ตะลุย Chichibu Railway ไปกับ Paleo Express

[conrail]

[conrail]

และแล้วก็มาถึงสถานีเซย์บุชิชิบุ ขบวนรถที่จอดนั้นเป็นรถรุ่น 4000 ที่ก่อนหน้านั้นจอดอยู่ที่สถานีชิชิบุและเป็นขบวนที่ผมจะเดินทางไปยังสถานีฮันโนด้วย เป็นรถไฟธรรมดาที่จอดทุกสถานี จากที่นี่ไปสถานีฮันโนมีระยะทางประมาณ 33 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางประมาณ 50 นาที แต่ถ้าเป็นรถด่วนพิเศษจะใช้เวลาเพียง 30 นาทีเท่านั้น

ทางรถไฟด้านขวามือสุดที่เห็นไกลๆนั้นเป็นของสายชิชิบุที่มาจากสถานีโอฮานะบาตาเกะ มุ่งหน้าไปยังสถานีคาเกะโมริ ซึ่งอยู่ห่างออกไปอีก 2 กิโลเมตร ส่วนสายเซย์บุชิชิบุนั้นเมื่อออกจากสถานีแล้วจะวิ่งไปทางด้านซ้ายไปยังสถานีโยโคเซะต่อไป





เส้นทางสายสีแดงตลอดทั้งเส้นนั้นเป็นเส้นทางที่ผมจะต้องเดินทางไปทั้งสายเพื่อกลับโตเกียว ระยะทางประมาณ 77 กิโลเมตร โดยสายวงกลมสีเขียวนั้นเป็นสายยามะโนเตะ โดยจะไปเชื่อมต่อกันที่สถานีอิเคะบุคุโระ

[donatt76]

นอกเรื่องนิดหน่อย...จะให้รถไฟไทยสะอาดเอี่ยมแบบเค้า...คงต้องสร้างจิตสำนึกให้ผู้โดยสารกันมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (นับ ๆ ดูนะครับว่าต้องมากขนาดไหน) เลยล่ะครับ เพราะนิสัย กินตรงไหนทิ้งตรงนั้นนี่แหละ กับกินปุ๊บ ขว้างออกหน้าต่างปั๊บ นี่แก้ไม่หายเลยครับ ตั้งแต่รถนอนปรับอากาศถึงชั้น 3 เลย...อีกอย่าง ถังขยะประจำตู้ นี่มันคงเกะกะมากเลยนะครับ ถึงไม่ค่อยมีวางไว้ (ใน บนท.ป. เคยมีตรงบันได แต่หายไปหมดแล้ว)

ส่วนภายนอกเนี่ย....คงไม่ต้องบรรยายมากหรอกครับ ว่าเค้าล้างทำความสะอาดตู้กันยังไงทำงานกันมีประสิทธิภาพขนาดไหน ในเมืองไทย...คงต้องให้เวปเราไปเปิด Train Care ล่ะครับ ถึงจะสะอาดเอี่ยม ดังใจ

อ้างประจำว่าเวลาน้อยล้างไม่ทัน...อย่างว่าคนดีเค้าแก้ไข คน "อะไร" ชอบแก้ตัวล่ะครับ
_________________

[therock]

ถังขยะในรถนอนส่วนหนึ่งน่าจะหายเพราะโดยขโมยจากการเอาไปจอดทิ้งไว้ด้วยนะ

[conrail]

แหม...คุณโดนัทพูดได้บีบหัวใจเหลือเกิน


ภายในขบวนรถธรรมดาที่ใช้รุ่น 4000 ทำการ อยู่ติดห้องขับอย่างนี้แถมตู้แรกทั้งตู้ก็โล่งปราศจากผู้โดยสารก็เข้าทางผมล่ะครับ (แต่ตอนถ่ายรูปติดห้องขับดูพนักงานขับรถจะรู้สึกแปลกๆชอบกล อาจจะอึดอัดก็เป็นได้ที่มีคนมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ )

[conrail]

เมื่อขบวนรถเคลื่อนตัวออก ก็เป็นโอกาสอันดีที่ผมจะได้บันทึกการเดินทางในช่วงต่อจากนี้ เราสามารถเห็นพนักงานขับรถทำงานได้อย่างใกล้ชิดตามรูปแบบส่วนใหญ่ของรถไฟญี่ปุ่น








ซ้ายมือเป็นเครื่องวัดความเร็ว ตรงกลางเป็นเกจวัดแรงดันลมห้ามล้อในกระบอกสูบ และขวามือเป็นเกจวัดแรงดันลมควบคุมห้ามล้อและลมMR มีหน่วยเป็น kPa

[conrail]

เส้นทางสายนี้นี้ก็เป็นทางเดี่ยวเช่นเดียวกับสายชิชิบุและใช้ระบบตอนอัตโนมัติในการเดินรถ รับกำลังไฟกระแสตรง 1,500 โวลท์จากสายส่งด้านบน (overhead catenary
) มีการหลีกรถเป็นระยะตลอดทาง แต่ถึงอย่างนั้นแล้วก็ยังรักษาเวลาได้เป็นอย่างดี

เส้นทางสายสีส้มเป็นสายชิชิบุที่ขบวนรถจักรไอน้ำเดินทาง ส่วนผมกำลังเดินทางกลับโตเกียวโดยสายสีแดง

ภาพประกอบจาก http://www.seibu-group.co.jp/railways/tourist/japanese/index.html






รางกันในโค้ง

[conrail]

วิ่งออกมาได้สักพักก็ต้องเข้าทางหลีกเพื่อให้ขบวนรถด่วนพิเศษ "Red Arrrow" วิ่งผ่านไปก่อน รถด่วนขบวนนี้เป็นรถรุ่น 10000 (อนาคตรถรุ่นต่อไปอาจจะเป็นหลักแสนหรือหลักล้านแน่ๆ) วิ่งระหว่างอิเคะบุคุโระ - เซย์บุชิชิบุ ซึ่งมีระยะทาง 77 กิโลเมตร โดยใช้เวลาเดินทางประมาณ 80 นาที จอดรับส่งผู้โดยสารเพียงแค่ 5 สถานีเท่านั้น ถือเป็นพระเอกในเส้นทางนี้ ส่วนผมโดยสารรถผู้ร้ายเพราะจอดตลอดทุกสถานี

[conrail]

ตอนที่ขบวนรถจอดรอหลีกอยู่นั้น ผมไม่ทันได้สังเกตเห็นว่ามีรถจักรไอน้ำคันนี้จอดอยู่ด้วย เพิ่งจะมาเห็นตอนที่รถได้เคลื่อนตัวออกแล้ว น่าเสียดายไม่งั้นอาจจะได้เก็บภาพมามากกว่านี้ เอาไว้คราวหน้าจะกลับมาที่นี่ใหม่อีกครั้ง หวังว่าจะยังคงตั้งอยู่ที่นี่เหมือนเดิม..

รถจักรไอน้ำ หมายเลข 4 คันนี้ ผลิตโดยบริษัท Nasmyth Wilson ประเทศอังกฤษ ในปีค.ศ.1886 (พ.ศ.2429) ใช้เครื่องเปลี่ยนอาการแบบจอย (Joy Valve Gear) เป็นรถจักรไอน้ำในช่วงยุคแรกๆของประเทศญี่ปุ่น ซึ่งก่อกำเนิดขึ้นในปีค.ศ.1872 (พ.ศ.2415)

ที่ผมสนใจรถจักรไอน้ำคันนี้เพราะรถจักรไอน้ำของกรมรถไฟในช่วงยุคแรกๆบางคันก็ใช้เครื่องเปลี่ยนอาการแบบจอยนี้เหมือนกัน นอกเหนือไปจากแบบสเตเฟนสัน (ในช่วงเวลานั้น ประเทศอังกฤษเป็นผู้ผลิตรถจักรไอน้ำและรถพ่วงเจ้าหลักๆของโลก ซึ่งหลายประเทศสั่งเข้ามาใช้งานรวมทั้งประเทศไทยและญี่ปุ่น) ซึ่งในปัจจุบัน รถจักรไอน้ำที่ใช้เครื่องเปลี่ยนอาการแบบจอยในประเทศไทยไม่หลงเหลือให้เห็นแม้แต่ซากสักคันเดียว

[conrail]

ขบวนรถออกมาได้ไม่ถึงสองนาทีก็เตรียมจะลอดอุโมงค์แห่งแรก ซึ่งจากนี้ไปจะมีอีกหลายๆอุโมงค์ ตอนอยู่ที่ประเทศไทยพอรถจะลอดอุโมงค์แต่ละทีรู้สึกตื่นเต้น แต่พออยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นแล้วรู้สึกปกติเหลือเกินเพราะมีเยอะมากจนนับไม่ถูก