไปแล้วเมื่อวันที่ไปฮัลเลอ



มองลงไปด้านล่างเห็นชานชาลาที่ ๓-๔ ซึ่งอยู่ระดับใต้ดิน

[tuie]

หันกลับไปทางทิศใต้เป็นบริเวณทางเดินชั้นสองครับ ป้ายบอกทางขึ้นชานชาลาที่ ๑๕-๑๖ มีสัญลักษณ์ของเอสบาห์นกำกับไว้ เนื่องจากสองชานชาลานี้มีแต่เอสบาห์นจอดเทียบครับ



ยังยืนอยู่จุดเดิมหันไปทางซ้ายเห็นขอบชานชาลาที่ ๑๖ ซึ่งอยู่ชั้นสามครับ

[tuie]

ดูป้ายแสดงข้อมูลขบวนรถแล้วปรากฏว่า ICE 1616 จอดเทียบชานชาลาที่ ๗ พอใกล้จะ ๘ โมง ผมก็ลงจากชั้นสองจะไปยังชานชาลาที่ ๗ ซึ่งอยู่ระดับลึกลงไปสองชั้นใต้ดิน ระหว่างที่เดินอยู่บนชั้นหนึ่ง(ระดับพื้นดิน) มีเสียงกึงกังๆ ดังจากด้านบนชานชาลาที่อยู่ชั้นสาม มองขึ้นไปเห็นขบวนรถเร็วสองชั้นกำลังเข้าเทียบชานชาลาที่ ๑๔ พอดี



ผมชักจะชอบการออกแบบภายในอาคารสถานี Berlin Hbf. ที่แต่ละชั้นเว้นช่องว่างไว้มากพอ และกระจายให้ดูโปร่ง ไม่สร้างเป็นพื้นผิวเป็นลานกว้างใหญ่เต็มชั้นไปทั้งหมดจนมองไม่เห็นชั้นอื่นแบบอาคารทั่วๆไปแล้วสิครับ อย่างน้อยรถไฟมาชั้นบนก็มีช่องว่างแหงนขึ้นไปดูได้ ถึงรถไฟจะมาชั้นใต้ดินก็มีช่องว่างให้ก้มลงไปดูได้ไม่พลาด



เพียงแต่อย่าแหงนดูรถไฟเพลินจนพลาดสะดุดบันไดเลื่อนก็แล้วกันครับ

[therock]

สร้างแบบนี่ก็ดีครับแต่น่ากลัวเรื่องมั่วแต่มองไม่ได้มองทางนะสิครับ

[tuie]

^
อาคารกระจกเยอะๆแบบนี้ ถ้าเป็นเมืองร้อนแบบบ้านเราก็คงจะมีปัญหาการสิ้นเปลืองพลังงาน เนื่องจากเครื่องปรับบอากาศต้องทำงานหนักด้วยนะครับ

------------------------------------------------------------------------------------

เรากำลังลดเพดานบิน เอ๊ย! ลงไปยังชั้นใต้ดินชั้นแรก (B1) ครับ



แล้วก็ลงต่อไปยังชานชาลาที่ ๗ ซึ่งอยู่ชั้นใต้ดินชั้นที่สอง (B2) พื้นอาคารชั้น B1 มีช่องว่างเปิดโล่งกว้างขวางแบบนี้ไม่พลาดชมรถไฟที่จะเข้าเทียบชานชาลาสถานีเบอลิน(ระดับลึก)ครับ

[tuie]

วันนั้น ICE 1616 ซึ่งมีต้นทางจากไลพ์ซิกมาถึงเบอลินก่อนเวลาประมาณ ๕ นาที พอผมลงมาถึงชานชาลาที่ ๗ ก็เห็นขบวนรถกำลังแล่นเข้าเทียบชานชาลาพอดี ยังพอมีเวลาอีกเกือบ ๑๐ นาที ถึงจะได้เวลารถออกรีบมองหาถังขยะดีกว่า ไม่ได้มีขยะอยากจะทิ้งหรอกครับแต่อยากจะถ่ายภาพตนเองกับสถานีเบอลิน (ระดับลึก) เป็นที่ระลึกสักภาพ มาขึ้นรถไฟทางไกลแถวๆชานชาลา “ระดับลึก” เป็นวันที่สามแล้วยังไม่ได้ชักภาพตนเองแถวๆนี้เลยครับ



ICE 1616 ใช้ ICE-T สองชุดทำขบวน รถคันสุดท้ายกับรองสุดท้ายอีกเกือบๆครึ่งคันเป็นชั้นหนึ่ง เลยไม่มี “มหาชน” รอขึ้นแบบรถชั้นสองช่วงกลางๆขบวนครับ

[tuie]

ข้อมูลขบวนรถมีให้ผู้โดยสารเห็นอย่างชัดเจนทั้งที่ป้ายข้างรถซึ่งเป็นป้ายอิเล็กทรอนิกส์ ตัวอักษรเป็นไฟสีแดง บอกตั้งแต่หมายเลขขบวนรถ รถคันที่ สถานีต้นทาง/ปลายทาง พร้อมตัวอักษรวิ่งแสดงสถานีรายทางที่ขบวนรถจอด



มองไปตามชานชาลาก็มีป้ายอิเล็กทรอนิกส์สีฟ้าแสดงข้อมูลหมายเลขชานชาลา หมายเลขขบวนรถที่กำลังจอดเทียบ เวลาขบวนรถออก ผังแสดงว่ารถโดยสารชั้นใดจอดเทียบชานชาลานี้ในโซนใด ฯลฯ



ข้อมูลมีให้ดูเพียบแบบนี้ใครขึ้นรถผิดก็แย่แล้วละครับ นึกๆดูแล้วชักจะเห็นใจนักท่องเที่ยวชาวเยอรมันที่มาเที่ยวบ้านเราขึ้นมาบ้าง(นิดหน่อย)นะครับ

[tuie]

ตอนแรกผมกะว่าจะลองนั่งรถชั้นหนึ่งคันท้ายของขบวนรถชุดแรก ซึ่งถ้านับรวมทั้งขบวนแล้วก็อยู่ช่วงกลางๆ แต่ไม่มีที่นั่งที่ถูกใจ คือ เก้าอี้เดี่ยวริมหน้าต่าง เหลือให้ผมจับจอง เลยต้องเดินย้อนกลับมาที่ขบวนรถชุดที่สองอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ใกล้เวลารถออกแล้วเพื่อความปลอดภัยไม่ตกรถ พอเดินถึงขบวนรถชุดที่สองคันแรกผมก็ขึ้นไปเดินต่อบนรถดีกว่าครับ ระหว่างเดินก็เก็บภาพบรรยากาศบนขบวนรถ ICE-T เพิ่มเติมอีกสักนิด



บริเวณที่มีเก้าอี้พับข้างต้นนั้นเป็นพื้นที่สำหรับผู้โดยสารพิการครับ สามารถนำรถเข็นขึ้นมาจอดบริเวณนี้โดยผู้ดูแลสามารถกางเก้าอี้พับแล้วนั่งดูแลคนพิการได้

ภาพต่อไปเป็นห้องทำงานของพนักงานขบวนรถ น่าจะเทียบได้กับ พรร.และ พหล. บ้านเรานะครับ ภายในห้องมีคอมพิวเตอร์ อุปกรณ์สื่อสาร อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ใช้ในการทำงานเพียบเลยครับ



สภาพห้องโดยสารชั้นสองซึ่งออกจะมีผู้โดยสารคับคั่ง เพราะเช้าวันจันทร์แบบนี้มีผู้โดยสารจำนวนไม่น้อยที่ใช้ ICE เป็นพาหนะจากเบอลินไปทำงาน หรือติดต่อธุรกิจที่ฮัมบูร์กครับ สังเกตว่าไม่ค่อยจะมีผู้โดยสารแต่งตัวในชุด “พร้อมเที่ยว” แบบผมสักเท่าไร