ของฝากจาก GERMANY ตอนที่ 4

[tuie]

ที่หยุดรถ Koblenz Lutzel ห่างจากสถานีโคเบลินซ์ขึ้นไปทางทิศเหนือประมาณ ๒ ก.ม.เศษ นั่งรถไฟจากสถานีโคเบลินซ์ประมาณ ๓ นาที พอข้ามแม่น้ำ Mosel ไปอีกฝั่งหนึ่งก็ถึงที่หยุดรถ Koblenz Lutzel แล้ว สถานีใหญ่ๆ สถานีเล็กๆในเยอรมนีก็เคยลงรถไฟมาแล้ววันนี้เพิ่งจะได้ลง ณ ที่หยุดรถเป็นครั้งแรกครับ ตื่นเต้นจริงๆ ตื่นเต้นจริงๆ



มองย้อนกลับไปทางสถานีโคเบลินซ์ซึ่งอยู่ทางทิศใต้ โอ้โฮ! ชานชาลาป้ายหยุดรถนี้มีวัชพืชขึ้นรกไม่แพ้ป้ายหยุดรถของไทย(บางแห่ง)เลยนะครับ



มองกลับไปทางทิศเหนือมุ่งหน้าสู่เมืองบอนน์ (Bonn) ซึ่งเคยเป็นเมืองหลวงของเยอรมนีตะวันตกบ้าง ถึงจะเป็นที่หยุดรถแต่ก็มีนาฬิกาที่ชานชาลาติดตั้งไว้เหมือนตามชานชาลาสถานี



ที่พักผู้โดยสารขนาดกะทัดรัดตามปริมาณการโดยสาร เห็นหลังคาคล้ายหน้าจั่วแบบนี้นึกถึงสถาปัตยกรรมไทยนะครับ

[tuie]

เดินไปยังปลายชานชาลาด้านทิศเหนือบ้าง มีขบวนรถธรรมดาเที่ยวล่องเข้าเทียบชานชาลาฝั่งตรงข้ามพอดีเลยครับ



ชมขบวนรถธรรมดาไม่ทันไร มีขบวนรถสินค้าแล่นผ่านชานชาลาที่ผมยืนอยู่ไปอย่างรวดเร็วอีกขบวนหนึ่งแล้ว



ขบวนรถสินค้าขบวนนี้และขบวนอื่นในเยอรมนี(เท่าที่ผมเห็น)ไม่มีรถ พห. พ่วงท้ายนะครับ ป้ายท้ายขบวนรูปสามเหลี่ยมสีแดง-ขาวในแผ่นสี่เหลี่ยมก็แตกต่างจากป้ายท้ายขบวนของบ้านเรา



มัวกินลมชมรถไฟอยู่ตรงนี้หลายนาทีแล้วต้องไปต่อละครับ เพราะเรายังมีภาระกิจสำคัญในการเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์รถไฟ DB สาขาโคเบลินซ์



ถึงจะเป็นแค่ที่หยุดรถแต่ก็ไม่อนุญาตให้เดินจากชานชาลาข้ามทางรถไฟได้ตามใจชอบ ต้องเดินลงอุโมงค์จากชานชาลาลอดใต้ทางรถไฟไปยังทางออกตามมาตรฐานเยอรมันเขาละครับ ปากทางออกมีเครื่องจำหน่ายตั๋วอัตโนมัติบริการด้วย แต่ไม่มีปุ่มเลือกภาษาแบบเครื่องฯตามสถานีใหญ่ๆคงมีแต่ภาษาเยอรมันล้วนๆเท่านั้นครับ

[tuie]

ที่หยุดรถ Koblenz Lutzel อยู่ห่างจากแม่น้ำ Mosel ไม่มากนัก ผมชอบบรรยากาศริมแม่น้ำอยู่แล้วยอมเสียเวลาสักนิดแวะไปชมสักหน่อยดีกว่าครับ เดินมาประมาณ ๓ นาทีก็ถึงเชิงสะพานข้ามแม่น้ำ Mosel แล้ว



ทางเดินขึ้นสะพานโค้งวนเป็นก้นหอยเลยครับ มองไปที่ตัวสะพานเป็นหินและช่องโค้งสวยงาม



หันไปชมอาคารบ้านเรือนแถวๆเชิงสะพานครับ



บนสะพานแบ่งพื้นผิวการจราจรไว้อย่างชัดเจน ช่องทางคนเดินอยู่ซ้ายสุด ช่องสีแดงถัดมาเป็นช่องทางจักรยาน จากนั้นถึงเป็นช่องจราจรสำหรับรถยนต์ครับ

[tuie]

มองย้อนแสงไปทางทิศตะวันออกซึ่งแม่น้ำ Mosel ไหลไปบรรจบกับแม่น้ำไรน์ (Rhein) แถวๆเขตเมืองเก่าโคเบลินซ์ครับ



มองต่อจากภาพที่แล้วไปทางขวาเห็นอาคารบ้านเรือนย่านเมืองเก่าโคเบลินซ์อยู่เบื้องหน้า(ทางทิศใต้)



หมุนตัวต่อไปทางทิศตะวันตกเห็นสะพานถัดไปสองสะพาน สะพานหินเก่าแก่สะพานแรกเป็นสะพานรถไฟครับ



ได้ยินเสียงรถไฟแล่นลอยตามลมมาไม่ทันไร มีรถจักรไฟฟ้าสีแดงลากโบกี้ข้างต่ำข้ามสะพานไปอย่างรวดเร็ว

[black_express]

ถ้ารถไฟบ้านเรามีเดินถี่ยิบขนาดนี้ การรถไฟฯ คงรวยนะครับ อ.ตุ้ย

[nathapong]

แสดงว่า DB มีการบริหารความจุของทาง มีประสิทธิภาพสูงมาก ๆ
ไม่ว่าฮารท์แวร์ และซอฟท์แวร์ มีการพัฒนาตลอดเวลาและงบประมาณสนับสนุน

ดูเป้นสิ่งที่แตกต่างกับบ้านเรา ที่ขาด การสนับสนุน ตั้งแต่นโยบายของรัฐบาลลงมา...
คงรอข้ามไปปีหน้า ถึงจะเห็นภาพว่าจะไปทางไหน จะเพิ่มขีดความสามารถระบบรางในเมือง เพื่อขนคน อย่างเดียว

แต่ในระดับส่วนราชการที่เกี่ยวข้อง ได้บรรจุในแผน อย่างน้อยพออุ่นใจว่าระบบรางคงไม่หายไป.... นะ

[tuie]

^
อยากให้รัฐบาลไทยให้การสนับสนุน พัฒนาการขนส่งระบบรางอย่างจริงจัง จริงใจ และต่อเนื่องจริงๆสักทีเหมือนกัน อย่างน้อยสักครึ่งหนึ่งของรัฐบาลเยอรมัน,ญี่ปุ่นฯลฯก็ยังดีครับ

-------------------------------------------------------------------------------------------------

พิพิธภัณฑ์รถไฟ DB เปิดให้เข้าชม ๑๐ โมง นี่ก็เกือบ ๑๐ โมงแล้ว รีบยุติการชมวิวแล้วออกเดิน(ไม่ใช้คำว่า “เดินเท้า” เพราะคนเดินย่อมใช้เท้าเดินอยู่แล้ว)ไปยังพิพิธภัณฑ์ฯซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ ๑.๕ ก.ม. ดีกว่าครับ สังเกตว่าตามบันไดทางขึ้น-ลง อุโมงค์ลอดใต้ถนนจะต้องมีทางลาดสำหรับรถเข็นอยู่แถบหนึ่งเสมอๆ ขั้นบันไดก่อนถึงชานพัก และขั้นบันไดต่อจากชานพักมีแถบสีเหลืองให้เห็นสะดุดตาก่อนคนชราจะสะดุดล้ม



ช่วงแรกๆเดินลัดเลาะไปตามอาคารบ้านเรือนฝั่ง Lutzel ซึ่งเปรียบเสมือนชานเมืองโคเบลินซ์ก่อนครับ



การซ่อมแซมอาคารริมทางเท้าที่นี่ ผู้ก่อสร้างจะต้องทำหลังคากันวัสดุตกหล่นใส่ทางเท้า ติดตั้งเครื่องหมายและสัญญาณเตือนอย่างครบถ้วน



เดินต่อมาอีกระยะหนึ่งเริ่มเห็นทางรถไฟมาอยู่ใกล้ๆให้ชื่นใจแล้วละครับ

[pak_nampho]

[box_car]

[tuie]

^
^
เห็นพวกสื่อต่างๆชอบพูดว่า "เดินเท้า" แทนคำว่า "เดิน" กันบ่อยๆ ผมเลยอดไม่ได้ที่จะพาดพิงถึงน่ะครับพี่นพ