ของฝากจาก Kyushu

[tuie]

มองไปชานชาลาข้างเคียงมีรถดีเซลรางรุ่นเดียวกันนี้จอดเทียบอยู่อีกขบวนหนึ่ง มีรถแค่สองคันได้ยินเสียงเครื่อง กลิ่นน้ำมันแล้วคิดถึงขบวนรถดีเซลราง RHN แก่งคอย-บัวใหญ่ ครับ 8)





มีภาพรถไฟเจอาร์ที่เป็นขบวนรถท้องถิ่นซึ่งถ่ายที่สถานีฮิโรชิม่ามาฝากเพิ่มเติมอีกครับ นอกจากขบวนรถดีเซลรางสีเหลือง-ขาวคาดเทาข้างต้นแล้ว ไม่มีขบวนใดเป็นรถดีเซลรางอีกเนื่องจากใช้พลังไฟฟ้าจากสายไฟด้านบนทั้งสิ้น

[tuie]

หมดเวลาเดินเล่นและถ่ายภาพที่ชานชาลารถไฟเจอาร์แล้วครับ เพราะอีกไม่ถึง ๑๐ นาทีจะได้เวลาชิงกังเซนขบวน ๗๒๙ ที่ผมจะนั่งกลับฮาคาตะอกจากฮิโรชิม่าแล้ว รีบขึ้นไปชานชาลาชิงกังเซนซึ่งอยู่บนชั้นสามเลยครับ ดูป้ายแจ้งข้อมูลว่าขบวน ๗๒๙ เทียบชานชาลาที่ ๑๑ เดี๋ยวเราจะได้รู้กันว่าเหตุใดชิงกังเซนโคดามะถึงใช้เวลาวิ่งไปฮาคาตะมากกว่าชิงกังเซ็นโนโซมิ และฮิคาริอีกหนึ่งเท่าตัว 8)



ภาพออกจะมืดไปหน่อยนะครับทั้งๆที่ตอนนั้นเพิ่งจะสี่โมงเย็น เนื่องจากมีฝนตกพรำๆตลอดช่วงบ่ายตั้งแต่ตอนที่ผมไปเที่ยวปราสาทฮิโรชิม่าแล้ว





ขบวน ๗๒๙ วิ่งฝ่าสายฝนจากภายนอกอาคารสถานีเข้าเทียบชานชาลาที่ ๑๑ แล้ว หนาวๆอย่างนี้ต้องรีบขึ้นไปหาไออุ่นจากฮีทเตอร์บนรถครับ แต่ก็ไม่ลืมสำรวจภายในรถชิงกังเซนรุ่นนี้เช่นเคย เริ่มจากคันที่ผมไม่ได้นั่งก่อนนะครับ





รูปทรงเก้าอี้ไม่ค่อยจะทันสมัยเท่าใดแต่นั่งสบายครับ

[tuie]

บริเวณประตูทางเข้า-ออกขบวนรถ มีโทรศัพท์สาธารณะติดตั้งไว้



เห็นม่านสีเขียวและสีชมพูอยู่ริมทางเดินเข้าสู่ห้องโดยสาร ไปดูกันดีกว่าครับว่าเป็นห้องอะไรถึงต้องมีม่านกั้น



ปรากฏว่าเป็นอ่างล้างหน้าครับ ช่างมิดชิดดีจริงๆ หนึ่งอ่างต่อหนึ่งห้อง(เล็กๆ)มีม่านกั้นเสร็จสรรพ ก๊อกน้ำยังเป็นแบบเก่าใช้มือหมุนเปิดอยู่คงเนื่องมาจากรถชิงกังเซ็นรุ่นนี้เป็นรถรุ่นเก่า ถ้านับจากที่ผมเคยมานั่งรถรุ่นนี้ครั้งแรกก็เกิน ๑๗ ปีแล้ว



ใครอยากจะคุยโทรศัพท์เคลื่อนที่ก็ต้องมายืนคุยตรงจุดที่กำหนดไว้บริเวณท้ายคันรถ ห้ามคุยโทรศัพท์ภายในห้องโดยสารอย่างเด็ดขาด เพื่อไม่ให้ส่งเสียงรบกวนผู้โดยสารอื่น ผมละชอบกฎระเบียบแบบนี้จริงๆ 8)

[tuie]

สำรวจห้องสุขาบนรถขบวนนี้กันครับ มีห้องสุขาที่ติดตั้งเฉพาะโถปัสสาวะชายแยกเป็นคนละห้องกับห้องซึ่งติดตั้งโถส้วม



ที่โถปัสสาวะชายมีระบบน้ำชำระอัตโนมัติ พร้อมอ่างเล็กๆสำหรับใช้ล้างมือ ยังใช้ระบบเท้าเหยียบเปิดน้ำแบบบนรถดีเซลรางบ้านเราครับ

ประตูห้องสุขาเป็นแบบเลื่อนปิด-เปิด มีอักษรเบลติดไว้แม้จะมิใช่ห้องสุขาสำหรับคนพิการก็ตาม



เป็นสุขาระบบปิด เมื่อใช้แล้วเหยียบคันชำระของเสียซึ่งติดตั้งอยู่บริเวณฐาน





มีอ่างล้างมือภายในห้องสุขาซึ่งใช้ระบบคันเหยียบเปิดน้ำทำนองเดียวกับอ่างล้างมือในห้องปัสสาวะชายครับ

[tuie]

เดินมาถึงรถคันที่ ๔ ซึ่งเป็นคันสุดท้ายแล้วครับ ชิงกังเซนขบวนโคดามะซึ่งใช้รถรุ่นนี้ทำขบวนถึงฮาคาตะในเส้นทางสายซันโยนั้น มีแบบชุดละ ๔ คัน กับชุดละ ๖ คัน เท่าที่ผมเห็นส่วนมากจะเป็นชุดละ ๔ คัน เกือบทั้งหมด



ถึงที่นั่งของผมแล้วครับ



ผ้าหุ้มเบาะสีฟ้าๆเทาๆนี่ดูสบายตา อากาศในรถกำลังอุ่นสบาย แถมบรรยากาศภายนอกรถยังครึ้มฟ้าครึ้มฝนน่าง่วงนอนดีแท้ แต่จะหลับตาลงได้อย่างไร เรามีหน้าที่(ซึ่งกำหนดขึ้นเอง)สังเกตการณ์ชิงกังเซนขบวนโคดามะที่ ๗๒๙ นี่นะ ปฏิบัติหน้าที่ต่อดีกว่า

เดินไปดูที่นั่งแถวหน้าสุดติดผนังบ้างนะครับ มีโต๊ะเล็กๆยื่นออกมาจากผนังให้ใช้วางของได้ด้วยครับ



มองไปที่ที่เท้าแขนข้างที่นั่งดูเหมือนจะเปิดออกได้ ลองเปิดดูนะครับ



มีโต๊ะพับเก็บซ่อนอยู่ข้างในนี่เอง แหม!ช่างออกแบบเก้าอี้ให้มีประโยชน์ใช้สอยได้สูงจริงๆ

[tuie]

ขบวน ๗๒๙ ออกจากฮิโรชิม่า ๑๖.๐๓ น.ตรงตามเวลา ผมรู้สึกว่าชิงกังเซนโคดามะขบวนนี้ใช้ความเร็วในอัตราที่ต่ำกว่าขบวนฮิคาริ เรลสตาร์ฯที่ผมนั่งตอนขามาฮิโรชิม่าจนสังเกตได้ชัด รู้สึกว่าสามารถชมวิวต้นไม้ ใบหญ้า แม่น้ำ เนินเขา อุโมงค์ระหว่างทางได้ทัน และชัดเจนมากกว่าตอนนั่งขบวนฮิคาริ เรลสตาร์ แต่ท่านผู้ชมอย่าเพิ่งเข้าใจว่าโคดามะแล่นช้าเนิบนาบแบบรถไฟสายสวรรคโลก หรือสายคีรีรัฐนิคมนะครับ เพราะยังแล่นเร็วในระดับ ๑๘๐-๒๐๐ (ต้นๆ) ก.ม./ช.ม.อยู่ดี ถึงยังทำความเร็วเฉลี่ยในระยะทาง ๒๘๐.๗ ก.ม. จากฮิโรชิม่า-ฮาคาตะ ได้เกือบๆ ๑๔๐ ก.ม./ช.ม. ตามกำหนดเวลาขบวนนี้จะถึงฮาคาตะ ๑๘.๐๖ น. ใช้เวลาเดินทางมากกว่าโนโซมิ และฮิคาริประมาณ ๑ ชั่วโมง เลยทำให้ดูว่าช้าแต่ความจริงก็ยังเร็วอยู่มากนะครับ ลองคิดเปรียบเทียบดูเล่นๆว่าถ้าโคดามะขบวนนี้แล่นด้วยความเร็วเฉลี่ยเท่านี้ได้ในเมืองไทย ระยะทางจากกรุงเทพ-นครราชสีมา ๒๖๔ ก.ม. ก็คงใช้เวลาแค่ประมาณ ๑ ชั่วโมง ๕๐ นาทีเท่านั้นเอง รถทัวร์ หรือแม้แต่เครื่องบิน(ซึ่งต้องใช้เวลาก่อนขึ้นและหลังเครื่องลงเป็นชั่วโมง)ชิดซ้ายไปได้เลยครับ

ขบวน ๗๒๙ จอดตามสถานีรายทางทุกสถานี ลักษณะการจัดวางทางช่วงผ่านสถานีย่อยๆรายทางนั้น ทางประธานทั้งเที่ยวขึ้นและเที่ยวล่องอยู่ตรงช่วงกลาง มีทางหลีกแยกออกจากทางประธานแต่ละฝั่ง ชานชาลาสถานีย่อยเหล่านี้มีเฉพาะตรงทางหลีก ไม่มีชานชาลาติดกับทางประธานเหมือนกับสถานีสำคัญๆอย่างฮิโรชิม่า โคคุระและฮาคาตะ ด้วยเหตุนี้เวลาโคดามะจะเข้าจอดสถานีย่อยรายทางก็ต้องชะลอความเร็วผ่านประแจเข้าทางหลีกไปจอดเทียบชานชาลาสถานีเหล่านี้ทุกครั้ง แต่อัตราความเร็วตอนโคดามะผ่านประแจเข้าทางหลีกน่าจะประมาณ ๖๐-๗๐ ก.ม./ช.ม. ได้นะครับ โดยไม่รู้สึกว่ารถมีอาการสะบัดแต่อย่างใด เข้าประแจไปนิ่มๆแล้วลงห้ามล้อหยุดรถตรงชานชาลาได้อย่างนุ่มนวล แถมยังตรงกับจุดที่กำหนดให้ผู้โดยสารรอขึ้นรถแต่ละคันอีกต่างหาก



บริเวณชานชาลาสถานีย่อยรายทางมีภาพสถานที่ท่องเที่ยวแสดงให้ชมครับ ตามปกติโคดามะหยุดรับส่งผู้โดยสารตามสถานีย่อยสถานีละ ๑ นาที แต่ถ้ามีการรอแซงก็จะจอดประมาณ ๓ – ๔ นาทีเศษ ผมออกจะทึ่งในการจัดให้ขบวนรถด่วนชิงกังเซนซึ่งวิ่งบนทางประธานทางเดียวกันแซงกันจริงๆครับ เพราะทางประธานมีแค่สองทางเป็นทางประธานเที่ยวขึ้นกับเที่ยวล่องอย่างละทาง ขบวนรถเที่ยวล่องไปฮาคาตะเหมือนกันจะใช้ทางประธานทางเดียวกัน เวลาโนโซมิ หรือฮิคาริซึ่งแล่นตามมาในทางประธานทางเดียวกันจะแซงโคดามะที่อยู่ข้างหน้านั้น พอขบวนโคดามะอย่างขบวน ๗๒๙ ที่ผมนั่งเข้าทางหลีกแล้วจอดรอแค่ประมาณ ๒ นาทีนิดๆ ขบวนโนโซมิ หรือฮิคาริที่แล่นตามมาก็แซงขึ้นหน้าไปแล้วครับ ไล่ตามกันมาในเวลากระชั้นชิดแบบนี้เล่นเอาผมเสียวๆอยู่เหมือนกันว่าจะโดนขบวนรถที่แซงชนท้ายหรือไม่ ยิ่งนั่งอยู่คันสุดท้ายแบบนี้ด้วย 8)



ภาพข้างต้นนี้ถ่ายขณะโคดามะ ขบวนที่ ๗๒๙ จอดรอให้ขบวนฮิคาริแซงครับ สังเกตว่าทางประธานอยู่ด้านขวาของขบวนรถโดยมีทางหลีกแยกออกจากทางประธานทั้งสองด้าน ชานชาลาอยู่ติดกับทางหลีก ส่วนทางประธานทั้งเที่ยวขึ้นและเที่ยวล่องไม่มีชานชาลา



ฮิคาริในภาพข้างต้นนั้นแล่นมาเงียบๆ ไม่มีเสียงหวูดแม้แต่นิดในขณะจะแซงเลยนะครับ มีแค่เสียงลมกระแทกขบวนโคดามะดังพึบใหญ่แล้วขบวนฮิคาริก็แล่นผ่านไปหมดทั้งขบวนในเวลาไม่ถึง ๑๐ วินาที พอฮิคาริในภาพข้างต้นแซงขึ้นหน้าไปแล้วประมาณ ๔๕-๕๐ วินาที ทางสถานีก็ปล่อยขบวน ๗๒๙ ออกจากสถานีไปทันทีครับ ตอนแรกๆผมก็เสียวๆว่ารถเราจะชนท้ายฮิคาริที่แซงไปหรือไม่ เพราะเห็นทำความเร็วตามปกติ แต่พอนึกถึงความเร็วของโนโซมิและฮิคาริแล้ว เวลาแค่ ๑ นาที ก็คงแล่นทิ้งห่างไปประมาณ ๕ ก.ม. กว่าโคดามะจะค่อยๆแล่นออกจากทางหลีก แล้วเร่งไต่ระดับความเร็วตามไปในทางประธานเดียวกันก็คงอยู่ในระยะห่างกันมากกว่านี้อีก ประกอบกับมีความมั่นใจในเทคโนโลยี ระบบความปลอดภัยในการจัดการเดินรถด่วนชิงกังเซนเลยค่อยบรรเทาความวิตกในเรื่องนี้ไปได้ และเริ่มสนุกกับการเข้าทางหลีกและรอแซงของโคดามะขบวนนี้ในครั้งต่อไปครับ

[ExtendeD]

เมื่อวานได้ดูรายการโทรทัศน์ที่เขาไปเที่ยวญี่ปุ่นมาเหมือนกันครับพี่ตุ้ย ตอนไปซื้อตั๋วรถไฟนี่ถ้าเป็นรถด่วน JR ประมาณ 3000 เยน แต่ถ้าเป็นรถธรรมดาประมาณ 1200 เยน สุดท้ายทีมงานก็เลือกไปกับรถธรรมดา เพราะใช้เวลาเดินทางต่างกันประมาณ 1 ชั่วโมง เท่านั้นเองครับ

ส่วนโรงแรมที่พัก ก็คล้าย ๆ กับบ้านชาวบ้านธรรมดา ๆ ที่เคยเห็นในละครโทรทัศน์ ดูแล้วเขาให้การดูแลแบบเป็นกันเองดีครับ ขนาดตอนนั้นเขาไปถึงก็ดึกมากแล้ว แถมยังไม่ได้จองล่วงหน้าไว้อีก ป้าเจ้าของบ้านยังมาปูที่นอนให้เลย

น่าเสียดายที่ผมจำรายละเอียดเกี่ยวกับชื่อเกาะ ชื่อสถานี แล้วก็ชื่อเมือง ไม่ได้ ไม่รู้มีใครได้ดูรายการเดียวกันนี่กับผมหรือเปล่า ดูรายการแบบนี้แล้วเหมือนได้เปิดหูเปิดตาดีครับ เพราะผมยังไม่มีโอกาสได้ไป
_________________
Life will knock us down . . . but we can choose to get back up.

[tuie]

[tuie]

ผมสังเกตว่า ผู้โดยสารขบวนโคดามะนั้นมักจะขึ้นโดยสารในระยะทางสั้นๆ ส่วนมากประมาณ ๑-๓ สถานี เพราะถ้านั่งระยะทางไกลๆขนาดผมเขาจะไปขึ้นขบวนโนโซมิ หรือฮิคาริซึ่งใช้เวลาเดินทางน้อยกว่าตั้งหนึ่งเท่าตัวกันหมด มิน่าล่ะ...ตอนผมสำรองที่นั่งขบวนโคดามะในระยะทางจากฮิโรชิม่า-ฮาคาตะ ซึ่งสามารถนั่งขบวนฮิคาริได้สะดวกรวดเร็วกว่า แถมรถก็ยังใหม่ทันสมัยกว่า เจ้าหน้าที่เขาถึงงงๆว่าทำไมผมถึงจะไปขบวนโคดามะทั้งๆที่ขบวนฮิคาริซึ่งออกจากฮิโรชิม่าทีหลังแถมถึงฮาคาตะก่อนก็ยังว่างอยู่ ผมก็ได้แต่ตอบ(แบบเขินๆ)ว่า ผมชอบชิงกังเซนรุ่นที่ทำขบวนโคดามะมาก อยากนั่งขบวนนี้ครับฯลฯ

นั่งๆขบวน ๗๒๙ ไปสักสอง-สามสถานีแล้วก็รู้สึกว่าโคดามะมีเสน่ห์ไปอีกแบบหนึ่งแตกต่างไปจากการนั่งขบวนโนโซมิ หรือฮิคารินะครับ ไม่ว่าจะเป็นกระจกหน้าต่างที่กว้างขวางเป็นแผ่นใหญ่ขนาดใกล้เคียงกับกระจกหน้าต่างดีเซลรางปรับอากาศแดวูของบ้านเรา การใช้ความเร็วสูงไม่มากนักทำให้ชมวิวได้ถนัดดี การจอดทุกสถานีรายทางก็ทำให้เห็นสภาพบ้านเมืองละแวกสถานี ตลอดจนสภาพสถานีนั้นๆชัดเจน แถมได้เห็นชิงกังเซนขบวนที่แซงในขณะแล่นด้วยความเร็วสูงแซงขึ้นหน้าไปโดยจอดรอแซงไม่นานจนเกินไปฯลฯ พอถึงช่วงปลอดผู้โดยสารอื่น มีแต่ผมนั่งอยู่เพียงคนเดียวราวกับเหมารถคันนี้มาเที่ยวก็เลยขอให้นายตรวจซึ่งเดินผ่านมาช่วยถ่ายรูปให้ผมเก็บไว้เป็นที่ระลึกสักภาพหนึ่ง



ลองเปรียบเทียบกับภาพภายในชิงกังเซนรุ่นเดียวกันนี้เมื่อ ๑๗ ปีก่อนครับ (เปรียบเทียบเฉพาะสภาพภายในรถ ไม่รวมคนในภาพนะครับ )



ผมว่า ๑๗ ปี ผ่านไปสภาพภายในรถรุ่นเดียวกันนี้ยังดูเหมือนๆเดิม ไม่เก่าแก่ทรุดโทรมไปกว่าเดิมเท่าใดนัก สิ่งที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดคือวัสดุตกแต่งภายใน เช่น ผ้าหุ้มเบาะนั่งและผ้าม่านที่มีสีสันลวดลายแตกต่างไปจากเดิม ที่เป็นเช่นนี้คงเป็นเพราะญี่ปุ่นเขาบำรุงรักษารถไฟของเขาได้ดีมาก อย่างรถบลูเทรนที่ส่งมาให้บ้านเราใช้ต่อนั้นผ่านการใช้งานมาตั้งหลายสิบปี ตอนมาถึงเมืองไทยใหม่ๆยังอยู่ในสภาพดียิ่งกว่าโบกี้ของบ้านเราที่มีอายุเท่าๆกันหรืออาจจะรวมถึงโบกี้ที่ใหม่กว่า(บางคัน)

ถึงตรงนี้อยากจะเล่าถึงเจ้าหน้าที่ขบวนรถด่วนชิงกังเซน และขบวนรถไฟเจอาร์ที่ผมได้สังเกตมาตลอดช่วง ๗ วันอันตรายที่เจอาร์พาสมีผลบังคับใช้สักหน่อยนะครับ เริ่มตั้งแต่การแต่กาย ไม่ว่าจะเป็น พขร. นายตรวจ โอสเตทและเจ้าหน้าที่อื่นๆบนขบวนรถทุกคนล้วนแต่งเครื่องแบบได้เรียบร้อย ครบถ้วน งดงาม ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ที่อายุมากหรือน้อยก็ปฏิบัติหน้าที่อย่างแข็งขันมีชีวิตชีวา ไม่เห็นใครทำท่าแบบซังกะตายสักคน ความสุภาพอ่อนน้อมในขณะปฏิบัติหน้าที่ก็มีให้เห็นอยู่ตลอดตั้งแต่ประตูอัตโนมัติเข้าห้องโดยสารเปิดออก ก่อนเขาจะเดินผ่านประตูจะโค้งอย่างงดงามให้ผู้โดยสารหนึ่งครั้ง ตอนตรวจตั๋วหรือเข้ามาให้บริการผู้โดยสารก็จะโค้งให้ พอเสร็จการก็โค้งอีกครั้ง กระทั่งตอนเดินออกจากห้องโดยสารก็ยังโค้งงามๆที่ประตูทางออกให้อีกแม้จะเป็นด้านที่ผู้โดยสารหันหลังให้ ถึงไม่โค้งในจังหวะนี้ก็คงไม่มีใครเห็นเว้นจะหันหน้ากลับไปจ้องจับผิด เอ๊ย!คอยสังเกตการณ์แบบผม

เจ้าหน้าที่รถไฟเจอาร์มีความสุภาพอ่อนน้อมขนาดนี้ ผมว่าแอร์โฮสเตทสายการบินระดับชาติบางสายชิดซ้ายไปเลยครับ เพราะเท่าที่ผมเห็นเวลาคุณเธอเดินเข้าๆออกๆม่านกั้นระหว่างที่นั่งชั้นประหยัดกับชั้นธุรกิจยังไม่เห็นมีท่าว่าจะโค้งให้ผู้โดยสารกันแบบนี้เลย สิ่งที่ผมประทับใจเจ้าหน้าที่บนขบวนรถไปชิงกังเซน และเจอาร์อีกอย่างหนึ่งคือ ความรักและเอาใจใส่ดูแลขบวนรถไฟเหมือนเป็นทรัพย์สินของเขาเองที่พึงสงวนรักษา ผมสังเกตเห็นเวลานายตรวจทำงาน เขาไม่ได้แค่เดินตรวจตั๋วอย่างเดียวนะครับ หากนายตรวจเห็นผู้โดยสารที่ลงจากรถทิ้งกระป๋องน้ำไว้ในช่องเก็บของหน้าที่นั่ง หรือแม้แต่วางไว้ตามพื้นรถ เขาก็จะหยิบไปทิ้งถังขยะให้ ถ้าเห็นผ้าม่านอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย เขาก็จะจัดจีบผ้าม่านให้เข้ารูปเข้ารอยแล้วมัดไว้ในท่าที่ถูกต้องโดยไม่เกี่ยงงอน ฯลฯ

ที่เล่ามานี้ว่าตามความจริงที่ได้เห็นนะครับ ไม่ใช่ว่าเขาถ่ายรูปให้หน่อยก็มาลงเรื่องเชียร์ออกอากาศข้ามประเทศ ผมยังสงสัยอยู่ว่าตอนคัดเลือกบุคลากรเข้าทำงาน เจอาร์มีการทดสอบในวิชาความรักรถไฟหรือเปล่า พนักงานทุกคนที่ผมเห็นถึงดูมีความรักเอาใจใส่รถไฟ เต็มใจปฏิหน้าที่อย่างแข็งขันกันถึงเพียงนี้ นึกๆดูหากมีการสอบวิชานี้ในเมืองไทยชาวเวบเราคงทำคะแนนนำบุคคลทั่วๆไปที่เขามิได้ชอบรถไฟเป็นแน่

[Nippon_M]

ประทับใจมากครับ
อาจารย์ ตุ้ย บรรยาย ยังกับ สารคดี บรรยายไป เห็น ภาพไป มืออาชีพ จริงๆ
เห็น JR บ้านเขา เเล้วเทียบ กับ บ้านเรา ต่าง กันมาก เลย มาจาก ที่ เดี๋ยวกัน เเท้ๆๆ