ทัวร์ลิ้นห้อย : ดูของดี VS หนีรถไฟที่ขุนตาน

[tuie]

ท่าทางพี่ๆน้องๆชาว RFT จะให้ความสนใจ “ขบวนรถเร็วด่วนพิเศษที่ ๑๐๙/๑+๑๑” กันเป็นพิเศษนะครับ

ผมและชาวคณะเองก็ตื่นเต้น ประหลาดใจสุดๆเช่นกัน หากเป็นสถานการณ์ปกติที่รถจักร รถดีเซลรางที่รักของพวกเรามีสภาพสมบูรณ์ เราคงไม่มีวันได้เห็นภาพแบบนี้เป็นแน่ ถ้าปัญหาของรถจักร รถดีเซลรางได้รับการแก้ไข เอาใจใส่จากภาครัฐอย่างจริงๆจังดุจประเทศที่เจริญแล้วซึ่งให้ความสำคัญกับรถไฟบ้านเขามากๆเมื่อใด ภาพเหล่านี้จะเป็นภาพประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นว่า ณ กาลครั้งหนึ่ง รถไฟไทยเคยประสบวิกฤตการณ์หนักหนาสาหัสถึงขนาดทำขบวนขึ้นดอยไม่ไหว ทั้งๆที่ความชันยังน้อยกว่าทางรถไฟขึ้นเขาสูงในอีกหลายๆประเทศ(นับเฉพาะเส้นทางที่ไม่มีฟันเฟือง) สรุปว่าขอเอาใจช่วยรถไฟไทยให้สามารถฟันฝ่าวิกฤติในยุคนี้ไปได้ด้วยดีนะครับ


หลังจากส่ง “ขบวนรถเร็วด่วนพิเศษที่ ๑๐๙/๑+๑๑” เรียบร้อยแล้ว ได้เวลาเดินลอดอุโมงค์ขุนตานกันละครับ



ความปลอดภัยเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในการเดินลอดอุโมงค์ ก่อนออกเดินชาวคณะจึงปรึกษาหารือกันว่า กว่า ๔๑๔๖ จะทำ “ขบวนรถเร็วด่วนพิเศษที่ ๑๐๙/๑+๑๑” ไปถึงทาชมภูสับเปลี่ยนตัดขบวน ๑๑ แยกเดินไปเชียงใหม่แล้ว ๔๑๔๖ เดินตัวเปล่ากลับมาถึงขุนตานเพื่อไปทำขบวน ๑๐๙/๒ ซึ่งตัดไว้ที่แม่ตานน้อยน่าจะใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง อุโมงค์ขุนตานยาว ๑ ก.ม.เศษ ใช้เวลาเดินประมาณ ๒๐ นาที หากเรารีบออกเดินตอนนี้จะได้ไปดักถ่ายภาพ ๔๑๔๖ ตรงปากอุโมงค์ด้านทิศใต้ได้ทัน ว่าแล้วชาวคณะก็รีบออกเดินกันทันทีในเวลา ๘.๔๘ น. ครับ



ริ้วขบวนของชาวคณะเดินลิ้นห้อย เริ่มจากน้องแมวย่องซึ่งมีไฟฉายทรงประสิทธิภาพที่สุดเนื่องจากสว่างประดุจไฟหน้ารถจักรเป็นต้นขบวน จุดขาวๆเล็กๆทางซ้ายภาพข้างต้น คือ ปากอุโมงค์ด้ามทิศใต้ซึ่งอยู่ไกลลิบน่ะครับ



ต่อด้วยผมเป็นคัน(คน)ที่ ๒ มีไฟฉายสว่างประมาณสิบแรงหิ่งห้อย ถัดไป คือ ท่าน ผตก. คุณออย ปิดท้ายด้วยน้องแม็กซ์แดวูผอมซึ่งถือไฟฉายสว่างมากรองจาก “เฮดไลท์” ของน้องแมวย่องครับ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

หากเทียบกับการเดินลอดอุโมงค์ขุนตานครั้งแรกของผมทริปก่อน เมื่อเดือนพฤศจิกายน ๒๕๕๐ คราวนั้นภายในอุโมงค์ออกจะเฉอะแฉะมากกว่าคราวนี้ เนื่องจากคราวก่อนเพิ่งจะพ้นฤดูฝนยังมีน้ำใต้ดิน/หินบนภูเขาซึม-หยดลงมามาก แต่คราวนี้ผ่านฤดูหนาว แห้งแล้งมาหลายเดือนแล้ว ภายในอุโมงค์จึงไม่แฉะมาก แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีน้ำหยดลงมาเลยนะครับ บางจุดก็มีน้ำหยดลงมามากถึงกับต้องต่อท่อที่ผนังอุโมงค์รองรับน้ำไว้



บางจุดก็ดูคล้ายจะเกิดหินปูนงอกขึ้นมาที่ผนังอุโมงค์ เห็นอย่างนี้แล้วนึกถึงถ้ำหินงอก หินย้อยที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติซึ่งต้องใช้เวลาหลายล้านปี ไม่ควรที่จะไปทำให้เสียหาย ทำลายโดยการจับ หัก พ่นสีฯลฯ ในชั่วเวลาไม่กี่วินาทีนะครับ



เดินไปคุยไป ชมอุโมงค์ ดูสภาพทางตามประสาคนบ้านรถไฟเพลินๆ แป๊บเดียวใกล้จะถึงปากอุโมงค์ด้านทิศใต้แล้ว แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ช่างสวยงามจริงๆ ว่าแล้วชาวคณะก็หยุดถ่ายภาพกันครับ



หลังจากสดชื่นรื่นรมย์ชมแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ไม่ถึงหนึ่งนาที ชาวคณะต่างแว่วเสียง...ครึ่มๆ..ครึ่มๆ...ลอยตามลมมาจากทางด้านหลัง หันกลับไปดู ว๊ากกกกกก!....... เห็นไฟหน้ารถจักรเข้ามาจากปากอุโมงค์ด้านทิศเหนือหลายเมตรแล้ว ๔๑๔๖ แน่ๆเลย วิ่งครับวิ่ง ชาวคณะเผ่นแนบโกยอ้าวพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ระหว่างเร่งฝีเท้าแบบลืมวัย ทิ้งความชราไปชั่วขณะ ผมพยายามมองหาช่องหลบรถไฟในอุโมงค์แต่หามีให้อุ่นใจไม่เนื่องจากเป็นช่วงสุดท้ายที่จะออกปากอุโมงค์อยู่แล้ว วิ่งต่อไปครับ ต้องวิ่งสถานเดียว น้องแดวูผอมเดิมเดินรั้งท้ายบัดนี้แซงขึ้นไปนำหน้าพี่ๆอย่างรวดเร็ว แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็พลันเกิดขึ้น “แดวูผอม” ตกรางไถลหน้าคะมำไปหลายเมตร แต่ก็ลุกขึ้นวิ่งต่อได้ภายในเวลาไม่เกิน ๒ วินาที อย่างน่าอัศจรรย์ ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้ามากันกลุ่มใหญ่ๆแล้วต้องมาเจอสถานการณ์ “วิ่ง ๑๐๐ เมตร” หนี ๔๑๔๖ ในอุโมงค์ขุนตานแบบนี้จะชุลมุน และเสี่ยงอันตรายขนาดไหน เพราะพอคนเยอะๆหากมีใครล้ม โอกาสที่คนตามหลังจะหลบไม่ทันและเหยียบคนล้ม หรือสะดุดคนที่ล้มก็จะมีสูงมากขึ้น นี่แหละครับเป็นเหตุผลสำคัญที่ต้องจัดเป็นทริปลับ จำกัดจำนวนสมาชิกไม่ให้มากเกินไป น้องๆโปรดเข้าใจเจตนาดีของพี่ๆด้วยนะครับ



ตอนนั้นฮาไม่ออกเลยครับ จนกระทั่งชาวคณะ “พ้นภัย” ออกมาปากอุโมงค์ด้านทิศใต้ก่อน ๔๑๔๖ จะตามหลังมาในเวลาไม่ถึง ๑ นาที เรียบร้อยแล้วถึงได้แซวน้องแดวูผอมว่า เจ้าเล่นทำความเร็ว ๑๒๐ เกินพิกัดทางถึงได้ตกรางไถลกระเด็นเยี่ยงนี้ฯลฯ สรุปผลการวิ่ง ๑๐๐ เมตร แบบฉุกละหุกคราวนี้ไม่มีใครยอมแพ้ใครทั้งคนหนุ่ม คนชราฝีเท้าดี(ยามคับขัน)กันทั้งนั้น พลิกดูนาฬิกาตอนที่ ๔๑๔๖ ผ่านพ้นปากอุโมงค์ด้านทิศใต้ปรากฏว่าเป็นเวลา ๙.๑๖ น. ใกล้เคียงกับเวลาที่ชาวคณะกะไว้ เพียงแต่ตอนเดินในอุโมงค์มัวชี้ชวนกันดูรอยน้ำหยด หินงอกหินย้อย สภาพทาง-รางขี้ฯลฯ อย่างเพลิดเพลินจนลืมดูนาฬิกา ถึงต้องวิ่ง ๑๐๐ เมตรสุดท้ายกันน่ะครับ
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[tuie]

หายเหนื่อย หายตื่นเต้นตกใจ หายใจทั่วท้องกันแล้ว ต้องตรวจสภาพแดวูผอมสักหน่อย ตกรางกระแทกแรงๆแบบนี้แคร่จะร้าวไหมครับนี่ เอ้า! โยกซ้าย-ขวา หมุนแคร่(ขา)ให้ พตร.จำเป็นตรวจหน่อย

แน่นอนครับว่าต้องมีการ “jump”



เพื่อยืนยันว่าแรงยังดีเดินถึงแม่ตานน้อยได้โดยไม่ตายกลางตอนต้อง “jump” อีกสักทีนะครับ



ภาพนี้ท่าน ผตก. ขอฉายเดี่ยวไปฝาก “แฟนคลับ” ครับ



ถ้า “แฟนคลับ” จะขอลายเซ็นด้วย ให้ไปตามหา “บริการเดินทางเจฟ” ได้ที่สถานีกรุงเทพนะคร้าบบบบ

น่ากลัวจริงๆ น่ากลัวจริงๆ

แก้ไขโดย pattharachai
_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[heerchai]

ผมอ่านเรื่องราวลอดอุโมงค์ขุนตานนี้ รู้สึกถึงความน่ากลัวตอนรถจักรตามมาข้างหลัง ทำให้ผมนึกถึงหนังเรื่องอะไรน่า ที่รถจักรออกมาจากอุโมงค์พระฉาย เด็กกลุ่มหนึ่งที่เดินลอดอุโมงค์มา วิ่งหนีรถจักรฮิตาชิ เด็กล้มลงบนราง ช่วงนั้นแหละผมกลัวจนใจสั่น....ไม่เฉลยครับเหตุการณ์นั้นเป็นอย่างไรต่อมา ครับ

[tuie]

พอ ๔๑๔๖ ตัวเปล่าที่ทำเอาตื่นเต้นผ่านลงไปแม่ตานน้อยแล้ว อย่างน้อยทางตอนนี้ก็ปลอดขบวนรถประมาณ ๒๐-๓๐ นาที เดินชมธรรมชาติกันได้สบายใจละครับ



ต้นไม้ในป่าช่วงนี้กำลังผลัดใบ มองไปเห็นใบไม้ร่วง ใบไม้หลากสีทั้งสีเหลือง แดง เขียว สวยงามไม่แพ้ฤดูใบไม้ร่วงในต่างประเทศเลย เสียอย่างเดียวที่ลมหนาวบ้านเราผ่านมาระยะสั้นและแผ่วเบาไปหน่อยนะครับ



คนชอบความสงบ ชอบเดินชมธรรมชาติและชอบรถไฟ น่าจะถูกใจบรรยากาศสองข้างทางยามนี้เหมือนกับผมนะครับ


_________________
นสน.าย./อ.ตุ้ย/อ.หลวงอัคคีเทพอาณัติ/
http//:www.facebook.com/VISIT-RAILWAY-MUSEUMS-1521959098131925/

[Patiew]

[hermit]

[heerchai]

[tong_sanam]

จำไม่ได้ว่าเด็กเสียชีวิตหรือเปล่า?


ว่าแต่ เคยมีกรณีรถจักรตายกลางอุโมงค์ขุนตานหรือเปล่าครับ?
_________________


"ที่นี่สถานีชุมทางสนามชัยเขต
ท่านที่จะเดินทางไป จันทบุรี ตราด
โปรดข้ามไปรอการโดยสารในชานชาลาที่ 2"

[black_express]

ไม่เคยเห็นครับ เคยมีแต่หยุดรอเข้าสถานีอยู่ในอุโมงค์