เร่งรัดทัวร์ ไป... (จำปาสัก)

[black_express]

แหม...คุณนพ หน้าตาผมนั้นไม่เปลี่ยนก็จริง แต่ตอนนี้ ลองขึ้นตาชั่งแล้ว น้ำหนักแอบมาเพิ่มจาก 67 มาเป็น 76 ก.ก.เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ?

[Mongwin]

เห็นช่องเม็ก แล้วนึกถึงโครงการสร้างทางรถไฟสายอุบลราชธานี-ช่องเม็ก ของ สนข. ครับ เงียบสนิทไปแล้วตามกระแสการเมือง

ปัจจุบันมีแต่รถ บขส.สายมุกดาหาร-แม่สอด ที่เดินรถในเส้นทางระเบียงเศรษฐกิจตะวันออก-ตะวันตก

ถ้าจะนั่งรถบขส.จากช่องเม็ก ไปด่านเจดีย์สามองค์ ตามแนวส่วนที่กว้างที่สุดของประเทศไทย (780 กม.) คงต้องใช้เวลา 2 วันนะครับ
เสียดายว่าผมไม่ใช่แฟนรถทัวร์ ไม่อย่างนั้นจะลองทำสถิติให้ตัวเองดูครับ

[black_express]

โอย...อย่าให้ถึงกับมีรถ บขส.วิ่งข้ามประเทศขนาดนั้นเลยนะครับ อ.หม่อง เว้นช่วงเวลาให้พักที่กรุงเทพฯ บ้างเถิด

เดี๋ยวจะมีรถ บขส.วิ่งจากแม่สาย ถึงด่านนอก ตามมาอีก ฮ่าๆๆๆ

[Mongwin]

จากภาพนี้



เห็นหลักกิโลของกรมทางหลวงด้วย เดาว่าเป็น กม.0 ของทางหลวงพิบูลมังสาหาร-ช่องเม็กแน่เลยครับ (ทางหลวงหมายเลข 217)

ชายแดนไทย-ลาว บริเวณนี้ ใช้สันปันน้ำของทิวเขาพนมดงรักเป็นเกณฑ์
พี่ตึ๋งยืนอยู่แถว ๆ สันปันน้ำพอดี

[black_express]

ขอบคุณสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมจาก อ.หม่องครับ

ผมเองก็ไม่ค่อยสังเกตหรอกว่าจะอยู่บนสันปันน้ำหรือไม่ แต่จากที่สังเกต เส้นทางจะขึ้นบนเนินตรงอาคารด่าน ตม. พอข้ามไปฝั่งลาวแล้วจะลาดลงไปเรื่อยๆ คิดว่า ลองสังเกตดูจากภาพในกระทู้ดูนะครับ

[black_express]

หลังจากพากันขึ้นไปนั่งบนรถด้วยความรู้สึกที่แปลกๆ เพราะขึ้นจากกลางถนน เนื่องจากรถในฝั่งลาว จะเปลี่ยนเป็นวิ่งชิดขวาตามระบบการจราจรบ้านเขาครับ แล้วนั่งรอเวลารถอออกอีกพักหนึ่ง เลยถือโอกาสเก็บภาพร้านรวงริมทางไปด้วย



หลังจากนั้น รถได้เคลื่อนเข้าสู่บริเวณพ่นน้ำยาเพื่อป้องกันโรคระบาดของสัตว์ที่อาจติดยานพาหนะข้ามแดนเข้าประเทศ เช่น ไข้หวัดนก โรคปากเท้าเปื่อย ตามระเบียบของทางการลาวได้กำหนดไว้

ผมว่า พนักงานพ่นยาคงลำบากนิดหน่อย ที่ล้อรถทัวร์จากเมืองไทย มีตั้ง 10 ล้อ แถมมีซุ้มล้อที่ต่ำอีกด้วย แต่พยายามพ่นจนแล้วเสร็จ และโบกมือให้รถแล่นออกไปได้



จากระเบียบของทางการลาว สำหรับคณะทัวร์ที่เหมารถเข้าไปท่องเที่ยวยังแขวงจำปาสัก และแหล่งท่องเที่ยวลาวตอนใต้ นอกจากจะใช้เพียงหนังสือผ่านแดน ออกที่ศาลากลางจังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งมีอายุได้ไม่เกิน 3 วัน พร้อมเสียค่าธรรมเนียมต่างๆ แล้ว ยังจะต้องจ้างไกด์ประจำรถจากบริษัทวิสาหกิจการท่องเที่ยวของรัฐ ตลอดระยะเวลาที่เที่ยวอยู่ในลาวจนกระทั่งกลับเข้าเขตแดนไทยด้วยครับ

ดังนั้น เป็นครั้งแรกที่ผมและคณะทัวร์มีโอกาสต้อนรับไกด์สาวลาวที่จะอยู่ประจำรถคันละคน และพบว่า ผู้ที่ขึ้นมาประจำรถ เป็นสาวหุ่นกระทัดรัด นุ่งผ้าซิ่นลาวแบบอนุรักษ์ มีชื่อที่แนะนำตัวให้ลูกทัวร์รู้จักว่า นางเหลือง หากเป็นผู้อาวุโส อาจเรียกหยอกเอินด้วยความเอ็นดูว่า อินางเหลือง ก็ได้

แม่ญิงลาว จะไม่มีคำสรรพนามว่า นางสาว เช่นเมืองไทย พ้นจากเด็กหญิงก็ข้ามขั้นเป็น นางเลย ถึงแม้ว่าจะโสดสนิทก็ตาม ในที่นี้ แปลพอยกประโยชน์ให้เจ้าตัวได้ว่า นางสาว (ชื่อ) เหลือง

ในทางกลับกัน แม่ญิงเมืองไทยบางราย มีลูกตั้งสามคนแล้ว ยังใช้คำนำหน้าว่า นางสาว ก็ดูยังไงๆ อยู่ ฮ่า...

ตามประวัติที่เจ้าตัวเล่าให้ฟังในรถ เป็นชาวปากเซนั่นแหละครับ เรียนจบวิทยาลัยครูปากเซ แล้วสมัครสอบชิงทุนรัฐบาลไปเรียนต่อต่างประเทศที่มหาวิทยาลัยฮานอย และมีพื้นฐานทางภาษาต่างประเทศที่สามารถใช้สื่อกับชาวต่างชาติได้ 4 ภาษาคือ ไทย เวียตนาม ฝรั่งเศส และภาษาอังกฤษ แสดงว่ามีความสามารถมากๆ เลยล่ะ

หลังจากเรียนจบ ได้กลับเข้ามาทำงานชดใช้ทุนที่กระทรวงพัวพันระหว่างประเทศได้ราวสองปี จึงค้นพบตัวเองว่าไม่ชอบงานประจำอยู่ที่สำนักงานเลย ทั้งวัน มีแต่งานร่างเอกสาร พิมพ์งาน แปลเอกสาร และก็ประชุม ประชุมๆๆ เลยขอลาออกมาทำงานเป็นไกด์บริษัทจากบริษัทวิสาหกิจการท่องเที่ยวของรัฐ ท่ามกลางเจ้านายและเพื่อนฝูงที่เสียดายในความบ้าระห่ำคราวนั้น แต่เป็นงานที่ถูกใจมาจนทุกวันนี้ และกำลังอยู่ระหว่างศึกษาต่อระดับปริญญาโทด้วยครับ

ในตอนแรก น้องเหลืองจะใช้ภาษาไทยกลางกับคณะลูกทัวร์ แต่ผู้จัดและชาวคณะซึ่งเว้าได้ใกล้เคียงกันขอให้เว้าลาวดีกว่า น้องเหลืองเลยเว้าลาวโพดตั้งแต่นั้น จนกระทั่งคณะทัวร์กลับเข้าสู่ประเทศไทย แถมระหว่างเดินทางไปยังที่ต่างๆ ยังงัดเอาเรื่องตลกโปกฮาระดับ R ค่อนไปทาง X (หากคิดมากหน่อย) มาเล่าให้ฟังในรถ เรียกเสียงโห่ ฮา แทบไม่ขาดระยะ

หากใครคิดจะจีบน้องเหลืองล่ะก็ คงต้องคิดมากๆ หน่อย เพราะเจ้าตัวนั้น นอกจากจะเป็นคนคล่อง พูดเก่งด้วยแล้ว ยังเคยพาลูกทัวร์ชาวลาว เวียตนาม เข้ามาเที่ยวกรุงเทพฯ พัทยา ภูเก็ต และเชียงใหม่บ่อยครั้งจนแทบหลับตาเดินได้ นอกจากนี้ ยังเคยพาญาติมิตร มารักษาตัวยังโรงพยาบาลศูนย์ฯ ที่อุบลราชธานี และขอนแก่นอีกด้วย แถมยังสร้างวีรกรรมในเมืองไทยจนเป็นที่เลื่องลืออีกหลายกรณี

โม้มานาน แต่ความรู้แรกที่ผมต้องทราบจากคำบอกเล่าของน้องเหลืองนอกเหนือจากคำทักทาย มารยาท อัตราแลกเปลี่ยนเงินตรา และ ฯลฯ แล้วก็คือ ในเมืองลาว รถต้องขับชิดขวา และรถบรรทุก รถโดยสาร ต้องวิ่งด้วยความเร็วไม่เกิน 70 กม./ชม.เท่านั้น เช่นเดียวกับ อ.ตุ้ย เคยบอกเล่าเกี่ยวกับรถโดยสารไปหัวเมืองต่างๆ ในเวียตนาม

น้องเหลืองเล่าว่า ลูกทัวร์ชาวเวียตนามรู้สึกตกใจมาก เมื่อได้นั่งรถทัวร์เมืองไทยที่วิ่งด้วยอัตราเร็วเกือบ 140 กม./ชม.เป็นครั้งแรกในชีวิต ซึ่งในบ้านเมืองเขาไม่เคยเจอแบบนั้น

นี่ถ้าในเมืองไทยกำหนดความเร็วสูงสุดเพียงแค่นั้น หากขับรถไปบ้าน ตจว. ผมเห็นจะต้องออกบ้านราวสองทุ่มเศษ กว่าจะเข้าบ้านที่ ตจว.ก็รุ่งเช้าพอดี

[black_express]

ถนนในเมืองลาวถึงแม้จะลาดยางและไปทั่วทุกแขวงแล้วก็จริง แต่ยังเป็นระบบลาดยางโรยหินเกร็ดกว้างขนาดสองช่องทางธรรมดา ยังไม่ถึงขั้นเทแอสฟัลติกราบเรียบ แบบเมืองไทยนะครับ จึงเป็นข้อกำหนดให้รถที่วิ่งผ่าน ใช้ความเร็วได้ไม่มากนัก

สำหรับรถยนต์ที่ใช้งานเท่าที่ผมได้พบเห็นในคราวนี้ จะเป็นยี่ห้อโตโยต้าใหม่เอี่ยม รองลงมาคือรถฮุนได โดยติดป้ายทะเบียน โดยแบ่งออกเป็นสี่สี ดังนี้ครับ

พื้นสีเหลืองตัวอักษรดำ เป็นรถส่วนตัว

พื้นสีขาวตัวอักษรดำ เป็นรถรับจ้าง หรือรถบริการสาธารณะ

พื้นสีน้ำเงินตัวอักษรขาว เป็นรถใช้งานรัฐการ หรือรถหน่วยงานราชการนั่นแหละ

พื้นสีแดง (ตัวอักษรจำสีไม่ได้) เป็นรถป้ายแดง หรือรถตำรวจ

สำหรับน้ำแข็ง ทางเมืองลาวจะเรียกว่า "น้ำก้อน" ครับ (เอ...เกี่ยวกันหรือเปล่านี่ ?)



ความรู้ต่อไปที่น้องเหลืองเล็กเชอร์ให้ฟัง คือการถือครองที่ดินในปัจจุบัน ประชาชนสามารถแจ้งครอบครองสิทธิ์ส่วนตัวในที่ดินตามอัตราที่กำหนด แต่คนต่างชาตินั้นหมดสิทธิ์ครับ

การนับพื้นที่ดิน จะใช้หน่วย เฮกตาร์ (1 เฮกตาร์ เท่ากับ 2.4771 เอเคอร์ หรือ 1 เฮกตาร์ เท่ากับ 6 ไร่ 1 งาน) ส่วนการทำไร่ไถนาจะนิยมใช้วัว ควาย เช่นบรรพบุรุษ ถ้าสังเกตพื้นที่นาแล้ว จะมีขนาดเล็กมากกว่าพื้นที่นาบ้านเรา

ส่ำหรับผู้ที่มีรถไถนาหรือควายเหล็กนั้น ถือว่าเป็นชาวนาระดับมีอันจะกิน เพราะการซื้อรถไถนามาใช้งานหรือรถยนต์ต่างๆ ก็ตาม ทางลาวจะใช้ระบบชำระเงินสดครับ ระบบสินเชื่อประดามี หรือระบบเอารถมาแลกเงิน ตามที่โฆษณากันโครมๆ ในบ้านเรา ยังไม่มีใน สปป.ลาว นอกจากจะกู้ยืมเงินกันเอง



ศาสนา ยังเป็นความนับถือที่เหนียวแน่นหยั่งลึกลงในจิตใจของชาวลาว ถึงแม้ว่าจะเคยเป็นที่กีดกันจากทางพรรคคอมมิวนิสต์ลาวในช่วงเปลี่ยนระบบการปกครองเป็นระบบสังคมนิยมก็ตาม แต่ไม่อาจล้างความเชื่อไปจากจิตใจของชาวบ้านได้ จึงต้องยอมให้ศาสนาเป็นอีกหนึ่งสถาบันหลัก ที่ช่วยผลักดันสังคมให้ก้าวหน้าไปด้วย

[black_express]

ค่ายทหาร หนึ่งในสองค่ายที่ผมพบเห็นบนเส้นทางหลวงสาย 16 จากบ้านวังเต่าไปยังปากเซ

ไกล์ลาว แอบนินทาพอได้ยินว่า สมัยเปิดประเทศใหม่ๆ รับนักท่องเที่ยวเข้าไปในลาวนั้น ทางการได้จัดให้มีทหารนั่งกำกับไปในรถด้วย

ครั้นพอไกด์พูดว่า ตรงนี้คือค่ายทหาร จะถูกกระซิบปรามว่า อย่าไปพูดแบบนั้นสิ เป็นความลับทางทหาร เลยเป็นประเด็นเถียงกับทหารที่มาด้วยกันว่า ถึงจะไม่พูด นักท่องเที่ยวมองดู ก็รู้ว่าเป็นค่ายทหารอยู่แล้ว

พอนักท่องเที่ยวเข้าไปเที่ยวมากเข้า ทางทหารเกิดความไม่สะดวกในการจัดกำลังร่วมเดินทางไปในรถทุกเที่ยว ทุกคัน จึงยกเลิกไป

น่ายินดีไหมครับว่า นักท่องเที่ยวจากไทย เป็นผู้ที่เดินทางไปเที่ยวลาวมากที่สุดในขณะนี้ แถมกระเป๋าหนัก ซื้อของ ชำระเงินแทบไม่มีการนั่งคิดเลย บรรดาพ่อค้าแม่ขายจึงนิยมรับเงินบาทเป็นอีกสกุลหนึ่ง นอกหนือจากเงิน "โดล่าสหรัฐ" ในการซื้อขายพร้อมอัตราแลกเปลี่ยนที่ค่อนข้างคงที่ 250 กีบต่อ 1 บาท แถมทอนเป็นเงินบาทอีกด้วย โดยไม่ต้องแลกเปลี่ยนเป็นเงินกีบให้เสียเวลา

ร้อนถึงทางการลาว ต้องติดประกาศรณรงค์ให้ชาวบ้านใช้เงินกีบ แทนเงินต่างประเทศกันอย่างแข็งขัน

อ้อ...ลาวไม่มีเงินประเภทเหรียญใช้นะครับ เคยมีนักท่องเที่ยวไทยให้เงิน 5 - 10 บาท กับเด็กชาวลาวในสถานที่ท่องเที่ยว แต่เด็กส่ายหน้า บอกว่าใช้ไม่เป็น ต้องรับเหรียญคืนแล้วส่งธนบัตรให้ใหม่



บ้านที่ปลูกสร้างในสมัยเก่า ริมเส้นทางครับ



ดูจากราวสะพานข้ามห้วยแล้ว นึกถึงสะพานสมัยเก่าบนเส้นทางหลวงของบ้านเรา แต่ที่โน่น ยังติดแผ่นราวเหล็กกันรถเฉี่ยวชนตลอดสะพานแถมให้อีกด้วย

[black_express]

โรงเรียนประถมสมบูรณ์ของหมู่บ้าน ริมเส้นทาง ซึ่งมีจำนวนห้องเรียนชั้นละห้องเท่านั้น หากเป็นโรงเรียนมัธยม จะมีจำนวนห้องเรียนมากกว่า ขณะนี้อยู่ในช่วงปิดภาคเรียน โดยมีกำหนดเปิดภาคเรียนในเดือนกันยายน ของทุกปี

ถึงแม้โรงเรียนจะมีขนาดเล็ก แต่ไม่มีโรงเรียนยุบ โรงเรียนร้างเหมือนหลายๆ แห่งในบ้านเรา



ที่ว่าการเมืองโพนทอง หนึ่งในจำนวน 4 เมือง (อำเภอ) ของแขวงจำปาสัก ที่ตั้งอยู่ฝั่งขวาแม่น้ำโขง ได้แก่ เมืองโพนทอง จำปาสัก สุขุมา มูลปะโมก โดยมีเส้นทางแยกจากถนนสายนี้ไปยังสี่เมืองดังกล่าวด้วย

ยกเว้นเมืองโขง ซึ่งเป็นเมืองเดียวที่ตั้งอยู่บนเกาะ(ดอน) กลางแม่น้ำโขง



กองบัญชาการทหารเมืองโพนทอง ค่ายทหารอีกแห่งหนึ่งที่ผมเห็นครับ

ที่เห็นมีค่ายทหารค่อนข้างถี่ เพราะแขวงจำปาสัก เป็นแขวงชายแดนที่อยู่ตอนใต้สุดของ สปป.ลาว ติดต่อกับประเทศไทยและกัมพูชา

และยังเป็นที่ตั้งของกองทัพภาคที่ 4 ของ ทชล. (กองทัพแห่งชาติลาว) ซึ่งมีค่ายใหญ่ตั้งอยู่ในตัวเมืองปากเซครับ

[black_express]

ปั๊มน้ำมันแห่งนี้ ยี่ห้อคุ้นตาครับ แต่เพิ่งมาลงทุนโกยส่วนแบ่งการตลาดจากพี่น้องชาวบ้านกับเขาด้วย

สายป่านคงยาว เพราะมีคลังน้ำมันอยู่แห่งหนึ่งบนเส้นทางสาย 16 นี้อีกด้วย



เพิงด้านหน้าบ้านสมัยใหม่นั้น เป็นร้านกิน-ดื่ม โดยมีป้ายชื่อร้านสีเหลืองของเบียร์ลาว ติดตั้งเป็นที่สังเกตของลูกค้า จนแทบจะเป็นสัญญลักษณ์ประจำร้านทุกแห่งไปแล้วครับ



นี่ก็เป็นอีกร้านหนึ่งเช่นกัน โดยมีป้ายสัญญลักษณ์ดังกล่าวตั้งอยู่