"เดินฝ่าฝนเพื่อตามฝัน จากผาคันสู่ห้วยแม่ลาน"

[black_express]

พออิ่มท้อง ฝากเสบียงที่เหลือไว้กับเจ้าหน้าที่ของสถานีแล้ว ก็ถึงเวลาพิสูจน์กำลังใจ เดินทนไปสู่อุโมงค์ห้วยแม่ลานกันล่ะครับ



บรรยากาศการเดินทนนั้น คุณบอมบ์ได้นำมาเล่าแล้ว ตรงกับความรู้สึกของทีมงานวันนั้นแหละครับ เปียกฝน แต่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ คิดว่า....อาจเป็นโชคก็ได้ เพราะถ้าเดินกลางแดดจริงๆ อาจมีการพักครึ่งยกกันหลายหนแน่ๆ



ป้ายเตือน เส้นทางลาดลงเขาข้างหน้าครับ



แล้วทีมงานก็อึ้ง...เมื่อพบร่างชายไทยไม่ปรากฎชื่อ นอนนิ่งอยู่ตรงบริเวณราง สงสัยว่าคงหล่นจากขบวน 407 กระมัง? เหตุอาจมาจากง่วงนอนก็ได้

คิดว่าวันนี้คงได้ข่าวใหญ่พาดหัวแหงๆ

ขยับจะเข้าไปพลิกดูหน้าตา ร่างนั้นขยับลุกขึ้นแบบไม่มีร่องรอยฟกช้ำอันใด บอกว่า ผมแนบหูกับรางฟังเสียงรถไฟว่าขึ้นเขามาหรือยัง ? อ้าว....ซะง้าน



กล้องงอแง....ไม่ทัน ข.102 ตามเคยครับ ได้แต่ช่วงท้ายเลยไปลิบๆ โน้น

[black_express]

หลายช่วงเสาโทรเลขผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทีมงานเริ่มเปลี่ยนตำแหน่งตามแรงอึดตีนต้น ตีนปลายของแต่ละคน แต่ก็นำเอาช่วงระยะทางสู่อุโมงค์ห้วยแม่ลานใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เช่นกัน เมื่อเดินข้ามสะพานข้ามห้วยแม่ลาน แล้วทางรถไฟเริ่มลัดเลาะไปตามลำห้วยครับ





ครั้นแล้ว ทีมงานก็มาถึง ( อดีต ) ที่หยุดรถห้วยแม่ลาน

ผมเคยอ่านพบเรื่องเก่าๆ เกี่ยวกับการก่อสร้างเขื่อนกันน้ำเซาะที่ห้วยแม่ลานแห่งนี้ว่า... ในช่วงปี พ.ศ.2481 เกิดฝนตกหนัก มีกระแสน้ำป่าท่วมห้วยแม่ลานพาไม้ซุงกัดเซาะดินคันทางรถไฟช่วงนี้ไปกองอยู่ฟากหนึ่งของลำห้วย จนไม่สามารถเดินรถได้ กรมรถไฟ ซ่อมแซมคันทางและก่อสร้างเขื่อนคอนกรีตกันน้ำกัดเซาะที่นี่ แล้วเสร็จเมื่อวันที่ 24 ธันวาคม 2482 ก่อนมหาสงครามโลกครั้งที่ 2 เพียง 2 ปี

คาดว่า...วิศวกรบำรุงทางสมัยโน้น อาจปลูกต้นมะม่วงริมทางพร้อมต้นลั่นทม ( เดี๋ยวนี้คงเรียกว่า ลีลาวดี แล้วสิ ) ช่วงเวลาใกล้เคียงกันนี้ เป็นพยานหลักฐานให้เราได้ชื่นชมกันถึงทุกวันนี้



แล้ว ข.408 แล่นผ่านเข้าสู่อุโมงค์ห้วยแม่ลาน จนทีมงานส่วนหน้ามีอาการกระเจิงจากอุโมงค์ ตามที่บรรยายมานั่นแหละครับ

[black_express]

อ่า...หลังจากการรอคอยมานาน เป็นความตื่นเต้นของทีมงาน ที่ได้ย่างเท้ามาจนถึงอุโมงค์ห้วยแม่ลานของจริงในที่สุด





ลักษณะอุโมงค์ดาดคอนกรีตบางส่วนและเป็นผนังหินธรรมชาติ เป็นแนวโค้งเพื่อตัดทางจากแนวลำห้วยแม่ลาน ที่อ้อมไปด้านเหนือ มองเห็นปากอุโมงค์ด้านใต้ได้ถนัด อุโมงค์นี้มีระยะสั้นครับ แต่ยาวกว่าอุโมงค์ปางตูบขอบ และไม่มีช่องหลบรถไฟในอุโมงค์ด้วยครับ



ตรงจุดนัดพบช่วงกลางอุโมงค์ ถ้าไม่ทราบเบื้องหลังกันมาก่อน แต่ละคนลดอายุลงไปแบบไม่น่าเชื่อ



อ่ะนะ...งานนี้ต้องไม่พลาดเก็บรูปไว้เป็นที่ระลึกอยู่แล้ว... ขนาดนั้น ยังไม่วายมีของแถมเล็กๆ น้อยๆ ติดภาพมาด้วย ดูเอาเถอะครับ



นี่ล่ะครับ เบื้องหลังการถ่ายทำ ตากล้องวิ่งหน้าตั้งรอเข้ากล้องตั้งสามหน แต่ไม่เป็นผล

สุดท้าย...ใช้ช่างภาพอาสาดีกว่า

[black_express]

ถึงตอนนี้ มีคนคิดสำรวจข้างบนปากอุโมงค์ครับ ลืมยุให้เดินข้ามสันเขาไปออกปากอุโมงค์ด้านเหนือ ซึ่งดูแล้วไม่น่าจะลำบากเท่าใดนัก และเป็นระยะทางสั้นๆ ด้วย



มีสะพานเล็กๆ อยู่ตรงปากอุโมงค์ด้านใต้ด้วยครับ ดูจากแผ่น nameplate แล้ว เพิ่งเปลี่ยนใหม่เมื่อเร็วๆ นี้เอง



ได้เวลาเดินย้อนกลับไปทางด้านเหนือล่ะครับ ดูจากผนังอุโมงค์ เป็นแนวหินพืดแท้ๆ เกิดจากแรงดันใต้เปลือกโลกตั้งแต่ดึกดำบรรพ์







เดินได้นิดเดียว ก็ถึงปากอุโมงค์ฝั่งเหนือ แล้วก็ถึงบท relax ส่งท้ายที่ปากอุโมงค์กันหน่อย...



งานนี้ ลูกใคร แฟนใครก็ว่ากันเองนะครับ...

[black_express]

ได้เวลาเดินทางกลับล่ะครับ เป็นทางขึ้นเขาด้วยสิ ดังนั้น ในช่วงปลายๆ บางรายเริ่มมีอาการ" ล้อดิ้น " เป็นบางครั้ง มีหนุ่มแม็กซ์คนเดียว ที่แรงดี ไม่มีตก เดินนำลิ่วเข้าโค้งลับสายตาก่อนใครๆ





ก่อนเข้าเขตเสานอก สถานีผาคัน มีเสียงรถจักรทำขบวนรถสินค้าขึ้นเขามาแต่ไกล ดังนั้น ทีมงานจึงปักหลักเก็บภาพตรงเสานอกนั่นเอง







และแล้ว...เสียงเครื่องยนต์ของ Alsthom ทำขบวน บทค. เข้าสู่สายตาของช่างภาพสมัครเล่นทุกคน อ่า...ประทับใจจริงๆ



เป็นภาพประทับใจส่งท้ายที่สถานีผาคันในวันนั้นครับ

[tongchit]

อยากลงรูปอยู่เหมือนกันแหละครับ แต่ไอ้เจ้า "photobucket" มันไม่ยอมโหลดเลยครับ
_________________
ความผิดฅนอื่นเท่าขุนเขา ความผิดเราเท่าขุมขน

[mai_cnx_th]

[CENTENNIAL]

ส่วนผมขอนำเสนอผลงานของการไปในครั้งนี้ครับ กล้องภาพนิ่งผมมี แต่ไม่ได้นำไปเพราะถ่ายแล้วภาพไม่สวย เลยมาเล่นกล้องวีดีโอดีกว่า เพราะเห็นว่ามันนำเสนอได้หลายมิติดี จะถ่ายทั้งสองอย่างก็ควบคุมลำบาก เลยเอาไปแต่กล้องวีดีโอครับ

คลิปที่ 1. ขบวนรถสินค้า ทำขบวนด้วย ปู่ GE ผ่านที่หยุดรถ ( อดีตสถานี) แม่พวก


http://www.mediafire.com/?4nlywwonzmq


ตัวอย่าง







คลิปนี้ ยังไม่ทันตั้งตัวเท่าไหร่ มุมและภาพเลยไม่ค่อยดีนัก แต่ก็โอเคเลยครับที่ได้เจอขบวนนี้

[CivilSpice]

[black_express]

มาต่อท้ายกันอีกนิดหนึ่งนะครับ ในส่วนที่ผมเก็บภาพเอาไว้

หลังจากที่ผมร่ำลาในใจกับคุณป้าเจ้าของบ้านรับปากฝากรถทีมงานแล้ว ( ไม่กล้ารบกวนครับ เพราะป้าห่มผ้าผวยสู่ห้วงนิทราท่ามกลางสายฝนยามบ่ายไปแล้ว ) ก็ออกรถย้อนกลับเส้นทางเดิม ไปยังสถานีแก่งหลวงต่อไป

ตอนนี้ ความเปียกผสมกับความเย็นของแอร์รถเริ่มออกฤทธิ์ล่ะครับ ทำเอาทีมงานในรถที่ผมขับอุณหภูมิร่างกายลดฮวบฮาบ ตัวสั่นเป็นพักๆ ก็ขนาดแอร์ในรถยังมีไอน้ำพ่นออกมาจากช่องแอร์จนเห็นได้ชัดเจนขนาดนั้น จะทนไหวเร้อ ?



ด้วยความมือไวไปนิดหนึ่ง จึงเลี้ยวเข้าเส้นทางเข้าบ้านแก่งหลวงก่อนเส้นทางหลัก ที่กำหนดเอาไว้ ผลก็คือ ลดเป็นเกียร์สอง - สาม ตามเส้นทางหลวงชนบทที่ลัดเลาะไปตามไหล่เขา น้องๆ ดอยสุเทพ แล้วก็มาตั้งหลักที่เชิงสะพานข้ามแม่น้ำยมด้วยความหลงทิศ ที่บ้านแม่หลู้ ต้องใช้ปากให้เป็นประโยชน์กันล่ะ ถึงได้ลัดเลาะมายังสถานีแก่งหลวง ในที่สุด...

เกิดมา เพิ่งขับรถยนต์มาสถานีแก่งหลวง ก็คราวนี้แหละ เหอๆๆ





อืมม์...อาคารชั่งน้ำหนักสินค้าที่ส่งไปกับรถไฟ แยกอยู่ต่างหากจากอาคารสถานีแฮะ





ทางด้านทีมงานรายอื่นๆ นั้น ก็แยกย้ายกันเก็บภาพแข่งกับแสงตะวันที่เหลือน้อยลงทุกที เพราะช่วงเวลาตอนนั้น ร่วมบ่ายห้าโมงเย็น...





มีสิ่งที่น่าทึ่ง หลงเหลือพ้นหูพ้นตาใครต่อใครไม่ต่ำกว่าห้าสิบปีแน่นอนครับ คือ หลักเขตรถไฟหลวง หลักนี้ ก็...เก็บภาพเอาไว้หน่อย

จากการลองขับไปตามเส้นทางหลวงชนบทลัดเลาะไปตามทางรถไฟขึ้นไปทางด้านเหนือ อีกไม่กี่กิโลเมตร ถนนลาดยางก็สิ้นสุดลงตรงสวนส้มของชาวบ้านแถบนั้นเอง

จากการสังเกต...ยังมีเส้นทางลำลองอยู่เส้นหนึ่งที่ตรงไปยังทางรถไฟ สามารถลัดเลาะไปได้อีกช่วงระยะหนึ่งจนสิ้นสุดทาง พอที่จะเดินเท้าต่อไปยังสะพานห้วยแม่ต้า ซึ่งเป็นจุดหมายอีกแห่งหนึ่งได้

แต่เส้นทางนั้นเจิ่งไปด้วยน้ำ....ไม่เหมาะสำหรับรถที่จะลุยเข้าไป โดยเฉพาะรถเก๋งที่ อ.ตุ้ย ขับไปด้วย

หลังจากหารือกันเพียงสั้นๆ ประกอบกับเวลาใกล้ค่ำลงทุกขณะ ก็สรุปได้ว่า กลับที่ตั้งดีกว่า คงทิ้งสะพานห้วยแม่ต้า รอให้ทีมงานวางแผนเดินสำรวจกันในโอกาสหน้า





ครับ...ในส่วนที่ผมนำเสนอมา ก็มีเพียงเท่านี้