ทัวร์สิ้นคิด กับ พตร.โอ๋ ( จบแล้วครับ )

[Ariya_4543]

หลังจากที่กินซาลาเปา + ขนมจีบ พร้อมกับกาแฟร้อนไป 1 แก้ว ผมเลยหาทางที่จะไปยังชายแดนครับ ไป ๆ มา ๆ นั่งคุยกับตำรวจรถไฟที่ประจำการอยู่ที่สถานีซึ่งแกก็คุยเป็นเพื่อนจนเขารู้ว่าผมทำงานอยู่รถไฟ ท่านแกเลยแนะนำเส้นทางให้เสร็จสรรพเรียบร้อยครับ การเดินทางขอไม่เล่าแล้วกัน เพราะบางทีอาจจะผิดกฎหมายระหว่างประเทศเลยทีเดียว แต่ผมก็ยอมครับ ขอสักนิดนึง ในใจเีสียดายจริง ๆ ครับที่ไม่ได้เอา passport มาด้วย ผมใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที ผมมาถึงดินแดนของประเทศมาเลเซียแล้วครับ ยอมรับตามตรง ผมนึกถึงอารมณ์หัวอกคนหลบหนีเข้าเมืองเลย ว่าเป็นยังไง ต้องคอยหลบ ๆ ซ่อน ๆ เพราะเกรงกลัวต่อกฎหมาย แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ครับ หน้าตาผมได้ทางนี้อยู่แล้วด้วย เลยเดินร่อนให้เต็มที่เลยครับ โดนก็โดน

ภายในตลาดน่าจะเป็น ตลาดรันตูปันจาง ( หรือเปล่า ) สภาพจะคล้าย ๆ กับ ตลาดโบ๊เบ๊บ้านเราครับ แต่บ้านเมืองเขาใหญ่กว่ามากครับ นึกได้ทันทีเลยทดลองโทรหาเจ้าอ้นซ่า ( เป็นการยั่ว ) ว่าสัญญาณนั้นยังพอที่จะคุยโทรศัพท์ได้หรือไม่ แ่ต่ก็โทรได้ครับ เพราะคิดว่าเราออกจากประเทศไทยมาไม่ไกลนัก สัญญาณยังพอที่จะมาถึง แต่พอเดินไปนิดนึงสัญญาขาดแล้วขึ้น Roaming ทันทีครับ เดินไปเดินมาได้พักนึงเท่าที่สังเกต ร้านแต่ละร้านจะขายจำพวก ตุ๊กตาตัวใหญ่ ๆ หรือไม่ก็หมวกอีหรอบ ( สำหรับชายมุสลิม ) และผ้าคลุมหัว ( ไม่แน่ใจว่าผ้าส่าหรีหรือเปล่า สำหรับหญิงชาวมุสลิม ) ร้านทำนองนี้จะขายเยอะมากครับ รองลงมาก็จะขายของฝากจำพวกขนมขบเคี้ยวที่มีขายในตลาดกิมหยงที่หาดใหญ่ พิมพ์เดียวกันเป๊ะเลย ผมเดินภายในตลาดนั้นราว ๆ ครึ่งชั่วโมง ความรู้สึกที่แบบว่าข้ามประเทศมาแบบคนหนีเข้าเมือง ทำให้จิตใจร้อนรุ่มผมเลยกลับมายังประเทศไทยบ้านเราดีกว่าครับ แต่ที่แน่ ๆ ผมไม่ลืมที่จะถ่ายบรรยากาศของตลาดที่นั่นมาให้ชมแน่นอนครับ






_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[ter123]

อิจฉาจริงๆ ฟ้าใสอย่างแรง

[Ariya_4543]

ครับ หลังจากที่กลับมายังสถานีรถไฟแล้วนั้น ผมใช้เวลาว่างช่วงที่เหลือไปเดินภายในตลาดตรงข้ามกับสถานีรถไฟสุไหงโกลก เดินชมบ้านเมืองการเป็นอยู่ ชมวิถีชีวิตการเป็นอยู่ที่ดูเหมือนกับว่าจะตกอยู่ในอันตรายอยู่ตลอดเวลา ผมคิดแน่นอนครับช่วงแรกอาจจะมีอกสั่นขวัญแขวนบ้างแตุ่ทุกวันนี้เขาตอบได้คำเดียวครับ " ไม่กลัว " ในเมื่อเขายืนยันขนาดนี้ผมก็ไม่กลัวครับ เพราะชีวิตครั้งหนึ่งที่ได้มาที่นี่ก็ขอจัดเต็มครับ แล้วมันก็จริงยังว่าครับ เมื่อผมมาถึงที่นี่ ณ วินาทีแรก ยอมรับได้เลยครับว่าผมเฉย ๆ กับที่นี่มาก แต่สิ่งที่กลัวดันไปอยู่บนรถไฟช่วงที่กำลังผ่านหุบเขาแถว ๆ มะรือโบ หรือที่ไหนสักอย่างนี่แหละ กลัวจริง ๆ กลัวมันยิงมาจาก 2 ข้างทาง กลัวมันบึ้มรางรถไฟ ผมก็คิดไปเรื่อยครับแต่สถานการณ์ก็ปกติไม่มีเหตุการณ์ที่เลวร้ายเกิดขึ้น ผมเดินจนขาเริ่มล้าแล้วก็กลับมายังสถานีรถไฟครับมาเก็บบรรยากาศอีกเล็กน้อยก่อนที่จะกลับ

และนี่ครับถ้าผมมาทำงานที่สุไหงโกลก ที่นี่ก็จะต้องเป็นที่ทำงานผมอย่างแน่นอน ( ห้องทำงาน และที่พักของ พตร.โล. ดูร่มรื่นมาก ๆ ครับ พตร.กท. ไม่ได้ถึงครึ่งเลยจริง ๆ )



อีกมุมหนึ่งของย่านสถานีรถไฟสุไหงโกลกครับ ซุ้มเต๊นท์ที่เห็นทางด้านซ้ายมือของภาพนั้นเป็นซุ้มของทหารที่รักษาความปลอดภัยให้แก่ผู้โดยสารรถไฟรวมไปจนถึงเจ้าหน้าที่ของการรถไฟด้วย ส่วน บชส. ที่จอดโดดเดี่ยวตรงนั้น ทราบข่าวว่ามาชำรุดที่นี่หลายวันแล้ว ใจอยากจะไปถ่ายตรงนั้นแต่ก็ไม่กล้าไปครับ กลัวโดนสอยจริง ๆ แต่เห็นเด็ก ๆ หลายคนไปวิ่งเล่นกันสนุกสนาน แต่ผมตัดสินใจไม่ไปดีกว่า



หลังจากที่นั่งรอแดดอยู่ที่ที่ทำการ พตร.โล. จนแดดส่อง ข.176 เท่าที่จะส่องได้เลยจัดสัก 1 รูปครับ



หลังจากที่ถ่ายเสร็จก็เจอพี่ใน FB กำลังจะกลับหาดใหญ่กับ ข.38 พอดี พี่แกเลยชวนกลับด้วย ผมเลยตัดสินใจกลับ ข.38 ครับ วันนั้นทำให้ผมได้เห็นหลาย ๆ อย่างที่รู้สึกแปลกตาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน วันนั้นผมมาถึงหาดใหญ่ราว ๆ 18.20 ครับ จากนั้นผมก็แยกกับพี่เขาครับ ก่อนที่จะเดินกลับโรงแรม เป็นอีกวันที่ผมไม่ลืมจริง ๆ ครับ

เตรียมจัดกระเป๋าได้แล้วนะครับ พรุ่งนี้ต้องกลับ กทม. กันแล้ว
_________________
Ariya_4404@hotmail.co.th // Ariya_Watthanarungsun (Ariya_4543)

[ksomchai]

ถึงสุไหงโก-ลค เสียที นะครับหลังจากรอคอยมานานหลายวัน
_________________

[black_express]

ปกติ หากไม่มี passport เขามักจะทำ border pass กันที่ว่าการอำเภอสุไหงโกลก โดยให้เจ้าถิ่นพาไปก็ได้ และต้องมีบัตรประชาชนไว้แสดงตนกับทางอำเภอ

แล้วนำไปให้เจ้าหน้าที่ของมาเลเซียประทับตราที่ด่านรันตูปันจางไม่ใช่หรือครับ ?


ป.ล. ตัวชุมชนสุไหงโกลก มักไม่มีเหตุช่วงกลางวันแสกๆ ครับ หวยมักจะออกช่วงกลางคืนมากกว่า จากคาร์บอมบ์

[Ariya_4543]

[Mongwin]

ผ้าคลุมหัวของผู้หญิงมุสลิม มีชื่อเรียกเป็นทางการว่า ฮิญาบ ครับ ส่วน ส่าหรี หมายถึง เครื่องแต่งกายของผู้หญิงอินเดีย

ขอบคุณน้องโอ๋มากครับ ที่นำภาพตลาดรันตูปันจางมาให้ชมกัน ผมเคยไปครั้งเดียวเมื่อ 20 กว่าปีก่อน สมัยนั้นยังไม่ต้องทำพาสปอร์ต นั่งรถไฟท้องถิ่นไปถึงสุไหงโก-ลกเที่ยง ๆ แล้วรีบนั่งสามล้อถีบข้ามไปเที่ยวตลาดรันตู มีเวลาเที่ยวประมาณ 2 ชั่วโมง แล้วต้องรีบกลับมาให้ทันบ่ายสอง เพื่อขึ้นรถไฟกลับครับ จำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว

แม้ได้ไปรันตูอีกครั้งตอนไปขึ้นรถไฟที่วากัฟบารูไปสิงคโปร์ แต่ก็ไม่ได้แวะตลาดรันตูครับ ข้ามแดนแล้วก็ขึ้นรถเมล์ไปโกตาบารูเลย

[src_50]

เห็นภาพแล้วทำให้อดคิดถึงบ้านไม่ได้เลยนะครับเนี่ยะ

[ksomchai]

[Mongwin]

สะพานโก-ลก สร้างเมื่อ 2513 ครับ เปิดใช้งานเมื่อ 21 พ.ค. 2516
ก่อนหน้านี้ การเดินข้ามไปมาต้องใช้สะพานรถไฟ

ภาพสะพานข้ามแม่น้ำโก-ลก จาก อนุสาร อ.ส.ท. ปีที่ 9 ฉบับที่ 8 เดือนมีนาคม พ.ศ.2512
มีคำอธิบายภาพว่า สะพานรถไฟเชื่อมสุไหงโกลคและรันตูปันยังให้ติดต่อถึงกัน