เร่งรัดทัวร์ ไป... (จำปาสัก)

[srinopkun]

กาแฟพื้นบ้าน มักจะเป็นกาแฟผงแบบใช้ต้ม + กรอง ครับ
หาแบบที่เป็น Instant Coffee ยาก ก็เลยยุ่งนิดหน่อยเวลาจะปรุงดื่ม
ก็มักจะพกที่กรองผงติดกระเป๋าทำงานไว้ 3-4 ชุดเสมอๆ เวลาที่เดินทาง

กาแฟแบบนี้จะหอมมากมาย หอมจนต้องชะเง้อมองหาว่ากลิ่นมาจากไหน

แล้วก็อดไม่ได้ที่จะ "ซักแก้วสิ" ทั้งๆที่เพิ่งจะหมดไป 1 แก้ว ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
กลายเป็น "ติดกาแฟ" ไม่รู้ตัวครับ

[Mongwin]

ดูรูปจากพี่ตึ๋ง แล้วมาฟังพี่ srinopkun บอก
สงสัยต้องไปถอยเครื่องต้มกาแฟมาติดไว้ที่บ้านแล้วครับ
แต่คงต้องอาศัยกาแฟเขาช่องไปก่อน ไว้คราวหน้าค่อยลองกาแฟปากซอง

ที่หลวงพระบางก็มีร้านกาแฟประชานิยม คนแน่นตลอดเวลา ไม่เคยชิมครับ

[srinopkun]

จำปาสักพาเลซ .... จากมุมมองบนจำปาสักแกรนด์ (เชิงสะพาน)




"ขัวมิดตะพาบ" มองจากชั้น 10 จำปาสักแกรนด์




มองจากสวนหน้าโรงแรม

[srinopkun]

ตัวอย่าง "สารเสพติด" (กาแฟผง-ชง) ที่ตาดเยื้องครับ





ถ่ายรูปเสร็จ ก็เหมาหมดกองนั้นเลยละ

[black_express]

ฮ่าๆๆ แบบเดียวกับที่ผมซื้อมาชิมเลยครับ



จากเส้นทางหลวงสาย 23 ย้อนกลับมาได้พักหนึ่ง ก็เลี้ยวขวาเข้าสู่เส้นทางหลวงสาย 20 ซึ่งไปยังแขวงสาละวัน และอุทยานน้ำตกผาส่วม

น้องเหลือง ไกด์ลาวอธิบายว่า คำว่า "ส่วม"(อ่านตามสำเนียงลาว แปลว่าห้องนอนผู้สาว แต่ถ้าคำว่า "ส้วม" ตามภาษาไทย จะอ่านสำเนียงลาวว่า "ซ่วม") ผมจึงเขียนคำว่า "ส่วม" ตามสำเนียงลาวครับ



ระหว่างทาง จะเห็นสวนยางพาราเรียงรายสุดลูกหูลูกตา ทราบว่าเป็นของบริษัทร่วมทุนระหว่างเวียตนาม - ลาว ซึ่งอีกไม่นาน เราจะมีคู่แข่งด้านการส่งออกยางพาราสู่ตลาดโลกกันบ้างล่ะ



สำนักงานบริษัทสวนยางพาราของเวียตนาม-ลาว อีกด้านหนึ่งของถนนจะเป็นบ้านพักพนักงานบริษัท

[black_express]

ถัดจากทีทำการปกครองเมืองบาเจียงจะเลินสุกไปไม่นานนัก ก็ถึงทางแยกซ้ายเข้าสู่อุทยานน้ำตกบาเจียงจำปาสักล่ะครับ เป็นถนน "ลาดยางหมด" ตลอดสาย



ผ่านสะพานข้าม "ห้วยจำปี" ซึ่งเป็นสะพานเบลีย์ ตั้งแต่ยุคฝรั่งเศสเป็นเจ้าปกครองอาณานิคมกระมัง ?



ห้วยจำปี มองจากตัวสะพานครับ

[black_express]

และแล้ว ไกด์ประจำรถทั้งสองคัน ต่างลงไปซื้อปี้เข้าชมอุทยานบาเจียงจำปาสักตามธรรมเนียม



หลังจากจอดรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บรรดาลูกทัวร์ต่างลงเดินเท้าไปอีกเล็กน้อย สู่ตัวน้ำตกและร้านอาหาร โดยมีฝูงช้างรอต้อนรับข้างหน้า



ลองเคาะตัวช้างดูแล้ว ปรากฎว่าเป็นช้างหล่อด้วยไฟเบอร์ครับ และมีป้ายเตือนมิให้ขึ้นไปขี่ช้างเล่น พร้อมอัตราค่าเสียหายที่ต้องชำระ หากมีการฝ่าฝืน ในราคาร่วม 1 ล้านกีบทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นตัวเล็กหรือตัวใหญ่

คงเป็นค่าหล่อช้างกันใหม่นั่นแหละ

[black_express]

แผนผังแสดงพื้นที่อุทยานน้ำตกผาส่วม ซึ่งบริษัทของคนไทยเป็นผู้ได้รับสัมปทานครับ คิดว่าเคยมีการให้สัมภาษณ์ผ่านรายการของ คุณวู้ดดี้ มาแล้ว ซึ่งเจ้าของบริษัทประสบปัญหาด้านสายตาที่มืดสนิท เนื่องจากพิษของเชื้อมาเลเรียอย่างแรงที่มีอยู่ชุกชุมในพื้นที่นี้มาก่อน



พื้นดินที่อุดมสมบูรณ์ ดูจากฝูงมดดำที่เดินขวักไขว่อยู่นี้ก็ได้ครับ



มาตามภาพที่พี่ srinopkun ลงจั่วไว้ล่วงหน้าแล้วครับ หากเป็นภาษาบ้านผมจะเรียกว่า "สะพานดิงดอง" ซึ่งเรียกตามสภาพแกว่งไกวไปมานั่นแหละ สะพานนี้ ทางผู้จัดทัวร์ยืนกำชับลูกทัวร์ให้เดินข้ามครั้งละ 10 คน

หากมากกว่านั้น เกรงจะเดือดร้อนเจ้าหน้าที่ทางบริษัทต้องโดดลงไปช่วยงมตัวในน้ำ ถึงแม้จะเป็นกระแสน้ำที่ไหลไม่ค่อยแรงนักก็เถอะ

[black_express]

หากใครที่ใจไม่กล้า จะเดินอ้อมไปข้ามสะพานเบลีย์ซึ่งสร้างไว้ให้รถยนต์ข้ามซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนักก็ได้ เรียกว่าอำนวยความสะดวกให้ตามใจชอบล่ะ



ตัวน้ำตกผาส่วม มองจากสะพานดิงดอง



ลักษณะหินริมตลิ่งดูแปลกตา เป็นรูปหกเหลี่ยม เรื่องนี้ต้องขอความรู้จาก อ.หม่อง มาช่วยขยายความกันหน่อยครับ

[black_express]

ข้ามมาที่ร้านอาหารกันก่อนครับ อย่างแรกที่ลูกค้าต้องทำ คือ "ถอดเกิบ" ก่อนเข้าร้าน



สภาพภายในร้าน ดูผาดๆ เหมือนนั่งขัดสมาธิทานข้าว แต่ของจริงนั้นวางเท้าลงในช่องที่เจาะเอาไว้วางเท้าใต้โต๊ะอาหาร ทำให้เหมือนนั่งเก้าอี้ตามปกติครับ

บรรยากาศดูทึมๆ ในร้าน ทำให้ผมคิดถึงฉากในหนังเรื่อง Apocalypse Now ขึ้นมาตะหงิดๆ เชียวล่ะ



ระหว่างที่รับประทานมื้อเที่ยง ขอเชิญชวนให้อ่านใบปลิวจากเจ้าของบริษัทไปพลางๆ ก่อนนะครับ