ตามรอยไปดู 3 อุโมงค์ ภาคเหนือ ปี 2554

[black_express]

แวะเข้ามาทักทายคุณ mirage_II ครับ หลังจากทักกันมาหนหนึ่งแล้วที่ห้อง blue planet ในนาม login ที่นั่น

ยินดีที่นำกระทู้นี้มาลงใน Rotfaithai.Com อีกครั้งหนึ่งครับ ในที่โน่น พอได้สักระยะหนึ่งกระทู้จะตกแล้วหาย รวมทั้งภาพด้วย นอกจากจะช่วยกันเก็บไว้ในคลังกระทู้เก่า

เพิ่งมีโอกาสตามรอยเส้นทางสายพิษณุโลก เด่นชัย ด้วยภารกิจการงานที่ จ.แพร่ (ซึ่งแวะนอนที่โรงแรมอัมรินทร์นคร หน้าสถานีรถไฟพิษณุโลก 1 คืน) เส้นทางสาย 11 สามารถเดินทางสะดวกจนถึงบ้านไฮ่ฮ้า เชิงเขาพลึง และด้านเหนือจากแยกปากจั๊วะมาถึงบ้านห้วยไร่ คงเหลือเส้นทางบนเขาพลึงที่ต้องใช้ความระวังมากๆ หากขับรถไปเอง โดยเฉพาะช่วงกลางคืน หากมีอาการเมาขี้ตา ไม่ทันดูป้ายมืดๆ ล่ะก็ อาจขับรถลงไปตามเส้นทางรถขนดินไปที่ใต้สะพาน ลงไปแล้ว คงขึ้นมาลำบากแน่ๆ ยังเห็นเส้นทางลงไปที่บ้านวังน้ำเขียวได้ถนัดตา

สองข้างทางจะมีการสร้างคันคอนกรีตเพื่อกันดินคันทางไหลลงห้วยข้างทางด้วยครับ หากบดอัดถมดินด้วยวิธีปกติ คันทางจะกว้างมากตามระดับความสูง ซึ่งเกินแนวเขตทางที่ได้รับอนุญาตในเขตป่าสงวนชั้นลุ่มน้ำ 1 A

มองไปทางรถไฟข้างล่าง เห็นคนงานกำลังเปลี่ยนหมอนเป็น คสล.ตรงช่วงต่อรางซึ่งเดิมเป็นหมอนไม้ คาดว่าคงเชื่อมราง หรือมีวิธีรับแรงกระเทือนเวลาขบวนรถแล่นผ่านช่วงต่อรางแล้วกระมัง ? เสียดายที่ควักกล้องมาเก็บภาพไม่ทันครับ จังหวะโล่ง ไม่มีต้นไม้บังด้วยสิ

หลังเสร็จภารกิจการงานก็อาศัยรถหน่วยงานในพื้นที่กลับมาพิษณุโลก ทันรถทัวร์เที่ยวสองทุ่มสิบห้า ทำให้มีเวลานอนพักร่วมสามชั่วโมงก่อนลุกขึ้นไปทำงานต่อเมื่อตอนเช้านี้ครับ

เป็นวันที่ชีพจรลงเท้าจริงๆ

[mirage_II]

สวัสดีครับ คุณblack_express : คงต้องเรียกคุณพี่ดีกว่าครับ เพราะถือว่าอาวุโสมากๆ ผมเกือบจำไม่ได้เลยต้องวิ่งมาค้นหาในเว็บอีกที... คงไม่เบื่อนะครับที่เคยผ่านตามาแล้ว และต้องขอบคุณอีกครั้งครับที่ให้คำแนะนำมาตลอด


ผมไปยืนตรงทางตัดข้ามรางพอดี แล้วหันกลับไปดูด้านเหนือ จะเห็นรางพุ่งตรงไปยัง สถานีห้วยไร่ ด้วยระยะทาง 4.46 กม. มองไปทางขวาหน่อยก็จะเห็นถนนที่เพิ่งเดินมา คู่ขนานไปกับทางรถไฟ แล้วโค้งขึ้นไปยังถนนใหญ่ข้างบน ครับ


มองไปทางด้านใต้ ที่มุ่งไปยัง อุโมงค์เขาพลึงในระยะทางประมาณ 300 เมตร ก็ถึงแล้ว (นับเป็นจุดที่เข้าถึงได้ง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ) ข้างหน้าผมก็คือถนนที่ข้ามทางรถไฟไปยังหมู่บ้านฝั่งตรงข้าม


ผมลองเดินขึ้นไปบนถนนข้างหน้าเล็กน้อยแล้วหันกลับมามองทางรถไฟอีกที ซึ่งจะเห็นป้ายเตือนเหลือแค่คำว่า "..วังไฟ" ทางข้ามจุดนี้เป็นจุดอับ ที่มองไม่เห็นรถไฟทั้งด้านซ้ายและขวาครับ (ซ้ายต้นไม้ ขวาป้ายชื่อที่หยุดรถบังตาครับ) ต้องจอดรถค่อยๆ โผล่ออกไปก่อนข้ามครับ

[mirage_II]

เรามาพัก..เอ๊ย.ดูศาลาพักรอรถไฟกันหน่อยครับ จากตารางเวลารถไฟที่จอดแห่งนี้ จะมีรถไฟจอดเพียง 2 ขบวน คือขาขึ้นและขาล่องอย่างละ 1 ขบวนเอง ถ้าหากพลาดรถไฟก็ต้องกินข้าวลิงที่นี่ หรือไม่ก็ต้องออกไปโบกรถโดยสารข้างนอกแทนละครับ


มองไปทางเหนือ ซึ่งก็คือป้ายชื่อที่หยุดรถนั่นเอง


มองไปทางใต้ จะมองไม่เห็นปากอุโมงค์เขาพลึง เพราะเป็นทางโค้งลับเข้าไปในหุบเขา สังเกตุให้ดีหลังคาศาลานี้มีรูรั่วจากการผุกร่อนเบ้อเริ่ม อีกไม่นานก็คงจะหลุดมาเป็นแผ่นแน่นอน ใครรับผิดชอบก็ช่วยๆ ซ่อมกันหน่อยนะครับ

[mirage_II]

ตอนนี้ได้เวลาเดินเข้าไปชมอุโมงค์กันแล้ว จากภาพค่อยๆลุ้นกับการโผล่ออกมาของปากอุโมงค์เขาพลึงด้านเหนือครับ


ตอนนี้ อุโมงค์เขาพลึงก็อยู่ตรงหน้าผม(คนเดียว) แล้ว

[mirage_II]

ภาพซ้าย : ผมหันหลังกลับไปมองทางที่เข้ามา ตอนนี้ไม่เห็นศาลาพักผู้โดยสารแล้ว ดูคล้ายๆ กับป่าค่อยๆ โอบล้อมเข้ามาเรื่อยๆ
ภาพขวา : ข้างหน้าผมตอนนีก็คือ ปากอุโมงค์เขาพลึง ที่น่ากลัว แทบไม่น่าเชื่อว่าผมพยายามถ่ายภาพนี้ให้ชัด กี่ทีๆ ก็ทำไม่ได้ อาจเป็นเพราะแสงน้อยและมือผมไม่นิ่ง หรือ มีอำนาจพิเศษอะไรควบคุมอยู่


หันหลังกลับไปมองทางที่เข้ามาอีกที รู้สึกอึดอัดเหมือนถูกบีบจากหน้าผาทั้งสองที่มืดครึ้มจริงๆเลย นี่ขนาดยังไม่ได้เข้าไปในอุโมงค์ ยังรุ้สึกเหมือนว่าได้เข้าไปแล้วเลย..


ก่อนเข้าไปขอเก็บภาพรายละเอียดที่น่าสนใจบริเวณปากอุโมงค์ก่อน เนื่องจากมาคนเดียวเลยรู้สึกเย็นยะเยือก อย่างไรชอบกล

[mirage_II]

จากรูป ลองถ่ายภาพตัวเองดู สังเกตุสีหน้า เหมือนกำลังจะเข้าไปในรายการคนอวดผีเลย...


แต่เอาละ ไหนๆ ก็มาแล้ว อย่างไรก็ต้องเข้าไปถ่ายภาพภายใอุโมงค์ให้ได้ถึงจะครบภาระกิจที่ตั้งใจไว้ครับ


ผมลองใช้แฟลชถ่ายภาพพื้นข้างล่างดูบ้าง มีร่องน้ำแฉะๆ ปนก้อนกรวดอยู่ตรงริมผนังอุโมงค์ ทั้งสองด้านครับ

[mirage_II]

ผนังอุโมงค์ช่วงต้นนี้จะฉาบด้วยตอนกรีตทั้งหมด แต่ที่น่ากลัวคือเสียงน้ำหยดในอุโมงค์ที่ดูเหมือนมีใครกำลังทำอะไรอยุ่ข้างใน และยิ่งมองไปทางปากอุโมงค์ด้านใต้ ก็จะรู้สึกเหมือนมีคนเล่นซ่อนแอบอยู่ตรงส่วนโค้งอุโมงค์ ลับๆล่อๆ ไม่โผล่ออกมาให้เห็นเต็มตัวสักที...


ผมเลยถ่ายคลิ๊ปมาให้ดูบรรยากาศขณะน้้นด้วยครับ น่าเสียดายถ้าหากไปถ่ายที่ปากอุโมงค์ด้านใต้จะได้ยินเสียงน้ำหยดดังกว่านี้มาก แต่ความเงียบก็น่ากลัวไม่น้อยครับ โดยเฉพาะกับการอยู่คนเดียวตรงนี้ ตอนใกล้ค่ำแบบผมครับ


หันออกมาดูทางปากอุโมงค์ ก่อนเดินออกมาอย่างเงียบๆ วังเวงครับ แม้จะออกมาแล้ว ความมืดครึ่มของบรรยากาศทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในแดนสนธยาเลย แม้ว่าเดินพ้นช่องเขาไปแค่ 300 เมตรก็จะเป็นบ้านคนแล้ว น่าแปลกจริงๆ

[mirage_II]

เอาละครับ ผ่านจุดไคลแมกซ์ของวันนี้แล้ว เดินออกมานิดเดียวก็เห็นศาลาจุดหยุดรถเขาพลึงแล้ว บริเวณนี้สามารถใช้ฝึกทดสอบความกล้า ได้สบายๆ เลย โดยเฉพาะถ้าเป็นตอนกลางคืน...


เดินออกมาเกือบจะถึงศาลาพักผู้โดยสาร ก็เกิดมุมมองใกล้เคียงกับภาพคุณ civilspice ครับ



ก่อนเดินออกจากจุดหยุดรถเขาพลึงขอเก็บภาพหมายเลขบนเสาโทรเลขมาให้ดูกัน ว่าเป็นช่วงที่เสาเปลี่ยนค่าจาก 516/14 มาเป็น 517/1 เลย ไม่ได้นับจนครบ 19 อย่างที่เคยเห็นกันครับ

[mirage_II]

ตอนนี้ก็เดินกลับมายังถนนใหญ่ ซึ่งมองจากข้างล่างแล้วจะเห็นว่าเป็นถนนลอยฟ้าวิ่งอยู่บนหัวเราเลยนะครับ


ยิ่งใกล้รถก็ยิ่งเดินช้าลงเรื่อยๆ ขาผมตอนนี้ระบมไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ถ้าหากเกิดอักเสบเดินไม่ได้ เป้าหมายอุโมงค์ห้วยแม่ลานก็เป็นอันต้องงดกันไปแน่แท้

[mirage_II]

ในที่สุดก็มาถึงที่พักตอนก่อนมืดพอดี กว่าจะเช็คอินขนของเข้าบ้านพักเสร็จก็มืดพอดี


มื้อค่ำที่แสนจะอร่อยสุดๆ (เพราะมื้อที่แล้ว ก็ที่สถานีรถไฟพิษณุโลก เมื่อตอนเช้านั่นไงครับ)


เสร็จแล้วก็อาบน้ำ เข้านอน ส่วนผมยังสนุกกับการถ่ายภาพในบรรยากาศสลัวๆ ดูแล้วหลอนๆ เหมือนกันว่าจะมีปรากฏการณ์ The shutter มาให้เห็นบ้างหรือเปล่า