จากกระทู้บอลไทย ( เซ็งรถไฟ เอาแม่และพี่สาวผมไปทิ้งอ่ะ )

[Wisarut]

วัีนนี้เจอบทความว่าด้วยการเที่ยวทางรถไฟในอดีต ที่พาดพิงไปถึงกรณีการนัดหยุดงานครั้งล่าสุด - ขอเต็มๆ นะ
//----------------------------------------------------------------

อดีตกับรถไฟ
โดย สราวุฒิ สิงห์เอี่ยม wutsara@hotmail.com
คอลัมน์ เดินหน้าชน
มติชนรายวัน ปีที่ 32 ฉบับที่ 11561 วันที่ 04 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

ยังจดจำความผูกพัน ความสุข สนุกสนาน เมื่อครั้งเยาว์วัยกับการใช้บริการรถไฟ โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าแม่จะพาไปบ้านตา-ยาย ที่ อ.ภาชี จ.อยุธยา พร้อมพี่ๆ น้องๆ

ค่ำก่อนถึงวันเดินทางจะต้องรีบนอน เพราะต้องตื่นแต่เช้ามืด โดยแม่จะเตรียมอาหารไว้เพื่อไปกินกันบนรถไฟในมื้อเช้า

ที่ลืมไม่ได้คือบัตรส่วนลดค่าตั๋วของแต่ละคน ที่การรถไฟฯให้สิทธิกับพ่อและครอบครัว ในฐานะพนักงานรถไฟคนหนึ่ง

จากบ้านนั่งรถไปสถานีชุมทางบางซื่อหรือไม่ก็สถานีรถไฟสามเสน

ระหว่างรอรถไฟที่สถานี ได้เห็นบรรยากาศอันครึกครื้น โดยเฉพาะพ่อค้าแม่ค้า ที่ต่างร้องขายสินค้าต่างๆ ที่ขาดไม่ได้คือข้าวเหนียวไก่ย่าง

พอขึ้นรถไฟไปสักพัก ก็เริ่มจะเปิบอาหารกัน พร้อมลมเย็นยามเช้าและทิวทัศน์สองข้างทางผ่านหน้าต่างรถไฟ ที่สภาพความเป็นเมืองค่อยๆ เลือนหายไป ก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นทุ่งนาโล่ง

เมื่อถึงปลายทางที่สถานีชุมทางบ้านภาชี ก็ต้องหอบข้าวหอบของต่างๆ ที่เตรียมซื้อฝากตา-ยาย และญาติคนอื่นๆ เดินตามทางรถไฟย้อนจากสถานีกลับไป ซึ่งก็ไกลโขอยู่

เมื่อถึงทางที่เข้าบ้านตา-ยาย จะเป็นทางเดินเล็กๆ ผ่านทุ่งนา แต่ละครั้งที่ไป ทุ่งนาจะเปลี่ยนไปในแต่ละช่วงเวลา บ้างก็เขียวชอุ่มที่ข้าวเริ่มออกรวง บ้างก็เป็นสีทองที่พร้อมจะเก็บเกี่ยว บ้างก็เป็นทุ่งโล่ง เห็นแต่ตอซังข้าวเป็นจุดๆ

เมื่อถึงบ้านตา-ยาย พวกผู้ใหญ่ก็สนทนากันถึงเรื่องสัพเพเหระ ส่วนพวกเด็กๆ ก็จะพากันไปสวนเล็กๆ ข้างบ้าน ที่มีผลไม้ต่างๆ ทั้งมะม่วง มะเฟือง มะไฟ ปีนเก็บกินกัน บางทีก็ลงเล่นน้ำในท้องร่องสวน

แต่จุดหลักที่ต้องทำคือการนั่งเล่นบนลำต้นใหญ่ของต้นมะขามเทศยักษ์ ที่ล้มเอนไปในบ่อ

บ่ายคล้อยบางวัน หากเก็บเกี่ยวข้าวแล้วและเป็นทุ่งนาโล่ง ก็ไปวิ่งเล่นกัน พอได้ยินเสียงหวูดรถไฟ ก็จะวิ่งไปใกล้ๆ แล้วโบกไม้โบกมือให้คนบนรถ

แต่บางครา ก็ไปนั่งเล่นกันที่รางรถไฟเลย พอได้ยินลวดสะลิงข้างทางเคลื่อนไหว ก็รู้กันว่ารถไฟกำลังจะมา ต้องรีบหลบลงไหล่ทาง

เมื่อใกล้สนธยา ต้องรีบกลับบ้านรีบอาบน้ำอาบท่า ที่ผู้ใหญ่หาบน้ำจากบ่อมาใส่ตุ่มเตรียมไว้ให้ หากค่ำมืดแล้วจะลำบาก ด้วยเพราะไม่มีไฟฟ้า น้ำประปาก็ไม่ถึง

จากนั้น ก็เป็นมือค่ำที่แสนจะเอร็ดอร่อย โดยเฉพาะเมนูหลัก น้ำพริกปลาร้าที่ใส่พริกป่น กับข้าวร้อนๆ พร้อมผักสดและต้มที่เก็บเอาแถวบ้านๆ โดยมีแสงไฟจากตะเกียงเจ้าพายุให้ความสว่าง ขณะที่เสียงไผ่ที่ล้อมรอบบ้านต่างสีกอขับกล่อมบรรเลง

หลังอิ่มหนำสำราญ เด็กๆ ก็เตรียมเข้านอน ส่วนผู้ใหญ่ก็นั่งจับกลุ่มคุยกันในเรื่องต่างๆ นานา ท่ามกลางเสียงหวูดรถไฟให้ได้ยินเป็นระยะๆ ...เป็นความสุขในวัยเยาว์ที่พอจะระลึกได้

แม้เมื่อทำงานใหม่ๆ และต้องเดินทางไปทำข่าวจังหวัดต่างๆ ก็มักใช้บริการรถไฟอยู่บ่อยครั้ง ที่พลาดไม่ได้ก็คือการไปนั่งละเมียดอารมณ์ที่ตู้เสบียง

นั่นเป็นความสุข ความสนุกสนาน และความผูกพัน กับรถไฟที่ผ่านมา หากมีโอกาสก็ยังอยากจะใช้บริการอยู่

และเมื่อหลายวันก่อนต้องไปธุระที่บ้านตา-ยาย เดิมทีตั้งใจว่าจะนั่งรถไฟไปเพื่อย้อนเวลาหาความสุขในอดีต แต่ต้องเปลี่ยนใจไปด้วยรถยนต์แทน เพราะไม่รู้ว่าจะรถไฟพาไปถึงปลายทางหรือไม่

ไปภาชีหนนี้ แม้จะไม่มีตา-ยายอยู่แล้ว สภาพบ้านก็เปลี่ยนไป ต้นมะขามเทศยักษ์ก็เหลือแต่ตอ สวนก็หายไป ไม้ไผ่ล้อมรอบบ้านก็ล้มตายไปเยอะ แต่ก็ยังจดจำความสุขในเยาว์วัยได้อยู่หลายส่วน

แต่ทว่าความสุข และความผูกพัน จากการเดินทางด้วยรถไฟกลับเลือนหายไป...หายไปพร้อมกับจิตสำนึกของพนักงานรถไฟบางส่วน (ขอย้ำว่าบางส่วน) รวมถึงผู้บริหารการรถไฟฯที่ต่างก็เล่นเกมการเมืองกันจนเละเทะ

โดยส่วนตัวแม้จะเสียความรู้สึกกับรถไฟ ก็คงไม่เท่าไหร่ แต่สำหรับชาวบ้านโดยเฉพาะผู้มีรายได้น้อยและไม่มีทางเลือกในการเดินทางมากนัก ต้องมารับกรรมจากเกมการเมืองของทั้งสองฝ่าย มันน่าเจ็บใจนัก