เล่าเรื่องจากกำหนดเวลาเดินรถในอดีต ภาค ๒

[tuie]

ในเมื่อการทำขบวนช่วงแถวๆโคกโพธิ์-สุไหงโกลก สำหรับขบวนรถด่วน รถเร็ว ต้องใช้เวลาเพิ่มขึ้นอีกประมาณ ๒๐ นาที ขบวนรถด่วน รถเร็ว เที่ยวกลับซึ่งยังกำหนดให้ถึงกรุงเทพเวลาเดิมก็ต้องปรับเปลี่ยนเวลาออกจากสุไหงโกลกให้เร็วกว่าเดิมประมาณ ๒๐-๒๕ นาที ด้วยครับ ขบวนรถเร็วที่ ๔๖ ออกจากสุไหงโกลก ๑๐.๐๕ น. (เดิมออก ๑๐.๓๕ น.) นับแต่หาดใหญ่จนถึงกรุงเทพ ๖.๓๕ น. ใช้เวลาเดิมครับ ขบวนรถด่วนที่ ๒๐ ออกจากสุไหงโกลก ๑๐.๕๕ น. (เดิมออก ๑๑.๒๐ น.) ช่วงหาดใหญ่จนถึงกรุงเทพ ๗.๐๕ น. ยังใช้เวลาเดิมเช่นเดียวกันครับ



สำหรับขบวนรถธรรมดาที่เดินในเส้นทางสายหาดใหญ่-สุไหงโกลก ยังคงใช้เวลาเดิมได้โดยไม่ต้องปรับเปลี่ยนเวลาให้ช้าลงแบบรถด่วน รถเร็ว ทั้งสองขบวนข้างต้น เข้าใจว่าจะเป็นเพราะเวลาสำหรับขบวนรถธรรมดาเหลือเยอะอยู่แล้ว มีแต่ขบวนรถธรรมดาที่ ๑๑๕/๑๑๒ ปาดังเบซาร์-บัตเตอร์เวอร์ธ ซึ่งน่าจะเป็นรถไฟมาเลเซียมากกว่ารถไฟไทย ที่เปลี่ยนเวลา โดยขบวน ๑๑๕ เปลี่ยนมาออกจากปาดังเบซาร์ ๑๕.๕๕ น. (เดิมออก ๑๕.๓๐ น.) ถึงบัตเตอร์เวอร์ธ ๑๙.๔๐ น. (เดิมถึง ๑๙.๑๐ น.) ขบวน ๑๑๒ เปลี่ยนเป็นออกจากบัตเตอร์เวอร์ธ ๖.๔๕ น. (เดิมออก ๗.๐๐ น.) ถึงปาดังเบซาร์ ๑๐.๔๐ น. (เดิมถึง ๑๐.๓๘ น.) ผมว่าขบวนรถธรรมดาทั้งสองขบวนนี้ พอเทียบจากเวลามาเลเซีย(มีดอกจันกำกับในตาราง)เป็นเวลาไทยซึ่งช้ากว่า ๑ ชั่วโมงแล้ว น่าจะมีความสัมพันธ์กับขบวนรถด่วนที่ ๑๑/๑๒ ของบ้านเรา เมื่อขบวนรถด่วนผ่านเขตเข้าไปฝั่งมาเลเซียแล้ว รถจักรมาเลย์ที่ทำขบวน ๑๑๒ มาถึงปาดังเบซาร์ก็ลากขบวน ๑๑ ไปบัตเตอร์เวอร์ธได้ทัน พอ ๑๓.๓๕ น. ก็ทำขบวน ๑๒ มาถึงปาดังเบซาร์ ส่งต่อให้รถจักรไทยแล้ว ก็ทำขบวน ๑๑๕ กลับไปบัตเตอร์เวอร์ธได้สบายๆนะครับ

[tuie]

พลิกมาชมปกหลัง(หน้าหลังสุด)ของกำหนดเวลาเดินรถสายใต้ ฉบับเริ่มใช้วันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๓๐ มีปรากฏการณ์ใหม่เกิดขึ้นกับขบวนรถดีเซลราง(ธรรมดา)สายใต้ที่จอดทุกสถานีอย่างขบวน ๑๖๙/๑๗๐ ธนบุรี-หลังสวน เนื่องจากมีรถดีเซลรางนั่งปรับอากาศชั้นสอง (ATR) พ่วงบริการแล้ว ดังปรากฏเครื่องหมาย ป มีวงกลมล้อมรอบในตารางครับ



นับว่าเป็นเรื่องแปลกมาก ไม่นึกเลยว่ารถดีเซลราง “หวานเย็น” ขบวนนี้จะมี “รถแอร์” พ่วงกับเขาด้วย เพราะรถดีเซลรางปรับอากาศรุ่นนี้มีแค่ ๑๒ คัน นำไปใช้ทำขบวนรถด่วนพิเศษดีเซลรางปรับอากาศ สายกรุงเทพ-พิษณุโลก กรุงเทพ-สุรินทร์ และกรุงเทพ-อุดรธานี ซึ่งเอกชนรับสัมปทานให้บริการในยุคนั้น รวมทั้งหมดก็ ๑๐ คันแล้ว นำมาพ่วงเข้ากับขบวน ๑๖๙/๑๗๐ อีก ๑ คัน เท่ากับเหลือสำรองไว้แค่คันเดียวเองครับ



ขบวน ๑๖๙/๑๗๐ ยังใช้กำหนดเวลาเดิม ไปกลางวันกลับกลางคืนครับ แต่ขบวนรถดีเซลรางที่ ๑๒๕/๑๒๖ ที่เพิ่งจะเปิดเดินรถระหว่างธนบุรี-ชุมพร แบบไปกลางคืนกลับกลางวันได้ไม่กี่เดือน คราวนี้มีการขยายปลายทางไปถึงหลังสวนแล้วครับ ขบวน ๑๒๕ ยังออกจากธนบุรี ๒๐.๐๐ น. เหมือนเดิม ยังคงเดินตามเวลาเดิมไปเรื่อยๆจนถึงราชบุรี จนกระทั่งถึงเพชรบุรีและต่อจากนั้นมีการปรับเวลาให้เร็วขึ้นจนถึงชุมพร ๔.๑๕ น.(เร็วกว่าเดิม ๓๕ นาที) ถึงหลังสวน ๕.๓๐ น. จอดอยู่ที่หลังสวน ๓๐ นาที ก็ทำขบวนกลับเป็นขบวนรถดีเซลรางที่ ๑๒๖ หลังสวน-ธนบุรี ออกจากหลังสวน ๖.๐๐ น. ออกจากชุมพร ๗.๑๓ น. ถึงธนบุรี ๑๖.๒๕ น. ขบวน ๑๒๕/๑๒๖ ไม่มี ATR พ่วงนะครับ ไม่อย่างนั้นไม่เหลือรถรุ่นนี้ไว้สำรองสักคันเลย

[beer45]

ผมชอบตารางเวลาชอง อ.ตุ้ยจังเลยครับ เห็นแล้วคิดว่า ขบวนรถสมัยก่อนการเสียเวลา คงจะไม่มากมายเหมือนกับสมัยนี้ แต่ตารางการเดินรถในปัจจุบัน ผมพยายามเรียกร้อง ให้มีการปรับเปลี่ยนใหม่เพื่อความเหมาะสมในการเดินรถครับ แต่ไม่ทราบว่าจะสำเร็จหรือเปล่า.....ครับ

[tuie]

^
เอาใจช่วยนะครับคุณเบียร์ ถ้าปรับปรุงเวลาให้ดีๆ ผู้โดยสารโดยเฉพาะพวกเราก็ยิ่งถูกใจครับ

---------------------------------------------------------------------------

จากสถานการณ์รถดีเซลรางนั่งปรับอากาศ (ATR) ค่อนข้างตึงตัว ผู้โดยสารขบวน ๑๖๙/๑๗๐ ธนบุรี-หลังสวน ไม่น่าจะนั่ง “รถแอร์” สักเท่าใด ยิ่งเป็นขบวนรถดีเซลรางธรรมดา นอกจากค่าธรรมเนียมรถปรับอากาศแล้วไม่มีค่าธรรมเนียมรถด่วน รถเร็ว เพิ่มรายได้ให้แก่การรถไฟฯ แบบนี้ ผมคาดการณ์แบบเด็กๆ(ในตอนนั้น)ว่า งานนี้ท่าทางจะไปไม่รอดแน่ ต้องรีบหาทางไปทดลองนั่ง “ดีเซลรางแอร์” ขบวน ๑๖๙/๑๗๐ สักหน่อย ประสบปัญหาเดิมๆของเด็กในวัยเรียน(ม.๔)ที่ทางบ้านไม่ค่อยจะ “ปล่อย” แบบผมคือ จะออกจากบ้านไปเที่ยวค้างคืนที่ไหนค่อนข้างยาก หมดสิทธินั่งขบวน ๑๖๙ ยาวไปถึงชุมพร/หลังสวน แล้วกลับขบวน ๑๗๐ แน่ๆ ถ้าแว่บไปเช้า-เย็นกลับ ละก็พอไหว พอถึงวันที่ ๑๒ สิหาคม ๒๕๓๐ ซึ่งเป็นวันเฉลิมฯโรงเรียนหยุด ผมไม่รอช้ารีบออกจากบ้านไปสถานีธนบุรี (หลังเดิมซึ่งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา) ตั้งแต่เช้าตรู่ นับว่าเป็นลูกที่ดีมากฉลอง “วันแม่” ด้วยการแอบหนีคุณแม่ไปนั่งรถไฟเที่ยว ทำอย่างไรได้ล่ะครับ หากรอต่อไปเรื่อยๆเดี๋ยวการรถไฟฯยกเลิกการพ่วงรถ “ดีเซลรางแอร์” กับขบวน ๑๖๙/๑๗๐ ผมก็อดนั่งสิครับ



ตั๋วรถปรับอากาศนั้นจำหน่ายช่องเดียวกับตั๋วชั้นสามขบวน ๑๖๙ ครับ พอถึงคิวผมก็แจ้งเจ้าหน้าที่จำหน่ายตั๋วว่า “ไปนครปฐม ชั้นสองแอร์” เจ้าหน้าที่ท่านคงหวังดีถามย้ำว่า “ชั้นสองเหรอน้อง แพงกว่าชั้นสาม และ ต้องเสียค่าแอร์อีก ๔๐ บาทนะ” แหม! ไม่อยากจะบอกเลยว่าเสียเงินมากกว่านี้ ทุ่มทุนสร้างโดยทุบกระปุกค่าขนมที่เก็บออมไว้ เพื่อให้ได้ตั๋วรถไฟแบบแปลกๆก็เคยมาแล้วละครับพี่ ในที่สุดผมก็ได้ตั๋วตามภาพข้างต้นมาสมใจ สังเกตว่าค่าโดยสารชั้นสองช่วงนั้นลด ๒๕ เปอร์เซนต์นะครับ ในตั๋วระบุหมายเลขรถคันที่ ๒ เลขที่นั่ง ๔๑ ขายตามผังที่นั่งแบบรถชั้นสองขบวนรถด่วน รถเร็วในยุคนั้น ถึงขึ้นกลางทางหากจะเลื่อนชั้นมานั่งรถคันนี้ ก็ต้องติดต่อเจ้าหน้าที่บนขบวนรถออกตั๋วเพิ่มราคาตามส่วนต่างและระบุเลขที่นั่งให้ ไม่มีการนั่งมั่วครับ

จำได้ว่าวันนั้นบนรถดีเซลรางปรับอากาศมีผู้โดยสารประมาณ ๕-๖ คน เท่านั้นเองครับ ในขณะที่ดีเซลรางชั้นสามคันอื่นๆมีผู้โดยสารนั่งกันเต็มคัน ผมนั่งเพลินๆ แอร์เย็นๆ ชมวิว ตอนเราหลีกก็ดูรถสวนไม่ทันไร เกือบๆ ๙ น. ก็ถึงนครปฐมแล้วยังไม่ค่อยอยากจะลงเลยครับ อยากนั่งต่อแต่ต้องตัดใจ พอขบวน ๑๖๙ ออกจากนครปฐมไปไม่นาน ขบวนรถดีเซลรางที่ ๑๑๘ ปราณบุรี-กรุงเทพ ก็มาถึงนครปฐม ผมนั่งขบวน ๑๑๘ กลับกรุงเทพ เป็นอันว่าสิ้นสุดทริปสุขใจ สัมผัส “รถดีเซลรางแอร์” ขบวนแรกของรถไฟสายใต้ ซึ่งหลังจากนั้นไม่กี่เดือนปรากฏว่าไม่มีรถดีเซลรางปรับอากาศพ่วงในขบวน ๑๖๙/๑๗๐ อีกต่อไป

[tuie]

ในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน ผมมีโอกาสได้นั่งขบวนรถเร็วที่ ๔๕ กรุงเทพ-สุไหงโกลก ไปจนสุดปลายทางสุไหงโกลกด้วยครับ ในยุคนั้นทั้งขบวนมีรถชั้นสองแค่ ๒ คัน เป็น บชท. ๑ คัน และ บนท. ๑ คัน ซึ่งผมได้ใช้บริการพ่วงเป็นคันสุดท้าย ขบวน ๔๕ ออกจากกรุงเทพ ๑๒.๓๐ น. นั่งชมวิวไปเรื่อยๆ ทันเห็นเขาสามร้อยยอด และชายทะเลแถวๆบ่อนอก-ทุ่งมะเม่า-คั่นกระได ตอนบ่ายแก่ๆ รถออกจากประจวบฯ ๑๗.๒๙ น. กว่าจะมืดก็แถวๆทับสะแก พอตีสี่กว่าๆก็ถึงชุมทางหาดใหญ่แล้ว จอด ๑๕ นาที ออกจากชุมทางหาดใหญ่ ๔.๓๐ น. แล่นฝ่าความมืดยุค “ใต้ร่มเย็น” ไปสว่างเอาที่ยะลาตอนหกโมงกว่าๆ วันนั้นขบวน ๔๕ ช้าเล็กน้อยถึงสุไหงโกลกเกือบๆ ๙ โมง(ตามกำหนดถึง ๘.๓๕ น.) ลงจากรถก็ต้องถ่ายกับป้ายประเพณีเก็บไว้เป็นที่ระลึกสักหน่อย ไปง่ายๆอย่างสถานีบางบำหรุซึ่งอยู่ใกล้บ้านซะที่ไหน



ตามภาพข้างต้นยังเห็น บนท. ท้ายขบวน ๔๕ อยู่ทางด้านขวาของภาพด้วยครับ ผมชอบเวลาของขบวน ๔๕ ในยุคนั้นมากเลย ถ้าไม่มีเหตุการณ์ไม่สงบในสามจังหวัดชายแดน ขบวน ๑๗๑ คงไม่ต้องออกจากกรุงเทพช้าถึง ๑๓.๐๐ น. แถมยังต้องจอดที่ชุมทางหาดใหญ่นานๆ รอให้ฟ้าสว่างก่อนอย่างในปัจจุบันเป็นแน่

[tuie]

กำหนดเวลาเดินรถสายใต้ ปี ๒๕๓๐ นี้เปลี่ยนแปลงบ่อยจริงๆเลยครับ หลังจากฉบับเริ่มใช้วันที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๓๐ ผ่านไปแค่ ๓ เดือน มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอีกแล้ว โดยมีกำหนดเวลาเดินรถสายใต้ ฉบับเริ่มใช้ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๓๐ ออกมาใหม่



ภาพหน้าปก การลดราคาค่าโดยสารชั้นสองนั่งธรรมดา และข้อมูลอื่นๆที่แสดงไว้หน้าปกยังคงเหมือนกับกำหนดเวลาเดินรถฉบับก่อน ต้องพลิกเข้าไปชมด้านในถึงจะเห็นความเปลี่ยนแปลง แต่ก็เป็นการ “ปรับเล็ก” นะครับ เช่น ขบวนรถด่วนที่ ๑๙ กรุงเทพ-สุไหงโกลก ถึงสุไหงโกลก๙.๔๕ น. (เร็วขึ้น ๑๐ นาที) ขบวนรถธรรมดาที่ ๑๒๓ สุราษฎร์ธานี-สุไหงโกลก เปลี่ยนเวลาเป็นออกจากสุราษฎร์ฯ ๖.๒๕ น. (เดิมออก ๖.๓๐ น.) ถึงสุไหงโกลก ๑๘.๑๕ น. (เดิมถึง ๑๘.๕๕ น.) เท่ากับเร็วขึ้น ๓๕ นาทีครับ



แต่หลายขบวนก็ได้รับการปรับเวลาให้ช้าลง เช่น ขบวนรถธรรมดาที่ ๑๒๙ หาดใหญ่-สุไหงโกลก ออกจากชุมทางหาดใหญ่ ๖.๒๕ น. เหมือนเดิม แต่ถึงสุไหงโกลก ๑๑.๓๐ น. (ช้ากว่าเดิม ๓๐ นาที)



ตามกำหนดเวลาฯฉบับนี้ มีขบวนรถธรรมดาเปิดเดินเพิ่มขึ้นมาอีก ๒ ขบวน ทางภาคใต้ตอนล่าง คือ ขบวนรถธรรมดาที่ ๑๓๕/๑๓๖ พัทลุง-ยะลา ขบวน ๑๓๕ ออกจากพัทลุง ๑๒.๔๐ น. ถึงยะลา ๑๗.๑๐ น. ขบวน ๑๓๖ ออกจากยะลา ๖.๔๕ น. ถึงพัทลุง ๑๑.๑๕ น. ขบวนรถธรรมดาที่ ๑๓๕/๑๓๖ นี้ น่าจะเป็น “ต้นตระกูล” ของขบวนรถธรรมดาท้องถิ่น ยะลา-นครศรีธรรมราช-พัทลุง และ พัทลุง-นครศรีธรรมราช-ยะลา ในยุคต่อมานะครับ

[tuie]

เปลี่ยนบรรยากาศมาชมกำหนดเวลาเดินรถสายใต้ ภาคภาษาอังกฤษกันบ้างนะครับ เป็นฉบับเริ่มใช้ April 21,1987 หรือวันที่ ๒๑ เมษายน ๒๕๓๐ ภาพปกเป็นภาพสถานีรถไฟกรุงเทพ หรือหัวลำโพงนั่นเอง ดูๆมุมกล้องแล้วน่าจะถ่ายบนอาคารแถวๆเชิงสะพานเจริญสวัสดิ์นะครับ



กำหนดเวลาเดินรถฉบับนี้มีขนาดประมาณ ๙ คูณ ๑๗ ซ.ม. เล็กกว่ากำหนดเวลาเดินรถฉบับมาตรฐาน(ภาษาไทย)ในยุคนั้นประมาณหนึ่งในสาม ที่ผมได้กำหนดเวลาเดินรถภาคภาษาอังกฤษมาไม่ใช่ว่า ผมทำเก่งปลอมตัวเป็นชาวต่างชาติพูดภาษาอังกฤษขอตารางรถไฟจากเจ้าหน้าที่หรอกนะครับ เผอิญว่าวันนั้นกำหนดเวลาเดินรถภาคภาษาไทยหมดเหลือแต่ภาษาอังกฤษ เจ้าหน้าที่หน่วยบริการเดินทางถามว่า “มีแต่ตารางภาษาอังกฤษ จะเอาไหมน้อง” ก็รีบเอาสิครับ ยิ่งหามาสะสมได้ยากอยู่ด้วย



พลิกไปดูด้านหลังบ้างครับ มีแผนที่ทางรถไฟในประเทศไทยและประเทศเพื่อนบ้านแสดงไว้ แม้บางเส้นทางอย่างเส้นทางจากสุไหงโกลกข้ามไปมาเลเซีย จากอรัญประเทศข้ามไปกัมพูชาในปี ๒๕๓๐ จะไม่มี “ขบวนรถผ่านเขต” เดินแล้วก็ตาม ทางรถไฟในประเทศไทยก็ขาดไปหลายสาย ได้แก่ สายสุพรรณบุรี สายคีรีรัฐนิคม สายกันตัง ไม่มีสายสุพรรณบุรี สายคีรีรัฐฯในแผนที่นี้ยังไม่เท่าไร เพราะชาวต่างชาติไม่น่าจะนั่งรถไฟไปเที่ยวแถวๆนั้น แต่ไม่มีสายตรัง-กันตัง นี่สิครับน่าแปลกใจ หรือว่าชายทะเลเมืองตรังในยุคนั้นยังไม่โด่งดังเท่าปัจจุบัน ส่วนสายสัตหีบ/บ้านฉาง ไม่มีในแผนที่ก็ไม่แปลกเพราะยังอยู่ระหว่างก่อสร้างครับ

[tuie]

พลิกเข้าไปดูตารางรถไฟด้านในกันครับ เป็นตารางฉบับย่อยิ่งกว่าตารางในกำหนดเวลาเดินรถสายใต้ ฉบับภาษาไทยขนาดมาตรฐาน ลงข้อมูลเฉพาะเส้นทางหลักจากกรุงเทพ/ธนบุรี-ชุมทางทุ่งสง-ชุมทางหาดใหญ่-สุไหงโกลก/บัตเตอร์เวอร์ธ และทางแยกสายสำคัญที่ชาวต่างชาติน่าจะใช้บริการ ได้แก่ สายน้ำตก สายกันตัง(ลงข้อมูลแค่ตรัง) และสายนครศรีธรรมราช



ขบวนรถที่ปรากฏในตารางส่วนมากจะเป็นขบวนรถด่วน รถเร็ว ซึ่งลงครบทุกขบวน ส่วนขบวนรถธรรมดา และดีเซลรางนั้น ลงเฉพาะที่ชาวต่างชาติน่าจะใช้บริการอย่างสายธนบุรี-น้ำตก กรุงเทพ-หัวหิน รถด่วน รถเร็ว มีบริการรถนอนก็จะมีเครื่องหมายเตียงนอนในช่องตารางเวลาขบวนนั้นๆด้วย นอกจากตารางรถไฟสายใต้ของไทยแล้ว ด้านล่างยังมีตารางรถไฟมาเลเซียจากบัตเตอร์เวอร์ธ-กัวลาลัมเปอร์-สิงคโปร์ โดยแสดงชื่อสถานีรายทางและขบวนรถมากกว่าที่พิมพ์ลงในตารางฯภาคภาษาไทยครับ

[tuie]

ถัดไปอีกหน้าหนึ่งเป็นตารางค่าโดยสาร ระยะทางจากกรุงเทพ-สุไหงโกลก/บัตเตอร์เวอร์ธ-กัวลาลัมเปอร์-สิงคโปร์ ตารางค่าธรรมเนียมทั้งของรถไฟไทยและรถไฟมาเลเซีย ตารางอธิบายอักษรย่อ ตัวย่อขบวนรถของไทยออกจะคุ้นตา แต่ของมาเลเซียนี่ย่อแปลกๆดูแล้วไม่ชินตา ได้แก่ SM. = Night Express , XSP. = Day Express , ER. = Express Rayat , M. = Main train , B = Ordinary train



นอกจากตารางแล้วยังมีข้อความล้อมกรอบโฆษณาบริการตั๋วร่วมรถไฟ-รถยนต์-เรือ กรุงเทพ-เกาะสมุย ด้วยครับ โดยกำหนดโปรแกรมให้เดินทางด้วยขบวนรถเร็วที่ ๔๑ กรุงเทพ-ตรัง ลงที่สุราษฎร์ธานี มีรถยนต์มารับไปลงเรือด่วนที่ท่าเรือดอนสัก เรือออก ๘.๓๐ น.ข้ามไปถึงเกาะสมุย ๑๐.๓๐ น. ขากลับลงเรือด่วนจากเกาะสมุย ๑๒.๐๐ น. ตามโฆษณาไม่ได้แจ้งว่าเป็นท่าเรือใดแต่จากที่เคยนั่งเรือด่วนไปเกาะสมุยเข้าใจว่าจะเป็นท่าเรือ “หน้าทอน” นะครับ ถึงท่าเรือดอนสัก ๑๔.๐๐ น. มีรถยนต์มารับไปยังสถานีรถไฟสุราษฎร์ธานี รอขึ้นขบวนรถเร็วที่ ๔๒ ตรัง-กรุงเทพ กลับกรุงเทพต่อไป



พลิกกำหนดเวลาฯฉบับนี้มาอีกทบหนึ่งเป็นข้อควรทราบเกี่ยวกับการโดยสาร กับภาพบนเป็นภาพเตียงนอนของรถ บนอ.ป. (รุ่นเก่า ๙ ห้อง)ห้องเตียงคู่ ยังเห็นน้ำดื่มขวดใหญ่แถมเป็นยี่ห้อที่แจกผู้โดยสาร บนอ.ป.ในยุคนั้นจริงๆตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงด้วยครับ ภาพล่างเป็นภาพเตียงนอนของรถ บนท. มีนางแบบนั่งเหยียดขาบนที่นอนสบายๆ ซึ่งแน่นอนครับว่าต้องทำท่าอ่านหนังสือตามเทร็น “นางแบบโฆษณา บนท.” ในยุคนั้นครับ

[tuie]

ส่งท้ายกำหนดเวลาเดินรถสายใต้ ปี ๒๕๓๐ ด้วยภาพแถวๆสถานีน้ำตก เมื่อปี ๒๕๒๙ ครับ



เฮนเซลในภาพข้างต้นทำขบวนรถรวมที่ ๓๕๔ น้ำตก-กาญจนบุรี ออกจากสถานีน้ำตก ๑๕.๑๕ น. ถึงกาญจนบุรี ๑๗.๔๕ น. มองไปทางเนินหน้าสถานีเห็นรถดีเซลราง THN คือ ขบวนรถนำเที่ยวน้ำตกซึ่งกำลังถอยลงจากเนินจะมาจอดรับผู้โดยสาร สังเกตว่าป้ายประเพณีสถานีน้ำตกยังเป็นป้ายไม้สีดำ ตัวอักษรสีขาวอยู่เลยครับ



ขบวนรถนำเที่ยวน้ำตกกำลังเข้าเทียบชานชาลาที่ ๒ สังเกตที่ประตูห้องช่างเครื่องมีสติ๊กเกอร์ลายธงชาติ(อาจดูไม่ชัดเท่าไร) นั่นคือ สติ๊กเกอร์งานเฉลิมฉลองในวโรกาสที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯจะเจริญพระชนมพรรษาครบ ๖ รอบ ในปี ๒๕๓๐ สติ๊กเกอร์นี้พิมพ์ข้อความ “ภูมิพลมหาราช” ไว้ตรงกลางธงชาติ รถจักรและรถดีเซลรางในยุคนั้นมีสติ๊กเกอร์แบบนี้ติดทุกคันเลยครับ